Σε κατάσταση εμπλοκής

Πως φαίνεται το κορίτσι του φαντάρου…

Η φίλη μου η Μ2. μου είχε πει ότι όταν ο Γ. θα μπει στρατό θα αρχίσω να κολλάω το στρατιωτικό λεξιλόγιο. Δεν είχα κανένα λόγο να την αμφισβητήσω, μιας και ‘δανειζόμουν’ λέξεις και φράσεις από την καθημερινότητα του Γ. πολύ πριν το στρατό. (το περίφημο ‘τον κέρασε’ έχει γίνει τοπ αγαπημένο) Εδώ και 6 μήνες τώρα, η εμπλοκή, ο γιωτάς, το Κου Φού –ΚΦ, συντομογραφία για την υπηρεσία ‘κτηριοφύλακας’ και αγαπημένο λογοπαίγνιο ‘στου ΚουΦού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα’ , η φράση ‘δεν την παλεύεις, πάρε αναβολή’ έχουν εισχωρήσει και στο δικό μου λεξιλόγιο…

Σχολείο και ιδιαίτερο
Όλα κυλούν ομαλά αν εξαιρέσεις ότι κάθε μέρα έχουμε και κάτι καινούργιο να τσακώνονται οι μισοί δάσκαλοι με τους άλλους μισούς καθώς και με την διευθύντρια. Η οποία διευθύντρια είναι καλή, πιστεύω αρκετά ικανή για τη θέση της (κάνει και διδακτορικό στη Νεοελληνική Ποίηση και συγκεκριμένα στον Σολωμό) και πολύ τυπική, πράγμα όμως που της στερεί κάπως τη δυνατότητα ευελιξίας. Πάντως σίγουρα δεν είναι η άχρηστη που 2-3 δάσκαλοι εκεί την παρουσιάζουν. Αυτό το κλίμα εμένα με κουράζει. Γιατί δεν έχω όρεξη να μπλεχτώ σε τίποτα, κοιτάω μόνο τη δουλειά μου και δεν έχω την υποχρέωση να ακούω τον κάθε δυσαρεστημένο από τη ζωή του να βγάζει όλη του τη χολή στην ώρα του διαλείμματος. Και επίσης με ενοχλεί που ξέρω ότι αν χρειαστεί να λείψω για κάτι, θα ακούσω από πίσω τα εξ αμάξης. Γιατί δεν αρκεί να κάνεις καλά τη δουλειά σου, να είσαι τυπική στις υποχρεώσεις σου, να είσαι πρόθυμη, πρέπει να είσαι και πάντα εκεί. Και όσον αφορά σε εμάς των ειδικοτήτων στην Πρωτοβάθμια, μας έχουν γραμμένους, δεν συμμετέχουμε σε καμιά απόφαση αλλά κάνουμε κανονικά τις ίδιες ώρες, τις ίδιες εφημερίες και μπαίνουμε σφήνα στο πρόγραμμα για να βολέψουν τα κενά τους οι δάσκαλοι. Και άμα λείψεις μια φορά, γίνεσαι ανεύθυνος. Το ξέρω ότι αυτά δεν πρέπει να με απασχολούν όσο εγώ είμαι εντάξει με τον εαυτό μου αλλά είναι ο χαρακτήρας μου να μην αντέχω να σκέφτονται οι άλλοι για μένα, πράγμα αρκετά ψυχοφθόρο αν σκεφτείς ότι ποτέ δεν μπορείς να είσαι αρεστή σε όλους, αλλά ο χαρακτήρας μας δύσκολα αλλάζει…
Πέρασε και ο καιρός των τεστ, 163 διόρθωσα, έρχεται σε 2-3 βδομάδες η ώρα να παραδώσουμε βαθμούς, να δούμε τι θα βάλω και τι αλχημείες θα κάνω για να μην αδικήσω κανέναν και να μην κάψω, επίσης.
Όσον αφορά στο ιδιαίτερο, όλα καλά μέχρι στιγμής με το γκρουπάκι των Ισπανικών, ένα δίωρο την εβδομάδα που με κρατάει και εμένα σε εγρήγορση.

Ταινίες και καφέδες
Vicky Cristina Barcelona του Allen που δεν μου άρεσε και απορώ γιατί τόσα θερμά σχόλια από τους κριτικούς… Είδα Lars and the Real Girl στο DVD από την προηγούμενη σεζόν. Εξαιρετική, αστεία, ανθρώπινη και ο Ryan Gosling βάζει υποψηφιότητα για τον πιο αξιαγάπητο weirdo του σινεμά. Το περίφημο Happy-Go-Lucky που το έχω συστήσει σε όλο τον κόσμο, το έχει δει και έχουν ενθουσιαστεί όλοι, όχι, δεν κατάφερα να το δω ακόμη, παρότι ο καλός μου φίλος Σ. μου το έστειλε αλλά το DVD δεν παίζει!!!
Για καφέ συστήνω ανεπιφύλακτα Booze Cooperativa στην Κολοκοτρώνη (παρότρυνση της Μ2), το Καφεκούτι στη Σόλωνος και το MoStar στη Χαλκίδα, αν σας φέρει ο δρόμος κατά δω.

ΥΓ: Επειδή πολλά άσχημα μαζεμένα συνέβησαν το τελευταίο διάστημα, κάποια που αντιμετωπίζονται, κάποια που απλώς τα αποδέχεσαι όσο δύσκολο και να’ ναι, κατάλαβα ότι όταν δεν είσαι μόνος, ακόμα και η σκέψη ότι δεν είσαι μόνος σου δίνει μεγάλη δύναμη. Ισχύει για φίλους, οικογένεια και κυρίως για το άτομο που έχεις επιλέξει να είναι το πιο σημαντικό στη ζωή σου...γιατί υπάρχει και μοιράζεστε από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα…

Playlist
Hoosiers-Worried about Ray (οι τίτλοι του Γ4, το σήριαλ μέτριο, η μουσική σούπερ)

The Prefabricated Quartet-Heroes (από το καλύτερο σήριαλ των τελευταίων ετών με τους πιο ταυτίσιμους ήρωες…Αγαπάμε ‘Άγρια Παιδιά’)

Kate Perry-I kissed a girl και το Hot n’ cold (είναι καλή, δεν μπορείς να το αρνηθείς)

Τρίφωνο-Να μ’ αγαπάς (οι στίχοι λιώνουν…)

Σαββιδάκης-Η μαγεμένη σου ματιά (ναι, που το θυμήθηκα, αλλά είναι τόσο όμορφο τραγούδι... ‘ήλιους να ζωγραφίσεις στο παγωμένο μου κορμί…’)

Οδυσσέας Τσάκαλος-Δεν πειράζει (νομίζω ακούγεται πιο πολύ η βερσιόν της Ραλλίας αλλά μ’ αρέσει πιο πολύ το αυθεντικό)

Ενδελέχεια-Κατάδικος(απλώς κομματάρα-δες στίχους παρακάτω)

The Nightmare before Christmas O. S. T- What’s this? (το μόνο Χριστουγεννιάτικο που σπάει το εμπάργκο μου-τίποτα Χριστουγεννιάτικο μέχρι τις 10 Δεκέμβρίου-)

Προτεινόμενη Ταινία
Lars and the Real Girl

Στίχος
‘χωρίζω έτσι την ζωή από τη ζωή μου, και έχω για αντάλλαγμα μια όψη σιγουριάς, μα κάθε νύχτα συναντώ μες στο κορμί μου, ένα κατάδικο στη θέση της καρδιάς’ Ενδελέχεια - Κατάδικος

Γράφω και μαθαίνω.

Θα ήταν ένα πολύ βαρετό απόγευμα αν δεν έβλεπα μαζεμένη όση Ελληνοφρένεια δεν είχα δει όλον αυτόν τον καιρό. Απλώς σ’ ευχαριστούμε Θύμιο, Αποστόλη, Μάνο, Πέτρο, Θανάση, Ελένη, Γιάννη και Γιώργο (με τα μικρά τους ονόματα πλέον μιας και είναι δικοί μας άνθρωποι). Έχω να προτείνω ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο που προτείνει η Ελληνοφρένεια σε συνεργασία με τον ωραίο Άδωνη και τον αδελφό Λεωνίδα, γραμμένο από κάποιον καθηγητή της Παντείου ονόματι Σταύρο Θεοφανίδη με τίτλο ‘Τα Αγγλικά είναι Ελληνική Διάλεκτος’ (συνάδελφοι φοιτητές της Αγγλικής, σκίστε τα πτυχία σας). Θα σας παραθέσω απλώς το απόσπασμα που έπαιξε στην εκπομπή:
All-όλα
I stand-Ίσταμαι
Can-κάνω
I go-άγω (λέει ο Άδωνης: ‘στα Αγγλικά το άγω είναι α-γκο)
I have-έχω
Do-Τίθεμαι (Άδωνης νο.2: ‘το του και το ντου είναι μαζί με το θου το ίδιο γράμμα με το ντου’-ούτε ο Μπαμπινιώτης τέτοια ανάλυση.)
Μετά από αυτά που είναι και στο εξώφυλλο του βιβλίου, μπορεί κανείς να φανταστεί τι θα διαβάσει στις πόσες σελίδες στο εσωτερικό…Επίσης, θυμάσαι με νοσταλγία την εποχή που έβλεπες το ‘Γάμος αλά Ελληνικά’ και γελούσες με τον πατέρα που έβγαζε όλες τις λέξεις ελληνικές –kimono από την λέξη χειμώνας, αυτό που το φοράμε όταν κρυώνουμε το χειμώνα.
Μιλώντας για βιβλία, ας περάσω στα σοβαρά που διάβασα από την Δημοτική βιβλιοθήκη της Χαλκίδας. Μαντάμ Μποβαρύ του Φλωμπέρ, κλασσικό και από αυτά που όλοι οι υπόλοιποι συγγραφείς μιλάνε γι’ αυτό, οπότε αν ασχολείσαι λίγο με Λογοτεχνία μάλλον πρέπει να το διαβάσεις. Ωραίο και ευκολοδιάβαστο. Κατόπιν πέρασα στα ελληνικά. ‘Η φανέλα με το 9’ του Μένη Κουμανταρέα, ασυνήθιστη επιλογή αλλά μου χτύπησε στο μάτι και τελικά δεν έκανα λάθος. Το διάβασα σε 3 μέρες και στο τέλος συγκινήθηκα απίστευτα, άσε που ο ήρωας λόγω ποδοσφαίρου και τραυματισμού μου θύμιζε τον αδελφό μου και μ’ έκανε να τον νιώσω λίγο παραπάνω. Τέλος, ‘Ο Τούρκος στον Κήπο’ του Γιάννη Ξανθούλη, ο οποίος με το ‘..Ύστερα ήρθαν οι Μέλισσες’ μπήκε στη λίστα με τους αγαπημένους…Και αυτό του το βιβλίο μου άρεσε πολύ. Εν τω μεταξύ, τις ‘Μέλισσες’ τις είδα αυτές τις μέρες και στο ίντερνετ, μιας και όταν παίχτηκε το σήριαλ δεν το έβλεπα…Εξαιρετική μεταφορά έχω να πω αν και ο Βογιατζής δεν με τρελαίνει, η Μαρινέλα όμως είναι σα να γράφτηκε ο ρόλος γι’ αυτή, θεά!
Από ίντερνετ είδα και μερικά καινούργια σήριαλ για να πάρω μια ιδέα ποια θα κατεβάζω το χειμώνα. Λοιπόν, δαγκωτό στα ‘Άγρια Παιδιά’ με ωραία σκηνοθεσία, πολύ καλό καστ και φυσική γλώσσα και στο ´L.A.P.D’-όλα τα λεφτά τα Αγγλικά του Κρατερού Κατσούλη.
Στο σινεμά νιώθω σαν να έχω χρόνια να πατήσω αλλά δεν βγαίνει κάτι να μ’ αρέσει, εδώ στη Χαλκίδα παίζει κάτι βλακείες και περιμένω τις 3 ‘καθηγητικές’ ταινίες, το ‘Happy-Go-Lucky’, to ‘Entre les moures’ (Ανάμεσα στους Τοίχους) και το ‘Κύμα. Αγγλική, Γαλλική, Γερμανική.
Ακούω ξανά πολύ Ενδελέχεια, ανακάλυψα και εγώ τη δική μας Monika (που την πέτυχα και live στο Θησείο, λόγω MTV week) και γράφω, γράφω, γράφω…
Η Μ2 κλείνει τεύχη και βαμπιριάζει μπροστά στο PC, η Α. τρέχει στο φροντιστήριο και σε ιδιαίτερα ακόμη και Σαβ/κα ενώ διαβάζει για ΑΣΕΠ, η Μ. μαζί με τη δουλειά της έχει και φροντιστήριο για τον ΑΣΕΠ, η Χ. συνεχίζει τα ζογκλερικά για να χωρέσει 3 σχολεία ως ωρομίσθια, διάβασμα και μεταπτυχιακό (congrats again!) σε ένα 24ωρο και όλες έχουν και μια προσωπική ζωή ταυτόχρονα. Ο Γ. ήδη έφτασε στα μισά της στρατιωτικής θητείας και εγώ προσπαθώ να βρω θέμα για διδακτορικό και να γράψω ένα μυθιστόρημα που έχει μπει στο μυαλό μου με τον τίτλο ‘Ταυτότητα’ Μήπως μπήκαμε εντελώς στην ενήλικη ζωή πλέον;

Playlist
Monika- Babe και Over the Hill
Ενδελέχεια- Ξένος, Κατάδικος, Για την αγάπη

ΥΓ: 5 Οκτωβρίου ήταν η Παγκόσμια Μέρα του Εκπαιδευτικού. Άντε, χρόνια μας πολλά και με πολλή υπομονή όσοι είναι του επαγγέλματος.

