Η επιστροφή στα πάτρια εδάφη

Επιτέλους έφτασε η ώρα να γυρίσω στην Αθήνα, επειδή όμως ο υπολογιστής και το connex θα μείνουν στη Ρόδο, το blog θα ανανεωθεί τη νέα χρονιά! Με τους περισσότερους θα τα πούμε από κοντά, για τους υπόλοιπους...Merry Christmas!!!!!

4 και σήμερα

Πέρασε και το τελευταίο Σαββατοκύριακο πριν την πολυαναμενόμενη επιστροφή στα πάτρια Κορυδαλλιώτικα εδάφη και τώρα πλέον είναι καθαρά η ώρα της αντίστροφης μέτρησης (εξ ου και ο τίτλος που θυμίζει μαθητές πριν τη πενταήμερη). Ευτυχώς, τόσο το σαββατοκύριακο όσο και αυτή η εβδομάδα είναι αρκετά γεμάτα που δεν μου επιτρέπουν να νιώσω ότι οι μέρες περνούν αργά. Είναι γεγονός: Όσο πιο κοντά φτάνεις στο προορισμό σου, τόσο μεγαλύτερη σου φαίνεται η απόσταση που μένει να διανύσεις.

Τις προηγούμενες δύο εβδομάδες ετοιμάζαμε στα σχολεία Χριστουγεννιάτικες κατασκευές για να τις πουλήσουμε στο Bazaar που οργάνωσε ο δήμος μαζί με τα σχολεία και τα έσοδα θα διατεθούν σε φιλανθρωπικά ιδρύματα. Παρόλη τη κούραση των προηγούμενων ημερών, τις αμφιβολίες για την ποιότητα των κατασκευών, μερικές γκρίνιες για την πρόχειρη οργάνωση και τον βροχερό καιρό, τελικά και τα δύο σχολεία πουλήσανε όλες τις κατασκευές τους, το περιοδικό τους και τις κάρτες και μάζεψαν γύρω στα 1500 ευρώ που θα κάνουν τη ζωή κάποιων λίγο καλύτερη. Τα παιδιά δούλεψαν με ενθουσιασμό και πραγματικά χαίρεσαι να τα βλέπεις να μαθαίνουν την αξία του να κάνω κάτι για τον άλλο που με έχει ανάγκη χωρίς προσωπικό όφελος. Όσο για μένα, εφοδίασα το σπίτι με μικρά χριστουγεννιάτικα πραγματάκια που του δίνουν μια πιο ζεστή νότα. Προς το τέλος είχαμε μείνει δυο δασκάλες, η διευθύντρια και καμιά δεκαριά παιδιά και μοιραστήκαμε ζαχαρωτά και ζεστή σοκολάτα πριν τα μαζέψουμε. Οι δάσκαλοι πήγαμε για ένα καφέ και καθώς έμπαινα στην καφετέρια με τη φίλη μου τη Δέσποινα-οπαδό του Παναθηναϊκού- είδαμε στην οθόνη το Πανιώνιος- ΠΑΟ 1-0 και επιτόπου τηλεφώνησα στον Γ. να πανηγυρίσουμε μαζί.

Κυριακή είχαμε πει με την δασκάλα της Γ, την Τ., να πάμε στη γιορτή Γερμανικών ενός φροντιστηρίου μιας και είχαμε πολλούς μαθητές μας που θα έπαιρναν μέρος. Γινόταν σε μια αίθουσα εκδηλώσεων, στην αρχή του χωριού, πάνω στον κεντρικό δρόμο, κανένα 20λεπτο περπάτημα. Η μέρα ήταν πολύ ηλιόλουστη, ιδανική για περπάτημα και δεν κατάλαβα πότε έφτασα, κάτι που δεν ίσχυε την προηγούμενη φορά που είχα κάνει την διαδρομή με τα πόδια, ένα βροχερό πρωινό του Νοέμβρη, παρέα με τον Γ. να βιαζόμαστε να πάμε Ρόδο λόγω Π. Ε. Κ και να μην έχει ούτε ταξί ούτε λεωφορείο. Η γιορτή ήταν καλή, πολύ σύντομη, και έτσι επέστρεψα νωρίς σπίτι. Διάβασα λίγο τις Κυριακάτικες εφημερίδες και μετά με έπιασε μια κρίση καλής νοικοκυράς, για την οποία η μαμά μου θα ήταν περήφανη, και καθάρισα όλο το σπίτι. Μετά από ένα χαλαρωτικό μπάνιο, πήγα στα γενέθλια του Μ. μαθητή μου της Γ τάξης και γιου του σπιτονοικοκύρη μου. Δεν ήταν και άσχημα και ειδικά η υπέροχη τούρτα θα σε αποζημίωνε έτσι κι αλλιώς!

Σήμερα λέω να φτιάξω τη βαλίτσα. Είχα το τελευταίο μάθημα με τον Άγγλο μαθητή μου, ο οποίος μου έφερε ένα χριστουγεννιάτικο φυτό για να με ευχαριστήσει που τον βοηθάω, και έτσι δεν μπορούσα να πάω Ρόδο για κάτι τελευταίες δουλειές. Ες αύριον τα σπουδαία. Στο σχολείο δίνουμε βαθμούς την Τετάρτη, έχουμε τη γιορτή την Πέμπτη και Παρασκευή εκκλησία. Έχω κανονίσει μια βραδιά με πίτσα και dvd με τη Δέσποινα για την Τετάρτη και γενικά όλα πάνε καλά αλλά μέχρι την ώρα που θα δω τον Γ. στο λιμάνι, τίποτα δεν θα είναι όπως πρέπει. Μετά, όλα θα είναι τέλεια.

Playlist:

Amy Winehouse – Back to Black (Υπήρχε και πριν αρχίσουν να την κοπιάρουν όλες οι 15χρονες που δεν είναι ακόμα emo και η φωνή της συνεχίζει να είναι ότι καλύτερο κυκλοφορεί αν δεν την καταστρέψει το αλκοόλ και τα ναρκωτικά)

Franz Ferdinand – This Fire, Jacqueline και Take me out (Οι μουσικοί έρωτες της Αγγλίας κρατάνε για πάντα)

Archive - Fuck you (Τα λόγια είναι περιττά μπροστά στη μεγαλειότητα των στίχων όπως: There’s a space kept in hell with your name on the seat, with a spike and a chair just to make it complete, when you look at yourself do you see what I see, if you do why the fuck are you looking at me? Για αφιερώσεις με πολύ μίσος J )

Leonard Cohen – I am your man (If you want a partner take my hand…here I stand, I am your man - Για εμάς τις τυχερές που τον βρήκαμε και μας αποδεικνύει κάθε μέρα πόσο πολύτιμος είναι)

Shakira – Underneath your clothes (Underneath your clothes there’s an endless story, there’s the man I chose, there’s my territory, and all the things that I deserve, for being such a good girl honey- Η ανταμοιβή των καλών κοριτσιών-stealth)

Και το ‘Λιωμένο Παγωτό’ που είναι παντός καιρού και ακούγεται πολύ ΔΥΝΑΤΑ γιατί είναι ύμνος.

Ατάκα της ημέρας:

‘Life is like anything else’ (Woody Allen ‘Anything Else’)

Στίχος της ημέρας:

It’s always better on holiday, so much better on holiday, that’s why we only work when we need the money (Franz Ferdinand ‘Jacqueline’)

Οι αγάπες Stealth

Ακόμα ένα Σαββατοκύριακο που με φέρνει πιο κοντά στην πολυπόθητη ημερομηνία επιστροφής. Τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή που περισσότερο από κάθε άλλη δε θες να την περάσεις μόνος. Είτε είναι οικογένεια, είτε φίλοι, είτε αυτός που αγαπάς που θα σε περιμένει στο λιμάνι, οι μέρες ξαναγίνονται γραμμές που περιμένεις με αγωνία να σβήσεις για να γυρίσεις σ’ αυτούς.

