Σάββατο βράδυ. Η πλειοψηφία είναι κλεισμένη σε καφετέριες και βλέπει το ντέρμπι Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός. Μια παρέα βρίσκεται έξω από την Έλλη και περιμένει να δει μια ελληνική ταινία, την οποία έχει προτείνει το κορίτσι του blog εδώ. Λέγεται 'Χώρα Προέλευσης' του 32χρονου Σύλλα Τζουμέρκα και έχει έρθει με καλές εντυπώσεις από την Βενετία που προβλήθηκε στο αντίστοιχο φεστιβάλ. Γενικά τα σχόλια των κριτικών είναι αρκετά θερμά, το τρέιλερ σου 'ανοίγει την όρεξη' και κάποιες συνεντεύξεις του σκηνοθέτη με έχουν πείσει ότι δεν θα απογοητευτώ. Και δεν απογοητεύτηκα (όμως δεν μπορώ να πω το ίδιο για τους λατρεμένους μου φίλους που με εμπιστεύτηκαν)
Οι λόγοι που δεν απογοητεύτηκα δεν είχαν τελικά να κάνουν τόσο με την ταινία ως περιεχόμενο όσο με το ότι η ταινία ανήκει σε αυτές τις ταινίες που με έχουν κάνει να ξεκουνηθώ και να δω ελληνικό σινεμά. Όλοι έχετε γνώμη για το ελληνικό σινεμά λίγο πολύ. Και φοβάμαι ότι οι περισσότεροι το τοποθετείτε στο δίπολο 'Αγγελλόπουλος'-Safe Sex και συναφή. Και στα 2 άκρα αυτού του πόλου δύσκολα βρίσκεις μια ταινία σύγχρονη, με ήρωες που να ζουν τα προβλήματά σου, ή τουλάχιστον με ήρωες που ακόμα και αν είναι ακραίοι είναι τόσο καλοδουλεμένοι που τους συμπαθείς. Και εγώ λοιπόν αυτή την άποψη είχα για το ελληνικό σινεμά μέχρι που ήρθε ο Γιάνναρης και ο Οικονομίδης. Και ο Παναγιωτόπουλος (κάπως αργά τον ανακάλυψα) Με την 'Άκρη της πόλης', τον Δεκαπενταύγουστο' και τον 'Όμηρο' ο ένας και με το εκρηκτικό 'Σπιρτόκουτο' και την 'Ψυχή στο στόμα' ο άλλος άνοιξαν μια άλλη πόρτα στο ρεαλισμό. Κι όμως, υπάρχουν σπίτια σαν αυτό του Σπιρτόκουτου. Υπάρχουν έρωτες σαν αυτόν του Κουρή και της Μαξίμου στο 'Αυτή η νύχτα μένει' και η Αθήνα είναι ωραία στην παρακμή του Delivery. Κάπως έτσι άρχισε να χτίζεται μια σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα σε μένα και το ελληνικό σινεμά. Το χειμώνα που μας πέρασε η εμπιστοσύνη έγινε έρωτας με τη 'Στρέλλα', μια ταινία που με συγκίνησε βαθιά. Ο 'Κυνόδοντας' που έστειλε κριτικούς σε ουρανούς ικανοποίησης και τα μυαλά του κοινού στα κάγκελα, μου άρεσε αλλά όντας λίγο πιο διαβασμένη από εξτρίμ ευρωπαϊκό σινεμά δεν με εντυπωσίασε ουσιαστικά` χάρηκα πολύ όμως που γυρίστηκε αυτή η ταινία στη χώρα μας.
Και ερχόμαστε στη 'Χώρα Προέλευσης'. Με κάποια λιτότητα στην έκφραση θα έλεγα ότι η ταινία μου φάνηκε άνιση. Ξεκάθαρη ως προς τις προθέσεις της μεν αλλά στο σεναριακό κομμάτι θεωρώ ότι έπασχε. Η ιστορία εμπλέκει τα μέλη μιας οικογένειας που τα βαραίνει το μυστικό μιας ενδοοικογενειακής υιοθεσίας μαζί με τα Δεκεμβριανά του 2008 και τη διδασκαλία του Ύμνου εις την Ελευθερία σε παιδιά Γυμνασίου. Η σύνδεση μεταξύ τους, παρότι είμαι σίγουρη πως στο μυαλό του Σύλλα Τζουμέρκα είναι απολύτως ξεκάθαρη και κατανοητή, φοβάμαι πως στο κοινό δεν περνάει και τόσο καλά. Δε φταίει το επιμελώς χαοτικό μοντάζ, αυτό νομίζω ότι κάνει καλά τη δουλειά του, αλλά η ίδια η ιστορία της οικογένειας, τα προβλήματα της οποίας συμψηφίζονται στο εξής ένα: Μια αδελφή με ψυχολογικά προβλήματα που είναι ανίκανη να μεγαλώσει τα παιδιά της και ενώ το ένα έχει την ευκαιρία να μεγαλώσει 'φυσιολογικά' στη οικογένεια του θείου του το άλλο ξεμένει με τη μητέρα του και εξελίσσεται σε έναν άντρα με πολλά ψυχολογικά. Όμως τα κενά στη διήγηση δεν μπορούν να καλυφθούν: Γιατί ο υιοθετημένος Θάνος έχει σχέση με την αδελφή-ξαδέλφη Άννα? Γιατί ο παππούς έχει τόση απογοήτευση από την οικογένειά του που την εγκαταλείπει? Γιατί υπάρχει οργή στην οικογένεια της οποίας εξιλαστήριο θύμα τελικά είναι ο Στέργιος (Θάνος Σαμαράς?) Και μια μικρή παρατήρηση: Παρότι ο σκηνοθέτης επιφορτίζει το ρόλο της ελευθερίας στην Άννα, εγώ θεωρώ ότι αυτή εκπροσωπείται από τον Στέργιο.
Στα μεγάλα υπέρ της ταινίας οι έξοχοι ηθοποιοί με πρώτες και καλύτερες τις Αμαλία Μουτούση και Ιωάννα Τσιριγκούλη. Ποτέ δεν σε απογοητεύει ο Θάνος Σαμαράς, ειδική μνεία στον Ιερώνυμο Καλετσάνο και φυσικά η 'ψυχή του πάρτυ' και πανταχού παρών Ερρίκος Λίτσης. Επίσης η μουσική υπόκρουση των Drog_a_tek έντυνε την εικόνα χωρίς να την καπελώνει ή να εκβιάζει συναίσθημα και φυσικά το χαρούμενο 'felicita' που κλείνει τους τίτλους τέλους κάνει τη διαφορά (άλλο αν εμείς νομίζαμε ότι είναι το 'χαλί' του Έλλη. Και τέλος, παρότι είναι η ραχοκοκκαλιά της ταινίας, ο Εθνικός ύμνος, τόσο υπέροχα δοσμένος μέσω της διδασκαλίας που όχι μόνο ανατριχιάζει αλλά σου δημιουργεί την αίσθηση να τον διαβάσεις όλο από την αρχή, τώρα που μεγάλωσες και μπορείς να τον καταλάβεις καλύτερα.
Στην τελική, τέτοιες ταινίες θέλουμε, με ιδέες και όρμα και τσαμπουκά και σούπερ ηθοποιούς και με ευρωπαϊκό αέρα που φιλτράρεται στη δική μας ελληνική πραγματικότητα.
ΥΓ: Η κριτική(που δεν είναι ακριβώς κριτική αλλά μια εντύπωση δική μου από την ταινία) γίνεται με πολλή αγάπη για την ταινία και τους συντελεστές της (γιατί έχω και τον Θάνο Σαμαρά φίλο στο twitter και στο facebook και δε θέλω να μου θυμώσει:-)
Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010
Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010
athens turista
Όταν είσαι τουρίστας στην πόλη σου την αγαπάς περισσότερο. Εμένα η Αθήνα που την βλέπω κάθε σαββατοκύριακο και το καλοκαίρι (σαν μπαμπάς διαζυγίου:) μου λείπει συνεχώς. Όσο άσχημη, βρώμικη, επικίνδυνη σε κάποια σημεία της κι αν έχει γίνει, είναι η πόλη μου και αν μπορούσα θα έμενα στο κέντρο. Γιατί πάλλεται, γίνονται πράγματα και οι άνθρωποι έρχονται πάλι κοντά της, οι ποδηλάτες, οι atenistas, οι street artists..Εκεί είναι τα ωραία σινεμά που παίζουν τις ταινίες που θέλω να βλέπω, εκεί είναι τα μουσεία, τα θέατρα και τα πιο γουστόζικα καφέ και μπαρ. Τα μαγαζιά, ο κόσμος και τα αρχαία αλλά και τα καινούργια. Θυμάμαι πριν κανένα μήνα που βγήκα από το μετρό Συντάγματος μέσα σε ένα ελαφρύ ψιλόβροχο και είδα μπροστά μου (μετά τους πάντα επίκαιρους Πακιστανούς με τις ομπρέλες) το Green Design Festival. Κατασκευές από ξύλο και γρασίδι, νέοι αρχιτέκτονες που οραματίζονται μια πιο πράσινη πόλη, και μια μυρωδιά βρεγμένου ξύλου που ενώνει τη ζωή στην μεγάλη πόλη με τις μυρωδιές της εξοχής. Περπάτησα ανάμεσα στα περίπτερα τους περιμένοντας την Κ. και μετά πήραμε το δρόμο για την Ερμού με τις ορδές των καταναλωτών να κάνουν την επέλαση τους στα H&M και στα Zara (οι ακριβές βιτρίνες έμειναν στο window shopping για να καταλήξουμε στο Booze΄, ένα καταγώγιο καπνιστών όπως το λέω χαϊδευτικά στους καπνιστές φίλους μου Κ. και Σ. με τους οποίους το επισκέπτομαι σχεδόν κάθε Σάββατο μεσημέρι. Ζεστός καπουτσίνο (όταν πίνεις το πρώτο ζεστό, δεν επανέρχεσαι στο κρύο ακόμα κι αν έξω έχει 25 C)και free press, χαλαρές κουβέντες, σκηνικά για να γράψεις στο twitter. Στιγμές που απολαμβάνεις όπως τις Κυριακές τα πρωινά αγκαλιά στο κρεβάτι με τον καφέ στο κομοδίνο και τα ένθετα των εφημερίδων απλωμένα γύρω σου.
Και επειδή όπως παρατήρησε η Κ. μου αρέσει πολύ να έχω λίστες στο blog, να μία σχετική με το θέμα μου εδώ.
Μέρη που θέλω σύντομα να πάω (ή να ξαναπάω)στην Αθήνα:
Εθνική Πινακοθήκη
Μπενάκη
Πλανητάριο
Κήπος Μεγάρου Μουσικής
Καισαριανή
Μέρη που φάγαμε τη προηγούμενη σεζόν και μας άρεσαν:
BarBQ
Amigos
La Scala
Noodle Bar
Κίτρινος Σκίουρος
Αύρα Βυρρηττού
Μυρτιά
Ελλάδος Εικόνες
Βιβλία που θέλω να διαβάσω μες στη χρονιά:
Μοναστήρι
Ένα πεινασμένο στόμα
Απόψε δεν έχουμε φίλους
Η εξαφάνιση
Θάνατος σε Ιδιωτική κλινική
Shoebox
Και επειδή όπως παρατήρησε η Κ. μου αρέσει πολύ να έχω λίστες στο blog, να μία σχετική με το θέμα μου εδώ.