Ο Σουρεαλισμός στη σχολική τάξη

(Πώς σας ακούγεται αυτό για τίτλος διδακτορικού;)

Κάθε φορά που διαβάζω κάπου ένα άρθρο για το Facebook όλοι σχολιάζουν την σουρεαλιστική φράση ‘Vangelis has thrown a sheep on you’ ως αναφορά στο περίφημο poke application. Η εντύπωση είναι πως στη πραγματική ζωή κάτι τέτοιο έχει μηδαμινές πιθανότητες να συμβεί. Τι θα έλεγαν όλοι αυτοί όμως για τη φράση που ακούστηκε στη Γ τάξη σχολείου της Χαλκίδας στο οποίο υπερήφανα υπηρετώ ‘Κυρία, η Ιωάννα μου πέταξε ένα ποντίκι στο κεφάλι;’ Και δεν εννοούσε ποντίκι υπολογιστή.
Η συνέχεια βέβαια είναι λιγότερο ενδιαφέρουσα από ότι προϊδεάζει η παραπάνω φράση. Επρόκειτο για ένα ψεύτικο ποντίκι χλαπάτσα το οποίο αρχικά είχε εκτοξευθεί στο ταβάνι και κατόπιν στο κεφάλι συμπαθούς οχτάχρονου. Αθώο αστείο, όπως αυτό που σου έρχεται ένας μικρός με αγγελικό πρόσωπο και σου προσφέρει τσίχλα από αυτές τις μακρόστενες που τις τραβάς από το πακετάκι και τότε σου πιάνει το δάχτυλο μια πλαστική-αλλά εξίσου σιχαμερή-κατσαρίδα.
Περιμένουμε εναγωνίως την εμφάνιση ακριδών και άλλων τεράτων.
Κατά τα’ άλλα όλα καλά στο σχολείο και στην ωραία πόλη της Χαλκίδας. Υπάρχει μια ελαφριά αποστασιοποίηση από τους δασκάλους λόγω διαφοράς ηλικίας αλλά μου φέρονται μια χαρά. Τα παιδιά είναι αρκετά συνεργάσιμα, υπάρχουν και ζωηρά εννοείται αλλά ή είναι λιγότερο από της Ρόδου ή εγώ έχω μάθει να τα χειρίζομαι καλύτερα. Το κτήριο του σχολείου είναι του κουτιού, 4 χρόνια κτισμένο. Πριν το σχολείο ήταν μοιρασμένο σε τρία σπίτια, οπότε πάλι καλά που δεν διορίστηκα τότε γιατί θα με έτρωγαν οι δρόμοι. Όσο για το ωράριο, έχω κάθε μέρα πρώτη ώρα, άρα ξυπνητήρι στις 7 και σχολάω 13.15, αλλά έχω ενδιάμεσα κενό, που είναι καλό για διόρθωμα και αποσυμπίεση.
Για το σπίτι, την περιοχή και τη θάλασσα δεν σας λέω τίποτα, να έρθετε να το δείτε από κοντά, μία ώρα δρόμος είναι, ούτε μέχρι την Πανεπιστημιούπολη από το σπίτι σας.
Τώρα που θυμήθηκα τις αξέχαστες εποχές της σχολής με την διαδρομή όνειρο του 222 (που τώρα είναι 608), εποχές πλήρους σαρδελοποίησης, το έζησα ξανά στον ηλεκτρικό το Σάββατο απόγευμα, 7 η ώρα, Μοναστηράκι-Κάτω Πατήσια για το ΚΤΕΛ, που όλοι πήρανε το τρένο να πάνε στη Madonna και κόντευα να γίνω ένα με το παράθυρο. Αμάν, ήρθε και αυτή πια γιατί μας είχαν ζαλίσει, πλύση εγκεφάλου πια.
Από το ΚΤΕΛ Χαλκίδας ο ταξιτζής που με πήγε σπίτι μου είπε ότι πέρασα με μέσο στον ΑΣΕΠ, (λόγω ηλικίας αλλά και γενικά χωρίς μέσο δεν κάνεις τίποτα στη χώρα αυτή) και τσαντίστηκα κατόπιν εορτής, όταν έπαιζα τη συζήτηση στο μυαλό μου, και ‘θα του έλεγα το ένα και θα του απαντούσα το άλλο και θα κατέβαινα από το ταξί’ και τίποτα από αυτά δεν έκανα, οπότε τζάμπα έσκαγα σπίτι μετά. Βέβαια, επειδή όλοι ξέρετε ότι θέλω να κάνω ένα διδακτορικό (ψάχνω απεγνωσμένα θέμα), αν δεν με πάρουν στο Πανεπιστήμιο, θα με ακούσετε να λέω ‘ε, βέβαια, δεν είχα μέσο για να μπω, αφού όλοι με μέσο μπαίνουνε’. Τότε δείξτε μου αυτό το post. Και μια αίτηση για Αγγλία.
Το σκεφτόμουν πολύ καιρό και επιτέλους το έκανα. Στην παρακάτω διέυθυνση βρίσκονται συγκεντρωμένα τα άρθρα που έγραφα στο online περιοδικό του Goldsmiths, το Somewhere Else

http://www.beensomewhereelse.blogspot.com

ΥΓ: Είναι τέλειο που είμαι τόσο κοντά και μπορώ όποτε νιώθω μοναξιές να έρχομαι. Όμως με κάποιους (Γ.) όσο συχνά και αν έρχομαι, η επιστροφή μετά είναι όλο και πιο δύσκολη. Πότε δεν θα χρειάζεται να φεύγω;

Ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι…

Πέρασε τόσο γρήγορα όσο ήρθε. Ένας μήνας στη Ρόδο και δύο στην αγαπημένη Αθήνα. Και σε λίγες μέρες η Χαλκίδα θα προστεθεί στη λίστα των πόλεων που μ’ έχουν φιλοξενήσει. Όμως τι συγκλονιστικά πράγματα συνέβησαν το φετινό καλοκαίρι;

Ιούνιος Ρόδου
Ο Ιούνιος μπορεί να διεκδικήσει τον τίτλο του πιο γεμάτου μήνα αλλά ταυτόχρονα του πιο διασκεδαστικού. Ήταν επίσης ο μήνας των επισκέψεων. Μ2, Μ, Α. και για ένα 24ωρο η τετράδα βρέθηκε μαζί σε διακοπές. Πριν τα κορίτσια είχε έρθει ο πατέρας, που όταν έφυγε φορτώθηκε δύο βαλίτσες και ένα σακ βουαγιάζ- παρόλα αυτά πάλι δύο τεράστιες βαλίτσες γέμισαν με την οριστική αναχώρησή μου από το νησί των ιπποτών. Δεν ξέρω τι να πρωτοδιαλέξω από τα highlights γι’ αυτό θα παραθέσω διάφορα και εσείς διαλέγετε το καλύτερο: Είδαμε το περίφημο Colorado, ένα κλαμπ με πολύ ωραίες φωνές στο live –αλλά απαίσιο στυλίστα και πολλούς πέφτουλες Άγγλους τουρίστες, οδήγησε η Α. στη Λίνδο, κάναμε μπάνια μέχρι τελικής πτώσεως, φάγαμε σε Κινέζικο αλλά μας βγήκε ξινό λόγω ιπτάμενης κατσαρίδας-τέρατος και τρέχαμε να προλάβουμε το καράβι αλλιώς η Μ2. θα έμενε άλλη μια μέρα μαζί μας (μήπως να το χάναμε τελικά;) Έπρηξα τους πάντες με το γιουβέτσι μου (ένα πολύπλοκο φαγητό έμαθα να μαγειρεύω και εγώ, να μη το διαφημίσω;) και ολοκλήρωσα πανηγυρικά τα μαθήματα με τον Brian με την εκμάθηση της λέξης ‘βρέχει’ που εκείνος πρόφερε ‘βρά-κι’.
Αποχαιρέτησα τα Αφαντόπαιδα, και τώρα που είναι Σεπτέμβριος ξέρω ότι θα μου λείψουν τα πιο πολλά, η γιορτή του τέλους ήταν πολύ ωραία (έχουμε και DVD για απόδειξη) και γενικά η ανάμνηση της Ρόδου είναι πολύ, πολύ γλυκιά, και από το μέρος αλλά κυρίως από τους ανθρώπους.
Σφήνα μέσα στα της Ρόδου είναι το incognito ταξίδι αστραπή στην Αθήνα ένα ζεστό διήμερο στις αρχές του μήνα, όταν ο Γ. ήταν Τρίπολη και ήρθε Αθήνα με άδεια. Επειδή δεν προβλεπόταν να ιδωθούμε ακόμα και μετά την επιστροφή μου, και θα περνούσε πολύς καιρός από το Πάσχα που ήμαστε μαζί, σε μια παρόρμηση της στιγμής πήγα να κλείσω εισιτήρια. Μετά από πολλές διαβουλεύσεις με την γλυκύτατη και εξυπηρετικότατη κοπέλα του ταξιδιωτικού πρακτορείου, έφυγα Σάββατο βράδυ με αεροπλάνο και έφυγα από Πειραιά με καράβι την Κυριακή το μεσημέρι. Μετά από 17 ώρες, ήμουν στη Ρόδο. Αλλά αυτές τις 12 ώρες που ήμουν με τον Γ. δεν τις αλλάζω με τίποτα. Πήραμε και οι δύο δύναμη για τη συνέχεια.

Ιούλιος Καίσαρ
Η επιστροφή στο σπίτι έχει κάθε φορά πολλές πλευρές. Άνοιξε βαλίτσες, τακτοποίησε πράγματα, μάζεψε άλλα που δε σου χρειάζονται τώρα αλλά θα χρειαστούν τον Σεπτέμβρη και πάει λέγοντας. Δες τους φίλους, πείτε τα νέα σας, πήγαινε σε μέρη που έχεις πεθυμήσει (Starbuck´s, Evergreen, Γκάζι, Θησείο), προσπάθησε να χορτάσεις το αγόρι σου που σου έχει λείψει τόσο πολύ… Διαδρομές, πρώτη βόλτα στη παραλία τα Χαλκίδας, παρέα με την Κ. για να καταθέσεις χαρτιά, ένα μπάνιο στην Ανάβυσσο (αλλά έχουμε σχεδόν 30 στη Ρόδο) και δύο διήμερα απόλυτης χαλάρωσης στο Κιάτο. Καλός μήνας.

Κάθε μήνας Αύγουστος
Μήνας-εμπλοκή. Θα μπορούσα να είχα δει τον Γ. περισσότερες φορές αλλά ας όψεται η μαμά πατρίδα. Ήσυχα, αθόρυβα και μάλλον γρήγορα θα έλεγα ότι πέρασε αυτός ο μήνας, με ένα μικρό άγχος μέχρι να βγουν οι τοποθετήσεις αλλά ευτυχώς έμαθα ότι θα είμαι κέντρο Χαλκίδας και ηρέμησα. Κατά τ’ άλλα όλοι έλειπαν σε διακοπές και βαριόμουν μέχρι θανάτου, κανένα καλό τραγούδι δεν άκουσα, εκτός από μία φωτεινή εξαίρεση, το ‘Έλα’ της Ελεονόρας Ζουγανέλη, καμιά επανάληψη της προκοπής δεν έδειξε η τηλεόραση και γενικά χλιαρός μήνας, με φωτεινές εξαιρέσεις τα ρακόμελα της ‘Μορφής’ στα γενέθλιά μου, τις lemon pie του Chocolat και τις εξόδους του Γ. Α! και το coctail night στο Mayo με τα κορίτσια.

Επόμενη ανταπόκριση: Χαλκίδα

Στην τελική ευθεία

Όσο καλοκαιριάζει, τα νεύρα κουρέλια…Τα παιδιά έχουν αφηνιάσει, έχουν εκτροχιαστεί και σε βλέπουν σαν να τους μιλάς κινέζικα. Εσύ λες, ok δεν παίζει ν’ ανοίξουν βιβλίο, καλά έκανα και έβγαλα την ύλη πριν το τέλος αλλά κάπου εκεί έρχεται η γκρίνια τους ότι αφού τελειώσαμε το βιβλίο γιατί δεν μας αφήνετε να βγούμε και μας βάζετε φωτοτυπίες…Λες, παιδιά μου, δεν είστε σε παιδική χαρά να είστε όλη την ώρα έξω και τότε τα παιδιά μεταφέρουν την παιδική χαρά στην τάξη. Και εσύ δεν αντέχεις άλλο και με το παραμικρό βάζεις τις φωνές και έρχεται η παιδαγωγική και σωριάζεται στα πόδια σου αλλά εσύ την αγνοείς μέσα από τη θολούρα που σου προκαλεί το 18άρι πίεση που έχεις ανεβάσει.