Η ζωή στη Ρόδο έχει αρχίσει να παίρνει ένα ρυθμό. Οι καθημερινές περνούν με το σχολείο, τα διορθώματα, τα σχέδια μαθήματος που αυτή τη περίοδο περιλαμβάνουν Χριστουγεννιάτικες κατασκευές και τραγουδάκια (Jingle bells, jingle bells, jingle all the way, oh what fun it is to ride in one horse open sleigh, heyyyyyyyyyyyyyy) και δύο ιδιαίτερα. Τα βράδια διαβάζω (και συνειδητοποιώ πόσο μου είχε λείψει αυτό) και αυτή τη περίοδο εξερευνώ τον ‘Έρωτα στα χρόνια της χολέρας’ του Μάρκες. Θέλω πολύ να μοιραστώ τις πρώτες μου σκέψεις για το βιβλίο αλλά επειδή είμαι ακόμη στη μέση επιφυλάσσομαι. Όμως επειδή αυτές είναι κάπως θεωρητικές που έχουν να κάνουν με τη φύση του έρωτα και της αγάπης, λέω να πω 2 πράγματα. Ακόμα και όσοι δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο έχουν ακούσει ότι πρόκειται για μια επική ιστορία αγάπης που διατρέχει σχεδόν εκατό χρόνια. Φυσικά αυτό είναι μόνο το πρώτο επίπεδο αλλά ας επικεντρωθώ στο πρώτο κομμάτι. Ένα αγόρι δεκαοχτώ χρονών ερωτεύεται κεραυνοβόλα ένα δεκατριάχρονο κορίτσι. Δεν έχουν ανταλλάξει ούτε μια κουβέντα. Γίνεται σκιά της. Εκείνη αρχίζει να τον ερωτεύεται, χωρίς να καταλαβαίνει τι ακριβώς είναι αυτό που νιώθει. Ανταλλάζουν γράμματα και συμβολικά δώρα και αυτή η μυστικότητα φουντώνει τα αισθήματά τους. Ο πατέρας της αντιδρά και την παίρνει μακριά. Οι δυσκολίες και το αίσθημα του ακατόρθωτου, όπως συχνά συμβαίνει, τους πεισμώνουν και κρατιούνται από την ιδέα του άλλου. Περνάνε τρία χρόνια όταν εκείνη επιστρέφει και τότε, στη πρώτη τους συνάντηση, συνειδητοποιεί ότι όλα αυτά που ένιωθε τόσα χρόνια ήταν ένας έρωτας για τον έρωτα. Χωρίζουν. Και εκείνη παντρεύεται. Όχι από τρελό έρωτα. Αλλά αγαπάει τον άντρα της. Ζουν μαζί πενήντα χρόνια, όταν εκείνος πεθαίνει. Και ο πρώτος έρωτας επιστρέφει να την διεκδικήσει. Δεν ξέρω τι θα γίνει και αν τελικά αυτοί οι δύο καταλήξουν μαζί. Αλλά για πρώτη φορά, με ενοχλεί αυτή η ιδέα. Συνειδητοποιώ πόσο τα βιβλία και οι ταινίες μας έχουν μάθει να σκεφτόμαστε με κεφαλαία γράμματα. Να ωραιοποιούμε τις δύσκολες καταστάσεις και να μην δίνουμε αξία σε ότι δεν μας φαίνεται το λιγότερο συγκλονιστικό. Ήταν σαν ένα άρθρο που είχα διαβάσει σε ένα περιοδικό τύπου Cosmopolitan σε μια παραλία των καλοκαιρινών διακοπών. Έλεγε για τους μοιραίους ανθρώπους που κάνουν μια θεαματική είσοδο και κυρίως καταστροφική έξοδο από τη ζωή μας. Και για το πώς τείνουμε να αγνοούμε τους ανθρώπους που δεν τραβάνε τη προσοχή αλλά είναι πάντα εκεί, δίπλα μας. Αναφερόταν στα κορίτσια που ονόμαζε ‘κορίτσια stealth´όπως τα αεροπλάνα που δεν φαίνονται και εισέρχονται αόρατα στη ζώνη του εχθρού. Κατά κάποιο τρόπο πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου ‘κορίτσι stealth´. Εκεί όταν το χρειαστείς χωρίς τυμπανοκρουσίες. Για να επανέλθω όμως στο βιβλίο, αν καταλήξει να είναι ένας ύμνος σ’αυτόν τον έρωτα, θα με έχει κάπως απογοητεύσει. Γιατί κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι εύκολο να μείνεις τόσα χρόνια ερωτευμένος με κάποιον όταν δε ζεις μαζί του αλλά τον έχεις στήσει σε ένα βάθρο στο μυαλό σου. Όταν ο έρωτας δεν φθείρεται από καθημερινές προστριβές, από το βάρος της καθημερινότητας, μιας οικογένειας, της φθοράς του χρόνου… όταν δεν μαθαίνεις να δέχεσαι τα ελαττώματα του άλλου και να αγαπάς κάποιες μικρές συνήθειες. Για μένα η ιστορία ενός ζευγαριού που ζει μαζί πενήντα χρόνια και καταφέρνει να αγαπά βαθιά ο ένας τον άλλο είναι αληθινά επική και κάτι που θα έπρεπε να εύχεσαι να ζήσεις.

Επιστρέφοντας στη ζωή στη Ρόδο, η περίοδος αυτή στο σχολείο είναι από τη μια εορταστική και από την άλλη , μιας και τελειώνει το πρώτο τρίμηνο, γεμάτη τελευταία τεστ, διορθώματα και βαθμολογίες. Το να βάλεις βαθμούς τελικά δεν είναι και το πιο απλό πράγμα του κόσμου, μιας υπάρχουν πολλοί άγραφοι κανόνες. Για παράδειγμα στην Γ και Δ, που είναι Α-Β-Γ η βαθμολογία, δεν βάζουμε Γ. Επίσης στη κλίματα του 10 για την Ε και ΣΤ ξεκινάμε από 7. Οπότε κάνεις καινούργια μαθηματικά για να είσαι μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια και ταυτόχρονα όσο γίνεται πιο δίκαιος. Γενικά πιστεύω ότι το κατάφερα εκτός αν ακούσετε στις ειδήσεις λιντσάρισμα καθηγήτριας Αγγλικών σε χωριό της Ρόδου γιατί έβαλε 8 σε μαθήτρια της Ε που η μαμά της την προορίζει για τη σημαία. Το ότι η μαθήτρια έγραψε στο διαγώνισμα 4.5 και στο τεστ 8, δεν νομίζω να μετρήσει ως ελαφρυντικό.

Τα Σαββατοκύριακα είναι χωρισμένα σε αυτά που μένω χουχουλιάζοντας στον καναπέ βλέποντας DVD, διαβάζοντας Κυριακάτικες εφημερίδες και πίνοντας καφέ και σ’ αυτά που βγαίνω. Αυτό το σαββατοκύριακο που διανύουμε ανήκει στη πρώτη κατηγορία μιας και έχω αρπάξει και ένα κρύωμα αλλά επειδή τα δύο προηγούμενα μου έδωσαν την ευκαιρία να δω τη νυχτερινή ζωή της Ρόδου, λέω να σας πω μερικά πράγματα.

4 κορίτσια βγήκαμε στην Παλιά Πόλη και πήγαμε για ένα ποτό στο bar Paffuto, ένα πολύ ωραίο χώρο, κλασσικά γεμάτο αλλά ευτυχώς όχι τόσο που να νιώθεις όπως μέσα στο 222 Ευαγγελισμός-Φιλοσοφική. Μετά καταλήξαμε στο πιο in club της Ρόδου, το Dome, γεμάτο νεαρόκοσμο και κυρίως φοιτητόκοσμο, ωραία μουσική και με μεγάλο χώρο, με 2 μπαρ, καναπέδες-που όμως είναι συνήθως ρεζερβέ- και κενό χώρο για χορό. Ωραία, δε λέω, αλλά για μένα που τα club δεν είναι το φόρτε μου, καταλήγει κάπως βαρετό. Το club θέλει μεγάλη παρέα, να κάνετε καμιά χαζομάρα, να χορεύετε και όχι απλώς να κουνιέστε πέρα δώθε με το ποτό στο χέρι. Την Κυριακή κανονίσαμε με τις 2 κοπέλες να πάμε σινεμά. Ήμασταν ανάμεσα στο Beowulf και το The Heartbreak Kid (7 μέρες φαγούρα, ελληνιστί) και καταλήξαμε στο δεύτερο. Η Ρόδος έχει 2 σινεμά, το ‘Παλλάς’ και το ‘Μετροπόλ’. Μέχρι τώρα είχε τύχει όλες τις ταινίες να τις δω στο Μετροπόλ. Το Παλλάς είναι αρκετά καλό αλλά αυτό που είναι όλα τα λεφτά είναι το καφέ-εστιατόριο Hollywood δίπλα του. Πολύ ωραίος χώρος, με λαχανί και πορτοκαλί πολυθρόνες και καναπεδάκια, ποικιλία καλού και φθηνού φαγητού, γλυκών και καφέδων. Το ιδανικό για πριν ή μετά από μια ταινία. Στη ταινία γέλασα αρκετά, παρόλο που ο Μπεν Στίλερ συνήθως δε μ’ αρέσει, εδώ όμως ήταν αρκετά καλός. Μπορείτε βέβαια να τη δείτε και σε DVD, δεν είναι ανάγκη να τρέξετε σινεμά, όπως ας πούμε πρέπει να τρέξετε στην επανέκδοση του ´Χριστουγεννιάτικου Εφιάλτη´ του Burton σε 3D. Από 13 Δεκεμβρίου. Θα το παίζει και το Village.

Το προηγούμενο Σάββατο είχε ένα καφέ εδώ ροκ βραδιά και επειδή βρέθηκα στο στοιχείο μου και μου έχουν λείψει αυτά τα live, πήγα. Εκεί ήταν και ο διευθυντής μου, που μακάρι να ήταν τέτοιοι άνθρωποι όλοι οι διευθυντές, με τη γυναίκα του και 2 άλλες κοπέλες. Το συγκρότημα ήταν 3 γερόλυκοι του ροκ με 2 ακουστικές κιθάρες και ντραμς και είπαν ωραία τραγουδάκια. Ο κόσμος ήταν λίγος και προς το τέλος μόνο η δική μας παρέα χειροκροτούσε αλλά εμένα μου άρεσε το σκηνικό και ταυτόχρονα μου θύμισε πόσο μου έχει λείψει ο Σταυρός του Νότου, so please Μανώλη και Στάθη μη φύγετε μέχρι να έρθω Αθήνα!!!! Μετά από αυτό όμως ήταν που έκανα την υπέρβαση και άφησα να με πείσουν να πάμε στα μπουζούκια. Το έντεχνο-ροκ παρελθόν μου γύρισε τα μάτια όταν χόρευα στη πίστα ‘Θέλω να τα πιω’ και ‘Για σένα’ αλλά όλα εμπειρίες είναι και τώρα ξέρω πως είναι να είσαι πρώτο τραπέζι πίστα, να πετάς και να σου πετάνε λουλούδια και να πίνεις λίγο ουίσκι με πολύ κόκα κόλα. Το έζησα και αυτό και παρότι νιώθω πολύ πιο άνετα στο Σταυρό του Νότου, δεν τα πέρασα άσχημα. Το μαγαζί λεγόταν Άστρα, εννοείτε δεν ήξερα κανέναν από τους τραγουδιστές αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι οι φωνές όλων ήταν πολύ καλές, καλύτερες από κάποιους που βρίσκονται σε μεγάλες πίστες. Κοιμήθηκα 7 το πρωί, ξύπνησα 2 και 8 μας είχε τραπέζι ο διευθυντής, όπου κάναμε και ένα μίνι συμβούλιο.