Μέρη που θέλω σύντομα να πάω (ή να ξαναπάω)στην Αθήνα:
Εθνική Πινακοθήκη
Μπενάκη
Πλανητάριο
Κήπος Μεγάρου Μουσικής
Καισαριανή
Μέρη που φάγαμε τη προηγούμενη σεζόν και μας άρεσαν:
BarBQ
Amigos
La Scala
Noodle Bar
Κίτρινος Σκίουρος
Αύρα Βυρρηττού
Μυρτιά
Ελλάδος Εικόνες
Βιβλία που θέλω να διαβάσω μες στη χρονιά:
Μοναστήρι
Ένα πεινασμένο στόμα
Απόψε δεν έχουμε φίλους
Η εξαφάνιση
Θάνατος σε Ιδιωτική κλινική
Shoebox
Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010
Επιστρέφοντας…
Υποψιάζομαι ότι είναι η τελευταία φορά που γράφω στο πιστό hp laptop που με άντεξε για 8 χρόνια και σε 5 σπίτια, σε άπειρες μετακομίσεις, με 2 format και 1 αλλαγή σκληρού δίσκου. Ο καιρός το προσπέρασε. Η μνήμη του εξασθένισε, η μπαταρία εξαντλήθηκε, η υποδοχή ρεύματος χάλασε, μου φωνάζει ‘γιατί με ταλαιπωρείς, άλλαξέ με’ κάθε φορά που ο ανεμιστήρας του κάνει σαν υδροηλεκτρικό εργοστάσιο. Και ήρθε λοιπόν η ώρα της αλλαγής, τώρα που για αυτή τη χρονιά τουλάχιστον η ιδιοκτήτριά του σταθεροποιήθηκε.
Ήταν μια δύσκολη αρχή η φετινή. Ήρθε σαν συνέχεια ενός αρνητικού κλίματος στο χώρο εργασίας γενικά. Στην Παιδεία αλλά και στη χώρα. Περικοπές, αβεβαιότητα, 30άρια τμήματα, αλλαγές στο πρόγραμμα χωρίς ουσιαστικό σχεδιασμό κ.ο.κ. Μέσα Ιουνίου μαθαίνω ότι πήρα οργανική στη Γυμνού, ένα χωριό πάνω από την Αμάρυνθο, μισή ώρα από Χαλκίδα. Έκανα αίτηση για απόσπαση για να μείνω Χαλκίδα και στην καλύτερη περίπτωση στο σχολείο μου. Ήξερα ότι θα βγουν τέλη Αυγούστου. Αυτό που δεν ήξερα ήταν ότι για να βγάλουν τις αποσπάσεις θα μας έβγαζαν πρώτα την ψυχή. Από 25 Αυγούστου που περίμενα, έμαθα τα μαντάτα στις 3 Σεπτέμβρη. Και τι μαντάτα. Μου έδωσαν μια άκυρη απόσπαση στο σχολείο της Ερέτριας στο οποίο έτσι κι αλλιώς θα συμπλήρωνα 12 ολόκληρες ώρες μιας και στη Γυμνού κάνω 15 ώρες. Άντε, τρέχα να κάνεις ανάκληση απόσπασης, να ψάξεις για σπίτι σε 3 πιθανές περιοχές (special thanks σε Α., φίλο του Γ. για το τρέξιμο, τις γνωριμίες και την καλή διάθεση, και σε Μ2 για το scouting σε Αμάρυνθο.) Τελικά the winner είναι η Γυμνού, με ένα στούντιο (1/3 του πρώην σπιτιού αλλά με υπέροχα έπιπλα και θέα και ντεκόρ) αρκετά οικονομικό –μπαίνουμε σε δύσκολες εποχές. Η απόσταση Κορυδαλλός-Γυμνού είναι 1.30 ώρα σε νορμάλ/καλή κίνηση και αναμένουμε Παρασκευή που θα ξεκινήσω μαζί με τις ορδές των βαρβάρων να δούμε πόσο παραπάνω θα κάνω. Τα σχολεία είναι μικρά, σαφώς λιγότερα παιδιά και αρκετά καλοί συνάδελφοι, η Ερέτρια κατεβάζει τον μέσο όρο ηλικίας αλλά η Γυμνού έχει πιο cool διευθυντή.
Πριν τακτοποιηθώ, τότε που στο μυαλό μου όλα ήταν κουβάρι και έμοιαζαν βουνό, είχα και μία κρίση απαισιοδοξίας. Αυτό που με απασχολούσε ήταν κάτι που νομίζω φαίνεται’ καλύτερα στα Αγγλικά. Για μένα το move on (προχωράω) είναι συνώνυμο με το move closer (πλησιάζω), όπου closer είναι πιο κοντά στο κέντρο μου, την Αθήνα. Έτσι λοιπόν, αυτή η έστω μικρή υπαναχώρηση στο χωριό μου φαινόταν ένα μεγάλο βήμα προς τα πίσω. Έλεγα, το έκανα το αγροτικό μου, πάλι; Παρολαυτά ισχύει το κάθε εμπόδιο για καλό και ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο και στο κάτω κάτω ακόμα κι αν δεν υπάρχει κανένα συμπαντικό σχέδιο, στο χέρι μας είναι να εκμεταλλευτούμε αυτό που μας συμβαίνει και να το κάνουμε να σημαίνει κάτι για εμάς. Και ναι, μπορεί να με κούρασαν κάπως οι μετακινήσεις και πέρυσι που ήμουν στο ίδιο σχολείο και σπίτι να ήμουν πιο τακτοποιημένη, αλλά τελικά υπάρχει ακόμα χώρος μέσα μου για νέα πράγματα. Άλλωστε υπάρχουν πάντα σταθερά πράγματα όπως ότι θα εκφωνήσω τον λόγο της 28ης Οκτωβρίου μπροστά στο χωριό (θυμίζει Αφάντου, I know)
Και πριν κλείσω, επειδή μου έλειψε να γράφω για ταινίες, βιβλία και θέατρα και έχω πάρα πολύ καιρό να το κάνω στο blog, ένα μικρό αφιέρωμα στην προηγούμενη πολιτιστική χρονιά, γράφοντας παρέα με τον πρώτο γαλλικό φουντούκι για το σχολικό έτος ’10-’11.
Είδα:
The Lovely Bones του Mr. Lord of the Rings. Μεταφορά βιβλίου με catchy θέμα όπου όμως μετατράπηκε σε ταξίδι στη χώρα των Θαυμάτων και διασώθηκε από τον κορυφαίο creepy Στάνλευ Τούτσι και την Σαρουάζ-κόλλησα στο επώνυμο, η μικρή της Εξιλέωσης.
Shutter Island του Scorsese, πολύ ωραίο σενάριο και υποβλητική ατμόσφαιρα αλλά δεν το λες και αριστούργημα.
Inception του Nolan. Μια ταινία που την ευχαριστήθηκα πάρα πολύ, δεν με κούρασαν τα εφέ, πιστεύω ότι ήταν εκεί που η ταινία τα χρειαζόταν και δεν ήταν και τόσο δύσκολο να την καταλάβεις αλλά οκ, ας σταματήσουν οι συγκρίσεις με τον Κιούμπρικ γιατί η ταινία δεν είχε τα νοήματα που κουβαλάνε οι ταινίες του master.
An Education Αυτές οι ταινίες είναι η αγαπημένη μου κατηγορία. Μικρές ιστορίες ενηλικίωσης, γερές ερμηνείες, γλυκόπικρο αλλά ρεαλιστικό φινάλε και ναι, είναι Britain’s got talent!
Up in the air Stylish αλλά με καρδιά. Και ο George εδώ με κάνει να τον δω αλλιώς, πέρα από γοητευτικό Mr. Perfect, ως άνθρωπο που μπορεί να σπάσει.
Το κορίτσι με τα Τατουάζ Απλώς όταν έχεις αφιερώσει αμέτρητες ‘εργατοώρες’ να διαβάσεις την τριλογία θα δεις και τις ταινίες, τέρμα. Και οι φιλμικοί Lisbet και Mikael μου άρεσαν εξίσου με τους χάρτινους.
Κυνόδοντας Το ελληνικό καμάρι των φεστιβάλ και των Καννών είναι μια ταινία που οι περισσότεροι δεν θα έβλεπαν ποτέ ούτε θα σκέφτονταν ότι θα γυριζόταν. Κλινικό, ψυχρό αλλά γοητευτικό, με Στέργιογλου να δίνει ρέστα
Στρέλλα Λατρεμένο και instant classic. Ξέρετε όλοι την γνώμη μου, μην τα ξαναλέω
Wonna-see
Αυτές οι ταινίες βγαίνουν μες στο χειμώνα στις αίθουσες (οι ελληνικές) και οι ξένες θα μπουν στο DVD player αφού δεν τις είδα πέρσι.
Μαχαιροβγάλτης του Οικονομίδη (Μετά το Σπιρτόκουτο και την Ψυχή στο στόμα, είμαι αφοσιωμένη φαν)
Χώρα Προέλευσης του Τζουμέρκα που έχει φοβερό καστ, ωραίο θέμα (οικογένεια-πατρίδα) και το τρέιλερ με έπεισε
Την καινούργια του Γιάνναρη, γιατί είναι Γιάνναρης και έχει να κάνει με μετανάστες εν πλω.
Forget me not του Φάγκρα, γιατί είναι γυρισμένη σε ένα σωρό μέρη (μέχρι και την Αλάσκα) και παίζει ο Στάνκογλου (θα αρκούσε απλώς που παίζει ο λατρεμένος)
Soul kitchen Αγαπάμε Φατίχ Ακίν και όλοι λένε ότι είναι feel good
500 days of summer είναι indie με ψυχή
Triage είχα διαβάσει όταν ήμουν Λύκειο το βιβλίο και με είχε συγκλονίσει. Το ότι τον αγαπημένο ήρωα παίζει ο Κόλιν Φάρελ βέβαια δεν με συγκλονίζει εξίσου
Up Για τον παππού σωσία του Χατζηφωτίου. Σοβαρά τώρα, είναι κορυφαίο ενήλικο καρτούν. Αλλά κάποιος Αμερικάνος πρέπει να είδε τον Ζάχο σε τίποτα διακοπές του στην Ελλάδα, τον άκουσε να μιλάει και τσουπ, νάτο το πρώτο σκίτσο.
Πάμε Θέατρο
Το κτήνος στο φεγγάρι
Η μέθοδος Gronholm
Και τα δύο πέντε αστέρια. Χωρίς καμία συζήτηση. Ερμηνείες, κείμενο, σκηνοθεσία για διδασκαλία.
Για την τιμή Κι όμως, ένας ερασιτεχνικός θίασος όταν δουλεύει με μεράκι και έχει ταλέντα, είναι ισάξιος με επαγγελματίες
Φιλαναγνωσία
Το κορίτσι με τα τατουάζ τριλογία που δεν αφήνεις από τα χέρια σου. Πολλά σχολικά πρωινά με μαύρους κύκλους οφείλονται στον Larsson
Στην ακτή Ιαν Μακ Γιούαν. Ένα ζευγάρι που θα μπορούσε να είναι τόσο ευτυχισμένο, το πρώτο τους βράδυ και μια καταστροφή εκ των έσω. Συγκινητικό, λεπτοδουλεμένο, ταυτίζεσαι και συμπάσχεις
Ο Μαύρος Πύργος Η P. D James είναι η νέα Agatha Christie και ο επιθεωρητής Άνταμ Νταγκλίς ο αγαπημένος μου επιθεωρητής. Αν αγαπάς τα αστυνομικά, όποιο δικό της και να πάρεις, δεν θα απογοητευτείς.
