Δεν χρειάζεται λογοπαίγνια ούτε έξυπνους τίτλους για να κερδίσει την προσοχή. Ούτε κάποιο εντυπωσιακό, αμερικάνικου στυλ τρέηλερ. Κάποια πράγματα είναι απλά, βασίζονται στα πιο βασικά υλικά για να δώσουν κάτι πολύ ξεχωριστό. Τα υλικά αυτά είναι σενάριο και ερμηνείες. Ναι, η σκηνοθεσία είναι πολύ σημαντική αλλά η ουσία ενός έργου είναι στις λέξεις (σενάριο) και στις σιωπές (ηθοποιοί). Η συγκεκριμένη ταινία λοιπόν, το Γάλα, βασίζεται σε ένα εξαιρετικό θεατρικό του Βασίλη Κατσικονούρη και στην κινηματογραφική της διασκευή ευτύχησε να έχει έναν ταλαντούχο σκηνοθέτη και τρεις υπέροχους ηθοποιούς. Για κάποιον που έχει δει το θεατρικό και -παρότι κινδυνεύω να γίνω άδικη αφού δεν έχω δει την εκδοχή της Άννας Βαγενά αλλά μόνο του Εθνικού 5 χρόνια πριν- ειδικά το ιστορικό πλέον ανέβασμα του Εθνικού, το να πάει να το δει στο σινεμα μπορεί να κρύβει έναν κίνδυνο απογοήτευσης. Όμως το στοίχημα της ταινίας κερδίθηκε και μάλιστα διθυραμβικά. Ο Όμηρος Πουλάκης, ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος και η Ιωάννα Τσιριγούλη (περσινή βραβευμένη στο φεστιβάλ Θεσαλονίκης για τη ¨Χώρα Προέλευσης) μπαίνουν στο πετσί του ρόλου και μεταφέρουν αυτούσιες τις αγωνίες των ηρώων. Τι τύχη από τη μία για αυτούς τους ηθοποιούς, να έχουν ένα τέτοιο σενάριο αλλά από την άλλη, τι τύχη και για την ταινία να τους έχει. Πόσο αξιαγάπητα σπαραχτικός ο Λευτέρης του Αλειφερόπουλου κι ας είχε να αναμετρηθεί κατά κάποιον τρόπο την ερμηνεία ορόσημο του αδικοχαμένου Κωνσταντίνου Παπαχρόνη (φίλου του στην αληθινή ζωή). Πόσο γήινος και συγκρατημένος ο Πουλάκης, τόσο, που η συναισθηματική του έκρηξη στο τέλος, να σε συγκλονίζει. Πόσο ΜΑΝΑ αληθινή η Τσιριγγούλη. Σκεφτόμουν ότι θα μπορούσα να αναλύσω πλάνα, ατάκες, σκηνές, αυτό το φόβο της μάνας μη τη διώξουν, την ανάγκη να αποδείξει ότι εχουν γίνει Έλληνες, τον μεγάλο γιο που τα καταφέρνει, τον μικρό που παρότι ψυχικά άρρωστος κάνει το αυτονόητο, διεκδικεί το δικαίωμα να μην ξεχάσει την πατρίδα του που είναι μέρος της ταυτότητάς του. Αλλά πολλά λόγια δε χρειάζονται. Απλώς, όπως είχα γράψει και στο facebook, ναι,έχουμε κρίση και 9 ευρώ πλέον δεν τα δίνεις, αλλά δείτε τη με κάποιο τρόπο. Ή περιμένετε, όταν βγει σε dvd, εγώ θα την πάρω και ευχαρίστως σας τη δανείζω. Δείτε trailerάκι, για μια μικρή γεύση:
http://www.youtube.com/watch?v=f6jcloU3dTg
Ένα τελευταίο που έχω να καταθέσω σε σχέση με την ταινία, είναι ότι καθώς την έβλεπα και ξαναθυμόμουν τις ατάκες, σε κάποιοες στιγμές, ήταν σαν να άκουγα τόσο ξεκάθαρα τον Κωνσταντίνο Παπαχρόνη στο θέατρο, παρόλα τα χρόνια που έχουν περάσει και αυτό για μένα ήταν ένα δώρο για όσους τον θαύμασαν και τώρα δεν μπορούν να τον ξαναδούν.
Μιας και το Γάλα έχει για ήρωες του μια οικογένεια μεταναστών που ζει στο φόβο, μπορείτε να πάτε στην εξαιρετική παράσταση που επαναλαμβάνεται φέτος στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, Τα Ορφανά του Ντένις Κέλυ, με τον όμηρο Πουλάκη, τον Μιχάλη Οικονόμου και τη Μαρία Κίτσου που δίνουν ρέστα (αλλά ειδικά ο Πουλάκης τα σπάει) και να δείτε την εκδοχή των αυτόχθονων και το φόβο τους για τους μετανάστες. Εργάρα. Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο, περά από το ότι είναι ανατριχιαστικό πως ένα έργο γραμμένο στην Αγγλία πριν μερικά χρόνια, παίζεται στο Νέο Κόσμο και είναι λες και το’γραψε κάτοικος.
Ταινιάκια να δείτε, σας έχω 2 καλά για dvd, το ένα είναι pure fun, Scott Pilgrim vs. The World, θα αρέσει στα αγόρια που παίζουν video games και στα κορίτσια που πιάνουν τις pop αναφορές στον αέρα. Το άλλο, που σας έχω τσακίσει τα νεύρα να σας το λέω αλλά δε μ’ακούτε είναι το 500 days of summer, αληθινή σχέση, γλυκανάλατο όσο πρέπει –όσο γλυκανάλατος γίνεσαι και εσύ όταν ερωτεύεσαι-, κυνικό –όσο κυνικός γίνεσαι όταν σε χωρίζουν-, με υπέροχες εικόνες και τέλειο soundtrack, που χάρη στην Μ2, το έχω και το λιώνω στο αμάξι στις πολλές διαδρομές μου.
Τραγούδια που ακούει η premiere girl στο repeat (είναι λίγο λυπητερά αλλά πανέμορφα): (Η στήλη επανήλθε στο blog γιατί κάποιος που αγαπώ πολύ μίλησε νοσταλγικά για τον καιρό που διάβαζε στο μπλογκ τα προτεινόμενα τραγούδια και τα άκουγε)
Regina Spektor - Hero http://www.youtube.com/watch?v=DOQ3R3MNcv8
Les jours tristes Yann Tirsenn-Neil Hannon http://www.youtube.com/watch?v=CJ57Ej8nAJY
It’s hard, hard when you’re here all alone and everyone else has gone home,
Harder to know right from wrong when all objectivity’s gone
And it’s gone.
But you still carry on, cause you are the only one lfet
And you’ve got to clean all the mess.
You know you’ll end up like the rest
Bitter and twisted- unless
You stay strong and you carry on
Κρύψου-Μποφίλιου http://www.youtube.com/watch?v=Ao4vWzx3vV8 (Θέμης Καραμουρατίδης μουσική, Γεράσιμος Ευαγγελάτος στίχοι, πρόσεχε :
Μέτραγα ανάποδα για χρόνια
Και έφτασα μια μέρα στο μηδέν
Σ’εχασα και δείξε μου συμπόνοια
Που’σουνα για πάντα κι όμως δεν…)
motto της εβδομάδας: «όταν ζητάς μια αγκαλιά» και η εικόνα του Προμηθέα Αλειφερόπουλου με τα χέρια ανοιχτά να περιμένει...