Οπότε, κάπως έτσι είναι η ζωή εδώ, με πολλά τηλέφωνα στον Γ. γιατί όσο περνάνε οι μέρες τόσο πιο δύσκολο είναι να είμαι μακριά του, και με τα σχέδια για τα πιο ωραία Χριστούγεννα μέχρι τώρα (ναι, πάλι εξαιτίας του Γ. γιατί τα προηγούμενα χρόνια δυστυχώς δεν υπήρχε στη ζωή μου). Εννοείτε πως ανυπομονώ να κάνουμε πολύ catch up φιλενάδες γιατί όλα, θέλω να τα ξέρω όλα...

Playlist:

Το soundtrack του Moulin Rouge που κατέβασα και είναι σούπερ! The Show must go on και Tango de Roxane απλώς υπέροχα.

Ατάκα της ημέρας:
Non, je ne regrete rien Με Edith Piaf την Marillon-take the Oscar and run- Cotillard

Παράλογο?

Όπως μάλλον μαρτυρά και ο τίτλος, αρχικά είχα σκοπό να ασχοληθώ με διάφορα κακώς κείμενα αλλά στην πορεία, μετά από δύο τηλεφωνήματα, άλλαξα γνώμη και κυρίως διάθεση. Και επίσης σκέφτομαι ότι οι προτεραιότητες της ζωής μας φαίνονται ακόμα και στις πιο μικρές εκφάνσεις της και το να αρχίζω με γκρίνια ένα post δεν είναι κάτι που γενικά με εκφράζει, εκτός αν κάτι πραγματικά εξοργιστικό έχει συμβεί.

Λόγω απόστασης, το τηλέφωνο είναι το κύριο μέσο μεταφοράς ευχάριστων ή δυσάρεστων ειδήσεων και παρότι είναι πολύ πιο άμεσο από ένα email ας πούμε, παρόλα αυτά βάζει κάποια όρια στην εκδήλωση των συναισθημάτων σου. Και ενώ όπως ξέρετε είμαι άτομο που του αρέσει να εκδηλώνει τη χαρά του με χοροπηδητά, αγκαλιές και πολλά πολλά χαμόγελα, όλα χάνονται στη μεταφορά. Η φίλη μου Χ. για παράδειγμα δεν μπορούσε να δει πόσο χάρηκα όταν με πήρε να μου πει ότι την κάλεσαν να δουλέψει σε ολοήμερο, βάζοντας έτσι τον πρώτο λίθο στο οικοδόμημα ‘διορισμός’. Η Χ. ήταν από τα άτομα που ήταν εντελώς άδικα έξω από το σύστημα. Είναι πολύ αφοσιωμένη στη δουλειά της, δούλεψε πολύ αποτελεσματικά σε φροντιστήρια γράφοντας χιλιόμετρα σε τάξη, διάβασε πάρα πολύ για τον ΑΣΕΠ και έγραψε πάρα πολύ καλά, μένοντας έξω για 2 μόρια. Είχε κάνει αιτήσεις για αναπληρώτρια και ωρομίσθια και είχε απογοητευτεί που για άλλη μια χρονιά θα έπρεπε να δουλεύει σε φροντιστήριο και να συνεχίζει να προετοιμάζεται για τον επόμενο ΑΣΕΠ. Οπότε, το ότι την κάλεσαν πέρα από όλα τα θετικά της προϋπηρεσίας και των έξτρα μορίων που συνεπάγεται, είναι και ένα είδος ηθικής δικαίωσης. Βέβαια, 3 μήνες μετά την επίσημη έναρξη της σχολικής χρονιάς, ήδη είχε δουλειά την οποία ευτυχώς θα μπορεί να συνδυάσει (με λίγο σκότωμα βέβαια) με τα νέα της καθήκοντα. Καλή αρχή λοιπόν Χ. και εύχομαι τα ίδια καλά νέα να ακούσουν και οι Μ. και Α. που όχι απλά τους αξίζει να είναι μέσα σε μια τάξη σχολείου αλλά και σε μια τάξη αξίζει να τις έχει καθηγήτριες.

Άλλο ένα τηλέφωνο που μου έφτιαξε το κέφι ήταν του Γ. και σιγά το νέο θα μου πείτε, άμα δεν σου φτιάχνει το κέφι το αγόρι σου ποιος θα στο φτιάχνει, αλλά χθες ήταν μία από αυτές τις περιπτώσεις που μιλάς για σχέδια και στόχους, για γενέθλια και παρουσιάσεις διπλωματικών που θες τον άλλο δίπλα σου, για πιθανές ημερομηνίες που θα κάνεις τη διαδρομή Ρόδο-Αθήνα-Ρόδο και όλα αυτά σε κάνουν πολύ, πάρα πολύ χαρούμενη.

Πίσω στα της ζωής στη Ρόδο, χθες είχαμε την γενική συνέλευση των δασκάλων, νηπιαγωγών και καθηγητών ειδικοτήτων της Α’Βάθμιας (c´est moi). Θα μπορούσα να πω ότι άνετα η Ελληνοφρένεια-η οποία παρεμπιπτόντως τα σπάει κάθε φορά- έβγαζε ένα επεισοδιάκι από αυτό το σκηνικό. Σε πολλά έμοιαζε με τις συνελεύσεις στο Πανεπιστήμιο όπου ξεκινούσαν με τα σοβαρά θέματα που ταλαιπωρούν τους ενδιαφερόμενους για να τα υποβαθμίσουν σε προβλήματα κομματικής φύσης και αλληλοκατηγορίες παρατάξεων. Και όσοι δεν κατηγόρησαν το αντίπαλο κόμμα από αυτό που υποστήριζαν, ανέβηκαν στο βήμα για να μας πουν το προσωπικό τους πρόβλημα. Για να γίνω πιο συγκεκριμένη: Πρόσφατα έγιναν οι κρίσεις των διευθυντών. Εκτός από την πέρα ως πέρα άστοχη χρονική στιγμή, υπήρχαν πολλά παράπονα κομματικών επιλογών, μιας και πολλά από τα μόρια των υποψηφίων βασίζονται σε συνέντευξη. Η διαπίστωση ότι ποτέ σ’ αυτή τη χώρα δεν θα λειτουργήσει κάτι αξιοκρατικά έρχεται να επιβεβαιωθεί πανηγυρικά. Πολλοί διευθυντές αλλάζουν, νέα κενά δημιουργούνται στα ήδη υπάρχοντα και το σχολείο γίνεται για δεύτερη φορά σε διάστημα 3 μηνών (μετά τις εκλογές) άνω κάτω. Από αυτό όμως μέχρι το να ανεβαίνεις στο βήμα και να λες στους υπόλοιπους δασκάλους τον καημό σου και την πίκρα σου που δεν θα είσαι πια διευθυντής και ‘θα πρέπει να ξαναμπείς σε τάξη τώρα στο τέλος της καριέρας σου’ η απόσταση είναι μεγάλη. Και μια προσωπική άποψη: Εμένα μου φαίνεται πολύ ωραίο να κλείσεις την καριέρα σου από εκεί που ξεκίνησες, μια σχολική τάξη, ασκώντας το λειτούργημα του δασκάλου. Αλλά δεν ξέρω, μπορεί τα πολλά χρόνια στη διευθυντική καρέκλα να σου αλλάζουν προοπτική.

Για να μην αφήσω και εμάς όμως απ’ έξω. Αυτή η συνέλευση έχει ένα βιβλίο όπου υπογράφεις ότι προσήλθες. Δεν έχω να πω τίποτα εναντίον αυτών που ήρθαν μόνο για την υπογραφή, το έχω κάνει και εγώ, και όπως αποδείχτηκε δεν έχασαν και τίποτα. Όμως, το να μην έχεις την υπομονή να περιμένεις ένα τέταρτο για να υπογράψεις και να τσακώνεσαι, να φωνάζεις , να σπρώχνεις και να μην δείχνεις τον ελάχιστο σεβασμό στον ομιλητή που βρίσκεται επάνω, είναι το λιγότερο απολίτιστο. Και μετά θυμώνουμε με τους μαθητές μας…

Πολλά με έχουν προβληματίσει απ’ όταν ξεκίνησα να δουλεύω με παιδιά, τόσο στα ιδιαίτερα και στο φροντιστήριο όσο και φέτος στο Δημοτικό, κυρίως σε θέματα συμπεριφοράς. Πολλά μου φαίνονται παράξενα και φυσικά πολύ διαφορετικά απ’ όταν ήμουν εγώ μαθήτρια. Όμως σε πολλά φταίνε οι γονείς, η οποία μερικές φορές μοιάζουν να είναι άλλη φυλή. Τα σκηνικά που ακούω είναι ιστορίες καθημερινής τρέλας. Γονιός που τηλεφωνεί σε δασκάλα 12 η ώρα τη νύχτα να της παραπονεθεί για τα ρούχα που τα παιδιά έπρεπε να φορέσουν στη σχολική γιορτή την επόμενη μέρα. Γονιός που παραπονιέται ότι ο δάσκαλος βάζει πολλές εργασίες για το σπίτι ενώ άλλος στον ίδιο δάσκαλο ότι βάζει πολύ λίγα. Γονείς που κάνουν καυγά γιατί η δασκάλα έβαλε 9 στον έλεγχο και το παιδί της δεν θα είναι σημαιοφόρος του χρόνου. Άλλος που φωνάζει γιατί η κόρη της είναι παραστάτρια στη πίσω γραμμή της σημαίας. Γονείς που είναι έτοιμοι να καταγγείλουν (!!!) το δάσκαλο επειδή μάλωσε –πάντα άδικα- το καμάρι του. Και έτσι τα παιδιά γίνονται κακομαθημένα, βαθμοθήρες και με την αντίληψη ότι έχουν πάντα δίκιο. Και μετά οι γονείς αναρωτιούνται τι δεν πήγε καλά στη ζωή του παιδιού τους.