Δάσκαλος και μαθητής Antonio Scuratti. Τα μαθήματα Παιδαγωγικής έρχονται από Ιταλία και μιλάνε για ένα μακελειό και έναν καθηγητή επιζόντα που προσπαθεί να κατανοήσει αιτίες και αποτελέσματα.
Υπερσυντέλικος Χωμενίδης στα ελληνικά μυθιστορήματα κλασσική αξία, ευκολοδιάβαστος αλλά όχι χωρίς κρίση και νόημα.
Μύρτος η πρώτη μου επαφή με τον Παύλο Μάτεσι και η μεγαλύτερη έκπληξη του καλοκαιριού. Μαγικός ρεαλισμός και εξαίσιο πορτραίτο της ανθρώπινης αμαρτίας και ματαιότητας και της τιμωρίας της.
Καλή αρχή και για φέτος!
Ήταν μια δύσκολη αρχή η φετινή. Ήρθε σαν συνέχεια ενός αρνητικού κλίματος στο χώρο εργασίας γενικά. Στην Παιδεία αλλά και στη χώρα. Περικοπές, αβεβαιότητα, 30άρια τμήματα, αλλαγές στο πρόγραμμα χωρίς ουσιαστικό σχεδιασμό κ.ο.κ. Μέσα Ιουνίου μαθαίνω ότι πήρα οργανική στη Γυμνού, ένα χωριό πάνω από την Αμάρυνθο, μισή ώρα από Χαλκίδα. Έκανα αίτηση για απόσπαση για να μείνω Χαλκίδα και στην καλύτερη περίπτωση στο σχολείο μου. Ήξερα ότι θα βγουν τέλη Αυγούστου. Αυτό που δεν ήξερα ήταν ότι για να βγάλουν τις αποσπάσεις θα μας έβγαζαν πρώτα την ψυχή. Από 25 Αυγούστου που περίμενα, έμαθα τα μαντάτα στις 3 Σεπτέμβρη. Και τι μαντάτα. Μου έδωσαν μια άκυρη απόσπαση στο σχολείο της Ερέτριας στο οποίο έτσι κι αλλιώς θα συμπλήρωνα 12 ολόκληρες ώρες μιας και στη Γυμνού κάνω 15 ώρες. Άντε, τρέχα να κάνεις ανάκληση απόσπασης, να ψάξεις για σπίτι σε 3 πιθανές περιοχές (special thanks σε Α., φίλο του Γ. για το τρέξιμο, τις γνωριμίες και την καλή διάθεση, και σε Μ2 για το scouting σε Αμάρυνθο.) Τελικά the winner είναι η Γυμνού, με ένα στούντιο (1/3 του πρώην σπιτιού αλλά με υπέροχα έπιπλα και θέα και ντεκόρ) αρκετά οικονομικό –μπαίνουμε σε δύσκολες εποχές. Η απόσταση Κορυδαλλός-Γυμνού είναι 1.30 ώρα σε νορμάλ/καλή κίνηση και αναμένουμε Παρασκευή που θα ξεκινήσω μαζί με τις ορδές των βαρβάρων να δούμε πόσο παραπάνω θα κάνω. Τα σχολεία είναι μικρά, σαφώς λιγότερα παιδιά και αρκετά καλοί συνάδελφοι, η Ερέτρια κατεβάζει τον μέσο όρο ηλικίας αλλά η Γυμνού έχει πιο cool διευθυντή.
Πριν τακτοποιηθώ, τότε που στο μυαλό μου όλα ήταν κουβάρι και έμοιαζαν βουνό, είχα και μία κρίση απαισιοδοξίας. Αυτό που με απασχολούσε ήταν κάτι που νομίζω φαίνεται’ καλύτερα στα Αγγλικά. Για μένα το move on (προχωράω) είναι συνώνυμο με το move closer (πλησιάζω), όπου closer είναι πιο κοντά στο κέντρο μου, την Αθήνα. Έτσι λοιπόν, αυτή η έστω μικρή υπαναχώρηση στο χωριό μου φαινόταν ένα μεγάλο βήμα προς τα πίσω. Έλεγα, το έκανα το αγροτικό μου, πάλι; Παρολαυτά ισχύει το κάθε εμπόδιο για καλό και ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο και στο κάτω κάτω ακόμα κι αν δεν υπάρχει κανένα συμπαντικό σχέδιο, στο χέρι μας είναι να εκμεταλλευτούμε αυτό που μας συμβαίνει και να το κάνουμε να σημαίνει κάτι για εμάς. Και ναι, μπορεί να με κούρασαν κάπως οι μετακινήσεις και πέρυσι που ήμουν στο ίδιο σχολείο και σπίτι να ήμουν πιο τακτοποιημένη, αλλά τελικά υπάρχει ακόμα χώρος μέσα μου για νέα πράγματα. Άλλωστε υπάρχουν πάντα σταθερά πράγματα όπως ότι θα εκφωνήσω τον λόγο της 28ης Οκτωβρίου μπροστά στο χωριό (θυμίζει Αφάντου, I know)
Και πριν κλείσω, επειδή μου έλειψε να γράφω για ταινίες, βιβλία και θέατρα και έχω πάρα πολύ καιρό να το κάνω στο blog, ένα μικρό αφιέρωμα στην προηγούμενη πολιτιστική χρονιά, γράφοντας παρέα με τον πρώτο γαλλικό φουντούκι για το σχολικό έτος ’10-’11.
Είδα:
The Lovely Bones του Mr. Lord of the Rings. Μεταφορά βιβλίου με catchy θέμα όπου όμως μετατράπηκε σε ταξίδι στη χώρα των Θαυμάτων και διασώθηκε από τον κορυφαίο creepy Στάνλευ Τούτσι και την Σαρουάζ-κόλλησα στο επώνυμο, η μικρή της Εξιλέωσης.
Shutter Island του Scorsese, πολύ ωραίο σενάριο και υποβλητική ατμόσφαιρα αλλά δεν το λες και αριστούργημα.
Inception του Nolan. Μια ταινία που την ευχαριστήθηκα πάρα πολύ, δεν με κούρασαν τα εφέ, πιστεύω ότι ήταν εκεί που η ταινία τα χρειαζόταν και δεν ήταν και τόσο δύσκολο να την καταλάβεις αλλά οκ, ας σταματήσουν οι συγκρίσεις με τον Κιούμπρικ γιατί η ταινία δεν είχε τα νοήματα που κουβαλάνε οι ταινίες του master.
An Education Αυτές οι ταινίες είναι η αγαπημένη μου κατηγορία. Μικρές ιστορίες ενηλικίωσης, γερές ερμηνείες, γλυκόπικρο αλλά ρεαλιστικό φινάλε και ναι, είναι Britain’s got talent!
Up in the air Stylish αλλά με καρδιά. Και ο George εδώ με κάνει να τον δω αλλιώς, πέρα από γοητευτικό Mr. Perfect, ως άνθρωπο που μπορεί να σπάσει.
Το κορίτσι με τα Τατουάζ Απλώς όταν έχεις αφιερώσει αμέτρητες ‘εργατοώρες’ να διαβάσεις την τριλογία θα δεις και τις ταινίες, τέρμα. Και οι φιλμικοί Lisbet και Mikael μου άρεσαν εξίσου με τους χάρτινους.
Κυνόδοντας Το ελληνικό καμάρι των φεστιβάλ και των Καννών είναι μια ταινία που οι περισσότεροι δεν θα έβλεπαν ποτέ ούτε θα σκέφτονταν ότι θα γυριζόταν. Κλινικό, ψυχρό αλλά γοητευτικό, με Στέργιογλου να δίνει ρέστα
Στρέλλα Λατρεμένο και instant classic. Ξέρετε όλοι την γνώμη μου, μην τα ξαναλέω
Wonna-see
Αυτές οι ταινίες βγαίνουν μες στο χειμώνα στις αίθουσες (οι ελληνικές) και οι ξένες θα μπουν στο DVD player αφού δεν τις είδα πέρσι.
Μαχαιροβγάλτης του Οικονομίδη (Μετά το Σπιρτόκουτο και την Ψυχή στο στόμα, είμαι αφοσιωμένη φαν)
Χώρα Προέλευσης του Τζουμέρκα που έχει φοβερό καστ, ωραίο θέμα (οικογένεια-πατρίδα) και το τρέιλερ με έπεισε
Την καινούργια του Γιάνναρη, γιατί είναι Γιάνναρης και έχει να κάνει με μετανάστες εν πλω.
Forget me not του Φάγκρα, γιατί είναι γυρισμένη σε ένα σωρό μέρη (μέχρι και την Αλάσκα) και παίζει ο Στάνκογλου (θα αρκούσε απλώς που παίζει ο λατρεμένος)
Soul kitchen Αγαπάμε Φατίχ Ακίν και όλοι λένε ότι είναι feel good
500 days of summer είναι indie με ψυχή
Triage είχα διαβάσει όταν ήμουν Λύκειο το βιβλίο και με είχε συγκλονίσει. Το ότι τον αγαπημένο ήρωα παίζει ο Κόλιν Φάρελ βέβαια δεν με συγκλονίζει εξίσου
Up Για τον παππού σωσία του Χατζηφωτίου. Σοβαρά τώρα, είναι κορυφαίο ενήλικο καρτούν. Αλλά κάποιος Αμερικάνος πρέπει να είδε τον Ζάχο σε τίποτα διακοπές του στην Ελλάδα, τον άκουσε να μιλάει και τσουπ, νάτο το πρώτο σκίτσο.
Πάμε Θέατρο
Το κτήνος στο φεγγάρι
Η μέθοδος Gronholm
Και τα δύο πέντε αστέρια. Χωρίς καμία συζήτηση. Ερμηνείες, κείμενο, σκηνοθεσία για διδασκαλία.
Για την τιμή Κι όμως, ένας ερασιτεχνικός θίασος όταν δουλεύει με μεράκι και έχει ταλέντα, είναι ισάξιος με επαγγελματίες
Φιλαναγνωσία
Το κορίτσι με τα τατουάζ τριλογία που δεν αφήνεις από τα χέρια σου. Πολλά σχολικά πρωινά με μαύρους κύκλους οφείλονται στον Larsson
Στην ακτή Ιαν Μακ Γιούαν. Ένα ζευγάρι που θα μπορούσε να είναι τόσο ευτυχισμένο, το πρώτο τους βράδυ και μια καταστροφή εκ των έσω. Συγκινητικό, λεπτοδουλεμένο, ταυτίζεσαι και συμπάσχεις
Ο Μαύρος Πύργος Η P. D James είναι η νέα Agatha Christie και ο επιθεωρητής Άνταμ Νταγκλίς ο αγαπημένος μου επιθεωρητής. Αν αγαπάς τα αστυνομικά, όποιο δικό της και να πάρεις, δεν θα απογοητευτείς.
Δάσκαλος και μαθητής Antonio Scuratti. Τα μαθήματα Παιδαγωγικής έρχονται από Ιταλία και μιλάνε για ένα μακελειό και έναν καθηγητή επιζόντα που προσπαθεί να κατανοήσει αιτίες και αποτελέσματα.
Υπερσυντέλικος Χωμενίδης στα ελληνικά μυθιστορήματα κλασσική αξία, ευκολοδιάβαστος αλλά όχι χωρίς κρίση και νόημα.