Τα παιδιά παίζουν πολύ άγρια. Κυρίως τα αγόρια. Κλωτσιές, μπουνιές, βρισιές και άρπαγμα με το παραμικρό. Προχθές πήγαμε ένα παιδί της έκτης στο νοσοκομείο γιατί έβγαλε τον καρπό του όταν τσακώθηκε με έναν συμμαθητή του για το μείζον θέμα αν θα ανοίξουν και τα δύο ή μόνο το ένα φύλλο της πόρτας. Την ίδια μέρα ένα αγοράκι της πρώτης γκρεμοτσακίστηκε καθώς έτρεχε στο κυνηγητό μέσα στην τάξη και άνοιξε η μύτη του. Μπήκε στο γραφείο των καθηγητών μες στα αίματα. Σήμερα στην αναδάσωση που συμμετείχαν τα μεγάλα παιδιά, ένα έσπρωξε κάποιο άλλο, εκείνο παραπάτησε και έπεσε στο δρόμο με ένα αυτοκίνητο να σταματάει εκατοστά πριν τον χτυπήσει. Είναι τρομακτικό το πόσο εύκολα μπορεί να γίνει το κακό όσο και να προσέχεις. Γι’ αυτό επιμένω πως το επάγγελμα του εκπαιδευτικού, όταν το κάνεις έχοντας πλήρη συναίσθηση της ευθύνης του, είναι πολύ ψυχοφθόρο, κυρίως στις μέρες μας.

Εν τω μεταξύ, κυρίως φέτος έχω εναρμονιστεί με την ηλικία και των μαθητών μου και είμαι γεμάτη μελανιές. Λίγες γίνονται στο σπίτι, πολλές στο σχολείο, περνώντας από θρανίο σε θρανίο. Δεν προλαβαίνω να φύγει μία, εμφανίζεται η επόμενη, με sos σημεία γόνατα και χέρια.

Αυτές τις μέρες κοιμόμουν σε κάτι ώρες που είχα από την εποχή της Αγγλίας να κοιμηθώ… Ήθελα να φτιάξω portfolios και ενδεικτικά και καρτούλες για όλα τα παιδιά, 160 ζωή να έχουνε τα καμάρια μου. Έτσι, για να με θυμούνται. Οπότε ξεσκόνισα τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες, ο βιβλιοπώλης βαρέθηκε να με βλέπει μπροστά του και το σπίτι γέμισε χαρτόνια. Ανέλαβα να κάνω και το εφφέ στις προσκλήσεις του σχολείου για τη γιορτή, που είναι να τις κάψουμε γύρω γύρω για να φαίνεται σαν παλιό χαρτί-πάπυρος, και ήμουν 2 ώρες με ένα αναπτήρα στο χέρι πάνω απ’ το νεροχύτη (μη πιάσουμε καμιά φωτιά στα καλά καθούμενα)…

Τι άλλο; Έπαθα σοκ με την δολοφονία Σεργιανόπουλου, όπως πολλοί φαντάζομαι. Δεν υπάρχει κάτι να πεις ή να γράψεις γιατί από μόνο του το περιστατικό τα λέει όλα. Μόνο ότι είναι πολύ κρίμα…

Αυτές τις μέρες είναι ο father εδώ, πάμε ανελλιπώς για μπάνια (μετράω ήδη 7), μαυρίζω (yihaaaaaa!!!) και προσπαθώ να απολαύσω τις τελευταίες μέρες μου εδώ μιας και μπήκα ήδη στην τελική ευθεία. Μια ευθεία όμως που θα είναι η καλύτερη μιας και έρχονται επιτέλους τα κορίτσια και έτσι θα σφραγιστεί με τον καλύτερο τρόπο η χρονιά αυτή, μια χρονιά που έκανε τον κύκλο της και στην κατάληξή της μετράει κυρίως θετικά.

ΥΓ: Αυτή η περίοδος μία χρονιά πριν ήταν από τις πιο σαρωτικά ευτυχισμένες. Γνώρισα τον Γ. και εκεί που ήμουν πλέον απογοητευμένη και ίσως έτοιμη να χαμηλώσω τα στάνταρ μου, ήρθε αυτή η σχέση και με έκανε να πιστέψω σ’ ότι πίστευα παλιά. Και επειδή ο πρώτος χρόνος είναι καθοριστικός και σε μας ήταν γεμάτος αντίξοα γεγονότα, είναι ακόμη πιο πολύτιμος.

7/6 πήρα το δίπλωμα

8/6 βγήκαν τα αποτελέσματα του ΑΣΕΠ.

Οδηγίες Χρήσης Τάξης και άλλα συναφή...

Είχα υποσχεθεί ένα post με όλα τα χρήσιμα πράγματα που μάθαμε στα Π. Ε. Κ και αυτά που έχω συνειδητοποιήσει σ’ αυτόν τον πρώτο χρόνο διδασκαλίας στο Δημόσιο σχολείο. Πράγματα που δεν θα γράψουμε ποτέ στον ΑΣΕΠ αλλά θα τα αντιμετωπίσουμε στη σχολική τάξη.

Επειδή όμως δεν είσαι απλώς εσύ και η τάξη σου αλλά ο διευθυντής και οι άλλοι συνάδελφοι, οι γονείς και ο Προϊστάμενος, πρέπει να έχεις μια σχετική διπλωματία για να μην καταλήξεις τσακωμένος με όλους ή στη μπούκα του κανονιού. Εγώ πιστεύω ότι φέτος στάθηκα αρκετά τυχερή, δεν αντιμετώπισα ακραίες περιπτώσεις όπως:

Περίπτωση 1^η: Συνάδελφος σε Λύκειο της Ρόδου προκάλεσε την μήνη της (υπερήλικης και παλαιολιθικών αντιλήψεων) φιλολόγου –Λυκειάρχου επειδή έβαζε στους μαθητές τραγούδια στα οποία συμπλήρωναν τους στίχους. Η Λυκειάρχης πίστευε ότι αυτό δεν ήταν μάθημα, προκαλούσε ‘αναρχία’, ‘θόρυβο’ και ήταν αποτέλεσμα του ότι η συνάδελφος βαριόταν να διδάξει.

Περίπτωση 2^η :Σύμφωνα με τον Σχολικό μας σύμβουλο, σε σχολείο της Κόνιτσας (Γυμνάσιο-Λύκειο) το μάθημα δεν ξεκινούσε αν δεν θυμιάτιζαν την τάξη και καμία νεοδιόριστη καθηγήτρια δεν στέριωνε επειδή ο Διευθυντής και η σχολική επιτροπή εισηγούνταν την μετάθεσή της για λόγους ‘ηθικής’: Φορούσε παντελόνι, ο λαιμός ήταν ακάλυπτος, το μαλλί δεν ήταν κότσος.

Περίπτωση 3^η: Το Γυμνάσιο της Ανάφης έχει 5 παιδιά. 1 μαθητής στην Α Γυμνασίου και 4 μαθητές στην Γ Γυμνασίου. Ο νεοδιόριστος συνάδελφος αναρωτιόταν αν έπρεπε να σπάσει το τμήμα της Γ σε 2 επίπεδα (αρχάριοι-προχωρημένοι).

Στο Δημοτικό είσαι λίγο δασκάλα, λίγο μαμά. Είναι πολύ εύκολο να σου πουν μυστικά, να σου δείξουν την αγάπη τους, να θαυμάσουν το πιο απλό πράγμα. Για παράδειγμα, με έχουν αποκαλέσει με ειλικρινή θαυμασμό ‘πραγματική ζωγράφο’ επειδή σχεδίαζα στις Χριστουγεννιάτικες κάρτες τους ένα κεφάλι Αϊ Βασίλη και ένα κερί. Η αγάπη που παίρνεις είναι πραγματικά μεγάλη. Και σου δίνει την ευκαιρία να δώσεις και εσύ. Αυτό είναι πολύ σημαντικό και σε γεμίζει πραγματικά. Αλλά το να νοιάζεσαι για τόσα παιδιά μπορεί να είναι και κάπως ψυχοφθόρο. Δεν έχεις μόνο μία τάξη, έχεις 160 παιδιά. Με τα οποία, αν είναι ο χαρακτήρας σου έτσι, δένεσαι γιατί τα βλέπεις 3 ώρες κάθε εβδομάδα. Αγχώνεσαι στα διαλείμματα, προσπαθείς να καταλάβεις τι πάει στραβά και κλαίνε με το παραμικρό, στις εκδρομές είσαι με το ένα μάτι εκεί που παίζουν, χαίρεσαι απίστευτα όταν παριστάνεις λίγο τον κλόουν σε μία δραστηριότητα και τα βλέπεις να γελάνε και να συμμετέχουν, στενοχωριέσαι όταν θα τα αποχαιρετήσεις. Το ένιωσα έντονα το Πάσχα που τα αποχαιρετούσα πριν φύγω για Αθήνα και είχα έναν κόμπο στο λαιμό, κυρίως επειδή ήξερα ότι του χρόνου δεν θα τα έχω. Δεν τους το έχω πει ακόμα και νομίζω πως με μερικά θα μας πάρουν τα ζουμιά. Ας πούμε, χθες, σε μία Γ δημοτικού, μου ζητούσανε να τους αφήσω να βγουν έξω. Και τους έλεγα ‘όχι’. Τότε ένα παιδάκι, για αστείο είπε ‘κυρία αν δεν μας αφήσετε θα είστε κακιά’ και εγώ είπα ‘ναι, είμαι κακιά, λοιπόν’ και τότε πετάχτηκε ο Νίκος, που έχει δηλώσει ότι με αγαπάει, σηκώθηκε όρθιος και είπε ‘Όποιος πει τίποτα κακό για την κυρία μου θα τα έχει βάλει μαζί μου’. Τι μπορεί να πάθεις με τέτοιους ‘σωματοφύλακες’;

Τώρα είναι πάλι περίοδος τεστ και διορθωμάτων και τι βλέπουν τα μάτια σου σε μερικά είναι απίστευτο. Προχτές με είχε πιάσει νευρικό όταν διόρθωνα το τεστ μιας μαθήτριας της Γ δημοτικού, που ζήτημα αν έχει ανοίξει το τρισχαριτωμένο βιβλίο που κάνουμε 2 φορές και έβλεπα τις απαντήσεις της. Παραθέτω μερικές αυτολεξεί.

a) -What´s this? (Δίπλα είχε την εικόνα και η απάντηση έπρεπε να ήταν: This is a giraffe)

-It’s καμηλοπαρδαλί

b) -What are these? Η αντίστοιχη εικόνα έδειχνε τα πουλιά άρα η απάντηση θα ήταν :These are birds)

-These are καναρίνια.

-Have you got a pet? ___Νόου__

-Have you got black hair? __Γές___

Την επόμενη φορά που θα φτιάξετε activity, μην έχετε αυτά στο μυαλό σας. Η ιδανική τάξη του ΑΣΕΠ είναι

the secret combination

and a mystery to you,

use your imagination,

it’s not easy nor it’s true

ΥΓ: Χωρίς καλά καλά να το καταλάβω, συνειδητοποιώ ότι η ώρα που θα φύγω φτάνει ολοταχώς. Ένας μήνας έμεινε. Και η αλήθεια είναι ότι στεναχωριέμαι κάπως. Αλλά ευτυχώς θα έχω τη σπουργιτοπροστάτιδα Μ. και την ευελπιστούμε -να -οδηγείς -το -αμάξι -που -θα -νοικιάσουμε Α. να κάνουν την μετάβαση πολύ, πολύ πιο εύκολη. Είπαμε, τώρα ειδικά που είμαι το κορίτσι του φαντάρου, είναι οι φίλες που έχουν το δύσκολο έργο να μεταδώσουν κέφι για να το δώσω και εγώ με τη σειρά μου στο στρατευμένο νιάτο…

Η ζωή μετά Πάσχα

Υπάρχουν πάρα πολλά να γράψω για τις τέλειες μέρες στην Αθήνα, την επιστροφή στην καθημερινότητα του σχολείου, τη διάθεσή μου, το ότι ο Γ. φεύγει φαντάρος και άλλα τόσα που καμιά φορά βραχυκυκλώνω και δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω. Το βασικό είναι ότι αυτή τη φορά μου ‘κακοφάνηκε’ πολύ η επιστροφή. Όχι στη δουλειά μετά τις διακοπές αλλά η παραμονή σε ένα άδειο σπίτι.