Δεν λέω ότι εμείς οι δάσκαλοι είμαστε τέλειοι ή αλάνθαστοι. Αλλά πραγματικά ελάχιστοι είναι αυτοί που ηθελημένα θα βλάψουν κάποιο παιδί. Δεν έχουν βεντέτες με τα παιδιά, έλεος, ούτε έχουν όρεξη να κάνουν τη ζωή κανενός δύσκολη. Εγώ πραγματικά πολλές φορές αναρωτιέμαι αν κάνω τη δουλειά μου καλά και όποια μέρα δεν πάει καλά και έχω φωνάξει, θα το πάρω επάνω μου και θα προσπαθήσω την επόμενη φορά να έχω περισσότερη υπομονή και περισσότερες ιδέες. Γιατί δεν έχει νόημα να διδάξεις Αγγλικά, Μαθηματικά ή Ιστορία στα παιδιά αν δεν τους περάσεις ταυτόχρονα μια στάση ζωής ή ένα πρότυπο συμπεριφοράς που θα τα εξοπλίσει για ένα δύσκολο μέλλον.

Eleanor Rigby – The Beatles

Your Ghost – Kristin Hersh

Lonely Day – System of Dawn

The Light Will Stay On– The Walkabouts, τραγούδι που το άκουγα τον πρώτο καιρό στην Αγγλία και πάντα μου φέρνει μια γλυκιά μελαγχολία.

Κινηματογραφική ατάκα της ημέρας: Sometimes the greatest journey is the distance between two people (The Painted Veil) – Το καλύτερο ρομαντικό δράμα μετά το The Notebook με τον πάντα τέλειο Edward Norton.

Στίχος της ημέρας: The show must go on, inside my heart is breaking, my make up maybe flaking, but my smile still stays on (The Queen)

24 ώρες κάτω από μια κουβέρτα..

Όταν βρέχει και έχουν έρθει τα πρώτα κρύα είναι η ώρα για ζεστή σοκολάτα, βιβλία, ταινίες και μουσικές, καθισμένος στον καναπέ, τυλιγμένος με μια κουβέρτα, γιατί μπορεί το κρύο να είναι καιρός για δύο-και μην παίζετε με τα νούμερα:-) αλλά όταν οι συνθήκες το απαιτούν πρέπει να περνάς και μόνος σου καλά.

Όσο εσύ ονειρεύεσαι, η αγάπη πέφτει σα χιόνι…

Με τη μουσική και τους στίχους του Κωνσταντίνου Β. και του Μιχάλη Δ., κυρίως σα Στέρεο Νόβα, έχω συνδέσει την Αθήνα, το αστικό τοπίο της, τη μοναξιά της αλλά και την απρόσμενη τρυφερότητά που κρύβει σε κάποιες γωνιές της. Τραγούδια όπως τα Προάστια, απ’ όπου και ο στίχος αυτός, ή ο Εξώστης είναι πάντα στο μυαλό μου. Θυμάμαι ότι με τον Εξώστη ήμασταν τρία άτομα που μας είχε κολλήσει και από ένας διαφορετικός στίχος. Στη φίλη μου Κ. το ‘Και αναρωτιέμαι πάλι οι προσευχές μου που πάνε, και αν έχουν γίνει πουλιά προς τα πού πετάνε’, στον σινεφίλ Α. –το άτομο στο οποίο χρωστάω την κινηματογραφική μου παιδεία- ο στίχος που λέει ‘και απ ’τον εξώστη εκείνο βλέπω την ίδια ταινία, κάθε καλοκαίρι το Θάνατο στη Βενετία’ και τέλος σε μένα το ‘Να κοιτάνε στον ορίζοντα ένα τοπίο άβατο, να σκέφτονται αν η αγάπη είναι πιο κρύα από το θάνατο’. Έτσι είναι τα τραγούδια που σε συντροφεύουν μια ζωή. Οι στίχοι τους είναι ποιήματα, η μελωδία τους στριφογυρίζει στο μυαλό σου και ο καθένας διαλέγει ένα κομμάτι που τον αγγίζει, ακόμα και αν δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί. Είναι λίγο σαν να κοιτάς ένα πίνακα και ο διπλανός σου δεν καταλαβαίνει τι κοιτάς μισή ώρα στα χρώματα του Rothko και ούτε μπορείς να το αποκωδικοποιήσεις για τους άλλους. Ο κώδικας σπάει εσωτερικά και τα υπόλοιπα χάνονται στη μετάφραση.

Τελευταία έχω επιστρέψει στους εντατικούς ρυθμούς διαβάσματος που είχαν πέσει για κάποιο διάστημα. Εδώ δεν έχουμε δανειστική βιβλιοθήκη και ήμουν καλομαθημένη από αυτή του Κορυδαλλού-άλλο που της χρειαζόταν μια ανανέωση- παρολαυτά το Υπουργείο Παιδείας έχει δημιουργήσει ένα πρόγραμμα που λέγεται Κινητή Βιβλιοθήκη για τα χωριά της Ρόδου. Μία φορά το μήνα, περνάει η κινητή βιβλιοθήκη και οι δάσκαλοι έχουν δικαίωμα να δανείζονται μέχρι και 30 βιβλία για τον εαυτό τους και τους μαθητές τους. Είχα δανειστεί λοιπόν και εγώ μια σειρά παιδικά βιβλία, πολύχρωμα, με νεράιδες, ιππότες και όλα τα σχετικά και μέσα σ’ αυτά ένα καταπληκτικό βιβλίο για παιδιά και όχι μόνο με την ιστορία του Μάγου Μέρλιν και του Κάμελοτ. Για μένα πήρα τα εξής:

The Interpretation of Murder – Jed Rubenfeld

Παραμύθια από την Αρμενία – Κουήν Μινασιάν

Παραμύθια των Ινδιάνων της Βορείου Αμερικής – Μαρία Μιχαήλ Δέδε

Φόνος στο Ιερατείο - P. D. James

Η Αίθουσα φόνων - P. D. James

Το πρώτο είναι μεν αστυνομικό αλλά ανήκει στην κατηγορία αυτή που μ’ αρέσει. Μπλέκει ιστορικά πρόσωπα και γεγονότα με φανταστικά. Έτσι είναι σαν να διαβάζεις μια βιογραφία αλλά πολύ πιο ενδιαφέρουσα. Τα πρόσωπα που εμφανίζονται είναι ο Freud και ο Jung, στην πρώτη τους επίσκεψη στην Αμερική. Ένα βιβλίο που σίγουρα θα δώσω στην φίλη μου Α., που η ψυχολογία την ενδιαφέρει πολύ. Τα βιβλία της P. D James είναι κλασσικά αστυνομικά από την καλύτερη εν ζωή Βρετανίδα συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων, άξια διάδοχο της Αγκάθα Κρίστι. Τα βιβλία όμως που ήταν μια ευχάριστη έκπληξη ήταν οι δύο συλλογές παραμυθιών. Με την κουλτούρα των Ινδιάνων είμαι αρκετά εξοικειωμένη γιατί από μικρή είχα κόλλημα αλλά ήταν η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με την Αρμενική Λογοτεχνία και κουλτούρα και ομολογώ πως εντυπωσιάστηκα. Αρκετές ιστορίες με συγκίνησαν απίστευτα, ειδικά αυτή του σκύλου Τσαλό, από τις πιο πετυχημένες μεταφορές για την ανθρώπινη φύση.

Από βιβλία είμαι πλήρης αλλά παρότι βλέπω τουλάχιστον μία ταινία την ημέρα, δεν μπορώ να πω ότι με εντυπωσίασε καμία ιδιαίτερα. Αρκετές χαριτωμένες αλλά καμία από αυτές που θα γράψουν μέσα σου. Κινηματογραφικά είδα το ‘El Greco´, μια πολύ φροντισμένη παραγωγή, βλέπεται άνετα αλλά αυτό που αξίζει είναι ο χαρισματικός πρωταγωνιστής Nick Ashton που απλώς κατακτά όλη την οθόνη. Από τα πρόσωπα που αξίζουν να τα δεις γιατί είναι κρίμα να αγνοείς την ύπαρξή τους στο κινηματογραφικό στερέωμα.

