Παράλογο?

Όπως μάλλον μαρτυρά και ο τίτλος, αρχικά είχα σκοπό να ασχοληθώ με διάφορα κακώς κείμενα αλλά στην πορεία, μετά από δύο τηλεφωνήματα, άλλαξα γνώμη και κυρίως διάθεση. Και επίσης σκέφτομαι ότι οι προτεραιότητες της ζωής μας φαίνονται ακόμα και στις πιο μικρές εκφάνσεις της και το να αρχίζω με γκρίνια ένα post δεν είναι κάτι που γενικά με εκφράζει, εκτός αν κάτι πραγματικά εξοργιστικό έχει συμβεί.

Λόγω απόστασης, το τηλέφωνο είναι το κύριο μέσο μεταφοράς ευχάριστων ή δυσάρεστων ειδήσεων και παρότι είναι πολύ πιο άμεσο από ένα email ας πούμε, παρόλα αυτά βάζει κάποια όρια στην εκδήλωση των συναισθημάτων σου. Και ενώ όπως ξέρετε είμαι άτομο που του αρέσει να εκδηλώνει τη χαρά του με χοροπηδητά, αγκαλιές και πολλά πολλά χαμόγελα, όλα χάνονται στη μεταφορά. Η φίλη μου Χ. για παράδειγμα δεν μπορούσε να δει πόσο χάρηκα όταν με πήρε να μου πει ότι την κάλεσαν να δουλέψει σε ολοήμερο, βάζοντας έτσι τον πρώτο λίθο στο οικοδόμημα ‘διορισμός’. Η Χ. ήταν από τα άτομα που ήταν εντελώς άδικα έξω από το σύστημα. Είναι πολύ αφοσιωμένη στη δουλειά της, δούλεψε πολύ αποτελεσματικά σε φροντιστήρια γράφοντας χιλιόμετρα σε τάξη, διάβασε πάρα πολύ για τον ΑΣΕΠ και έγραψε πάρα πολύ καλά, μένοντας έξω για 2 μόρια. Είχε κάνει αιτήσεις για αναπληρώτρια και ωρομίσθια και είχε απογοητευτεί που για άλλη μια χρονιά θα έπρεπε να δουλεύει σε φροντιστήριο και να συνεχίζει να προετοιμάζεται για τον επόμενο ΑΣΕΠ. Οπότε, το ότι την κάλεσαν πέρα από όλα τα θετικά της προϋπηρεσίας και των έξτρα μορίων που συνεπάγεται, είναι και ένα είδος ηθικής δικαίωσης. Βέβαια, 3 μήνες μετά την επίσημη έναρξη της σχολικής χρονιάς, ήδη είχε δουλειά την οποία ευτυχώς θα μπορεί να συνδυάσει (με λίγο σκότωμα βέβαια) με τα νέα της καθήκοντα. Καλή αρχή λοιπόν Χ. και εύχομαι τα ίδια καλά νέα να ακούσουν και οι Μ. και Α. που όχι απλά τους αξίζει να είναι μέσα σε μια τάξη σχολείου αλλά και σε μια τάξη αξίζει να τις έχει καθηγήτριες.

Άλλο ένα τηλέφωνο που μου έφτιαξε το κέφι ήταν του Γ. και σιγά το νέο θα μου πείτε, άμα δεν σου φτιάχνει το κέφι το αγόρι σου ποιος θα στο φτιάχνει, αλλά χθες ήταν μία από αυτές τις περιπτώσεις που μιλάς για σχέδια και στόχους, για γενέθλια και παρουσιάσεις διπλωματικών που θες τον άλλο δίπλα σου, για πιθανές ημερομηνίες που θα κάνεις τη διαδρομή Ρόδο-Αθήνα-Ρόδο και όλα αυτά σε κάνουν πολύ, πάρα πολύ χαρούμενη.