Μύρτος η πρώτη μου επαφή με τον Παύλο Μάτεσι και η μεγαλύτερη έκπληξη του καλοκαιριού. Μαγικός ρεαλισμός και εξαίσιο πορτραίτο της ανθρώπινης αμαρτίας και ματαιότητας και της τιμωρίας της.
Καλή αρχή και για φέτος!
Τετάρτη 21 Απριλίου 2010
Με πιάνει κρίση..
Pain is only a mind game
Το βλέπω γραμμένο μπροστά μου κάθε Τετάρτη, 5-6, στη μπλούζα του Τάσου, Δάσκαλου του tae bo. Είναι αλήθεια ο πόνος μόνο ένα παιχνίδι του μυαλού? Και τότε πως εξηγούνται τα σωματικά του συμπτώματα?
Τέλος πάντων, δεν το είχα σκοπό να πιάσω την φιλοσοφία, απλώς έτυχε γιατί μόλις γύρισα από το γυμναστήριο και το σκεφτόμουν. Έχουν μαζευτεί ένα σωρό πληροφορίες που θα μπορούσα να γράψω σε αυτό το blog αλλά πλέον οι πιο πολλές από αυτές είναι outdated , όπως έλεγαν και στο χωριό μου τη Δομβραίνα. Παλιατζούρες δηλαδή (για εσάς που στα χωριά σας τα Αγγλικά δεν ήταν η μητρική γλώσσα). Γιατί τις άφησες, θα μου πει κάποιος, να παλιώσουν? Γιατί έχεις τόσο καιρό να γράψεις σε αυτό το μικρό, ταπεινό μπλογκάκι που σου κράτησε παρέα τρία χρόνια και που ειδικά τον πρώτο καιρό της απόστασης από αυτούς που αγαπάς σε έφερνε κοντά τους? Ε, τα’ χουμε πει τα βασικά, τώρα με βλέπετε κάθε μέρα, άντε και τα τηλέφωνα, άντε και το chat στο Facebook , ότι καλό ή κακό συμβαίνει έχει κυκλοφορήσει πριν καθίσω να το αποτυπώσω σε κάποιο post. Και επίσης ο υπολογιστής μου δεν βοηθούσε. Πιο αργός και απ’ το θάνατο (αγαπημένη φράση Γ.), με πρόβλημα στην τροφοδοσία του ρεύματος και με μπαταρία που πέθαινε στο μισάωρο, έκανε και τις πιο απλές εργασίες να φαίνονται κουραστικές και περίπλοκες. Και ειλικρινά, όταν στη δουλειά σου εξαντλείς την υπομονή σου, δεν χαραμίζεις ούτε ελάχιστη σε ένα εργαλείο που κανονικά είναι εκεί για να σου κάνει τη ζωή εύκολη. Τώρα όμως η δεύτερη παράμετρος δεν υφίσταται καθώς γράφω πλέον στο ολοκαίνουργιο, shiny Lenovo netbook που αγόρασα προ περικοπής μισθού και επιδομάτων κτλ. Εν τω μεταξύ κάθε μέρα ακούμε και κάτι καινούργιο σχετικά με τα χρήματά μας λόγω κρίσης. Ας πούμε, έλεγα περιχαρής σε μία συνάδελφο ότι μου βγήκε επιστροφή φόρου από την δήλωσή μου και εκείνη μου είπε ότι υπάρχει περίπτωση να μην πάρουμε τις επιστροφές μέχρι το 2013!!!! ΟΚ, δηλαδή να μας τα χρωστάει το κράτος!! Αυτά που του έχουμε προπληρώσει… Σούπερ! Γιατί εγώ μέχρι στιγμής βλέπω μια στάση εκ μέρους του κράτους, ότι εμείς του χρωστάμε… Όταν ήρθε το χαρτί για τη μισθοδοσία του Μαΐου είδαμε ότι μας είχαν κρατήσει την πρώτη δόση από τα αναδρομικά της περικοπής του 18% των επιδομάτων. Και πως ήταν γραμμένο παρακαλώ? Όχι ‘κρατήσεις’, όχι ‘υπέρ πατρίδος’, ούτε καν ‘εισφορά’. Χρέη προς το Δημόσιο. Μάλιστα, ΧΡΕΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ. Τους χρωστάμε κατάλαβες, εδώ ταιριάζει ‘εκεί που μας χρωστούσαμε μας πήραν και το βόδι’. Θα μου πεις, δε σε πειράζει που στα πήρανε, και μάλιστα αναδρομικά, κολλάς στον τίτλο? Ναι, κολλάω , γιατί από εκεί φαίνεται η όλη νοοτροπία του κράτους και με διαολίζει να το κάνουν να φαίνεται λες και είμαστε φοροφυγάδες ή δεν ξέρω κι εγώ τι υποκατηγορία πολιτών.
Με αυτά και με κείνα η απαισιοδοξία έχει χτυπήσει κόκκινο. Όταν νιώθεις ότι δεν θα έχεις λεφτά να κινηθείς, ότι δε ξέρεις τι θα σου ξημερώσει αύριο, όταν αρχίζεις και βλέπεις ότι πρέπει να αποταμιεύεις γιατί τίποτα σε αυτή τη χώρα δεν σου εγγυάται ότι αν αρρωστήσεις για παράδειγμα δε θα πάθεις κάτι χειρότερο με την παρούσα ασφάλεια που σου παρέχει το κράτος, τότε δε μπορεί παρά να νιώθεις ανασφάλεια και αβεβαιότητα. Πέρασα μια τέτοια φάση εκεί κοντά στην ανακοίνωση των μέτρων, με τα 20ευρα για βενζίνη να φεύγουν αέρα, με τα αποτελέσματα του ΙΚΥ που ήταν ένα χαστούκι και με έναν ανησυχητικό πυρετό τη μαμάς που μας τρόμαξε ότι το μικρόβιο εμφανίστηκε ξανά. Ευτυχώς, οι εξετάσεις της βγήκαν καλές και ηρεμήσαμε από εκεί, μετά λες ότι όλοι στο ίδιο καζάνι οικονομικά βράζουμε, σκέφτεσαι ότι άλλη μια χρονιά ίσως δεν είναι και τόσο τραγικό και περνάς χρόνο με την αγάπη σου και αυτό αρκεί, γιατί τίποτα δε συγκρίνεται με την ασφάλεια που νιώθεις όταν έχεις κάποιον να σ’ αγαπάει και να σε νοιάζεται.
Στο σχολείο περάσαμε μια κρίση με τον ‘τρελό-Γ.’ ο οποίος μας πίεζε να υπογράψουμε ένα χαρτί-δήλωση ότι είναι απόλυτα φυσιολογικός, τα παιδιά και οι γονείς τον αγαπάνε, όλοι εμείς συγκλονιστήκαμε από την περιπέτεια του στο Δρομοκαίτειο και δεν πιστεύαμε ότι μπορεί να του συμβεί αυτό, ότι είναι λαμπρός επιστήμων, με ζηλευτή κατάρτιση και τρομερή αίσθηση του χιούμορ. Το υπογράψανε οι μισοί περίπου, εγώ όχι, πρώτον γιατί δεν έχω καμία όρεξη να με καλέσουνε μάρτυρα στα δικαστήρια για τον Γ. και κυρίως γιατί πιστεύω ότι κάτι δεν πάει καλά με τον άνθρωπο οπότε δεν βάζω την υπογραφή μου να ξαναμπεί σε τάξη και να ακούσουμε για τίποτα τρελό μετά από κάνα δίχρονο.
Να πω ότι το διάστημα που περιέγραψα παραπάνω με τη ν πίεση από το σχολείο, το κράτος και το σπίτι, ήρθε στη Χαλκίδα η Ρ. αδελφή του Γ. και πραγματικά περάσαμε σούπερ! Είναι πολύ ωραίο να γυρίζεις από τη δουλειά και να βρίσκεις κάποιον σπίτι, πόσο μάλλον όταν περνάτε τόσο καλά, γελάτε (πέτρα οι κοιλιακοί) και κάνετε βόλτες! Πήγαμε για ποτάκι στην παραλία και για καφέ στο Κάστρο και γυρίσαμε μαζί Αθήνα.
Το σαββατοκύριακο της γιορτής μου το πέρασα υπέροχα! Ήρθα incognito και έκανα ακριβώς ότι ήθελα. Χαλαρό ποτάκι και τάβλι (ανεπίδεκτη μαθήσεως αλλά με πολύ γέλιο όταν τσαντίζω τον δάσκαλο Γ. με την έλλειψη τακτικής μου) την Παρασκευή το βράδυ, χαλαρό ξύπνημα το Σάββατο, έρευνα αγοράς με Γ. Για netbook,καφές και βόλτα στο κέντρο με Κ. φαγητό στο λατρεμένο Barbq, μέσα Σάββατο βράδυ με Γ. Κυριακάτικο ξύπνημα, πρωινό, εφημερίδες, σπιτικό φαί στο σπίτι Γ. και γλυκό με βόλτα στο Θησείο με τις 4fab (με την προσθήκη της Ρ. ως 5ης). Εκεί λοιπόν, στο Chocolat στο Θησείο που έχει τα καλύτερα γλυκά ever (thumbs up για lemon pie και tiramisu) καθίσαμε σ’ ένα τραπέζι όπου δίπλα μας κάθονταν μια παρέα με αντίστοιχα 5 κυρίες γύρω στα 45-50, όπου βλέποντας τα δώρα από τα κορίτσια μας πιάσανε κουβέντα (‘ποια γιορτάζει, χρόνια πολλά, τι ωραίες φίλες που είστε κτλ.) και ήταν όπως είπε η Μ2 ένα flash forward στο μέλλον μας. Είναι όμως πολύ ωραίο να είμαστε μεγάλες και να βρισκόμαστε για καφέ και να είμαστε οι φίλες που είμαστε τώρα (κορίτσια, I love you!) Είχαμε περάσει σούπερ ως παρέα με τα αγόρια μας στην Oriental βραδιά στην ‘Αύρα Βυρηττού’ αλλά και στο σπίτι του Α.
Για τα γενέθλια του ο Γ. μας έβγαλε στο ‘Ελλάδος Εικόνες’ που από ρεμπετάδικο με ωραίο φαγητό και ζωντανή μουσική μετατράπηκε σε κάτι σαν μπουζούκια με γαρύφαλλα αλλά το ευχαριστηθήκαμε με χορό και κέφι! Όπως νομίζω είχαμε περάσει τέλεια παρά το ότι είμαστε μόνο οι δυο μας στην τελευταία παράσταση του Σταυρού του Νότου με Μανώλη, Πορτοκάλογλου και Ζιώγαλα. Αξιοσημείωτη βραδιά ήταν το φαγητό με την ξαδέλφη Τζο στο βραζιλιάνικο bistro ‘Κίτρινος Σκίουρος’ με τις τέλειες καιπιρίνιες κι το εγγυημένο fun με το supergirl Τζο! Αναμένουμε τώρα ένα θέατρο με τον Γ. και την Κ. την ‘Μέθοδο Gronholm’ στο θέατρο Τέχνης που το έχω κλείσει από τον Απρίλιο για τις 15 Μαΐου(!!!)