Μετά από κάθε επιστροφή στη μεγάλη πόλη, η επιστροφή στη φύση είναι μουντή ακόμα και αν ο καιρός έχει γίνει πλέον καλοκαιρινός. Παρότι σήμερα Κυριακή που τα γράφω αυτά ο καιρός είναι συννεφιασμένος, αποτρέποντας κάθε σκέψη για μια επίσκεψη στην παραλία-όχι για μπάνιο αλλά για να λιαστούμε λίγο-, όλη την προηγούμενη εβδομάδα βάλαμε τα καλοκαιρινά μας. Ευτυχώς δηλαδή μιας και εγώ στη βαλίτσα μου μόνο κοντομάνικα είχα. Στη ντουλάπα μου τώρα υπάρχει ένα ελαφρύ αμάνικο πουλοβεράκι, ένα φουτεράκι και ένα ελαφρύ καλοκαιρινό μπουφανάκι. Γι’ αυτό ελπίζω ο καιρός να είναι ηλιόλουστος από δω και στο εξής, μην αναγκάζομαι να ψωνίζω χειμωνιάτικα τώρα που οι βιτρίνες έχουν γεμίσει αέρινα φουστανάκια σε τόσο ωραία χρώματα. Ο μόνος λόγος να χαιρόμαστε για αυτόν τον καιρό είναι τα ρούχα γιατί στο σχολείο μόνο βασανιστήριο μπορεί να χαρακτηριστεί το μάθημα με 25 παιδιά που έχουν μπει για τα καλά στην άνοιξη και το μόνο που σκέφτονται είναι παιχνίδι, παιχνίδι και πάλι παιχνίδι. Τι να τους πει τώρα η Ιστορία, Γλώσσα, τα Μαθηματικά ή τα Αγγλικά. Οι μισοί δεν κουβαλάνε πλέον τα βιβλία μαζί. Πιο οργανωμένοι είναι οι τουρίστες από τα καμάρια μου. Αλλά δεν μπορείς να τους φωνάξεις κιόλας, παιδιά είναι. Εδώ εμείς το’ χουμε δύσκολο να συγκεντρωθούμε, τι να κάνουν και αυτά που είναι και η ηλικία τους; Εν τω μεταξύ κάτι οι σχολικοί αγώνες, κάτι που αρχίζουν οι προετοιμασίες για τη γιορτή του καλοκαιριού, λίγο που έχουμε και μια μονοήμερη, άντε να τους βάλεις το τελικό διαγώνισμα…Να δω τι θα δουν τα μάτια μου στα γραπτά…

Πριν συνεχίσω τα της Ρόδου, ας κάνω ένα ευχάριστο διάλειμμα να θυμηθώ τα ωραία του Πάσχα. Αρχικά να πω ότι τη δεύτερη εβδομάδα ούτε που την κατάλαβα πως έφυγε. Ήταν και πιο γεμάτη από συναντήσεις, καφέδες, τραπέζια και διάφορα, που η Κυριακή ήρθε και εγώ σκεφτόμουν ότι χρειάζομαι τουλάχιστον ακόμα ένα Σαββατοκύριακο με τον Γ. (μην πω εβδομάδα ή μήνα για να δείξω καλό πρόσωπο σε όλους όσοι μου θυμίζουν πόσο τυχεροί είμαστε εμείς οι εκπαιδευτικοί στο θέμα των διακοπών) για να έχω την δύναμη να γυρίσω στη Ρόδο. Γιατί κάθε φορά είναι όλο και πιο δύσκολη να τον αφήσω. Φαντάζομαι ότι είναι λογικό, όσο περνάει ο καιρός, δένεσαι όλο και περισσότερο και έτσι αφού περνάς κάθε φορά όλο και καλύτερα, δεν μπορείς να ξεκολλήσεις. Τώρα μάλιστα που ο Γ. μπαίνει φαντάρος έχεις μια αγωνία παραπάνω γιατί είναι μια τελείως διαφορετική φάση, έχεις ακούσει ιστορίες από φίλους και γνωστούς για το πόσο δύσκολη περίοδος μπορεί να είναι για ένα ζευγάρι και σκέφτεσαι πως θα το διαχειριστείς που είσαι και μακριά. Δεν έχει σημασία καμιά φορά πόσο πολύ αγαπάς κάποιον ή πόσο σίγουρη αισθάνεσαι για τη σχέση αυτή. Οι ανασφάλειες βρίσκουν πάντα λίγο χώρο και σε κάνουν να φέρεσαι κάπως διαφορετικά. Μετά βέβαια επανέρχεσαι στα κανονικά σου, όταν έρχεται ένα μήνυμα ή ένα τηλέφωνο και σου δείξει ότι τίποτα δεν άλλαξε.

Τι κάναμε το Πάσχα λοιπόν; Φάγαμε πολύ και ευτυχώς που υπάρχει η νηστεία της Μεγάλης Εβδομάδας και σώζει λίγο την κατάσταση. Μετά έρχονται τα παϊδάκια, τα ψητά κατσικάκια, οι μπριζόλες, τα μπάρμπεκιου και τα Τσέχικα εστιατόρια και σε κάνουν κανονικό ‘μπιφτεκάκι’. Πήγαμε στην Ερέτρια (και είδα την διαδρομή που ελπίζω να κάνω κάθε Σαββατοκύριακο από Σεπτέμβριο), στο Λουτράκι –και τις 2 φορές σε φίλους του Γ. και για φαγητό, οπότε τα σχόλια περιττεύουν, περάσαμε άψογα. Στο Λουτράκι μιλούσα με μία κοπέλα που μου έλεγε πόσο με ζηλεύει που δουλεύω στη Ρόδο και του χρόνου στην Εύβοια και γενικά μακριά από Αθήνα. Χαμογελάω κάθε φορά που τα ακούω και σκέφτομαι αμέσως ‘Δεν έχει σχέση. Και δεν έχει ζήσει μόνη της σε χωριό’. Δεν αμφιβάλλω ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι της φύσης και της ηρεμίας. Η Αθήνα τους κουράζει. Η συγκεκριμένη κοπέλα σπούδασε Πάτρα. Δεν πιάνεται για επαρχία όταν είσαι φοιτητής και έχεις γύρω σου όλο φοιτητές. Και σε 2 ώρες μπορείς να είσαι Αθήνα. Αν πας σε ένα χωριό και αφήσεις πίσω σου φίλους, είναι δύσκολο. Αν αφήσεις φίλους και σχέση, ο μόνος τρόπος για να το αντέξεις είναι να ξέρεις ότι το κάνεις προσωρινά. Και εγώ όταν ήμουν Αγγλία, δεν ήθελα να φύγω. Μου έλειπαν οι φίλοι της Ελλάδας, αλλά δύο από τις κολλητές ήταν και αυτές Αγγλία. Και στο Λονδίνο έκανα και παρέες και φιλίες. Μου φαινόταν βλακεία που έβλεπα άλλους Έλληνες να φεύγουν με την πρώτη ευκαιρία για Ελλάδα και που αρχές καλοκαιριού γύρισαν πίσω. Μου φαινόταν ότι δε ζούσαν την μοναδική εμπειρία της Αγγλίας. Αλλά τώρα ξέρω πως αν είχα γνωρίσει τότε τον Γ. θα ήμουν και εγώ μία από εκείνους.

Μέσα στις γιορτές πήγαμε σ’ ένα Τσέχικο εστιατόριο στους Αμπελόκηπους, τη ‘Βοημία’, που έχει πολύ νόστιμο φαγητό, μεγάλες μερίδες και λογικές τιμές, ωραία ατμόσφαιρα οπότε το συστήνω ανεπιφύλακτα. Φάγαμε και στο ‘Τσιφλίκ Μπαχτσέ’ στο Γκάζι με την Κ. και μια φίλη της και μπορώ να πω πολύ καλά λόγια και γι’ αυτό. Είδαμε το ‘21’, μια ταινία με Αμερικάνικα top πανεπιστήμιο και καζίνο που παίζουν μπλακ τζακ. Καλή ήταν αν και εγώ βαρέθηκα λιγάκι προς τη μέση, το cast δεν με ενθουσίασε. Αντίθετα το ´Funny Games´ του Χάνεκε ήταν η ταινιάρα που περίμενα ότι θα ήταν. Όσοι έχουν δει την πρώτη ταινία σίγουρα δεν την έχουν ξεπεράσει οπότε αν δεν είσαι κολλημένος σινεφίλ ή φανατικός του σκηνοθέτη (προσωπικά ανήκω και στις 2 κατηγορίες) δεν χρειάζεται να δεις το αμερικάνικο ριμέικ από τον ίδιο. Αν τώρα δεν έχεις ιδέα, μπες πρώτα λίγο στο site να πάρεις μια ιδέα και αν δεν σε τρομοκρατήσει, go for it. Η Watts είναι εξαιρετική και μπράβο της που είπε ‘ναι’, ο Pitt μπήκε επίσημα στη λίστα με τους σούπερ νέους ηθοποιούς και γενικά όλο το cast δίνει ρέστα. Να βλέπουν κάτι τέτοιες ταινίες και όσοι λένε ότι κάνουν θρίλερ να παίρνουνε κανένα μάθημα.

Πήγαμε και σε ένα πάρτυ, που έγινε σε ένα σπίτι που είναι και εκθεσιακός χώρος, το Ash in Art, και χορέψαμε και λίγο που τους είχα πρήξει όλους, ‘θέλω να χορέψω’ και ‘πάμε κάπου να χορέψω’. Ανακάλυψα και ένα δάσος στη καρδιά της πόλης, στη Καισαριανή, υπέροχο, ήρεμο, ιδανικό για κυριακάτικους περιπάτους.

Εδώ πάμε για βόλτα στη Παλιά Πόλη που και κάθε μέρα να πηγαίνεις δεν τη βαριέσαι ποτέ. Έχουν ήδη έρθει οι τουρίστες, γέμισε πάλι η Ρόδος και μιας και ο Γ. δεν υπάρχει περίπτωση να έρθει, αυτό που περιμένω με ανυπομονησία πια είναι ο ερχομός των κοριτσιών και η συναυλία του Μανώλη, του Στάθη και του Μύρωνα (δεν τον ξέχασα αυτή τη φορά, Μ2…).

Αυτά για τώρα και μία παράκληση: Send all your love γιατί η φιλενάδα σας τη χρειάζεται…Άντε, γιατί είναι και παραπονιάρα αυτό τον καιρό:)

Playlist

Ότι έχουμε σε Τσαλιγοπούλου, για να συνειδητοποιήσουμε ότι κάποιοι άλλοι ‘τραγουδιστές’ είναι τελικά πολύ μικροί όσο και να προσπαθούν να τους κάνουν μεγάλους.

Στίχοι

The way it’s all a matter of the time

I will not worry for you

You’ll be just fine

Take my thoughts with you

And when you’ll look behind

You will surely see a face that you’ll recognize

You’re not alone

I’ll wait till the end of time

Open your mind

Surely it’s plain to see

You’re not alone

I’ll wait till the end of time for you

Open your mind

Surely there’s time to be with me

It is the distance

that makes life a little hard

To mind that once worth loss

Not so many miles apart

I will not falter though

I’ll hold on to your hope

Save it back where you belong

And see how our love has grown

Olive- You are not alone

(ταιριάζει και σε μένα και στον Γ.)

Επιτέλους τέλος

Ο τίτλος αναφέρεται σε πάσης λογής σεμινάρια, όπως Π. Ε. Κ και επιμόρφωση υπολογιστών αλλά και στη διαδικασία απονεύρωσης και σφραγίσματος εις διπλούν παρακαλώ. Επίσης στο ότι δώσαμε βαθμούς και ξεμπερδέψαμε και από αυτό. Όμως ο τίτλος θα μπορούσε να ισχύει και από την ανάποδη, κάτι σαν ‘Δυστυχώς τέλος’ και θα αναφερόταν στο ότι πέρασαν οι μέρες που ο Γ. ήταν στη Ρόδο όπως και το Σαβ/κο που κατέβηκα για τα γενέθλιά του. Όπως καταλαβαίνετε πάλι έχουν μαζευτεί ένα σωρό νέα αλλά θα προσπαθήσω να τα πω με συντομία για να μη γράψω πάλι δέκα σελίδες και να μη χρειάζεται η Μ2 σημειωματάριο για να τα σχολιάσει μετά :)
Αυτή τη φορά είχα περισσότερα παραπονάκια όσον αφορά στους βαθμούς αλλά παρά το ότι στην αρχή στενοχωρήθηκα, μετά συνειδητοποίησα ότι το να σε αγαπάνε όλοι για κάτι που δεν είσαι δεν είναι αυτό που θέλω. Προτιμώ να τα έχω καλά με τον εαυτό μου σχετικά με την κρίση μου και τη συμπεριφορά μου παρά να μπω και εγώ όπως πολλοί στο τρυπάκι να κάνω το χατίρι της κάθε μίας που θέλει να παινευτεί για τα δεκάρια του παιδιού της. Κανείς μέχρι στιγμής δεν μου έχει κόψει την καλημέρα και τα παιδιά συνεχίζουν να μου δείχνουν αδυναμία, αν και μερικά με παιδεύουν σταθερά, οπότε τελικά μπορεί και να μου βγει σε καλό αυτή η στάση.
Οι μέρες που ο Γ. ήταν στη Ρόδο κλασσικά πέταξαν. Ήταν όμως γεμάτες και αναπληρώνουν το χρόνο που δεν είμαστε μαζί. Τον περίμενα Κυριακή και ήρθε Παρασκευή πρωί, μου έκανε έκπληξη (που παραλίγο να χαλάσω). Δεν υπάρχει ωραιότερο συναίσθημα από το να ανοίγεις την πόρτα και να τον βλέπεις μπροστά σου. Τα πάντα ακυρώνονται. Μένει μόνο η αίσθηση ότι είστε επιτέλους μαζί.
Νοικιάσαμε αμάξι και γυρίσαμε αρκετά. Αν και η ξενάγηση δεν ξεκίνησε καλά όταν ένας ανεκδιήγητος οδηγός βγήκε από ένα στενάκι με την όπισθεν χωρίς να κοιτάει και χωρίς να σταματήσει στον δρόμο και μας έφαγε τον καθρέφτη. Έβγαλα τον Μαγκάιβερ από μέσα μου και τον κόλλησα με σελοτέιπ και παραδόξως έπιασε. Την πρώτη μέρα που ήταν Σάββατο πήγαμε στον Προφήτη Ηλία, ένα ύψωμα με υπέροχη θέα. Περάσαμε τη Μονή Φουντουκλή, που χρονολογείται από τον 15^ο αιώνα, και καταλήξαμε σε ένα παραδοσιακό ξενοδοχείο χτισμένο από τους Ιταλούς,τον Έλαφο, πανέμορφο, όπου ήπιαμε καφέ και φάγαμε σουφλέ σοκολάτας, χαζεύοντας τη θέα μέσα στο δάσος και από κάτω τη θάλασσα και ακούγοντας ένα CD με διασκευές κομματιών των Beatles. Την επόμενη μέρα πήγαμε στο Ενυδρείο, που είναι κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας και είναι σα σπηλιά. Μετά κατευθυνθήκαμε στην περίφημη Παναγία της Τσαμπίκας, πασίγνωστη εδώ και προστάτιδα της γονιμότητας (εξ ου και όλοι και όλες έχουν αυτό το όνομα). Δεν έχουμε περπατήσει τόσο και δε νομίζω να το ξανακάνουμε ποτέ. Όμως η θέα από την κορυφή (βρίσκεται στο δεύτερο ψηλότερο βουνό της Ρόδου) σου κόβει την ανάσα. Άλλα μέρη που είδαμε ήταν το Αρχαίο Στάδιο και ο Ναός του Απόλλωνα και τις Πηγές της Καλλιθέας, όμορφα και τα δύο. Κάναμε την δεύτερη και τελευταία επίσκεψή μας στο καζίνο, όπου η ρουλέτα δεν μας χαμογέλασε (θέμα τύχης) αλλά το μπλακ τζακ μας έφερε στα λεφτά μας (θέμα ταλέντου του παίχτη Γ.) Γελάσαμε τόσο πολύ που σε μια στιγμή νόμιζα ότι θα μας πετάξουν έξω, ήπια cosmopolitan-βυσσινάδα (νέα πατέντα) και λήξαμε τη βραδιά τρώγοντας σουβλάκι στη Ρωξάνη. Πήγαμε και το καθιερωμένο σινεμά, είδαμε το ‘Σημείο Υπεροχής’ που μας άρεσε σ’ όλη τη διάρκεια αλλά μας ξενέρωσε το αμερικάνικο φινάλε. Θυμηθήκαμε και την αγαπημένη ρουτίνα του καφέ-τυρόπιτα ή μπουγάτσα Θεσσαλονίκης τα πρωινά, εξάσκησα τη μαγειρική μου, ευτυχώς χωρίς ολέθριες συνέπειες και είδαμε παλιά επεισόδια ‘Απαράδεκτους’ και της ‘Ελλάδος τα Παιδιά’ όπου πεθάναμε στο γέλιο.
Στην Αθήνα το Σαββατοκύριακο ήταν πολύ λίγο για να κάνω πολλά πράγματα. Είδα τη Μ. και Μ2 μιας και η Α. είχε δυστυχώς μάθημα. Καθήσαμε στη στοά της Κοραή, είπαμε τα νέα μας, εγώ έκανα και τα ψώνια μου μιας και ο Γ. είχε γενέθλια. Το βράδυ ο Γ. είχε κλείσει τραπέζι σε ένα Ιταλικό εστιατόριο, το Genovese, πολύ κυριλέ και ήταν πολύ όμορφα. Το μαγαζί μας άρεσε πολύ, το φαγητό μέτριο. Μπορεί να ήμασταν άτυχοι στις επιλογές μας μιας και τις κάναμε κάπως στη τύχη αφού για να καταλάβουμε τον κατάλογο θα έπρεπε να κουβαλάμε το Ιταλο-Ελληνικό λεξικό σε έκδοση για εκκολαπτόμενους Jamie Oliver. Πετούσα Δευτέρα χαράματα, στο αεροπλάνο ήτανε Λύκειο που ερχόταν Πενταήμερη και δεν έκλεισα μάτι.
Το καλό είναι ότι αυτή τη φορά, παρά το ότι μου κακοφάνηκε πάρα πολύ που άφησα τον Γ., έχω την παρηγοριά ότι σε 9 μέρες θα είμαι πάλι πίσω.
Εν τω μεταξύ σε λίγο καιρό θα ξέρουμε και τα της Εύβοιας, που ακριβώς θα είμαι, για να αρχίσω να συνηθίζω και σ’ αυτήν την ιδέα.
Αυτά τα ολίγα. Τελικά μου έλειψε να γράφω.