Πίσω στα της ζωής στη Ρόδο, χθες είχαμε την γενική συνέλευση των δασκάλων, νηπιαγωγών και καθηγητών ειδικοτήτων της Α’Βάθμιας (c´est moi). Θα μπορούσα να πω ότι άνετα η Ελληνοφρένεια-η οποία παρεμπιπτόντως τα σπάει κάθε φορά- έβγαζε ένα επεισοδιάκι από αυτό το σκηνικό. Σε πολλά έμοιαζε με τις συνελεύσεις στο Πανεπιστήμιο όπου ξεκινούσαν με τα σοβαρά θέματα που ταλαιπωρούν τους ενδιαφερόμενους για να τα υποβαθμίσουν σε προβλήματα κομματικής φύσης και αλληλοκατηγορίες παρατάξεων. Και όσοι δεν κατηγόρησαν το αντίπαλο κόμμα από αυτό που υποστήριζαν, ανέβηκαν στο βήμα για να μας πουν το προσωπικό τους πρόβλημα. Για να γίνω πιο συγκεκριμένη: Πρόσφατα έγιναν οι κρίσεις των διευθυντών. Εκτός από την πέρα ως πέρα άστοχη χρονική στιγμή, υπήρχαν πολλά παράπονα κομματικών επιλογών, μιας και πολλά από τα μόρια των υποψηφίων βασίζονται σε συνέντευξη. Η διαπίστωση ότι ποτέ σ’ αυτή τη χώρα δεν θα λειτουργήσει κάτι αξιοκρατικά έρχεται να επιβεβαιωθεί πανηγυρικά. Πολλοί διευθυντές αλλάζουν, νέα κενά δημιουργούνται στα ήδη υπάρχοντα και το σχολείο γίνεται για δεύτερη φορά σε διάστημα 3 μηνών (μετά τις εκλογές) άνω κάτω. Από αυτό όμως μέχρι το να ανεβαίνεις στο βήμα και να λες στους υπόλοιπους δασκάλους τον καημό σου και την πίκρα σου που δεν θα είσαι πια διευθυντής και ‘θα πρέπει να ξαναμπείς σε τάξη τώρα στο τέλος της καριέρας σου’ η απόσταση είναι μεγάλη. Και μια προσωπική άποψη: Εμένα μου φαίνεται πολύ ωραίο να κλείσεις την καριέρα σου από εκεί που ξεκίνησες, μια σχολική τάξη, ασκώντας το λειτούργημα του δασκάλου. Αλλά δεν ξέρω, μπορεί τα πολλά χρόνια στη διευθυντική καρέκλα να σου αλλάζουν προοπτική.

Για να μην αφήσω και εμάς όμως απ’ έξω. Αυτή η συνέλευση έχει ένα βιβλίο όπου υπογράφεις ότι προσήλθες. Δεν έχω να πω τίποτα εναντίον αυτών που ήρθαν μόνο για την υπογραφή, το έχω κάνει και εγώ, και όπως αποδείχτηκε δεν έχασαν και τίποτα. Όμως, το να μην έχεις την υπομονή να περιμένεις ένα τέταρτο για να υπογράψεις και να τσακώνεσαι, να φωνάζεις , να σπρώχνεις και να μην δείχνεις τον ελάχιστο σεβασμό στον ομιλητή που βρίσκεται επάνω, είναι το λιγότερο απολίτιστο. Και μετά θυμώνουμε με τους μαθητές μας…