Και τώρα θα ρίξω μια ματιά στα τρία κινηματογραφικά περιοδικά που βρίσκονται στο τραπεζάκι του σαλονιού:Empire, Total Film, ΣΙΝΕΜΑ με τον Russell Crowe και τον Christian Bale στα εξώφυλλα, περιμένοντας την ταινία που επιτέλους θα παίξουν μαζί. 3:10 to Yuma. Old –cinema- habits die hard…

ΥΓ: Δεν έχει νόημα να γράψω τι ακούω, φυσικά Στέρεο Νόβα…Ατάκα της μέρας μένει κενή σήμερα, μπορείτε να τη συμπληρώσετε εσείς..

Και περάσαν οι μέρες…

Είναι Πέμπτη απόγευμα και έχω τελειώσει τα πάντα. Από τις λίγες φορές που έχουν σβηστεί όλα από τη λίστα μου. Τα τελευταία χρόνια βρίσκω πως δεν μπορώ να διεκπεραιώσω τίποτα αν δεν έχω μια λίστα να τα γράφω. Και νιώθω ένα είδος ικανοποίησης να τα βλέπω να σβήνονται ένα ένα ώσπου να διαπιστώσω ότι δεν έχω τίποτα πλέον και μπορώ να χαλαρώσω. Βέβαια αυτό γίνεται σπάνια γιατί όλο και κάτι προκύπτει. Τελειώνεις με τις δουλειές του σπιτιού, έχεις διόρθωμα ή να ετοιμάσεις φωτοτυπίες. Τελειώνεις τα της δουλειάς σου στο σχολείο, πάντα θα υπάρχει κάτι διαδικαστικό να ασχοληθείς, όπως για παράδειγμα να ανοίξεις τον τρίτο λογαριασμό στη σειρά σε διαφορετική τράπεζα για να πληρωθείς επειδή κάποιοι στην Α’Βάθμια are playing with themselves και δεν σου λένε εξαρχής ‘άνοιξε στην Εθνική’ αλλά σου δίνουν επιλογές για να στις απορρίψουν μετά από ένα μήνα. Και μια που άνοιξα το θέμα Α’Βάθμια να το συνεχίσω, αν και δεν σκόπευα να ξεκινήσω με αυτό αλλά έχω πολύ καιρό να γράψω και έχουν συμβεί πάρα πολλά που δεν ξέρω από που να ξεκινήσω και πως θα χωρέσουν όλα αυτά που θέλω να πω σε ένα μόνο post. Είναι λοιπόν πιθανό να πετάγομαι από το ένα θέμα στο άλλο, αλλά το έχετε συνηθίσει από τον προφορικό μου λόγο όσοι με ξέρετε, οπότε θα δείξετε κατανόηση.

Η λέξη Π .Ε. Κ στις βαθμίδες της εκπαίδευσης είναι συνώνυμο της λέξης ‘βασανιστήριο’ στη χειρότερη περίπτωση και ‘χάσιμο χρόνου’ στην καλύτερη. Είναι η λεγόμενη ‘επιμόρφωση’ για τους εκπαιδευτικούς. Προσέξτε όμως: Για τους νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς. Είναι απολύτως λογικό. Έχεις δασκάλους και καθηγητές κάτω των τριάντα, πολλούς άρτι αποφοιτήσαντες από το Πανεπιστήμιο και όλοι έχοντας περάσει την Ιερά Εξέταση του ΑΣΕΠ. Και τους βάζεις σε μια αίθουσα για ένα εξάωρο κάθε μέρα μετά το εξάωρο του σχολείου αλλά και τα Σαβ/κα και τους ξαναλές αυτά τα οποία διδάχτηκαν και στα οποία εξετάστηκαν πριν λίγο καιρό. Με τους περισσότερους επιμορφωτές να βαριούνται που ζουν και να λένε τα ίδια που λένε τα τελευταία 20 χρόνια. Όλοι να επαναλαμβάνουν αυτά που λένε τα θεωρητικά βιβλία Παιδαγωγικής που είναι έτη φωτός μακριά από τη σχολική τάξη των 20-25 παιδιών. Με 10ωρα lesson plan στο πρόγραμμα και 1 στριμωγμένη ώρα του πιο χρήσιμου σεμιναρίου σε όλη αυτή τη διαδικασία, το να μάθουμε πως λειτουργεί το σύστημα ως προς θέματα που καίνε, όπως μεταθέσεις, αποσπάσεις, εκπαιδευτικές άδειες κτλ. Οι επιμορφωτές πληρώνονται μετά από 2 χρόνια ενώ οι συνάδελφοι που έρχονται από άλλα νησιά παίρνουν τα λεφτά που δικαιούνται για τα έξοδά τους (εισιτήρια, ξενοδοχεία, διατροφή) μετά από 3 χρόνια. Ο παραλογισμός του συστήματος σε όλο του το μεγαλείο. Και όλη αυτή η διαδικασία υποχρεωτική, αλλιώς δεν μονιμοποιείσαι.

Η πρώτη φάση αυτής της διαδικασίας λοιπόν -γιατί έρχεται και μία δεύτερη τον Φεβρουάριο- έπεσε ακριβώς πάνω στις ημερομηνίες που ερχόταν στη Ρόδο ο Γ. Αν υπάρχει μια στιγμή στο πάνθεο των στιγμών της ζωής μου που πραγματικά έχω νιώσει απελπισία είναι αυτή που ενώ ετοιμάζομαι ανέμελη να φύγω από την Α’Βάθμια, μου λέει ένας υπεύθυνος εκεί: ‘Θα σε δω το απόγευμα στα Π. Ε. Κ’. Φυσικά εγώ δεν είχα ενημερωθεί γιατί το χαρτί που είχε έρθει στα σχολεία 2 μέρες πριν έγραφε ‘Υπόψη Δευτεροβάθμιας’ οπότε οι Διευθυντές μου δεν με ενημέρωσαν. Μαθαίνω λοιπόν ότι ξεκινώντας από εκείνη τη μέρα είχα 60 ώρες Π. Ε. Κ και την επόμενη ερχόταν ο Γ. Η μέρα που περίμενα όπως οι φυλακισμένοι την ελευθερία τους ξαφνικά γινόταν εφιάλτης. Δεν φτάνει ότι θα είχα σχολείο τα πρωινά, θα είχα και Π. Ε. Κ; Και πότε θα βλεπόμασταν; Σχέση από απόσταση μέσα στο ίδιο σπίτι πάει πολύ. Και εκεί, μετά από μια κρίση απελπισίας που την μετέδωσα και στον Γ., αποφάσισα πως υπάρχουν προτεραιότητες και το δεκαήμερο με τον έρωτα της ζωής σου είναι απείρως πιο σημαντικό από μια επιμόρφωση που δε χρειάζομαι και έτσι θα έβρισκα μια λύση. Την οποία βρήκα αλλά δεν θα μπω σε λεπτομέρειες γιατί ποτέ δε ξέρεις ποιος θα σε διαβάσει, αρκεί να πω ότι αφιέρωσα ελάχιστο χρόνο στα σεμινάρια και δεν το μετανιώνω καθόλου. Βέβαια, ο σπαστικός εαυτός μου θα με αναγκάσει να υπομείνω χωρίς καμιά απουσία τη β’ φάση για να εξιλεωθώ.

Εκείνες τις μέρες γινόταν μια διημερίδα στο Πανεπιστήμιο της Ρόδου για την οποία είχα πάρει άδεια από το σχολείο να την παρακολουθήσω με θέμα ‘Παιδική/Νεανική Λογοτεχνία και Εξουσία’ και σε γενικές γραμμές ήταν ενδιαφέρουσα αν και όπως πολύ συχνά συμβαίνει, άλλα διαβάζεις στην περίληψη ενός ομιλητή και άλλα ακούς, με το πρόσχημα ότι ο χρόνος δεν τους φτάνει οπότε δεν φτάνουν ούτε στο κυρίως θέμα, αλλά αγαπητέ μου ακαδημαϊκέ δεν ξέρεις εξαρχής ότι θα έχεις 20-30 λεπτά για την εισήγησή σου; Γιατί δεν προγραμματίζεις το χρόνο σου και γράφεις 500 σελίδες απ’ τις οποίες θα διαβάσεις το 1/20 και δεν θα πεις και τίποτα καινούργιο; Να δώσω ιδιαίτερη μνεία όμως στην παρουσίαση ενός Κύπριου λέκτορα με θέμα πως θα διάβαζε ο Foucault (σας έλειψε;;;;;;;) τον Τριβιζά, ο οποίος Τριβιζάς είναι σούπερ και κάθε παιδί πρέπει να έχει βιβλία του (Τι θα πάρετε τα Χριστούγεννα στους μικρούς;)