Μια που ο χρόνος μου πλέον είναι αρκετός, εκτός από το gym και το ιδιαίτερο, προχωράμε ακάθεκτοι για το ταινιάκι με το ένα τμήμα της Ε και εγώ διαβάζω πολλά βιβλία. Αφού ξεκοκάλισα την τριλογία Millennium και είδα και τις 2 πρώτες ταινίες, τώρα διαβάζω τον ‘Δήμιο του Έρωτα ‘ του Yalom που μου φαίνεται θα είναι πολύ πιο ενδιαφέρον από το Όταν έκλαψε ο Νίτσε. Και βλέπω Lost και ΔΕΝ θέλω να τελειώσει (Team Jack)!!
Το βλέπω γραμμένο μπροστά μου κάθε Τετάρτη, 5-6, στη μπλούζα του Τάσου, Δάσκαλου του tae bo. Είναι αλήθεια ο πόνος μόνο ένα παιχνίδι του μυαλού? Και τότε πως εξηγούνται τα σωματικά του συμπτώματα?
Τέλος πάντων, δεν το είχα σκοπό να πιάσω την φιλοσοφία, απλώς έτυχε γιατί μόλις γύρισα από το γυμναστήριο και το σκεφτόμουν. Έχουν μαζευτεί ένα σωρό πληροφορίες που θα μπορούσα να γράψω σε αυτό το blog αλλά πλέον οι πιο πολλές από αυτές είναι outdated , όπως έλεγαν και στο χωριό μου τη Δομβραίνα. Παλιατζούρες δηλαδή (για εσάς που στα χωριά σας τα Αγγλικά δεν ήταν η μητρική γλώσσα). Γιατί τις άφησες, θα μου πει κάποιος, να παλιώσουν? Γιατί έχεις τόσο καιρό να γράψεις σε αυτό το μικρό, ταπεινό μπλογκάκι που σου κράτησε παρέα τρία χρόνια και που ειδικά τον πρώτο καιρό της απόστασης από αυτούς που αγαπάς σε έφερνε κοντά τους? Ε, τα’ χουμε πει τα βασικά, τώρα με βλέπετε κάθε μέρα, άντε και τα τηλέφωνα, άντε και το chat στο Facebook , ότι καλό ή κακό συμβαίνει έχει κυκλοφορήσει πριν καθίσω να το αποτυπώσω σε κάποιο post. Και επίσης ο υπολογιστής μου δεν βοηθούσε. Πιο αργός και απ’ το θάνατο (αγαπημένη φράση Γ.), με πρόβλημα στην τροφοδοσία του ρεύματος και με μπαταρία που πέθαινε στο μισάωρο, έκανε και τις πιο απλές εργασίες να φαίνονται κουραστικές και περίπλοκες. Και ειλικρινά, όταν στη δουλειά σου εξαντλείς την υπομονή σου, δεν χαραμίζεις ούτε ελάχιστη σε ένα εργαλείο που κανονικά είναι εκεί για να σου κάνει τη ζωή εύκολη. Τώρα όμως η δεύτερη παράμετρος δεν υφίσταται καθώς γράφω πλέον στο ολοκαίνουργιο, shiny Lenovo netbook που αγόρασα προ περικοπής μισθού και επιδομάτων κτλ. Εν τω μεταξύ κάθε μέρα ακούμε και κάτι καινούργιο σχετικά με τα χρήματά μας λόγω κρίσης. Ας πούμε, έλεγα περιχαρής σε μία συνάδελφο ότι μου βγήκε επιστροφή φόρου από την δήλωσή μου και εκείνη μου είπε ότι υπάρχει περίπτωση να μην πάρουμε τις επιστροφές μέχρι το 2013!!!! ΟΚ, δηλαδή να μας τα χρωστάει το κράτος!! Αυτά που του έχουμε προπληρώσει… Σούπερ! Γιατί εγώ μέχρι στιγμής βλέπω μια στάση εκ μέρους του κράτους, ότι εμείς του χρωστάμε… Όταν ήρθε το χαρτί για τη μισθοδοσία του Μαΐου είδαμε ότι μας είχαν κρατήσει την πρώτη δόση από τα αναδρομικά της περικοπής του 18% των επιδομάτων. Και πως ήταν γραμμένο παρακαλώ? Όχι ‘κρατήσεις’, όχι ‘υπέρ πατρίδος’, ούτε καν ‘εισφορά’. Χρέη προς το Δημόσιο. Μάλιστα, ΧΡΕΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ. Τους χρωστάμε κατάλαβες, εδώ ταιριάζει ‘εκεί που μας χρωστούσαμε μας πήραν και το βόδι’. Θα μου πεις, δε σε πειράζει που στα πήρανε, και μάλιστα αναδρομικά, κολλάς στον τίτλο? Ναι, κολλάω , γιατί από εκεί φαίνεται η όλη νοοτροπία του κράτους και με διαολίζει να το κάνουν να φαίνεται λες και είμαστε φοροφυγάδες ή δεν ξέρω κι εγώ τι υποκατηγορία πολιτών.
Με αυτά και με κείνα η απαισιοδοξία έχει χτυπήσει κόκκινο. Όταν νιώθεις ότι δεν θα έχεις λεφτά να κινηθείς, ότι δε ξέρεις τι θα σου ξημερώσει αύριο, όταν αρχίζεις και βλέπεις ότι πρέπει να αποταμιεύεις γιατί τίποτα σε αυτή τη χώρα δεν σου εγγυάται ότι αν αρρωστήσεις για παράδειγμα δε θα πάθεις κάτι χειρότερο με την παρούσα ασφάλεια που σου παρέχει το κράτος, τότε δε μπορεί παρά να νιώθεις ανασφάλεια και αβεβαιότητα. Πέρασα μια τέτοια φάση εκεί κοντά στην ανακοίνωση των μέτρων, με τα 20ευρα για βενζίνη να φεύγουν αέρα, με τα αποτελέσματα του ΙΚΥ που ήταν ένα χαστούκι και με έναν ανησυχητικό πυρετό τη μαμάς που μας τρόμαξε ότι το μικρόβιο εμφανίστηκε ξανά. Ευτυχώς, οι εξετάσεις της βγήκαν καλές και ηρεμήσαμε από εκεί, μετά λες ότι όλοι στο ίδιο καζάνι οικονομικά βράζουμε, σκέφτεσαι ότι άλλη μια χρονιά ίσως δεν είναι και τόσο τραγικό και περνάς χρόνο με την αγάπη σου και αυτό αρκεί, γιατί τίποτα δε συγκρίνεται με την ασφάλεια που νιώθεις όταν έχεις κάποιον να σ’ αγαπάει και να σε νοιάζεται.
Στο σχολείο περάσαμε μια κρίση με τον ‘τρελό-Γ.’ ο οποίος μας πίεζε να υπογράψουμε ένα χαρτί-δήλωση ότι είναι απόλυτα φυσιολογικός, τα παιδιά και οι γονείς τον αγαπάνε, όλοι εμείς συγκλονιστήκαμε από την περιπέτεια του στο Δρομοκαίτειο και δεν πιστεύαμε ότι μπορεί να του συμβεί αυτό, ότι είναι λαμπρός επιστήμων, με ζηλευτή κατάρτιση και τρομερή αίσθηση του χιούμορ. Το υπογράψανε οι μισοί περίπου, εγώ όχι, πρώτον γιατί δεν έχω καμία όρεξη να με καλέσουνε μάρτυρα στα δικαστήρια για τον Γ. και κυρίως γιατί πιστεύω ότι κάτι δεν πάει καλά με τον άνθρωπο οπότε δεν βάζω την υπογραφή μου να ξαναμπεί σε τάξη και να ακούσουμε για τίποτα τρελό μετά από κάνα δίχρονο.
Να πω ότι το διάστημα που περιέγραψα παραπάνω με τη ν πίεση από το σχολείο, το κράτος και το σπίτι, ήρθε στη Χαλκίδα η Ρ. αδελφή του Γ. και πραγματικά περάσαμε σούπερ! Είναι πολύ ωραίο να γυρίζεις από τη δουλειά και να βρίσκεις κάποιον σπίτι, πόσο μάλλον όταν περνάτε τόσο καλά, γελάτε (πέτρα οι κοιλιακοί) και κάνετε βόλτες! Πήγαμε για ποτάκι στην παραλία και για καφέ στο Κάστρο και γυρίσαμε μαζί Αθήνα.
Το σαββατοκύριακο της γιορτής μου το πέρασα υπέροχα! Ήρθα incognito και έκανα ακριβώς ότι ήθελα. Χαλαρό ποτάκι και τάβλι (ανεπίδεκτη μαθήσεως αλλά με πολύ γέλιο όταν τσαντίζω τον δάσκαλο Γ. με την έλλειψη τακτικής μου) την Παρασκευή το βράδυ, χαλαρό ξύπνημα το Σάββατο, έρευνα αγοράς με Γ. Για netbook,καφές και βόλτα στο κέντρο με Κ. φαγητό στο λατρεμένο Barbq, μέσα Σάββατο βράδυ με Γ. Κυριακάτικο ξύπνημα, πρωινό, εφημερίδες, σπιτικό φαί στο σπίτι Γ. και γλυκό με βόλτα στο Θησείο με τις 4fab (με την προσθήκη της Ρ. ως 5ης). Εκεί λοιπόν, στο Chocolat στο Θησείο που έχει τα καλύτερα γλυκά ever (thumbs up για lemon pie και tiramisu) καθίσαμε σ’ ένα τραπέζι όπου δίπλα μας κάθονταν μια παρέα με αντίστοιχα 5 κυρίες γύρω στα 45-50, όπου βλέποντας τα δώρα από τα κορίτσια μας πιάσανε κουβέντα (‘ποια γιορτάζει, χρόνια πολλά, τι ωραίες φίλες που είστε κτλ.) και ήταν όπως είπε η Μ2 ένα flash forward στο μέλλον μας. Είναι όμως πολύ ωραίο να είμαστε μεγάλες και να βρισκόμαστε για καφέ και να είμαστε οι φίλες που είμαστε τώρα (κορίτσια, I love you!) Είχαμε περάσει σούπερ ως παρέα με τα αγόρια μας στην Oriental βραδιά στην ‘Αύρα Βυρηττού’ αλλά και στο σπίτι του Α.
Για τα γενέθλια του ο Γ. μας έβγαλε στο ‘Ελλάδος Εικόνες’ που από ρεμπετάδικο με ωραίο φαγητό και ζωντανή μουσική μετατράπηκε σε κάτι σαν μπουζούκια με γαρύφαλλα αλλά το ευχαριστηθήκαμε με χορό και κέφι! Όπως νομίζω είχαμε περάσει τέλεια παρά το ότι είμαστε μόνο οι δυο μας στην τελευταία παράσταση του Σταυρού του Νότου με Μανώλη, Πορτοκάλογλου και Ζιώγαλα. Αξιοσημείωτη βραδιά ήταν το φαγητό με την ξαδέλφη Τζο στο βραζιλιάνικο bistro ‘Κίτρινος Σκίουρος’ με τις τέλειες καιπιρίνιες κι το εγγυημένο fun με το supergirl Τζο! Αναμένουμε τώρα ένα θέατρο με τον Γ. και την Κ. την ‘Μέθοδο Gronholm’ στο θέατρο Τέχνης που το έχω κλείσει από τον Απρίλιο για τις 15 Μαΐου(!!!)