Πολλά με έχουν προβληματίσει απ’ όταν ξεκίνησα να δουλεύω με παιδιά, τόσο στα ιδιαίτερα και στο φροντιστήριο όσο και φέτος στο Δημοτικό, κυρίως σε θέματα συμπεριφοράς. Πολλά μου φαίνονται παράξενα και φυσικά πολύ διαφορετικά απ’ όταν ήμουν εγώ μαθήτρια. Όμως σε πολλά φταίνε οι γονείς, η οποία μερικές φορές μοιάζουν να είναι άλλη φυλή. Τα σκηνικά που ακούω είναι ιστορίες καθημερινής τρέλας. Γονιός που τηλεφωνεί σε δασκάλα 12 η ώρα τη νύχτα να της παραπονεθεί για τα ρούχα που τα παιδιά έπρεπε να φορέσουν στη σχολική γιορτή την επόμενη μέρα. Γονιός που παραπονιέται ότι ο δάσκαλος βάζει πολλές εργασίες για το σπίτι ενώ άλλος στον ίδιο δάσκαλο ότι βάζει πολύ λίγα. Γονείς που κάνουν καυγά γιατί η δασκάλα έβαλε 9 στον έλεγχο και το παιδί της δεν θα είναι σημαιοφόρος του χρόνου. Άλλος που φωνάζει γιατί η κόρη της είναι παραστάτρια στη πίσω γραμμή της σημαίας. Γονείς που είναι έτοιμοι να καταγγείλουν (!!!) το δάσκαλο επειδή μάλωσε –πάντα άδικα- το καμάρι του. Και έτσι τα παιδιά γίνονται κακομαθημένα, βαθμοθήρες και με την αντίληψη ότι έχουν πάντα δίκιο. Και μετά οι γονείς αναρωτιούνται τι δεν πήγε καλά στη ζωή του παιδιού τους.

Δεν λέω ότι εμείς οι δάσκαλοι είμαστε τέλειοι ή αλάνθαστοι. Αλλά πραγματικά ελάχιστοι είναι αυτοί που ηθελημένα θα βλάψουν κάποιο παιδί. Δεν έχουν βεντέτες με τα παιδιά, έλεος, ούτε έχουν όρεξη να κάνουν τη ζωή κανενός δύσκολη. Εγώ πραγματικά πολλές φορές αναρωτιέμαι αν κάνω τη δουλειά μου καλά και όποια μέρα δεν πάει καλά και έχω φωνάξει, θα το πάρω επάνω μου και θα προσπαθήσω την επόμενη φορά να έχω περισσότερη υπομονή και περισσότερες ιδέες. Γιατί δεν έχει νόημα να διδάξεις Αγγλικά, Μαθηματικά ή Ιστορία στα παιδιά αν δεν τους περάσεις ταυτόχρονα μια στάση ζωής ή ένα πρότυπο συμπεριφοράς που θα τα εξοπλίσει για ένα δύσκολο μέλλον.

Eleanor Rigby – The Beatles

Your Ghost – Kristin Hersh

Lonely Day – System of Dawn

The Light Will Stay On– The Walkabouts, τραγούδι που το άκουγα τον πρώτο καιρό στην Αγγλία και πάντα μου φέρνει μια γλυκιά μελαγχολία.

Κινηματογραφική ατάκα της ημέρας: Sometimes the greatest journey is the distance between two people (The Painted Veil) – Το καλύτερο ρομαντικό δράμα μετά το The Notebook με τον πάντα τέλειο Edward Norton.

Στίχος της ημέρας: The show must go on, inside my heart is breaking, my make up maybe flaking, but my smile still stays on (The Queen)

24 ώρες κάτω από μια κουβέρτα..

Όταν βρέχει και έχουν έρθει τα πρώτα κρύα είναι η ώρα για ζεστή σοκολάτα, βιβλία, ταινίες και μουσικές, καθισμένος στον καναπέ, τυλιγμένος με μια κουβέρτα, γιατί μπορεί το κρύο να είναι καιρός για δύο-και μην παίζετε με τα νούμερα:-) αλλά όταν οι συνθήκες το απαιτούν πρέπει να περνάς και μόνος σου καλά.