Ατάκα

‘See you in anotha life brotha’ Ο αγαπημένος μας Σκοτσέζος Desmond και οι λοιποί αγνοούμενοι επέστρεψαν!!!

Στίχος

‘Θέλω ν’ αλλάξεις το εισιτήριο, να μη πετάξεις χωριστά μου, το αυριανό θα’ ναι μαρτύριο, χωρίς τα μάτια σου μπροστά μου…’ Εισιτήριο-Τσαλιγοπούλου (τώρα που πετάξαμε μαζί μια φορά και μου κρατούσες το χέρι στην απογείωση και την προσγείωση, το να ταξιδεύω μόνη είναι ακόμη πιο δύσκολο, ακόμα κι αν έρχομαι να σε βρω…)

Playlist

Λίγα και καλά αυτή τη φορά, είναι κομμάτια από αυτά που πατάς στο Media Player το κουμπί της επανάληψης έτσι για να τα ακούς συνέχεια.

Μέρες Αργίας-Διάφανα Κρίνα (το είχε εντοπίσει ο Γ., το άκουσα και με έκανε σχεδόν να ανατριχιάσω με τους στίχους του και από τότε συναγωνίζεται το τίτλο της καλύτερης ‘προσευχής’ μαζί με την ‘Σιωπή’ από τα Ξύλινα.

Gas (Μη μου μιλάς για αγάπη) – Matisse / Γαλάνη (γοητευτικό, υπνωτιστικό, υπέροχο)

Ασημένια Σφήκα- Υπόγεια Ρεύματα (κάποιοι το ήξεραν και πριν το Fame Story και είχαν μάθει πόσο ακριβά κοστίζουν τα όνειρα της πόλης)

Αερικό- Παύλος Παυλίδης/ B Movies (γιατί είναι ωραίο να είσαι ξαπλωμένη και να το ακούς κοιτάζοντας το ταβάνι, χάνεσαι…)

ΥΓ: Και μία άσχετη παρατήρηση, που αυτός στον οποίο αναφέρεται δεν πρόκειται να τη διαβάσει (όχι ότι αν τη διάβαζε θα άλλαζε κάτι) αλλά έτσι θέλω να το πω. Μου έχει λείψει να βγάλει ο Φάμελλος ένα κομμάτι που θα με κάνει να αισθανθώ όπως όταν πρωτοάκουσα την Ευτυχία, τον Χαρταετό, τη Μαγική Εικόνα…Ένα κομμάτι με τους στίχους-ποίημα και τη μουσική πραγματική μελωδία…Μετά την Πολιτεία στο Βυθό τον έχασα.. ένα κομμάτι Μανώλη…

Όλο αυτό που ποτέ δεν τελειώνει…

Σήμερα επιτέλους μπόρεσα να ξυπνήσω ότι ώρα θέλω. Και μάλιστα με τηλεφώνημα του Γ. που δίνει ένα ξεχωριστό μπόνους στη μέρα (κατά το γνωστό ‘η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται’). Τέλος και με τα Π. Ε. Κ. Αρκετά επιμορφωθήκαμε νομίζω. Σε συνδυασμό με τους υπολογιστές η περίοδος αυτή μας έκανε κατ’ άτι σοφότερους. Το πρακτικό κομμάτι των Π. Ε. Κ ήταν σαφώς καλύτερο και πιο χρήσιμο από την κοψοφλέβικη πρώτη φάση. Εδώ είδαμε καθηγητές στην πράξη σε ρεαλιστικές συνθήκες αλλά δεν θα αναφέρω λεπτομέρειες σ’ αυτό το post γιατί έχω υποσχεθεί ένα αποκλειστικά σε σχέση με το τι μας έμαθαν τα Π. Ε. Κ με τίτλο ‘Τι δε γράψετε ποτέ στον ΑΣΕΠ αλλά θα ζήσετε μόλις τον περάσετε’.

Το καλό σ’ αυτή τη φάση είναι ότι γνώρισα καλύτερα 2 κοπέλες που δουλεύουν στο διπλανό χωριό και με τις καθημερινές διαδρομές βρήκαμε πολλά κοινά. Μάλιστα η μία από αυτές πήρε μετάθεση στην Εύβοια όπως εγώ και έτσι σκοπεύουμε να κρατήσουμε επαφή. Η άλλη κοπέλα μένει εδώ. Ήρθαμε αρκετά κοντά και έτσι σοκαρίστηκα όταν έμαθα ότι Παρασκευή βράδι που κάποια κορίτσια από τα Π. Ε. Κ είχαν βγει για ποτό στη Ρόδο, ένα αυτοκίνητο που έτρεχε χτύπησε ευτυχώς ελαφρά την κοπέλα που κάναμε παρέα. Οι οδηγοί στη Ρόδο δυστυχώς είναι κακοί, όπως και πολλοί Έλληνες γενικά και η διαπίστωση του πόσο εύκολο είναι να πάθεις κακό από τη βλακεία κάποιου είναι πραγματικά τρομακτική.

Την εβδομάδα που μας πέρασε όπως και αυτή που μας έρχεται κάνω και τις επισκέψεις μου στον οδοντίατρο, στον οποίο χτύπησα διάνα, είναι πολύ καλός, σε χαλαρώνει αρκετά, βάζει ωραιότατη μουσική καθώς δουλεύει και έχει σούπερ γκατζετάκια για εργαλεία (απονεύρωση με laser, ακτινογραφία δοντιού επιτόπου) και δε σε πονάει. Δύο σφραγίσματα παρέα με απονευρώσεις είναι το αποτέλεσμα της αναβλητικότητάς μου αλλά ευτυχώς όλα διορθώνονται.

Βαθμούς δίνουμε Τετάρτη στο ένα σχολείο και Παρασκευή στο άλλο, οπότε θα είμαι εκεί να τ’ ακούσω αν κάποιος δυσαρεστηθεί από το βαθμό αλλά το μπλοκάκι και τα τεστ θα είναι και αυτά μαζί μου να με δικαιώσουν και να φανεί η ελαστικότητά μου και σ’ αυτό το τρίμηνο.

Την προηγούμενη Πέμπτη είχαμε μια συνάντηση στο ‘Ακταίον’ στη Ρόδο η ένωση καθηγητών Αγγλικής Δωδεκανήσου σχετικά με μία εκδήλωση που θα γίνει τέλη Μαΐου σχετικά με την ανακύκλωση. Είπαμε να δουλέψουμε με τα παιδιά Πέμπτης και Έκτης project σχετικά με αυτό το θέμα και να τα παρουσιάσουμε εκείνη τη μέρα. Καθώς λοιπόν περίμενα να περάσει η ώρα μιας και ήμουνα από το πρωί στο κέντρο λόγω Π. Ε. Κ πήγα μια βόλτα στο λιμάνι κα την παραλία λίγο πιο πέρα. Ξαφνικά τα φώτα έσβησαν, άλλη μια από τις πολλές διακοπές της ΔΕΗ. Κάθισα σε ένα παγκάκι και έβλεπα το φάρο να αναβοσβήνει σταθερά απέναντί μου. Σκεφτόμουν κυρίως το θέμα της μετάθεσης. Άλλο ένα καινούργιο μέρος. Καινούργιο σπίτι, καινούργιοι συνάδελφοι, μαθητές, άνθρωποι που μπορεί να γίνουν φίλοι σου. Μηδενίζεις το κοντέρ και ξεκινάς πάλι από την αρχή, έχοντας τις σταθερές σου (φίλοι, οικογένεια, η αγάπη σου) λίγο πιο κοντά αλλά όχι εντελώς δίπλα σου. Είναι μια περιπέτεια αλλά αρχίζω σιγά σιγά να νιώθω ότι ίσως να σε κουράσει ‘όλο αυτό που ποτέ δεν τελειώνει’, αυτή η μετακίνηση, τα νέα μέρη που ξέρεις ότι θα τα χάσεις πάλι και αν είσαι από αυτούς που δένονται, κάτι θα τους αφήσεις πίσω σου.

Χρωστάω δύο κριτικές για ταινίες από την περίφημη 15άδα. Αρχίζω με το ‘No Country for Old Men’ που ήταν τυπικά Coen-ικό, που σημαίνει ότι μου άρεσε, και ο Javier Barthem μια χαρά άξιζε το Oscar ως παρανοϊκός δολοφόνος. Αλλά η ταινία που μου έκλεψε την καρδιά ήταν το ‘Juno’. Πέρα από τις κορυφαίες ατάκες, τη φρεσκάδα της Ellen Page και του Michael Cera και την έκπληξη Jennifer Garner, υπήρχε ένα σενάριο που επαναπροσδιορίζει τον όρο του happy ending και σε συγκινεί ειλικρινά. Είναι μια ταινία που είμαι σίγουρη πως θα την κουβαλάω μέσα μου για πολύ καιρό και την προτείνω ανεπιφύλακτα.

Μια και μιλάω για πράγματα που σου κλέβουν την καρδιά και είναι ευχάριστες εκπλήξεις, ακούστε το καινούργιο κομμάτι του Κωνσταντίνου Βήτα ‘Όλο αυτό που ποτέ’ και μετά βγείτε να υποδεχτείτε την άνοιξη με ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπό σας. Σχεδόν τους έμαθα απ’ έξω τους στίχους, σήμερα το άκουσα γύρω στις 10 φορές...Είναι εθιστικό στην απλότητα και την ομορφιά του.