Μια που ο χρόνος μου πλέον είναι αρκετός, εκτός από το gym και το ιδιαίτερο, προχωράμε ακάθεκτοι για το ταινιάκι με το ένα τμήμα της Ε και εγώ διαβάζω πολλά βιβλία. Αφού ξεκοκάλισα την τριλογία Millennium και είδα και τις 2 πρώτες ταινίες, τώρα διαβάζω τον ‘Δήμιο του Έρωτα ‘ του Yalom που μου φαίνεται θα είναι πολύ πιο ενδιαφέρον από το Όταν έκλαψε ο Νίτσε. Και βλέπω Lost και ΔΕΝ θέλω να τελειώσει (Team Jack)!!
Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010
Έκτακτο Παράρτημα
Σήμερα είναι Τρίτη. Έγραφα αυτό το άρθρο χθες το βράδυ..το είχα τελειώσει και πατάω 'δημοσίευση'.Και μου βγάζει 'σφάλμα'. Όσα είχα γράψει ειχαν χαθεί..Ήταν το κερασάκι στην τούρτα σε μία χάλια μέρα..Έκλεισα με δύναμη τον υπολογιστή και πήγα για ύπνο..Σήμερα ξύπνησα πιο ευδιάθετη..Αλλά τώραπου το ξαναγράφω, θα κρατήσω τον τόνο της χθεσινής μου αγανάκτησης και θα διαπιστώσετε ευθύς αμέσως το γιατί..
Τώρα είμαι ήρεμη. Πριν λίγες ώρες ήμουν στα πρόθυρα του εγκεφαλικού, όσο πιθανόν είναι να το πάθει κάποιος στην ηλικία μου. Κοίταζα λοιπόν χθες το χαρτί του μισθού μου. Και τρώω μια φλασιά, λέω το επίδομα του μεταπτυχιακού μου άραγε που να εμφανίζεται μέσα εδώ? Ψάχνω από εδώ, ψάχνω από εκεί, δεν βρίσκω κάτι..επειδή παλιότερα κάποιος μου είχε πει ότι κάποια επιδόματα βρίσκονται μέσα στον βασικό, λέω ας πάρω την φίλη μου την Κ. να τσεκάρω τι παίζει με τον βασικό..τελικά καταλήγουμε ότι δεν είναι στο μισθό..υπήρχε λοιπόν εκεί στις αποδοχές ένα άλλο επίδομα που έλεγε κάτι ΤΕΑΔΥ (άντε να καταλάβεις τώρα τι είναι) και επειδή τα λεφτά ήταν γύρω στα 40 ευρω (τόσο κοστολογείται ένα μεταπτυχιακό στο Δημόσιο) θεώρησα ότι μπορεί να είναι αυτό. Όμως όταν σου μπαίνει η ιδέα, δεν ησυχάζεις..Έτσι, την επόμενη μέρα παίρνω τηλέφωνο στην Πρωτοβάθμια εδώ να δω τι γίνεται και που είναι γραμμένο το επίδομα..Στα παλιά τους τα παπούτσια ίσως, πάντως στο μισθολόγιο όχι καθώς με πληροφόρησαν ότι παρότι υπάρχει στον υπηρεσιακό μου φάκελο το αντίγραφο του μεταπτυχιακού, δεν έχει κατοχυρωθεί μισθολογικά..Με το στόμα ήδη λίγο στραβωμένο από το πρώτο χτύπημα του εγκεφαλικού, λέω με ψυχραιμία 'τι πρέπει να κάνω?'.Με πληροφορούν ότι πρέπει να συμπληρώσω μια αίτηση. Η κοπέλα μάλιστα προσθέτει ότι θα τα πάρω αναδρομικά..Τρέχω σαν τη τρελή στην Χαινά και Αβάντων να προλάβω την Πρωτοβάθμια ανοιχτή, κουβαλάω και όλο το χαρτομάνι, πάω πινγκ πονγκ σε 2-3 γραφεία μέχρι να καταλήξουμε σε ποιο πρέπει να καταθέσω την αίτηση και καθώς την συμπληρώνω βρίζοντας την Πρωτοβάθμια Ρόδου που ποτέ δεν μου είπε ότι χρειάζεται έξτρα αίτηση για να αρχίσεις να πληρώνεσαι το μεταπτυχιακό, μου λέει η καλή κυριούλα 'δεν διακιούστε τα χρήματα των προηγούμενων ετών'. Θα αρχίσετε να πληρώσετε από την στιγμή που κάνατε την αίτηση..Δηλαδή από χθες. Δηλαδη 2 1/2 χρόνια, γύρω στα 1400 ευρώ τα κρατάει η Πρωτοβάθμια για πάρτυ της.Εκεί στράβωσε και η άλλη πλευρά, ένιωσα μια ζαλάδα, μια οργή, ένα 'μπουρλότο'..Όχι,δεν αρκεί λοιπόν να έχεις μεταπτυχιακό, δεν αρκεί να το έχεις καταθέσει επίσημα και να βρίσκεται στο φακελό σου γιατί εσύ μπορεί να μη θέλεις να το πληρώνεσαι βρε παιδί μου, είσαι large τύπος. Πρέπει λοιπόν να κάνεις και άλλη αίτηση και να τους πεις 'βάλτε τα λεφτά βρε ανίκανοι' Υπόψιν λοιπόν νέων συναδέλφων με ΜΑ και γενικά με έξτρα προσόντα..Κυνηγήστε τους για να ταπληρωθείτε..Κάντε αιτήσεις για τα πάντα..και άσχετες..δε πειράζει..το χαρτομάνι ποτέ δεν πείραξε το ελληνικό Δημόσιο..το οποίο όπως έλεγα κοροιδευτικά στον Γ. 'f...ks you all'. Κυριολεκτικά..
Μ'αυτά και με εκείνα, δεν μπορώ πια να μ συμμεριστώ τον τρελό συναδελφο Γ. και να αρχίσω και εγώ να πηγαίνω σχολείο με ροζ, λαχανι, φλούο κίτρινα σε τολμηρούς συνδυασμούς..Ας το παίξουμε τρελοί για να μην μας τρελάνουν πρώτοι! Εν τω μεταξύ με τον Γ. έχουμε πάντα μια αγωνία, θα'ρθει, δεν θα'ρθει, μία τον παίρνουν με απόσπαση στο γραφείο, μία αυτός δεν πάει αν δεν δει γραπτή εντολή, τώραέχει πάλι τα στομαχικά του και δεν έρχεται, τι θα γίνει δεν ξέρω, μόνο του ότι μας βλέπω να πουλάμε τηλεοπτικά δικαιώματα σε λίγο. Σήμερα με επισκέφτηκε και ο σύμβουλός μας, λέγαμε για τα καινούργια βιβλία, του είπα διάφορα, με εκτίμησε για άλλη μια φορά και μου ζήτησε πάλι δειγματική, εγώ είπα μια χαρά αλλά το αφήνω φλου γιατί θυμάστε τα περσινα..Υπόσχομαι στον Γ. ότι δεν θα ξαναπεράσει τα ίδια..
Την εβδομάδα που μας πέρασε είδα τον Γ.περισσότερο και μου καλοφάνηκε πάρα πολύ..Ήρθε με έναν φίλο του την Τσικνοπέμπτη και με πήρανε για Ερέτρια στο εστιατόριο του φιλου του.Περάσαμε σούπερ. Μετά την Παρασκευή πήγαμε Παραμύθι με καφέ για καφέ και κουβέντα και το Σάββατο σινεμά για το Up in the Air. Αυτή η ταινία με έκανε φαν του Clooney και γενικά μ'άρεσε πολύ. Σάββατο συζητούσαμε για Σταυρό του Νότου αλλά δεν μας βγήκε η παρέα αν και ένα ζευγάρι φίλων του προθυμοποιήθηκε να έρθει αλλα τώρα να ήμουν η μόνη φαν που θα τραγουδούσα όλα τα τραγούδια και οι άλλοι τρεις να ήταν ντεμί, δεν με τραβούσε σαν ιδέα..Αλλά δεν το βάζω κάτω..παρότι έμεινε μόνο ένα σαββατοκύριακο..
Αυτά σε γενικές γραμμές..Γράφω ακούγοντας:
Πόσα μου φύλαγες -Ζιώγαλας
Στάσου λίγο-Μερτζάνος (μόνο στο youtube,και ενώ τη πρώτη φορά που το άκουσα είπα τι είναι τώρα αυτό, τώρα έχω κολλήσει)
Φάμελλος-Αγάπη σε μένα (νομίζω ένα από τα καλύτερα τραγούδια του άλμπουμ)
Βασικά θυμάμαι το Σάββατο το βράδυ που ακούγαμε Δίεση (ναι στο δικό μου αμάξι ήμασταν)και έβαλε στη σειρά Φάμελλο, Ζιώγαλα και Πορτοκάλογλου και λέγαμε με τον Γ.ότι αυτό είναι σημάδι..
Τώρα είμαι ήρεμη. Πριν λίγες ώρες ήμουν στα πρόθυρα του εγκεφαλικού, όσο πιθανόν είναι να το πάθει κάποιος στην ηλικία μου. Κοίταζα λοιπόν χθες το χαρτί του μισθού μου. Και τρώω μια φλασιά, λέω το επίδομα του μεταπτυχιακού μου άραγε που να εμφανίζεται μέσα εδώ? Ψάχνω από εδώ, ψάχνω από εκεί, δεν βρίσκω κάτι..επειδή παλιότερα κάποιος μου είχε πει ότι κάποια επιδόματα βρίσκονται μέσα στον βασικό, λέω ας πάρω την φίλη μου την Κ. να τσεκάρω τι παίζει με τον βασικό..τελικά καταλήγουμε ότι δεν είναι στο μισθό..υπήρχε λοιπόν εκεί στις αποδοχές ένα άλλο επίδομα που έλεγε κάτι ΤΕΑΔΥ (άντε να καταλάβεις τώρα τι είναι) και επειδή τα λεφτά ήταν γύρω στα 40 ευρω (τόσο κοστολογείται ένα μεταπτυχιακό στο Δημόσιο) θεώρησα ότι μπορεί να είναι αυτό. Όμως όταν σου μπαίνει η ιδέα, δεν ησυχάζεις..Έτσι, την επόμενη μέρα παίρνω τηλέφωνο στην Πρωτοβάθμια εδώ να δω τι γίνεται και που είναι γραμμένο το επίδομα..Στα παλιά τους τα παπούτσια ίσως, πάντως στο μισθολόγιο όχι καθώς με πληροφόρησαν ότι παρότι υπάρχει στον υπηρεσιακό μου φάκελο το αντίγραφο του μεταπτυχιακού, δεν έχει κατοχυρωθεί μισθολογικά..Με το στόμα ήδη λίγο στραβωμένο από το πρώτο χτύπημα του εγκεφαλικού, λέω με ψυχραιμία 'τι πρέπει να κάνω?'.Με πληροφορούν ότι πρέπει να συμπληρώσω μια αίτηση. Η κοπέλα μάλιστα προσθέτει ότι θα τα πάρω αναδρομικά..Τρέχω σαν τη τρελή στην Χαινά και Αβάντων να προλάβω την Πρωτοβάθμια ανοιχτή, κουβαλάω και όλο το χαρτομάνι, πάω πινγκ πονγκ σε 2-3 γραφεία μέχρι να καταλήξουμε σε ποιο πρέπει να καταθέσω την αίτηση και καθώς την συμπληρώνω βρίζοντας την Πρωτοβάθμια Ρόδου που ποτέ δεν μου είπε ότι χρειάζεται έξτρα αίτηση για να αρχίσεις να πληρώνεσαι το μεταπτυχιακό, μου λέει η καλή κυριούλα 'δεν διακιούστε τα χρήματα των προηγούμενων ετών'. Θα αρχίσετε να πληρώσετε από την στιγμή που κάνατε την αίτηση..Δηλαδή από χθες. Δηλαδη 2 1/2 χρόνια, γύρω στα 1400 ευρώ τα κρατάει η Πρωτοβάθμια για πάρτυ της.Εκεί στράβωσε και η άλλη πλευρά, ένιωσα μια ζαλάδα, μια οργή, ένα 'μπουρλότο'..Όχι,δεν αρκεί λοιπόν να έχεις μεταπτυχιακό, δεν αρκεί να το έχεις καταθέσει επίσημα και να βρίσκεται στο φακελό σου γιατί εσύ μπορεί να μη θέλεις να το πληρώνεσαι βρε παιδί μου, είσαι large τύπος. Πρέπει λοιπόν να κάνεις και άλλη αίτηση και να τους πεις 'βάλτε τα λεφτά βρε ανίκανοι' Υπόψιν λοιπόν νέων συναδέλφων με ΜΑ και γενικά με έξτρα προσόντα..Κυνηγήστε τους για να ταπληρωθείτε..Κάντε αιτήσεις για τα πάντα..και άσχετες..δε πειράζει..το χαρτομάνι ποτέ δεν πείραξε το ελληνικό Δημόσιο..το οποίο όπως έλεγα κοροιδευτικά στον Γ. 'f...ks you all'. Κυριολεκτικά..