Όσο εσύ ονειρεύεσαι, η αγάπη πέφτει σα χιόνι…

Με τη μουσική και τους στίχους του Κωνσταντίνου Β. και του Μιχάλη Δ., κυρίως σα Στέρεο Νόβα, έχω συνδέσει την Αθήνα, το αστικό τοπίο της, τη μοναξιά της αλλά και την απρόσμενη τρυφερότητά που κρύβει σε κάποιες γωνιές της. Τραγούδια όπως τα Προάστια, απ’ όπου και ο στίχος αυτός, ή ο Εξώστης είναι πάντα στο μυαλό μου. Θυμάμαι ότι με τον Εξώστη ήμασταν τρία άτομα που μας είχε κολλήσει και από ένας διαφορετικός στίχος. Στη φίλη μου Κ. το ‘Και αναρωτιέμαι πάλι οι προσευχές μου που πάνε, και αν έχουν γίνει πουλιά προς τα πού πετάνε’, στον σινεφίλ Α. –το άτομο στο οποίο χρωστάω την κινηματογραφική μου παιδεία- ο στίχος που λέει ‘και απ ’τον εξώστη εκείνο βλέπω την ίδια ταινία, κάθε καλοκαίρι το Θάνατο στη Βενετία’ και τέλος σε μένα το ‘Να κοιτάνε στον ορίζοντα ένα τοπίο άβατο, να σκέφτονται αν η αγάπη είναι πιο κρύα από το θάνατο’. Έτσι είναι τα τραγούδια που σε συντροφεύουν μια ζωή. Οι στίχοι τους είναι ποιήματα, η μελωδία τους στριφογυρίζει στο μυαλό σου και ο καθένας διαλέγει ένα κομμάτι που τον αγγίζει, ακόμα και αν δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί. Είναι λίγο σαν να κοιτάς ένα πίνακα και ο διπλανός σου δεν καταλαβαίνει τι κοιτάς μισή ώρα στα χρώματα του Rothko και ούτε μπορείς να το αποκωδικοποιήσεις για τους άλλους. Ο κώδικας σπάει εσωτερικά και τα υπόλοιπα χάνονται στη μετάφραση.

Τελευταία έχω επιστρέψει στους εντατικούς ρυθμούς διαβάσματος που είχαν πέσει για κάποιο διάστημα. Εδώ δεν έχουμε δανειστική βιβλιοθήκη και ήμουν καλομαθημένη από αυτή του Κορυδαλλού-άλλο που της χρειαζόταν μια ανανέωση- παρολαυτά το Υπουργείο Παιδείας έχει δημιουργήσει ένα πρόγραμμα που λέγεται Κινητή Βιβλιοθήκη για τα χωριά της Ρόδου. Μία φορά το μήνα, περνάει η κινητή βιβλιοθήκη και οι δάσκαλοι έχουν δικαίωμα να δανείζονται μέχρι και 30 βιβλία για τον εαυτό τους και τους μαθητές τους. Είχα δανειστεί λοιπόν και εγώ μια σειρά παιδικά βιβλία, πολύχρωμα, με νεράιδες, ιππότες και όλα τα σχετικά και μέσα σ’ αυτά ένα καταπληκτικό βιβλίο για παιδιά και όχι μόνο με την ιστορία του Μάγου Μέρλιν και του Κάμελοτ. Για μένα πήρα τα εξής:

The Interpretation of Murder – Jed Rubenfeld

Παραμύθια από την Αρμενία – Κουήν Μινασιάν

Παραμύθια των Ινδιάνων της Βορείου Αμερικής – Μαρία Μιχαήλ Δέδε

Φόνος στο Ιερατείο - P. D. James

Η Αίθουσα φόνων - P. D. James

Το πρώτο είναι μεν αστυνομικό αλλά ανήκει στην κατηγορία αυτή που μ’ αρέσει. Μπλέκει ιστορικά πρόσωπα και γεγονότα με φανταστικά. Έτσι είναι σαν να διαβάζεις μια βιογραφία αλλά πολύ πιο ενδιαφέρουσα. Τα πρόσωπα που εμφανίζονται είναι ο Freud και ο Jung, στην πρώτη τους επίσκεψη στην Αμερική. Ένα βιβλίο που σίγουρα θα δώσω στην φίλη μου Α., που η ψυχολογία την ενδιαφέρει πολύ. Τα βιβλία της P. D James είναι κλασσικά αστυνομικά από την καλύτερη εν ζωή Βρετανίδα συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων, άξια διάδοχο της Αγκάθα Κρίστι. Τα βιβλία όμως που ήταν μια ευχάριστη έκπληξη ήταν οι δύο συλλογές παραμυθιών. Με την κουλτούρα των Ινδιάνων είμαι αρκετά εξοικειωμένη γιατί από μικρή είχα κόλλημα αλλά ήταν η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με την Αρμενική Λογοτεχνία και κουλτούρα και ομολογώ πως εντυπωσιάστηκα. Αρκετές ιστορίες με συγκίνησαν απίστευτα, ειδικά αυτή του σκύλου Τσαλό, από τις πιο πετυχημένες μεταφορές για την ανθρώπινη φύση.