Όμως το γεγονός που καθόρισε τις μέρες αυτές είναι πως επιτέλους ήρθε ο Γ. και ο κόσμος επανήλθε λίγο στα κανονικά του. Όλα ωραία όσον αφορά στην προσμονή που κάνει την επανένωση τόσο ξεχωριστή και σε γεμίζει ευτυχία που δεν στη δίνει τίποτα άλλο, αλλά δεν συνειδητοποιείς πόσο σου λείπει να κάνεις πράγματα με τον άλλο. Από το να ξυπνάς μαζί του το πρωί και να μοιράζεστε μια κούπα καφέ μέχρι το να οδηγείτε παρέα, να χάνετε πάντα τα λεωφορεία, να πηγαίνετε σινεμά (και ας σας κάνουν παρατήρηση γιατί γελάτε σε δραματική ταινία) και να βλέπετε DVD 7 η ώρα το πρωί. Αυτά τα απλά αλλά και κάποια λιγότερο κοινά, όπως να ποντάρετε στο καζίνο το τρομερό ποσό των 20 ευρώ. Αυτό το βράδυ Κυριακής ήταν από τα πιο ωραία μας. Ξεκίνησε κλασσικά χάλια, με βροχή, αδιαθεσία και ψιλοκούραση. Αλλά έβαλα το καινούριο μαύρο φόρεμα, τις ψηλοτάκουνες peep toe γόβες μου, ο Γ. μαύρο παντελόνι και άσπρο πουκάμισο, πήραμε το νοικιασμένο κόκκινο Matiz και 4 η ώρα τα χαράματα πήγαμε στο καζίνο της Ρόδου. Πληρώσαμε 30 ευρώ είσοδο και βρεθήκαμε ανάμεσα σε μερικούς καμμένους που έπαιζαν 100 και 200 ευρώ σαν να ήταν κέρματα. Είχαν αυτό το σοβαρό ύφος και δεν μου φαίνονταν να διασκεδάζουν καθόλου. Αντίθετα εμείς γελάγαμε όλη την ώρα, παίξαμε 20 ευρώ στη ρουλέτα (5 ευρώ κάθε φορά και έπρεπε να δείτε πως μας κοιτάζανε-σαν εξωγήινους το λιγότερο) και μείναμε στα λεφτά μας και μετά ο καλός μου έπαιξε 2 παρτίδες μπλακ τζακ στο οποίο είχε εξασκηθεί στη Νέα Υόρκη και βγήκαμε κερδισμένοι. Φύγαμε, φτάσαμε στα μισά του δρόμου για το σπίτι και γυρίσαμε πίσω γιατί θέλαμε να φάμε γύρο, 6 η ώρα το πρωί. Το κάναμε κι αυτό, γυρίσαμε σπίτι, ήπιαμε καφέ και εγώ πήγα κατευθείαν σχολείο.

Το μόνο αρνητικό σε όλη αυτή την τέλεια κατάσταση είναι ότι είναι τόσο τέλεια που μόλις τελειώνει, νιώθεις σαν να πέφτεις σε μια μαύρη τρύπα. Το σπίτι έχει πλέον άλλες αναμνήσεις, τα σεντόνια έχουν τη μυρωδιά του, ο καφές είναι κάπως άγευστος και κανείς δεν σε περιμένει να σε πάρει αγκαλιά και να τα ξεχάσεις όλα μόλις γυρίσεις από τη δουλειά. Ξαναμπαίνεις στη διαδικασία να μετράς μέρες, μέχρι τα Χριστούγεννα τώρα. (οπότε Μ. η κάρτα σου με τη νεράιδα των Χριστουγέννων δε θα μπορούσε να έρθει σε καλύτερη ώρα-φέρνει τις γιορτές λίγο πιο κοντά)

Και εδώ να πω ότι όποτε παίρνω μια κάρτα ή ένα γράμμα από τους φίλους μου, όποτε διαβάζω ένα σχόλιο εδώ ή ένα mail που δείχνει ότι με σκέφτονται, κάνει αυτή την εμπειρία που ζω τώρα να αξίζει, γιατί αλλιώς μπορεί και να μην ένιωθα ποτέ αυτά που νιώθω τώρα, και ότι νιώθεις είναι πολύτιμο.

ΥΓ: Μ. όλα θα φτιάξουν με τον υπολογιστή, είναι μόνο μέχρι να απελπιστείς και να θες να τον πετάξεις από το παράθυρο.

Μ.2: Περαστικά!!

Playlist:

When you’re gone -Avril Lavigne (απόλυτα ταιριαστό με την περίσταση)

A cry for Love – Black Heart Procession

A natural disaster –Anathema

Broken – Lisa Gerard, Pieter Bourke

The Light will stay on – The Walkabouts

(Τραγούδια που ακούγονται στην 10 Εντολή και που η Δ. συνάδελφος και φίλη, μου έδωσε για να μου φτιάξει τη μέρα)

Ατάκα: Because I can (Inside Man - Lee)

Στίχος: When you walk away, I count the steps that you take ,do you see how much I need you right now? When you’re gone, the pieces of my heart are missing you, when you’re gone, the face I came to know is missing too… (Avril Lavigne – When you are Gone)

The Queen of the Zoo - Μια μικρή ιστορία

Αυτή είναι μια ιστορία που έγραψα το καλοκαίρι του 2006 στο Λονδίνο. Εν μέρει αυτοβιογραφική αλλά περισσότερο ένα μικρό πείραμα δημιουργικής γραφής στα Αγγλικά...Τη διάβασα πρόσφατα από εκεί που την είχα καταχωνιασμένη και μου άρεσε γι' αυτό είπα να την βάλω εδώ.

Day 2

Please don’t go home now/ Home is alone in the mob/ Home is an unheard sob…

It was not Christmas. It was not Easter or Halloween, not even St. Patrick’s Day. It was a normal day with no festivities on the streets, not fairy lights to capture your attention and change the course of your thoughts. And except for the Radiohead concert three days ago, nothing really happened in the city. Well, that is relatively true, because in a city like London it is impossible that nothing really happens. But let’s say that it was her that she found the last days devastatingly still. She was angry because she could not even feel special by being depressed and miserable walking in the crowded streets. With this annoying, constant rain, people- even Londoners- had every right to feel depressed because it was fucking end of August but the sun refused to come out of the clouds. Back in Athens, she was thinking while she was fighting to keep her cheap 4-pound Primark umbrella over her head, back in Athens I would be in a beach right now, sunbathing and feeling optimistic. I wouldn’t have to wear my coat and worry about getting soaked when this bloody wind will destroy the fifth umbrella in a row. But then there was this little inside voice reminding her that after all, she would be back in Athens tomorrow. Back to the sunshine; back to the beautiful beaches; back to reality. And she was secretly afraid she would not be feeling so optimistic. By the time her bus finally arrived, packed with people, she had managed to be so sulky that when her ipod filled her head with the familiar Mark Eitzel ‘Jenny’ notes and lyrics, the first reaction to him singing ‘here you are again/ another stupid rock show again/ a celebration of nothing’ was that this song must have been written for her and that Radiohead concert. This stupid concert for which she had paid fifty pounds and she was expecting it eagerly for the last three months. Damn, no, don’t destroy it; it was a great concert. And she wanted to cry right now; only her pride prevented her from starting to sob and make a public spectacle of herself but even that great pride of hers couldn’t stop the tears running down her cheeks. Silent crying is so exhausting. She could barely stand on her feet when the bus reached her stop. And then, the sight of him standing there did not help. She stayed in the middle of the open doors, unable to go near him but with her face blushing by the steadiness of his gaze. She was pushed by other annoyed passengers who wanted to step off the bus. What is wrong with you, lady? heard an angry voice shouting to her ear. Are you ok? Whispered an old man. She nodded positively but she did not step out. The doors closed in front of her by the time Anathema in her mp3 filled not only her head now but her whole existence. Music ran wildly through her veins at this point, because the blood had simply stopped.

Day 1

Even though the parade has passed us by/ Well you can still see it shining/ in the western sky…

The room was so empty. The walls seemed unbearably naked with the posters of 2046, Clockwork Orange, Trainspotting and The Insider now removed and carefully rolled and placed into one of the two suitcases. Last night tonight. She still can’t believe it and yet she always knew. It feels a little bit like her first night here, when exhausted from the journey and the excitement, she fell on bed with the french-window wide open to breathe the air of London. Although she felt her body tired and almost in pain, her mind was speeding towards the life she would live that year. One year- minus a few days –later this life is over. Now it would be the time for promises. ‘We’ll keep in touch’; ‘I will email you often’; ‘I will read your blog every day’; ‘I will miss you’; ‘I will never forget you’; ‘I’ll come visit’; ‘I will come back’. Oh, those beautiful, innocent lies…You mean it with all your heart, you sincerely hurt at departing, you even make plans. But soon forgetting comes, the old friends left behind for the new, which will be now themselves old, reappear and claim your attention, your time, your heart. You find a job, you start a new life and the places and people you thought you’d never forget are just photos to show to friends and relatives and then hide them in boxes in the attic. Sad, sad, sad but true... She unconsciously knows that this is exactly what will happen in a few months but at that moment, in her bare room, she refuses to let thoughts of this kind enter her head. She steps to the balcony, her eyes devouring the view the way she devoured his body a week ago. Oh, him she will never forget, no matter what I say, she shakes her head obstinately, she will never forget his eyes, his cheekbones, the line of his neck, the way he kissed her. She is in love. How beautiful is that? Even the pain that she feels now is sweet…she had him, he had her, there were together, she lived it. That is what it counts, right? She won’t have regrets for not grasping the moment, for not seizing the day. ‘It is better to have regrets for something you did rather than something you didn’t’, they say. It is true. This way you get rid the ‘if’. There is nothing more tormenting than the ‘if’ thoughts. They keep you awake at nights, rolling in your bed and unmaking the sheets. No, no, if something would keep her awake some nights, that would be the memories… But now it was time for another memory to be added in the many of her London days. The knock at the door brought her into the room again. She invited her visitors with a warm ‘come in’ hoping that the lump in her throat would clear soon. She knows she is sentimental but she can’t help it; she only tries to hide it. But alas, her flatmates and friends entering the room with chocolate ice-cream, marshmallows and DVDs, can read between the lines of her chattering and recognize the melancholy. They can either stop her, hug her, help her release the tension or they can play her game and act as if tomorrow would be the same day as today and yesterday and the day before. Because they are her friends, they do the second.