Τώρα πάλι στέκομαι εδώ

και κοιτάζω εσένα να φεύγεις

Αν μπορούσα λέξεις να βρω

Και να σου κρατήσω το χέρι

Μα κοιτάζω αυτό το καιρό

Και θαρρώ πως πάει να βρέξει

Πάνω από ένα δρόμο ανοιχτό

Εκεί που όλοι οι άλλοι έχουν τρέξει

Οι καρδιές μας χτυπούν

Σαν παιδιά που ορίζουν το τέλος

Όλα αυτά που’ χες πει

Τώρα μοιάζουν μ’ ένα έρημο μέρος

Και σα χρόνος γυρνά

Όλο αυτό που ποτέ δεν τελειώνει

Ένα τρένο περνά

Και στο τέλος της γης ξημερώνει

Πάνω στη γραμμή περπατώ

Και κοιτώ το σύρμα να παίζει

Νιώθω πως η αγάπη είναι εδώ

Και δεν είναι πάθος μα στέγη

Που φυλάει 2 ανθρώπους στο φως

Και χωρίς αλήθεια δε φεύγει

Σα μια μηχανή σ’ αγαπώ

Και είδα αυτή τη βίδα που φταίει

Οι καρδιές μας χτυπούν

Σαν παιδιά που ορίζουν το τέλος

Όλα αυτά που’ χες πει

Τώρα μοιάζουν μ’ ένα έρημο μέρος

Και σα χρόνος γυρνά

Όλο αυτό που ποτέ δεν τελειώνει

Ένα τρένο περνά

Και στο τέλος της γης ξημερώνει

Από λιγότερη απόσταση

Σήμερα βγήκαν οι μεταθέσεις..Μπορώ να αρχίζω να προετοιμάζομαι ψυχολογικά για ακόμα ένα ταξίδι..Πιο κοντά στην αφετηρία αυτή τη φορά..Εύβοια..όλα καλά!

Αναμείνατε στο ακουστικό σας…

Καθώς γράφω σήμερα, σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να είχα ξεμπερδέψει με το δόντι που με ταλαιπωρεί αν είχα την σοφία να ακολουθήσω την συμβουλή του παντογνώστη λαού ‘Μην αφήνεις ποτέ για αύριο, ότι μπορείς να κάνεις σήμερα’. Επειδή όμως μια δόση αναβλητικότητας –μικρή ή μεγάλη- κρύβεται μέσα σε όλους μας και επειδή εγώ συγκεκριμένα με τους οδοντιάτρους έχω ότι έχω και με τις κατσαρίδες, έμεινα να έχω κλείσει ένα ραντεβού για την Δευτέρα σε 2 μάλιστα οδοντίατρους και να περάσω το σαββατοκύριακο με την απειλή αυτής της επίσκεψης. Για να μην υπολογίσω και τον κίνδυνο να φάω κάτι που θα το ερεθίσει και περάσω τις μέρες με το ponstan αγκαλιά. Συν ότι αυτήν την εβδομάδα είχα πάρει και αντιβίωση για το κρύωμα, σιρόπι για το βήχα και ακόμα ο βήχας δεν έχει φύγει εντελώς.
Εν τω μεταξύ το σαββατοκύριακο προβλέπεται γεμάτο αλλά και επικίνδυνα επιμορφωτικό. Σάββατο πρωί έχουμε μια αναπλήρωση στο μάθημα των υπολογιστών και Κυριακή από τις 9.30 η ώρα Π. Ε. Κ. Ναι, ξεκινάει η β-γ φάση αλλά φυσικά και δεν έχει βγει πρόγραμμα, ούτε τι ακριβώς θα κάνουμε (στα αντίστοιχα Π. Ε. Κ των δασκάλων είχαν να πάνε σε άλλα σχολεία να παρακολουθήσουν δειγματικές διδασκαλίες…άκου τώρα, να αφήνει ο δάσκαλος τη δική του τάξη στη μέση της χρονιάς και να τρέχει για μία εβδομάδα σε άλλες, τι να πω…-παράλογο; -να το δεν απαντά άρα λογικό)
Καλώς μας ήρθες και πάλι τρελό καρναβάλι και καλώς μας έφυγες γιατί μετά το πάρτυ της Πέμπτης στο σχολείο, οι άλλες μέρες ήταν λίγο παρακμή. Γενικά είναι και λίγο βαρετή γιορτή η αποκριά και κυρίως αυτή η Καθαρά Δευτέρα. Το μόνο που είναι ωραίο είναι που ανοίγει σιγά σιγά ο καιρός και μπορούμε να κάνουμε βόλτες στη παραλία, που είναι κούκλα και είναι γενικά τέλειο να είσαι τόσο κοντά στη θάλασσα. Τις φωτό που είμαι μάγισσα από το Αποκριάτικο πάρτυ τις καμαρώσατε οι περισσότεροι, σύντομα κοντά σας και σε έντυπη μορφή, όπου θα δείτε και τους διευθυντές των σχολείων μας ντυμένους ‘Σούπερμαν της κακιάς ώρας’ και ‘Άραβας Σεΐχης’. Πάντως ωραία περάσαμε, χορέψαμε (γιατί είχαμε και ορχήστρα παρακαλώ, μεγαλεία-όπως και σουβλάκια την Τσικνοπέμπτη-θεϊκό!) και θα μας μείνει.
Επειδή οι μέρες στη Ρόδο είναι μια ατέλειωτη γιορτή, στις 7 Μαρτίου γιορτάσαμε με λόγους, εκκλησιασμό, παρελάσεις και χορούς την Επέτειο της Ένωσης της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα (το 1948-χρήσιμη πληροφορία για το Τεστ Δεξιοτήτων). Η κυρία που έβγαλε τον λόγο ήταν από το Γυμνάσιο και είχε αυτό που εγώ προσπάθησα να αποφύγω στον δικό μου της 28^ης. Πολλές κορώνες και παραινέσεις να δώσουμε στους ‘Τούρκους και όσους επιβουλεύονται την Ελλάδα και τα εδάφη της το μήνυμα ότι θα πολεμήσουμε γι’ αυτά’ Κάπου εκεί ήμουν σίγουρη ότι θα κατέληγε στο ‘Η Μακεδονία είναι ελληνική’ και εγώ θα πετούσα την ‘ελληνοφρεννή’ ατάκα ‘Και το Μεξικό επίσης’ (λόγω Ψωμιάδη-Ζορό)
Γενικά αυτήν την περίοδο νιώθω ότι είμαι σε κατάσταση αναμονής. Να τελειώσουν οι κάθε λογής επιμορφώσεις, να δώσουμε βαθμούς (Παρασκευή 21 Μαρτίου, έχετε το νου σας στις ειδήσεις για λιθοβολισμό στη πλατεία), να έρθει η 25 Μαρτίου για να έρθει επιτέλους το τέλος του μήνα και να σταματήσει ο χρόνος στην αγκαλιά του Γ. Στον οποίο είναι αφιερωμένο αυτό το post, γιατί κατάφερε να περάσει το τελευταίο μάθημα εν μέσω διπλωματικής, δουλειάς, ιδιαίτερων Φυσικής και Μαθηματικών αλλά και καθημερινών τηλεφωνημάτων στην κοπέλα του. Η οποία τον λατρεύει για αυτόν ακριβώς τον λόγο :)

Playlist:
You are not alone- Olive (λοιπόν, αυτό το κομμάτι καταχάρηκα που το βρήκα γιατί εκτός του ότι είναι πάρα πολύ ωραίο, μου θυμίζει και την εποχή Γυμνασίου που το άκουγα στις λίστες Top 20 του Kiss FM που τις άκουγα ανελλιπώς και τις ήξερα τόσο καλά όσο τις λίστες ανωμάλων ρημάτων)

Bohemian Rhapsody –The Queen (απλώς κλασσικοί)

I am the Sun; I am the Air- Morrissey (όσοι βλέπατε ‘Μάγισσες’ θα το έχετε ακούσει και σίγουρα θα σας έχει αρέσει- είναι το τραγούδι τίτλων)

You have killed me- Morrissey (αχ, αχ, κομμάτι που είναι τόσο ωραίο και θυμίζει τόσο πολύ Αγγλία)

Kashmir-Led Zeppelin (επίσης κλασσικό)

Perhaps, perhaps, perhaps – Cake (quizas, quizas, quizas…για τους λάτρεις του Gael, M2)

Nessuno mi puo giudicare – Caterina Caselli (la verita mi fa male…)

Στίχος:
Yes, I walk around, somehow, but you have killed me, you have killed me (Morrissey)

Aτάκα:
‘I’m still in if you are still in’ (από την εξαιρετική ταινία Juno, ακολουθεί κριτική σε επόμενο αλλά δείτε τη, είναι τέλεια)

Ήλθον, είδον και απήλθον…

Σήμερα γράφω γιατί δεν μπορώ να μιλήσω.

(φαρυγγίτιδα ή γερό κρύωμα)

-Έλα, σου έχουμε μια έκπληξη

-Έρχεται από μακριά;

-Όχι και πολύ

-Α, άρα δεν είναι η Ε. (μηνύματα της Μ. και Μ2 το βράδυ πριν εμφανιστώ ξαφνικά)

Η Ε. ήρθε από μακριά γιατί η Ρόδος είναι λίγο η άκρη του κόσμου.

Μπορεί να ήταν σύντομη αλλά σίγουρα άξιζε η επιστροφή στα πάτρια εδάφη των Αθηνών. Ακόμη μια φορά που αποδεικνύεται ότι πρέπει να ακολουθείς μια παρόρμηση που επιμένει, γιατί σημαίνει ότι όχι απλώς σου καρφώθηκε μια ιδέα αλλά ότι πραγματικά το χρειάζεσαι. Διόρθωση: H Ρόδος είναι η άκρη του κόσμου όταν είσαι μακριά από αυτούς που αγαπάς.

Η βόλτα στην Αθήνα εκτός από την κύρια σκοπιμότητά της που ήταν να βρεθώ για λίγο δίπλα σε γονείς, φίλες/φίλους και (κυρίως) ταλαιπωρημένο από δουλειά και διπλωματική αγαπημένο, είχε και τις πολιτιστικές προεκτάσεις της. Ένα σινεμά και ένα θέατρο ήταν οι δόσεις κουλτούρας της πρωτεύουσας στο κορίτσι από το Dogville.

Ξεκινώ από το θέατρο, μιας και ήταν διακαής πόθος (κινηματογράφο διαθέτει η Ρόδος, θέατρο όμως…). ‘Λεωφορείο ο Πόθος’ του Tennessee Williams δια χειρός Άντζελας Μπρούσκου. Η πρώτη παρατήρηση για την παράσταση είναι ότι το έργο που είδαμε δεν ήταν το ‘Λεωφορείο ο Πόθος’ αλλά κάτι σε ‘based on...’ Δεν ήταν μόνο τα σκηνικά, με αναφορές στην σημειολογία της Αμερικάνικης κουλτούρας, ούτε τα ενδιάμεσα hip hop χορευτικά, ούτε οι αυθαίρετες αλλαγές στη φρασεολογία του κειμένου που με κάνουν να το λέω αυτό. Ούτε η εμφάνιση του συγγραφέα ανάμεσα σε κάποιες σκηνές με την μορφή του ηθοποιού που έπαιζε τον ‘Μιτς’ (παρατήρηση: σε κάποιο ανάλογο μεταμοντέρνο ανέβασμα θα ήταν πολύ πιο πρωτοποριακό να βάλεις την ηθοποιό Μπλανς να υποδυθεί τον Williams μιας και αυτή ήταν μια περσόνα του συγγραφέα.) Όλα αυτά λοιπόν θα είχαν ίσως κάποιο νόημα σε αυτό το διαφορετικό διάβασμα του κλασσικού έργου αν οι χαρακτήρες έμεναν ακέραιοι. Εδώ ο ρόλος της Μπλανς κατά την άποψή μου είχε κακοποιηθεί βάναυσα από την σκηνοθετική προσέγγιση. Ήταν μάλλον μια καρικατούρα της Μπλανς και από ότι κατάλαβα αυτό επεδίωκε η Μπρούσκου αλλά το ίδιο το κείμενο την πρόδιδε. Γιατί όσο και να θες να κάνεις καρικατούρα ένα τόσο βαθύ, δουλεμένο και τραγικό χαρακτήρα, δεν καταφέρνεις να περάσεις ελαφριά μονολόγους όπως αυτόν που αναφέρεται στο χαμό του Μπελ Ρεβ ή στην αυτοκτονία του νεαρού ομοφυλόφιλου συζύγου της. Και εκεί ήταν οι μόνες στιγμές που η Όλια Λαζαρίδου ήρθε σε επαφή με την ουσία του χαρακτήρα που υποδυόταν. Ο χαρακτήρας του Στάνλεϊ έμεινε και αυτός σε ένα επιφανειακό επίπεδο φωνών και τσαμπουκά χωρίς να δημιουργεί αυτήν την τόσο χαρακτηριστική αντίθεση με την Μπλανς. Ο Γιάννης Στάνκογλου, ένας από τους βασικούς λόγους που πήγα στη παράσταση καθότι αγαπημένος ηθοποιός και τον παρακολουθώ σε θέατρο-τηλεόραση-σινεμά, δεν με συνεπήρε εκτός από τη σκηνή που φωνάζει μετανοημένος τη Στέλλα. Η Στέλλα ήταν άχρωμη και μόνο ο Μιτς κατάφερε να μείνει πιστός στο χαρακτήρα του κειμένου. Σαν γενικό συμπέρασμα λοιπόν η παράσταση δεν νομίζω ότι ενδείκνυται για όσους δεν έχουν έρθει σε επαφή με το έργο του Williams γιατί η εικόνα που θα σχηματίσουν για αυτό θα είναι εντελώς λανθασμένη. Οι υπόλοιποι μπορούν να το δουν ως ένα πείραμα και να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα.