Μ'αυτά και με εκείνα, δεν μπορώ πια να μ συμμεριστώ τον τρελό συναδελφο Γ. και να αρχίσω και εγώ να πηγαίνω σχολείο με ροζ, λαχανι, φλούο κίτρινα σε τολμηρούς συνδυασμούς..Ας το παίξουμε τρελοί για να μην μας τρελάνουν πρώτοι! Εν τω μεταξύ με τον Γ. έχουμε πάντα μια αγωνία, θα'ρθει, δεν θα'ρθει, μία τον παίρνουν με απόσπαση στο γραφείο, μία αυτός δεν πάει αν δεν δει γραπτή εντολή, τώραέχει πάλι τα στομαχικά του και δεν έρχεται, τι θα γίνει δεν ξέρω, μόνο του ότι μας βλέπω να πουλάμε τηλεοπτικά δικαιώματα σε λίγο. Σήμερα με επισκέφτηκε και ο σύμβουλός μας, λέγαμε για τα καινούργια βιβλία, του είπα διάφορα, με εκτίμησε για άλλη μια φορά και μου ζήτησε πάλι δειγματική, εγώ είπα μια χαρά αλλά το αφήνω φλου γιατί θυμάστε τα περσινα..Υπόσχομαι στον Γ. ότι δεν θα ξαναπεράσει τα ίδια..
Την εβδομάδα που μας πέρασε είδα τον Γ.περισσότερο και μου καλοφάνηκε πάρα πολύ..Ήρθε με έναν φίλο του την Τσικνοπέμπτη και με πήρανε για Ερέτρια στο εστιατόριο του φιλου του.Περάσαμε σούπερ. Μετά την Παρασκευή πήγαμε Παραμύθι με καφέ για καφέ και κουβέντα και το Σάββατο σινεμά για το Up in the Air. Αυτή η ταινία με έκανε φαν του Clooney και γενικά μ'άρεσε πολύ. Σάββατο συζητούσαμε για Σταυρό του Νότου αλλά δεν μας βγήκε η παρέα αν και ένα ζευγάρι φίλων του προθυμοποιήθηκε να έρθει αλλα τώρα να ήμουν η μόνη φαν που θα τραγουδούσα όλα τα τραγούδια και οι άλλοι τρεις να ήταν ντεμί, δεν με τραβούσε σαν ιδέα..Αλλά δεν το βάζω κάτω..παρότι έμεινε μόνο ένα σαββατοκύριακο..
Αυτά σε γενικές γραμμές..Γράφω ακούγοντας:
Πόσα μου φύλαγες -Ζιώγαλας
Στάσου λίγο-Μερτζάνος (μόνο στο youtube,και ενώ τη πρώτη φορά που το άκουσα είπα τι είναι τώρα αυτό, τώρα έχω κολλήσει)
Φάμελλος-Αγάπη σε μένα (νομίζω ένα από τα καλύτερα τραγούδια του άλμπουμ)
Βασικά θυμάμαι το Σάββατο το βράδυ που ακούγαμε Δίεση (ναι στο δικό μου αμάξι ήμασταν)και έβαλε στη σειρά Φάμελλο, Ζιώγαλα και Πορτοκάλογλου και λέγαμε με τον Γ.ότι αυτό είναι σημάδι..
Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010
Καλώς ήρθες και πάλι τρελό καρναβάλι
Ακούω το Paparazzi της Lady Gaga και αναφέροντας το γλιτώνω από το να σκεφτώ μια εισαγωγή για το πρώτο post μετά από από πολύ καιρό (και πρώτο για το 2010). Νομίζω ότι το blog εγκαινιάστηκε το 2007 και έτσι μπαίνει στον τρίτο χρόνο παρουσίας του στη blogoσφαιρα. Τελευταία το έχω εγκαταλείψει, όχι για κάποιον άλλο λόγο όσο του ότι επειδή βλέπω συχνά τους περισσότερους νιώθω ότι επαναλαμβάνομαι με το να τα γράφω και εδώ. Όμως να που συμβαίνουν πράγματα που πρέπει να πω και μιας που οι υποχρεώσεις όλων μας δεν μας αφήνουν να βλεπόμαστε σε τόσο τακτική βάση, το παλιό καλό blog είναι παρών για να καταγραφούν όλα.
Ας αρχίσω με το λόγο που με ώθησε να γράψω πάλι και αυτός δεν είναι άλλος από τα κωμικοτραγικά που συμβαίνουν στο σχολείο μας και ενέπνευσαν και τον τίτλο αυτού του post. Λοιπόν, λίγο πριν τις γιορτές ήρθε στο σχολείο μας ένας καινούργιος δάσκαλος ο οποίος στάλθηκε για να καλύψει τις υπερωρίες των δασκάλων και έτσι έμπαινε σε κάθε τμήμα από 1-2 ώρες. Ο Γ. είχε μείνει 17 χρόνια στην Αμερική και η απορία όλων μας ήταν 'μα γιατί γύρισε πίσω?'. Αν και είναι από ότι μας είπε ο πέμπτος χρόνος από την επιστροφή του, κατά καιρούς φαινόταν ότι κυριολεκτικά έχει πέσει από τον Άρη. Είχε ένα βλέμμα απορίας που το συναντάς σε ανθρώπους που βρισκονται εκτός πραγματικότητας. Μέχρι ενός σημείου όλα ήταν καλά πάντως. Όμως όπως τελικά πολύ ορθώς λέει ο συνάδελφος Θ. 'άνθρωπος που έρχεται στα μέσα της χρονιάς, δεν έρχεται για καλό'.Κάποια σημάδια φάνηκαν πριν τις γιορτές. Διαπιστώσαμε ότι έχει ένα σύνδρομο του 'κατατρεγμένου' όπως λέω εγώ. Δηλαδή μας έλεγε ιστορίες ότι τον έδιωχναν από τα σχολεία εδώ στην Ελλάδα γιατί είχε πρωτοποριακές μεθόδους διδασκαλίες και συγκρουόταν με το κατεστημένο (διευθυντές, γονείς, Πρωτοβάθμια). Μετά τις γιορτές άρχιζε και ερχόταν ελαφρώς κιτσάτα ντυμένως (έμφαση στο ελαφρώς). Κάτι ζώνες με μεταλλικές αγκράφες τεράστιες με νεκροκεφαλές ή το σήμα των D&G αλλά παλιομοδίτικες, κάτι μακριά παλτά..οκ,δεν κρίνουμε το ντύσιμο του καθενός, απλώς δεν συμβάδιζαν με την ηλικία του (είναι 44, αλλά φαίνεται πολύ μεγαλύτερος..επίσης ανυσηχεί ότι δεν θα βρει γυναίκα και την ψιλοέπεφτε σε όποια του φαινόταν καλή υποψήφια..ρωτούσε συνεχώς αν το μούσι του πήγαινε καλύτερα ή φαίνεται πιο νέος τώρα που το ξύρισε-απάντηση:όχι, ο ίδιος φαίνεσαι!)
Και λίγες μέρες αργότερα,αφού μπήκαμε στο κλίμα, άρχισαν τα όργανα. Ξαφνικά μας σκάει μια ιστορία για ένα σχολείο επαρχικαό που ήταν διορισμένος, που τα παιδιά εκεί ήταν επίπεδο αναμορφωτηρίου και προφανώς αυτός έχασε την υπομονή του, παίζει να έσκασε κανένα χαστούκι και του έκαναν καταγγελία και τον απομάκρυναν από εκει (και που τον έφερεαν??στο δικό μας!). Εκείνος έξαλλος, πάει και κάνει μυνήσεις ακι ασφαλιστικά μέτρα στον Διευθυντή της Πρωτοβάθμιας, στον Προιστάμενο του Γραφείου και στον Σχολικό Σύμβουλο!!!!!!!!Τον βλέπαμε κάθε μέρα σε έξαλλη κατάσταση, να μας λέει ότι τώρα τον παρακαλάνε να τις αποσύρει, ότι όλοι τους είναι μυρμήγκια και αυτός δεινόσαυρος, ότι έχει συστατική επιστολή από τον Πρόεδρο Μπους, ότι κανείς δεν μπορεί να τα βάλει μαζζί του γιατί έχει τις πλάτες της Εκκλησίας, του Μαξιμου, του ΓΕΕΘΑ και του Λευκού Οίκου (και τα τηλέφωνα όλων αυτών στο κινητό του). Έφερε στο σχολείο σχοινί και σαπούνι για να συμβολίσει ότι θα τους κρεμάσει (εκεί σκιαχτήκαμε μερικοί γιατί λέμε μη του τη βαρέσει και κρεμάσει όποιους βρειεύκαιρους-δηλαδή εμάς). Ντύνεται εντελώς αλοπρόσαλα πλέον, παπαγαλί ή πιτσιλωτά κίτρινα σακάκια, παπούτσια από δέρμα κροκόδειλου (ή φιδιού?), ζώνες σταθερή αξία,παλτά με γούνα και καμπόικο καπέλο!!!! Επίσης όπως διαπιστώσαμε είναι σούπερ εθνικόφρων, κουβαλάει στη τσάντα του την Αγία Γραφή από όπυ μας διάβασε ένα απόσπασμα του Ζαχαρίου του Προφήτη με σφαγές μουσουλμάνων και πήρε (?) μπροστά μας τον φίλο του τον Αρχηγό του ΓΕΕΘΑ να του πεί ότι η μεγάλη μάχη στην ξηρά θα γίνει κάπου που είχε πει ο Κοσμάς ο Αιτωλός. Την επόμενη μέρα έφερε στο σχολείο ένα προσπέκτους του Καίσαρη, μας έδειξε ένα πουμπίνι που υποτίθεται ότι έχει και τα χρυσά δαχτυλίδια που φοράει σε 3 δάχτυλα με πέτρες ζαφείρια και σμαράγδια. Και τώρα λείπει εδώ και 3 μέρες γιατί έχει πρόβλημα με το στομάχι του και έχει κάνει το πρόγραμμα του σχολείου άνω κάτω φέρνοντάς μας στα πρόθυρα νευρικής κρίσης.