Day 0

If your broken face can find a lover/ Give away your chance to fly/ Give away your will power…

Airports are strange places. She is alone and she is waiting for her flight. She has checked in her suitcases and carries a handbag. There is the red notebook inside but she has nothing to write. Sitting among other travellers, she finds comfort in studying their faces and trying to guess how they feel. But she soon gives up. Who is she to know? She can only speak for herself. Last minute thoughts: Why do I leave? I don’t know if I will like it now back home. I could always come back if I wanted to. I will miss them so much. Will we really keep in touch with the girls? I love him, oh, God, what a fool I am, why didn’t I ask him to be here with me now? If only I could have another kiss. Stop it!!! It was a hard call, I have to admit. She thought that it would be easier if they didn’t spend the last days together. She ended it a week ago. After the best weekend of her life, a weekend of talking and making love in a hotel room in Brighton. It was as if they were two gallant lovers, hiding from the world, living stolen moments. There were no discussions about the future, they had finished with these conversations months ago. She wouldn’t stay. He wouldn’t follow her. It was common sense. Prospects were better for her in Athens, for him in London. They knew it from the very first time they met. However, they took the risk of falling in love and breaking their heart because they both knew it was a worthy risk. Now she couldn’t help thinking if she did the right thing. Could she stay? If she really loved him, she would have stayed. So, she didn’t really love him. But her heart and her body protested to this conclusion. They are right to protest; they know love, they feel it, they do not need proves to explain or defend it. But films and books have taught us to think in capital letters; so we always expect something spectacular and breathtaking, earthshaking and dazzling to happen. But most of the times the important things in real life are simple or just quiet, that is why we usually fail to notice them. Or if we do notice them, we tend to undermine them and to question their impact. Look at her now as she plays vaguely with a curl; she is tempted to think that only if he appears in front of her and try to convince her to stay, their passion and love would be as big as she felt it to be all these months. But he won’t come. He won’t call. He won’t send an email. It is agreed. There is no point in dwelling on the past when there was no possibility of it becoming a present. ‘We should forget each other and move on’ she had told him. ‘We will, eventually’ we had answered. But he added that they should be together till the very end, until the airplane took off and then continue talking for some time, until time and distance would wear the passion off, naturally. But no, she wanted her capital letters. She didn’t want her love to wear off naturally; she wanted to have control over the power of her feelings. He had looked at her and he had seen a silent plea in her eyes. He had arguments and maybe he could change her mind. Or he could do it her way. Because he loved her, he did the latter.

Her flight was announced. She rose and started walking towards the gate. Last minute she succumbed and turned her head, her eyes anxiously looking for his face. Next thing, she smiled and I smiled with her.

[i]

---

[i] The lyrics in the beginning of each section are from the Mark Eitzel songs Jenny, Western Sky and Here they roll down, all found in his album The Ugly American.(Tongue Master, 2003)

Σε Πρώτο Πρόσωπο

Την προηγούμενη φορά είχα σταματήσει τη στιγμή που το θέμα ‘σχέση από απόσταση’ είχε εμφανιστεί. Ξέρω ότι έγραψα ότι εκείνη τη στιγμή αισθανόμουν κάπως απαισιόδοξα σχετικά με αυτό…Μάλλον έτσι ήταν αν και η αλήθεια είναι ότι όσο καιρό είμαι σε αυτή τη σχέση, δεν έχω νιώσει πραγματικά απαισιόδοξη. Σίγουρα υπάρχουν μέρες –και κυρίως νύχτες- που είναι πιο δύσκολες από τις υπόλοιπες και πέφτεις σε μια μικρή μελαγχολία και τίποτα δεν μπορεί να σου φτιάξει το κέφι, ούτε και η προοπτική ότι σε λίγες μέρες θα τον δεις, γιατί εσύ θέλεις να τον δεις τ ώ ρ α. Όμως αυτό περνάει γρήγορα και έρχεται ένα τηλεφώνημα ή απλώς ένα μήνυμα στο κινητό που σου ξαναδίνει την αρχική σιγουριά ότι όλα είναι και θα παραμείνουν καλά.

Το πρόβλημα λοιπόν την προηγούμενη φορά δεν ήταν η μελαγχολική μου διάθεση. Άλλωστε, όταν δεν είμαστε στα πολύ καλά μας είναι που γράφουμε…ή τουλάχιστον αυτό συμβαίνει με μένα. Δεν ήξερα τι ήταν, μέχρι σήμερα που ξεκίνησα να γράφω και συνειδητοποίησα ότι είχα μεγάλη δυσκολία. Είναι τελικά πολύ δύσκολο να γράφεις σε πρώτο πρόσωπο για αυτά που συμβαίνουν σε σένα και κυρίως για όσα νιώθεις χωρίς το τείχος προστασίας που σου δημιουργεί το γράψιμο μιας φανταστικής ιστορίας. Μέχρι τώρα ότι έγραφα ήταν ιστορίες. Δημιουργούσα φανταστικούς χαρακτήρες και τους έβαζα να μιλάνε για μένα. Σίγουρα τους άλλαζα αλλά μέσα στους ήρωες μου βρισκόταν ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου, όχι πολύ καλά κρυμμένο είναι η αλήθεια, όσοι με ξέρανε σίγουρα μπορούσαν να το αναγνωρίσουν. Παρ’ όλα αυτά ένιωθα πολύ πιο άνετα να αγγίξω θέματα που με απασχολούσαν και το πιο σημαντικό, να ξεπερνάω καταστάσεις. Τώρα λοιπόν, σ’ αυτό το ανοιχτό ημερολόγιο, νιώθω κάπως εκτεθειμένη, όμως νομίζω μπορώ να ξεπεράσω αυτό το συναίσθημα. Άλλωστε, σχεδόν όλοι ο συγγραφείς γράφουν με βάση τις εμπειρίες τους και τα πράγματα που ξέρουν καλά. Εδώ είναι νομίζω το κατάλληλο σημείο να αναφέρω ότι δεν θεωρώ τον εαυτό μου συγγραφέα αλλά ότι πραγματικά ελπίζω στο μέλλον να γίνω. Είναι όπως λένε οι ηθοποιοί στις συνεντεύξεις ότι από μικροί το ήξεραν ότι ήθελαν αν γίνουν ηθοποιοί και έκαναν πρόβα στο καθρέφτη…ε, έτσι και εγώ πάντα ήθελα ένα τετράδιο δίπλα μου να γράφω και στο πρώτο φύλλο να σχεδιάζω το εξώφυλλο του ‘βιβλίου’ μου...Αφού πρώτα είχα παρατάξει τις κούκλες μου στον καναπέ για να τους κάνω ότι μας είχαν μάθει στο σχολείο εκείνη τη μέρα. Τουλάχιστον το ένα παιδικό επαγγελματικό όνειρο τώρα πλέον μπορεί να περάσει το crash test της πραγματοποίησης του..

Όμως, για να γυρίσω στο αρχικό θέμα, πως δουλεύει μια σχέση από απόσταση; Πριν αναφερθώ σε αυτό, να πω ότι υπάρχουν αρκετά πράγματα που πραγματικά με εκνευρίζουν αλλά ένα που με ενοχλεί αφάνταστα είναι όσοι εκφράζουν προσωπικές τους απόψεις σαν να είναι γενικές αλήθειες και αρνούνται να δουν πέρα από τον εαυτό τους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όσοι διατείνονται ότι οι σχέσεις από απόσταση δεν είναι κανονικές σχέσεις και είναι καταδικασμένες να αποτύχουν. Γιατί είναι άλλο πράγμα να λες ‘μια τέτοια σχέση δεν δουλεύει με μένα’, πράγμα απόλυτα σεβαστό, και άλλο ‘δεν είναι για κανέναν’. Το να μην έχει πετύχει στη δική σου περίπτωση ή των φίλων σου είναι μεν ένα γεγονός αλλά δεν ισχύει για όλο τον υπόλοιπο πληθυσμό. Κάθε σχέση είναι έτσι κι αλλιώς ξεχωριστή και λειτουργεί με τους δικούς της κανόνες. Έτσι και οι σχέσεις από απόσταση μπορεί να είναι πολύ καλύτερες και ουσιαστικές από τις υπόλοιπες. Ένα πράγμα που έχω διαπιστώσει είναι ότι όταν ο άλλος είναι μακριά, ακριβώς επειδή είναι δύσκολο να σου λείπει κάθε μέρα και μπορεί να σε κάνει να σκέφτεσαι ‘μήπως δεν αξίζει τον κόπο;’, σε βάζει στη διαδικασία να εκτιμήσεις όλα τα ωραία αυτής της σχέσης. Ναι, λείπουν ίσως τα μικρά καθημερινά πράγματα, η σωματική επαφή, μια αγκαλιά όταν την έχεις ανάγκη αλλά μαθαίνεις να τα αναπληρώνεις. Με μαραθώνιος τηλεφωνημάτων…Με μηνύματα…με λέξεις στο χαρτί…με ταξίδια αστραπή…μαθαίνεις να πολεμάς τις ανασφάλειες σου, που η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές θεριεύουν…κάνεις τον άλλο να μάθει πώς να σε καθησυχάζει… αποκτάς έναν ενθουσιασμό για αυτά τα μικρά που τώρα σου λείπουν και έτσι όταν τα ξαναποκτήσεις είναι σαν να ανακαλύπτεις την Αμερική…Όταν πλέον η απόσταση πάψει να υπάρχει, βγαίνεις κερδισμένος από αυτή τη διαδικασία γιατί ξέρεις ότι το περάσατε μαζί..