Από σινεμά έχω τις τρεις πρώτες κριτικές από ταινίες που σε προηγούμενο post είχα πει ότι ήθελα οπωσδήποτε να δω. Ξεκινώ από το Sweeney Todd όπου με χαρά διαπίστωσα ότι ο Tim Burton είχε μείνει πιστός στην σκοτεινιά του έργου, ο Johnny Depp τραγουδά αρκετά καλά αλλά η αποκάλυψη για μένα ήταν η Helena Bonham Carter. Αν δεν είσαι fan των musical ή δεν ξέρεις το έργο, μάλλον θα σε παραξενέψει όλο αυτό το τραγουδιστικό μέρος εν μέσω φόνων, οπότε καλύτερα σπίτι. Συνέχεια με

There will be blood, όπου το one man show του Daniel Day Lewis σε αφήνει άφωνο για άλλη μια φορά. Άξιος συνοδοιπόρος σε αυτό το έπος οικονομικής αναρρίχησης ο φέρελπις Paul Dano (The King, Little Miss Sunshine) που σύντομα θα ακουστεί ακόμα περισσότερο. Στα συν της ταινίας οι επιρροές της από κλασικά αμερικάνικα αριστουργήματα όπως ο Πολίτης Κέην. Όσο για το Oscar του Day Lewis δεν νομίζω ότι είχε κανείς αμφιβολία. (Παρένθεση nο.2: το blog και η συγγραφέας του δηλώνουν ενθουσιασμένοι που η πρόβλεψή-ευχή τους για τον Α’ Γυναικείο βγήκε αληθινή! Marillon Cotillard: το άξιζε και το πήρε). Τέλος, είδα χθες επιτέλους την Εξιλέωση και ενώ μέχρι σχεδόν το τέλος της ταινίας θα έλεγα ‘καλή αλλά προβλέψιμη’, η ανατροπή των τελευταίων λεπτών μαζί με τη συγκινησιακή φόρτιση του φινάλε την ανέβασαν κατηγορία.

Χθες πήγα στο Jumbo μαζί με την φίλη και συνάδελφο Δ. για να πάρουμε αποκριάτικα μιας και την Πέμπτη έχουμε το μεγάλο πάρτυ στο σχολείο. Κατέληξα σε αξεσουάρ μάγισσας (καπέλο, σκουπόξυλο) αλλά με ροζ μαλλιά και μπότες, για να κάνω την διαφορά από τις άλλες μαυροντυμένες μάγισσες που θα κυκλοφορούν. Κλασσικά αγόρασα και ένα σωρό άσχετα μικροπράγματα όπως φακέλους και στυλό με την Pucca, μπαλόνια, μπρελόκ με το αρχικό μου και ένα ελεφαντάκι, τετράδια, αυτοκόλλητα, ένα μπαλάκι με την Ντόρα τη μικρή εξερευνήτρια και 2 Playmobil. Ο παλιμπαιδισμός σε όλο του το μεγαλείο αλλά ποιος είπε ότι αυτό είναι κακό;

Τέλειωσα και τρία βιβλία σε αυτό το διάστημα για τα οποία θα γράψω αναλυτική κριτική σε επόμενο post.

Πριν κλείσω το σημερινό και σαν ένα σχόλιο στο χαμό με το blog www.press-gr.blogspot.com να αναφέρω ότι τελικά το να βρεις μια ψύχραιμη, αντικειμενική φωνή να ενημερωθείς για δυο-τρία πράγματα έχει καταντήσει κυνήγι θησαυρού. Ψάχνεις δεξιά-αριστερά, εφημερίδες, τσίρκο-τηλεόραση, διαδίκτυο. Καλύτερα όμως πλουραλισμός πηγών και ας έχεις περισσότερο ψάξιμο. Για αυτό, οι απόπειρες εναντίων των blogger είναι τουλάχιστον ύποπτες. Και αν όχι οι απόπειρες αυτές καθαυτές, τουλάχιστον η τόσο έγκαιρη αντιμετώπιση-‘εξιχνίαση’ των εκβιασμών μέσω blog-όσφαιρας σε ένα κράτος που δύο μήνες τώρα δεν έχει κουνήσει εκατοστό σε μια άλλη υπόθεση εκβιασμού πολύ μεγαλύτερων διαστάσεων.

Playlist:

Σήμερα δεν έγραψα ακούγοντας μουσική…Αλλά αυτό τον καιρό ακούω Placebo και Pearl Jam. Και για κάποιο λόγο, μου ξανακόλησε το American Pie από τη Madonna...

Ατάκα: Σε μια συνέντευξη, ο Wentworth Miller (Michael Scofield) του Prison Break είχε πει πως θα είχε πολύ πλάκα αν ‘οι κρατούμενοι στο Prison Break έσκαβαν και κατέληγαν να βγουν στο νησί του Lost’. Εν αναμονή των νέων επεισοδίων…

Η καθημερινότητα στο ψυχιατρείο

(κλεμμένο από την ‘Ελληνοφρένεια’)

Γεμάτο Σαββατοκύριακο και γενικά γεμάτες οι μέρες, αυτές που πέρασαν και αυτές που έρχονται. Επίσης πολύ βροχερές. Και κρύες. Ενώ εγώ ετοιμάζομαι να γίνω hacker παρακολουθώντας τα σεμινάρια επιμόρφωσης στις νέες τεχνολογίες στα οποία κληρώθηκα, οι εξελίξεις στο σχολείο είναι καταιγιστικές (καλά, υπερβάλλω λίγο αλλά ένα ενδιαφέρον το έχουν)

Στο σχολείο λοιπόν είμαστε αυτό που λέμε μια ωραία ατμόσφαιρα. Ο παλιός διευθυντής, εμφανώς τσατισμένος που είναι πρώην και όχι νυν, απαξιεί για ότι συμβαίνει στο σχολείο. Οι προσπάθειες της νέας διευθύντριας να συνεργαστεί μαζί του και να του δείξει ότι υπολογίζει σε εκείνον, πέφτουν θριαμβευτικά στο κενό από μέρους του αλλά με ένα τρόπο που κάνει όλες εμάς τις υπόλοιπες να αισθανόμαστε το λιγότερο αμήχανες. Γιατί κυρίως οι παλαιότερες έχουν περάσει τόσα χρόνια μαζί του και τον εκτιμούν αλλά ταυτόχρονα συμπαθούν ήδη την καινούργια, όχι μόνο γιατί είναι πολύ ντόμπρα και ακομπλεξάριστη αλλά γιατί έχει όρεξη, ενέργεια και διάθεση να κάνει το σχολείο καλύτερο. Τα προσχήματα διαλύθηκαν όταν προέκυψε ένα θέμα που είχε ξεκινήσει από την 28 Οκτωβρίου (δηλαδή επί δικαιοδοσίας παλιού διευθυντή). Ενώ ένα κοριτσάκι έπρεπε να είναι παραστάτρια στη σημαία, επειδή ‘είναι ψηλή και δε θα ταίριαζε στο σχήμα της σημαίας’, ο διευθυντής της πρότεινε να είναι διοιμοιρίτισσα και στις τρεις παρελάσεις. (ναι, έχουμε τρεις, ζωή να’χουμε, είναι και η 7 Μάρτη, Ένωση της Δωδεκανήσου) Το κοριτσάκι δέχτηκε, γιατί είναι και κάπως ντροπαλό και όταν σου ‘προτείνει’ κάτι ο διευθυντής, ψαρώνεις και δε φέρνεις αντιρρήσεις. Η αυθαίρετη αυτή τοποθέτηση προκάλεσε την αντίδραση του γυμναστή γιατί δική του δουλειά είναι να διαλέγει διοιμοιρίτες αλλά στο τέλος υποχώρησε. Τώρα όμως η μητέρα του κοριτσιού ήρθε και ζήτησε τα ρέστα και θέλει να μπει η κόρη της στη σημαία όπως δικαιούται, αλλά τώρα έχει πάρει άλλος τη θέση της και άντε να τον βγάλεις. Ο διευθυντής αρνείται την ευθύνη και το κλίμα με την διευθύντρια από ψυχροπολεμικό έγινε διακοπή διπλωματικών σχέσεων. Σε μια έκτακτη συνέλευση που είχαμε, η διευθύντρια ανακοίνωσε ότι τελικά θα φτιαχτεί ένα δεύτερο σχήμα σημαίας για να μπει το κορίτσι και ας είναι και άλλοι να πάρουν τη χαρά της σημαίας και ότι παύει τον πρώην διευθυντή από υποδιευθυντή λόγω της αποστασιοποίησης του από τα θέματα του σχολείου. Τώρα η τάξη που έχει (το ένα από τα δύο τμήματα της Δ’ δημοτικού) μαζί με το άλλο τμήμα έχει αναλάβει τη γιορτή της 25 Μαρτίου αλλά δεν τον βλέπω και πολύ πρόθυμο γι’ αυτό είπα να το αναλάβω εγώ αν δε θέλει να το κάνει. Έτσι κι αλλιώς αυτό το τμήμα που έχει αλλάξει 4 (!!!) δασκάλους από την αρχή της χρονιάς, έχει δεθεί κάπως παραπάνω μαζί μου (σταθερή αξία η κυρία των Αγγλικών από την αρχή της χρονιάς) οπότε με χαρά θα δουλέψουμε μαζί.

Την Παρασκευή έχουμε γενική συνέλευση γονέων και θα είναι και ο σχολικός σύμβουλος. Έχω αναλάβει μια παρουσίαση σχετικά με μαθησιακές δυσκολίες και συγκεκριμένα με ΔΕΠ.Υ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας), θέμα με το οποίο με βοήθησε μια ημερίδα που οργάνωσε το Πανεπιστήμιο Αιγαίου χθες Σάββατο και ήταν πραγματικά εξαιρετική, με ομιλητές που ήξεραν τι παρουσίαζαν και δεν έγιναν καθόλου βαρετοί. Άσε που είχαμε και μια παρουσίαση live ύπνωσης από έναν ψυχίατρο σε μια κοπέλα ως μέθοδο αντιμετώπισης φοβίας. Την παρουσίαση μου την έγραψα σε power point που δεν είχα χρησιμοποιήσει και νόμιζα ότι θα είναι πολύ δύσκολο αλλά μια χαρά πήγε τελικά.

Γενικώς από σεμινάριο σε συνέδριο θα πάει αυτός ο μήνας γιατί εκτός από τους Η/Υ που είναι ένα 6ωρο την εβδομάδα (ευτυχώς εδώ και όχι στη πόλη), κάποια στιγμή θα γίνουν και τα Π. Ε. Κ και επίσης την επόμενη Τρίτη μια παρουσίαση για το μαθητικό-κινηματογραφικό-οικολογικό φεστιβάλ Ecofilm της Ρόδου. Και εκτός από αυτά, είναι και περίοδος τεστ, ετοιμάζω και ένα για κάθε τάξη αν και το διόρθωμα είναι που σε ‘σκοτώνει’ και έχει βλαβερές επιπτώσεις στην υγεία και την ψυχική σου ισορροπία από αυτά που διαβάζεις.

Να γράψω για κάτι που διάβασα την προηγούμενη εβδομάδα και στην αρχή εξοργίστηκα και τώρα απλώς νιώθω θλίψη και εξαιτίας αυτού και ο τίτλος του post. Το 132^ο Δημοτικό σχολείο στη Γκράβα λειτουργούσε ως ένα σχολείο πρότυπο για την εποχή μας. Στο σχολείο αυτό το 70% των μαθητών είναι μετανάστες. Η διευθύντρια και οι δάσκαλοι, εθελοντικά και με δική τους πρωτοβουλία, ανέπτυξαν μια σειρά από προγράμματα με σκοπό την ομαλή ένταξη των παιδιών αυτών και των οικογενειών τους στο νέο περιβάλλον. Διδασκαλία της μητρικής τους γλώσσας παράλληλα με την ελληνική, μαθήματα ελληνικών στους γονείς, έκδοση σχολικών ανακοινώσεων σε τρεις γλώσσες, επιμόρφωση των γονέων…Επίσης το σχολείο είχε αναπτύξει δράσεις όπως παραγωγή κινηματογραφικών ταινιών (Α’ Βραβείο διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας), βραβείο από τον Κύκλο Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, Προγράμματα για την Υγεία, το περιβάλλον, τα Ναρκωτικά. Και η καθημερινή προσευχή του ‘Πάτερ Ημών’ είχε αντικατασταθεί από το ‘Πρωινό Άστρο’ του Ρίτσου για να μπορούν να συμμετέχουν όλα τα παιδιά. Αισθάνεσαι υπερηφάνεια ως πολίτης και ως εκπαιδευτικός για όλα αυτά. Και όλα αυτά διακόπηκαν από τη στιγμή που η διευθύντρια αντικαταστάθηκε. Όλα επανήλθαν στα ‘φυσιολογικά’ πλαίσια γιατί όπως δήλωσε ο Υφυπουργός Παιδείας Α. Λυκουρέζος (Ο Λυκουρέζος στο Παιδείας-Καλέ δώστε μου μια γωνιά να πάω να κλάψω, που έλεγε και η Ρώπα στο ‘Τι ψυχή…’) «Δεν μπορεί οποιοσδήποτε εκπαιδευτικός να αυθαιρετεί. Εδώ είμαστε για να τηρούμε τους νόμους» Ασχολίαστο.