Αυτά από το μέτωπο 'άστον τρελό στη τρέλα του', ενώ άλλα σχολικά νέα είναι ότι θα εκφωνήσω τον λόγο των Τριών Ιεραρχών μεθαύριο στην εκκλησία (καλές εποχές Ρόδου), ξαφνικά έχω γίνει εξπέρ στο να περνάω στο σχολικό Η/Υ πολύπλοκα προγράμματα του ΕΠΑΦΟΣ (αυτά ακούει ο Γ. ακι σκέφτεται 'έλεος')και αρχίζω και κάνω ψιλοπαρέα με μία δασκάλα στο σχολείο, καινούργια,που είναι κοντά στην ηλικία.Βγήκαμε για καφέ στο Κάστρο (το οποίο οι ντόπιοι το λένε τουριστικό για να μην το μπλέκουν με ένα σκυλάδικο λίο έξω από την πόλη.) Επίσης μας βγάλαν στις ειδήσεις γιατί σε κάποιο μαγαζί εδώ συλλάβανε τον ιδιοκτήτη με ναρκωτικά ακι ήτανε και πολλά σελέμπριτι μέσα, είδατε η Χαλκίδα?
Κατά τ'άλλα, διάφορα ωραία και ενδιαφέροντα είναι ότι είδαμε πριν κανένα μήνα με τον Γ. την παράσταση 'Το Κτήνος στο Φεγγάρι' με Τάρλοου, Κουλίεβα, συγκλονιστικοί και οι δύο, άψογη παράσταση, φάγαμε στο κλασσικό και αγαπημ;eνο BarBQ αλλά και στη ζεστη 'Κανέλλα' στο Γκάζι (αγαπάμε Γκάζι πάρα πολύ) και μας άρεσε το τύπου σπιτικό φαί, είδαμε την 'Στρέλα', χωρίς λόγια, από τις πιο όμορφες δημιουργίες(ευχαριστώ Γ. που ήρθες μαζί μου), κάναμε 5 συμμαθητές Δημοτικού ένα reunion τα Χριστούγεννα, πήγα στο Μουσείο Ακρόπολης (σούπερ!), βρεθήκαμε στο σπίτι της Α., παίξαμε Scene it , πήραμε και Oscar!!, είδαμε τέλειες φωτό από το ταξίδι της Μ2 στο Βερολίνο (ζήλεια!!!!) και είδα μετά από καιρό τη Σ. στο Olympico ήπιαμε καφέ ακι τα είπαμε όπως τότε στην Ερέτρια και πολύ μου είχε λείψει!
Τώρα μπορεί να ξεχνάω διάφορα αλλά τα βασικά σας τα είπα. Θέλω σχόλια για το reality που ζω..Και ευχες για το διάβασμα!!!
Φιλιά!
Ας αρχίσω με το λόγο που με ώθησε να γράψω πάλι και αυτός δεν είναι άλλος από τα κωμικοτραγικά που συμβαίνουν στο σχολείο μας και ενέπνευσαν και τον τίτλο αυτού του post. Λοιπόν, λίγο πριν τις γιορτές ήρθε στο σχολείο μας ένας καινούργιος δάσκαλος ο οποίος στάλθηκε για να καλύψει τις υπερωρίες των δασκάλων και έτσι έμπαινε σε κάθε τμήμα από 1-2 ώρες. Ο Γ. είχε μείνει 17 χρόνια στην Αμερική και η απορία όλων μας ήταν 'μα γιατί γύρισε πίσω?'. Αν και είναι από ότι μας είπε ο πέμπτος χρόνος από την επιστροφή του, κατά καιρούς φαινόταν ότι κυριολεκτικά έχει πέσει από τον Άρη. Είχε ένα βλέμμα απορίας που το συναντάς σε ανθρώπους που βρισκονται εκτός πραγματικότητας. Μέχρι ενός σημείου όλα ήταν καλά πάντως. Όμως όπως τελικά πολύ ορθώς λέει ο συνάδελφος Θ. 'άνθρωπος που έρχεται στα μέσα της χρονιάς, δεν έρχεται για καλό'.Κάποια σημάδια φάνηκαν πριν τις γιορτές. Διαπιστώσαμε ότι έχει ένα σύνδρομο του 'κατατρεγμένου' όπως λέω εγώ. Δηλαδή μας έλεγε ιστορίες ότι τον έδιωχναν από τα σχολεία εδώ στην Ελλάδα γιατί είχε πρωτοποριακές μεθόδους διδασκαλίες και συγκρουόταν με το κατεστημένο (διευθυντές, γονείς, Πρωτοβάθμια). Μετά τις γιορτές άρχιζε και ερχόταν ελαφρώς κιτσάτα ντυμένως (έμφαση στο ελαφρώς). Κάτι ζώνες με μεταλλικές αγκράφες τεράστιες με νεκροκεφαλές ή το σήμα των D&G αλλά παλιομοδίτικες, κάτι μακριά παλτά..οκ,δεν κρίνουμε το ντύσιμο του καθενός, απλώς δεν συμβάδιζαν με την ηλικία του (είναι 44, αλλά φαίνεται πολύ μεγαλύτερος..επίσης ανυσηχεί ότι δεν θα βρει γυναίκα και την ψιλοέπεφτε σε όποια του φαινόταν καλή υποψήφια..ρωτούσε συνεχώς αν το μούσι του πήγαινε καλύτερα ή φαίνεται πιο νέος τώρα που το ξύρισε-απάντηση:όχι, ο ίδιος φαίνεσαι!)
Και λίγες μέρες αργότερα,αφού μπήκαμε στο κλίμα, άρχισαν τα όργανα. Ξαφνικά μας σκάει μια ιστορία για ένα σχολείο επαρχικαό που ήταν διορισμένος, που τα παιδιά εκεί ήταν επίπεδο αναμορφωτηρίου και προφανώς αυτός έχασε την υπομονή του, παίζει να έσκασε κανένα χαστούκι και του έκαναν καταγγελία και τον απομάκρυναν από εκει (και που τον έφερεαν??στο δικό μας!). Εκείνος έξαλλος, πάει και κάνει μυνήσεις ακι ασφαλιστικά μέτρα στον Διευθυντή της Πρωτοβάθμιας, στον Προιστάμενο του Γραφείου και στον Σχολικό Σύμβουλο!!!!!!!!Τον βλέπαμε κάθε μέρα σε έξαλλη κατάσταση, να μας λέει ότι τώρα τον παρακαλάνε να τις αποσύρει, ότι όλοι τους είναι μυρμήγκια και αυτός δεινόσαυρος, ότι έχει συστατική επιστολή από τον Πρόεδρο Μπους, ότι κανείς δεν μπορεί να τα βάλει μαζζί του γιατί έχει τις πλάτες της Εκκλησίας, του Μαξιμου, του ΓΕΕΘΑ και του Λευκού Οίκου (και τα τηλέφωνα όλων αυτών στο κινητό του). Έφερε στο σχολείο σχοινί και σαπούνι για να συμβολίσει ότι θα τους κρεμάσει (εκεί σκιαχτήκαμε μερικοί γιατί λέμε μη του τη βαρέσει και κρεμάσει όποιους βρειεύκαιρους-δηλαδή εμάς). Ντύνεται εντελώς αλοπρόσαλα πλέον, παπαγαλί ή πιτσιλωτά κίτρινα σακάκια, παπούτσια από δέρμα κροκόδειλου (ή φιδιού?), ζώνες σταθερή αξία,παλτά με γούνα και καμπόικο καπέλο!!!! Επίσης όπως διαπιστώσαμε είναι σούπερ εθνικόφρων, κουβαλάει στη τσάντα του την Αγία Γραφή από όπυ μας διάβασε ένα απόσπασμα του Ζαχαρίου του Προφήτη με σφαγές μουσουλμάνων και πήρε (?) μπροστά μας τον φίλο του τον Αρχηγό του ΓΕΕΘΑ να του πεί ότι η μεγάλη μάχη στην ξηρά θα γίνει κάπου που είχε πει ο Κοσμάς ο Αιτωλός. Την επόμενη μέρα έφερε στο σχολείο ένα προσπέκτους του Καίσαρη, μας έδειξε ένα πουμπίνι που υποτίθεται ότι έχει και τα χρυσά δαχτυλίδια που φοράει σε 3 δάχτυλα με πέτρες ζαφείρια και σμαράγδια. Και τώρα λείπει εδώ και 3 μέρες γιατί έχει πρόβλημα με το στομάχι του και έχει κάνει το πρόγραμμα του σχολείου άνω κάτω φέρνοντάς μας στα πρόθυρα νευρικής κρίσης.
Αυτά από το μέτωπο 'άστον τρελό στη τρέλα του', ενώ άλλα σχολικά νέα είναι ότι θα εκφωνήσω τον λόγο των Τριών Ιεραρχών μεθαύριο στην εκκλησία (καλές εποχές Ρόδου), ξαφνικά έχω γίνει εξπέρ στο να περνάω στο σχολικό Η/Υ πολύπλοκα προγράμματα του ΕΠΑΦΟΣ (αυτά ακούει ο Γ. ακι σκέφτεται 'έλεος')και αρχίζω και κάνω ψιλοπαρέα με μία δασκάλα στο σχολείο, καινούργια,που είναι κοντά στην ηλικία.Βγήκαμε για καφέ στο Κάστρο (το οποίο οι ντόπιοι το λένε τουριστικό για να μην το μπλέκουν με ένα σκυλάδικο λίο έξω από την πόλη.) Επίσης μας βγάλαν στις ειδήσεις γιατί σε κάποιο μαγαζί εδώ συλλάβανε τον ιδιοκτήτη με ναρκωτικά ακι ήτανε και πολλά σελέμπριτι μέσα, είδατε η Χαλκίδα?
Κατά τ'άλλα, διάφορα ωραία και ενδιαφέροντα είναι ότι είδαμε πριν κανένα μήνα με τον Γ. την παράσταση 'Το Κτήνος στο Φεγγάρι' με Τάρλοου, Κουλίεβα, συγκλονιστικοί και οι δύο, άψογη παράσταση, φάγαμε στο κλασσικό και αγαπημ;eνο BarBQ αλλά και στη ζεστη 'Κανέλλα' στο Γκάζι (αγαπάμε Γκάζι πάρα πολύ) και μας άρεσε το τύπου σπιτικό φαί, είδαμε την 'Στρέλα', χωρίς λόγια, από τις πιο όμορφες δημιουργίες(ευχαριστώ Γ. που ήρθες μαζί μου), κάναμε 5 συμμαθητές Δημοτικού ένα reunion τα Χριστούγεννα, πήγα στο Μουσείο Ακρόπολης (σούπερ!), βρεθήκαμε στο σπίτι της Α., παίξαμε Scene it , πήραμε και Oscar!!, είδαμε τέλειες φωτό από το ταξίδι της Μ2 στο Βερολίνο (ζήλεια!!!!) και είδα μετά από καιρό τη Σ. στο Olympico ήπιαμε καφέ ακι τα είπαμε όπως τότε στην Ερέτρια και πολύ μου είχε λείψει!
Τώρα μπορεί να ξεχνάω διάφορα αλλά τα βασικά σας τα είπα. Θέλω σχόλια για το reality που ζω..Και ευχες για το διάβασμα!!!
Φιλιά!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)