Αλλά πέρα από όλα αυτά, κάποιες φορές δεν τίθεται καν θέμα επιλογής…Αν είσαι πολύ ερωτευμένος με τον άλλο, δεν σκέφτεσαι αποστάσεις και προβλήματα…Μπαίνεις στη διαδικασία χωρίς ερωτήσεις και αντιμετωπίζεις ότι προκύψει στη πορεία γιατί και μόνο η σκέψη να μην είσαι μαζί του επειδή θα είναι μακριά σου φαίνεται αδιανόητη.

Playlist:

Chop Suey – System of a Down, το πρώτο τραγούδι μετά από χρόνια που με έκανε να το παίξω τουλάχιστον 5 φορές back to back.

Apart – The Cure, Το πιο σπαρακτικό τραγούδι που έχω ακούσει για το τέλος ενός έρωτα…Σε ρίχνει από τις πρώτες νότες αλλά αξίζει κάθε δευτερόλεπτο ακρόασης..

Hurt – Johnny Cash

Atlantic – Keane

Snow (Hey Oh) – RHCP

It’s a sin – Pet Shop Boys

Δεν ξέρω πως έτυχε και τα τραγούδια απόψε είναι όλα ‘συστημένα’. Μου τα πρότειναν σε διάφορες φάσεις και έγιναν αγαπημένα…Γκάρι, Κώστα, Travis, Lisa, Μαρία, Αντώνη ευχαριστώ…

Ατάκα: All memories are traces of tears (2046 – Wai)

Στίχος: He waits to hear her say forgive but she just drops her pearl black eyes / and prays t hear him say ‘I love you’ but he tells no more lies (Apart – The Cure)

Από απόσταση

Κορίτσι από την μεγάλη πόλη που πίστευε πως η αγάπη έχει χαθεί μετακόμισε σε ένα μεγάλο χωριό τη στιγμή που τη βρήκε…Και έτσι ενώ πριν τραγουδούσε το Πρέπει να έρθεις σε έναν άγνωστο έρωτα, βρέθηκε να το παίζει στη διαπασών σκεπτόμενη τον Γ. και αντικατέστησε τους περιπάτους για καφέ στο Θησείο παρέα με την αγία τριάδα των φιλενάδων τη –η οποία τριάδα ως τετράδα μαζί με εκείνη έμοιαζε αμυδρά στο Sex and the City- με υπεραστικά τηλεφωνήματα που πάσχιζαν να χωρέσουν νέα και παλιά.

Entry I

Ταυτόχρονα πρέπει να μπεις στη ζωή των ενηλίκων που ναι μεν έχεις πάρει μια γεύση αλλά δεν είναι το ίδιο. Μόλις κλείσαμε το τηλέφωνο με την Κ. –έτερη διορισμένη δασκάλα αλλά σε απόσταση αναπνοής από την Αθήνα-, έχοντας πει τα νέα μας για τις τάξεις μας, το καινούργιο μας σπίτι, τις νέες παρέες, την Αθήνα που μας λείπει και όλα αυτά και μετά από πέντε δευτερόλεπτα, το τηλέφωνο ξαναχτυπά. Η Κ. με ρωτά ‘Τι θα μαγειρέψεις σήμερα;’ Και νιώθω λες και αυτή η ερώτηση ήρθε από έναν άλλο πλανήτη. Από τον πλανήτη των μαμάδων μας και έχω μια στιγμή ‘νοικοκυράς σε απόγνωση’…όμως την ξεπερνάω σύντομα, μιας και δεν θα μαγειρέψω αλλά θα κάνω μια ομελέτα…Σπέσιαλ μεν, ομελέτα δε…δεν μας λες και Βέφα. Και σίγουρα δεν είναι κάτι που θα έκανε η μαμά μου.

Μιλώντας για την ενήλικη ζωή να πω ότι δεν υπάρχει περίπτωση να ξεκινήσει εύκολα. Πρέπει να περάσεις τις εξετάσεις σου- τώρα ποιος θα σε βαθμολογήσει είναι άγνωστο αν και υποψιάζομαι ότι είναι πια ο ίδιος σου ο εαυτός. Όσο καλός και να είσαι στη διαχείριση του φοιτητικού σου budget, θα βρεθείς σε πανικό όταν όλα εξαρτώνται από τον πρώτο σου μισθό (ο οποίος επειδή είσαι νεοδιόριστος θα έρθει μετά από δυο μήνες γιατί δεν έχεις ανάγκες, νέο παιδί). Επίσης, κάτι θα χαλάσει…Εμένα ας πούμε μου χάλασε το τηλέφωνο του μπάνιου και όποτε άνοιγα τη βρύση είχα το σιντριβάνι της πλατείας Συντάγματος, και το κινητό μου έκλεισε και αρνήθηκε να ξανανοίξει…Έβγαλε κάτι απειλητικά μηνύματα την ώρα που το φόρτιζα σε στυλ ‘αυτό το κινητό θα αυτοκαταστραφεί σε 5 δευτερόλεπτα αν δεν σταματήσετε τη φόρτιση’ και πριν προλάβω να αντιδράσω, έμεινα χωρίς κινητό.

Στην αρχή είσαι μόνη και νιώθεις ακόμα πιο μόνη. Είσαι πεπεισμένη ότι δε θα βρεις κανέναν να αναπληρώσει το κενό που έχουν αφήσει οι φίλοι σου…Βασικά δε πολυθέλεις κιόλας γιατί κανείς δε θα είναι σαν κι αυτούς…Το έχω ξαναζήσει αυτό το σκηνικό…όταν ήμουν στο Λονδίνο, πάλι μου έλειπαν οι φίλοι μου αλλά δεν σαμποτάριζα τα άτομα που προσπαθούσαν να με πλησιάσουν. Το αποτέλεσμα ήταν να αποκτήσω τρεις πολύ σημαντικές φίλες και αρκετά περισσότερους γνωστούς, που τώρα όμως είναι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και μ’ αυτούς επιβεβαιώνουμε ότι ζούμε στη γενιά του msn, του facebook και του skype. Κανονίζουμε διακοπές και Σαββατοκύριακα στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη λες και μιλάμε για καφέ στη Νέα Σμύρνη…

Μέσα στην ηλεκτρονική αλληλογραφία έχω και την παραδοσιακή… Η Μ2. μένει πιστή στην αγάπη της για τα γράμματα και τις κάρτες και έτσι όταν έλαβα το πρώτο της γράμμα για τη Ρόδο σε χρωματιστό χαρτί με glitter στυλό, μια βαθιά χαρμολύπη με κατέλαβε καθώς και μια νοσταλγία για τις εποχές της Αγγλίας που το Royal Mail έφερνε κοντά Λονδίνο-Λάνκαστερ.

Με την Μ1. μιλάμε ώρες στο τηλέφωνο για να πούμε τα πάντα και να νιώθουμε ‘σαν να μη πέρασε μια μέρα’…Δεν είναι και άσχημα αλλά κάτι λείπει...Πάντα κάτι ξεχνάς από το τηλέφωνο, πράγματα που τα λες από κοντά…

Για να καλύψω τον αρχικά άπλετο ελεύθερο χρόνο των απογευμάτων, πήρα σβάρνα ότι αμερικάνικο σήριαλ δεν είχα ακόμη δει. Έπαψα να αντιστέκομαι στο Prison Break-και πολύ καλά έκανα, η σκηνή του φινάλε του δεύτερου κύκλου είναι αυτό που λέμε reinventing a season-, είδα και το Sex and the City και είναι μια σκηνή στο τελευταίο επεισόδιο που η Κάρι είναι στο Παρίσι και είναι μόνη, περνάει έξω από ένα καφέ και βλέπει 4 φίλες να τα λένε και την πιάνουν τα κλάματα γιατί της λείπουν οι δικές τις φίλες και ξέρω πως ένιωσε η Κάρι γιατί το νιώθω και εγώ 24/7.

Να μην αρχίσω τώρα για το θέμα ‘σχέση από απόσταση’ γιατί είναι απόψε ένα βράδυ που είναι από τα δύσκολα και θα μου βγουν πολύ απαισιόδοξα πράγματα και αυτό ενάντια στις αρχές μου-το ποτήρι μισογεμάτο πάντα- οπότε θα το αφήσω για ένα άλλο βράδυ…Εν τω μεταξύ γράφοντας τώρα ακούω ένα σωρό ετερόκλητα πράγματα και λέω να τα καταγράψω γιατί σίγουρα κάπως έχουν περάσει σ’ αυτά που διαβάζετε.

Ναυαγός – Ξύλινα Σπαθιά

Θέλω να αφεθώ – Χατζηγιάννης – προ ΟΤΕ εποχή

Fear of the Dark – Iron Maiden

Η Κική κάθε βράδυ – Φοιβουλάκος Δεληβοριάς , με τον θεϊκό στίχο ‘πάω συχνά στα μπου…..α, μη το πεις πουθενά’ που μόνο ο Φοίβος θα μπορούσε να τον τραγουδήσει έτσι.

Κινηματογραφική ατάκα της ημέρας: Το τι αισθάνεσαι δεν έχει σημασία. Τα αισθήματα σου τα ξέρεις εσύ. Το τι κάνεις σε αυτούς που αγαπάς είναι που μετράει (The Last Kiss)

Στίχος της ημέρας: Πως νιώθουμε παράφορα, πως ζούμε έτσι αδιάφορα (Το Γράμμα-Μάλαμας)