Αυτά νομίζω. Θέλω να γράφω πιο συχνά αλλά πάντα δεν προλαβαίνω και μαζεύονται χίλια δυο πράγματα. Αυτός ο μήνας ελπίζω να περάσει γρήγορα. Ο Μάρτιος έχει κάτι τετραήμερα θαύμα. Και κυρίως τον ερχομό του Γ. αν όλα πάνε όπως υπολογίζουμε. Στο ενδιάμεσο θα βλέπω ‘Υπέροχα Πλάσματα’ να παίρνω την δόση μου από Αθήνα, ‘Ελληνοφρένεια’ για αντικειμενική ενημέρωση, ‘Μαύρα Μεσάνυχτα’ για να γελάω και να κλέβω ατάκες (Ο Καντίνσκι έγραψε) και ‘Ίχνη’ γιατί δεν έχει καινούργια CSI.

Καλέ Θεούλη

Εμείς είμαστε καλά

Κάνε εσύ καλέ Θεούλη,

Να έχουν όλα τα παιδάκια

Ένα ποταμάκι γάλα,

Μπόλικα αστεράκια,

Μπόλικα τραγούδια.

Κάνε καλέ Θεούλη

Να’ ναι όλοι καλά

Έτσι που και εμείς να μη ντρεπόμαστε

για τη χαρά μας

Τώρα ας μου πει κάποιος πως υπάρχει ωραιότερη παιδική (και ενήλικη) προσευχή από αυτή και πως δεν είναι όλο το πνεύμα του Χριστιανισμού μέσα της.

Δεν γράφω άλλο γι’ αυτό γιατί πάλι μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι…Για Playlist, ατάκα και στίχο αναζητήστε το ποίημα αυτό…

1η ώρα σινεμά

Όλοι όσοι διαβάζετε αυτό το blog ξέρετε την αγάπη μου για τις ταινίες. Όπως και τα κολλήματα που ‘τρώω’ κατά καιρούς με ηθοποιούς. Αν κάποιος μπει στη λίστα μου με τους ‘εκλεκτούς’ πρέπει να προσπαθήσει πολύ για να βγει. Να κάνει πολλές πατάτες ή να με τσαντίσει ως παλιοχαρακτήρας ή μεγάλο ψώνιο (αν και κανονικά δεν πρέπει να συνδέουμε την καλλιτεχνική υπόσταση κάποιου με τον χαρακτήρα αλλά άμα κάτι σε χαλάει, σου χαλάει και την συγκέντρωση στην ερμηνεία) Αν ήμουν σκηνοθέτης ή σεναριογράφος στο Hollywood θα ήθελα στις ταινίες μου να παίζουν (σίγουρα κάποιοι τώρα μου διαφεύγουν αλλά τους βάζω όπως μου’ ρχονται στο μυαλό) οι Russell Crowe, Christian Bale, Joaquin Phoenix, Clive Owen, Kate Blanchett, Nicole Kidman, Lawra Linney, Julianne Moore, Steve Carrell, Javier Barthem, Tony Lieung, Cillian Murhy,Gael Garcia Bernal, Ryan Gosling και ο Heath Ledger. Έβαλα επίτηδες τελευταίο τον Ledger γιατί είναι από τους πιο νέους και τώρα πλέον νεκρός. Όταν διάβασα ότι βρέθηκε νεκρός ένιωσα πολύ περίεργα. Δεν ήμουν fan του με τον τρόπο που είμαι θαυμάστρια του Bale ή του Crowe, αλλά τον θεωρούσα μεγάλο ταλέντο. Πριν το Brokeback Mountain, που δίκαια τον ανέδειξε, εμένα με είχε συγκινήσει απίστευτα στο ‘Χορό των Τεράτων’ ως ο καταπιεσμένος γιος του Billy Bob Thornton που επιζητά την πατρική αγάπη και επιβεβαίωση αλλά δεν την παίρνει ποτέ. Στη σκηνή που αυτοκτονεί μπροστά στον πατέρα του λέγοντας του ότι αυτός πάντα τον αγαπούσε (σε απάντηση του ‘πάντα σε μισούσα’ του πατέρα του) δεν νομίζω να υπάρχει πιο σπαραχτικός ηθοποιός. Μια σκηνή τελικά αρκεί για να μπει κάποιος στη καρδιά σου για πάντα. Το κύκνειο άσμα του είναι ένας ρόλος που μάλλον θα τον έκανε απόλυτο cult είδωλο. Ο Joker του λένε συναγωνίζεται επάξια τον αντίστοιχο –και θρυλικό- του Nickolson αλλά ο Ledger δεν θα είναι εκεί να δει την επιτυχία του.
Παρότι οι λίστες συνήθως είναι το χειρότερό μου, μιας και ποτέ δεν μπορούν να χωρέσουν σε ένα Top 10 αγαπημένα πράγματα, ήθελα να γράψω τις 15 ταινίες που περιμένω εναγωνίως το 2008 είτε γιατί μ’ αρέσουν οι ιστορίες, είτε γιατί παίζουν ηθοποιοί που υποστηρίζω.

The Dark knight
Λόγω cast (Bale, Oldman, Ledger, Gylenhaal) αλλά πλέον και λόγω της ερμηνείας του Heath Legder ως Joker που τον έκανε να κλειστεί για ένα μήνα σε ένα διαμέρισμα, να υποφέρει από αϋπνίες και να αρχίσει τα χάπια, για να βρεθεί νεκρός μάλλον από υπερβολική δόση υπνωτικών.

Sweeney Todd: the demon barber of Fleet Street
Το απόλυτο ‘μαύρο’ μιούζικαλ του Sodheim που γνώρισα μέσω της φίλης μου Nicole, το είδα στο θέατρο, αγάπησα τα τραγούδια και την ιστορία και το σκηνοθετεί ο αγαπημένος μου παραμυθάς Tim Burton. O Johnny Depp είναι το κερασάκι στη τούρτα… Επιτρέπεται να τραγουδάμε μες στο σινεμά;

I’m not there
Θες να γυρίσεις μία μουσική βιογραφία για κάποιον καλλιτέχνη που προφανώς θαυμάζεις πολύ και ταυτόχρονα αποτελεί σημείο αναφοράς στην ιστορία της μουσικής. Είσαι ο Todd Hanes, υπερβολικά ταλαντούχος και πάντα πρωτότυπος. Βάζεις 7 πρόσωπα να υποδυθούν τον καλλιτέχνη σε διάφορες φάσεις της ζωής του, αποτυπώνοντας έτσι τις διαφορετικές περσόνες που ο ίδιος υιοθετούσε κατά καιρούς. Καθοδηγείς την Cate Blanchett στην ερμηνεία που όλοι παραληρούν και κάνεις τον Bob Dylan να σου βγάλει το καπέλο για το πώς τον παρουσιάζεις. Δε θες να δεις αυτή τη ταινία;

The Edge of Heaven
Ο Φατίχ Ακίν έχει κάνει μια ταινία που βρίσκεται στη πρώτη πεντάδα των αγαπημένων μου. Το ‘Μαζί Ποτέ’ είναι η ταινία που μ’ έκανε να κλάψω μετά από ένα πολύ μεγάλο διάστημα που καμιά ταινία δεν με είχε κάνει ούτε να δακρύσω. Επίσης αποδεικνύεται ότι όταν έχεις ένα στιβαρό σενάριο, καλούς ηθοποιούς και ξέρεις τι θέλεις να πεις δεν χρειάζεσαι ούτε τρελά λεφτά ούτε τίποτα για να κάνεις μια καλή ταινία, γι’ αυτό ας σταματήσουν τη γκρίνια οι δικοί μας σκηνοθέτες και ας γράψουν κανένα σενάριο της προκοπής. Η νέα του ταινία έχει πάρει διθυραμβικές κριτικές αλλά έτσι κι αλλιώς μ’ έχει κερδίσει.

Funny Games
O Mikael Haneke κάνει ενοχλητικές ταινίες… Για την συνείδηση σου, για την κοινωνία που ζεις, για τα πιστεύω σου…Καμιά ταινία του δεν είναι παιδική χαρά. Όλες είναι όμως εξαιρετικές. Τα ‘Παράξενα Παιχνίδια’ τον σύστησε στο ευρύ κοινό και τώρα δε μένει παρά να δούμε τι έχει να προσθέσει το αμερικάνικο ριμέικ από τον ίδιο με την φατσούλα του Michael Pitt ως βασανιστή μιας τυπικής μεσοαστικής οικογένειας. (Όσο για τη φατσούλα, όσοι είδατε τις ‘Τελευταίες μέρες’ και τη στοιχειωμένη του ερμηνεία ως Curt Cobaine ξέρετε πόσο παραπλανητική είναι η πρώτη εντύπωση.)

No country for old men
Επειδή είναι Joel και Ethen Cohen και ότι έχουν κάνει μέχρι σήμερα μου έχει αρέσει, ακόμα και τα ‘ελαφρά’ τους. Και επειδή θα σαρώσει σε κάθε λογής βραβεία και ο Javier Bathem γεννήθηκε για το ρόλο του σαδιστή δολοφόνου.

Lust, caution
Ο Ang Lee ξέρει να κάνει κάθε ταινία να αξίζει να τη δεις. Έχει δουλέψει σε Ασία και Αμερική με την ίδια ποιότητα δουλειάς (αν και ‘Ο Ήρωας’ είναι ιδιαίτερα αγαπημένη μου) και τώρα εξερευνά μια σκοτεινή περίοδο στην ιστορία της Κίνας και έχει για πρωταγωνιστή τον ηθοποιό φετίχ της ‘Ερωτικής Επιθυμίας’ και του ‘2046’, Tony Lieung. Και μόνο για την ερμηνεία του απαιτείται επίσκεψη στις αίθουσες.

There will be blood
Άλλη μια ταινία που οφείλει πολλά στον χαμαιλέοντα πρωταγωνιστή της, το τελευταίο πόνημα του-‘Boogie Nights’ και ‘Magnolia’-Paul Thomas Andersonμιλάει για χρήμα, πετρέλαιο και το Αμερικάνικο Όνειρο. O Daniel-έχω μόνιμη θέση στα Oscar-De Lewis ξανά σε μεγάλη ερμηνεία.

Atonement
Βασισμένο σε ένα αγαπημένο και πολυδιαβασμένο –κυρίως βέβαια στη Βρετανία- μυθιστόρημα του Ian MacEwan, η ‘Εξιλέωση’ έχει ένα πρωταγωνιστικό ζευγάρι με φοβερή χημεία, έρωτα, πόλεμο, δράμα και μια μικρή που μπήκε στη πεντάδα των Oscar.

Reservation Road
Joaquin Phoenix, Mark Ruffalo, Jennifer Conneli. Μια ιστορία εκδίκησης και συγχώρεσης που σίγουρα θα γράψει μέσα μας. Έστω κι αν έχουμε δει παρόμοιες.

3:10 to Yuma
Μοιάζει με όνειρο να βλέπεις τους 2 αγαπημένους σου ηθοποιούς να μοιράζονται την οθόνη. Έγινε με την ‘Ένταση’ (Pacino-De Niro), τώρα έρχεται ένα γουέστερν να ενώσει τους κατά την άποψή μου καλύτερους σύγχρονους ηθοποιούς. Bale vs. Crowe και μπόνους ο νεαρός Ben Foster που λένε ότι στιγμές κλέβει την παράσταση… Χλωμό…

Be kind rewind
Αυτή η ταινία δεν ξέρω αν θα βρει το δρόμο της στις ελληνικές αίθουσες αλλά και μόνο η προοπτική ενός one man show από τον Jack Black, ως υπάλληλο βίντεο κλαμπ που με τον συνάδελφο του γυρίζουν ριμέικ ταινιών όπως οι ´Ghostbusters´και ο ‘Σοφέρ της Κυρίας Ντέηζι’ για χάρη μιας ηλικιωμένης πελάτισσας, με κάνει να ελπίζω σε μια εταιρία διανομής που θα πάρει το ρίσκο.

The Argentine/ Guerilla
Ο Steven Sondeberg γυρίζει ταινία για τα τελευταία χρόνια του Che Guevara. Ενδιαφέρον έτσι κι αλλιώς, μετά τα ‘Ημερολόγια Μοτοσικλέτας’, αλλά ένα όνομα κάνει όλη τη διαφορά: Benicio Del Toro στο ρόλο που γεννήθηκε να ενσαρκώσει.

Juno
Μια μικρή ταινία που κλέβει τη παράσταση. Που μιλάνε όλοι για αυτή. Μια νεαρή πρωταγωνίστρια που κουβαλά τη ταινία πάνω της. Ένα σενάριο δροσερό και τολμηρό για το ότι δεν κάνει μελόδραμα ένα υλικό που άλλοι θα έπνιγαν στα δάκρυα. Για πόσες ταινίες το λες αυτό;

Lars and the real girl
Υποψηφιότητα για το βραβείο ‘περίληψη σεναρίου που σε αποτρέπει να δεις την ταινία’, ο Ryan Gosling στο ρόλο ενός εκκεντρικού νεαρού που ερωτεύεται μια πλαστική κούκλα. Αν κάποιος μπορεί να υποστηρίξει αυτό το χαρακτήρα, είναι μόνο ο Gosling. Και στην Ελλάδα ένας από τους 4 πρώτους της λίστας του ΥΓ.

ΥΓ: Αν ήμουν σκηνοθέτης στην Ελλάδα θα’ θελα πολύ να κάνω μια ταινία με τους παρακάτω κυρίους, κάτι σαν τη ‘Συμμορία’ αλλά με τύπους που εκτός από γοητεία έχουν και απίστευτο ταλέντο.
Γιάννης Στάνκογλου
Άρης Σερβετάλης
Αργύρης Ξάφης
Θάνος Σαμαράς
Νίκος Κουρής