Από βιβλία είμαι πλήρης αλλά παρότι βλέπω τουλάχιστον μία ταινία την ημέρα, δεν μπορώ να πω ότι με εντυπωσίασε καμία ιδιαίτερα. Αρκετές χαριτωμένες αλλά καμία από αυτές που θα γράψουν μέσα σου. Κινηματογραφικά είδα το ‘El Greco´, μια πολύ φροντισμένη παραγωγή, βλέπεται άνετα αλλά αυτό που αξίζει είναι ο χαρισματικός πρωταγωνιστής Nick Ashton που απλώς κατακτά όλη την οθόνη. Από τα πρόσωπα που αξίζουν να τα δεις γιατί είναι κρίμα να αγνοείς την ύπαρξή τους στο κινηματογραφικό στερέωμα.

Και τώρα θα ρίξω μια ματιά στα τρία κινηματογραφικά περιοδικά που βρίσκονται στο τραπεζάκι του σαλονιού:Empire, Total Film, ΣΙΝΕΜΑ με τον Russell Crowe και τον Christian Bale στα εξώφυλλα, περιμένοντας την ταινία που επιτέλους θα παίξουν μαζί. 3:10 to Yuma. Old –cinema- habits die hard…

ΥΓ: Δεν έχει νόημα να γράψω τι ακούω, φυσικά Στέρεο Νόβα…Ατάκα της μέρας μένει κενή σήμερα, μπορείτε να τη συμπληρώσετε εσείς..

Και περάσαν οι μέρες…

Είναι Πέμπτη απόγευμα και έχω τελειώσει τα πάντα. Από τις λίγες φορές που έχουν σβηστεί όλα από τη λίστα μου. Τα τελευταία χρόνια βρίσκω πως δεν μπορώ να διεκπεραιώσω τίποτα αν δεν έχω μια λίστα να τα γράφω. Και νιώθω ένα είδος ικανοποίησης να τα βλέπω να σβήνονται ένα ένα ώσπου να διαπιστώσω ότι δεν έχω τίποτα πλέον και μπορώ να χαλαρώσω. Βέβαια αυτό γίνεται σπάνια γιατί όλο και κάτι προκύπτει. Τελειώνεις με τις δουλειές του σπιτιού, έχεις διόρθωμα ή να ετοιμάσεις φωτοτυπίες. Τελειώνεις τα της δουλειάς σου στο σχολείο, πάντα θα υπάρχει κάτι διαδικαστικό να ασχοληθείς, όπως για παράδειγμα να ανοίξεις τον τρίτο λογαριασμό στη σειρά σε διαφορετική τράπεζα για να πληρωθείς επειδή κάποιοι στην Α’Βάθμια are playing with themselves και δεν σου λένε εξαρχής ‘άνοιξε στην Εθνική’ αλλά σου δίνουν επιλογές για να στις απορρίψουν μετά από ένα μήνα. Και μια που άνοιξα το θέμα Α’Βάθμια να το συνεχίσω, αν και δεν σκόπευα να ξεκινήσω με αυτό αλλά έχω πολύ καιρό να γράψω και έχουν συμβεί πάρα πολλά που δεν ξέρω από που να ξεκινήσω και πως θα χωρέσουν όλα αυτά που θέλω να πω σε ένα μόνο post. Είναι λοιπόν πιθανό να πετάγομαι από το ένα θέμα στο άλλο, αλλά το έχετε συνηθίσει από τον προφορικό μου λόγο όσοι με ξέρετε, οπότε θα δείξετε κατανόηση.

Η λέξη Π .Ε. Κ στις βαθμίδες της εκπαίδευσης είναι συνώνυμο της λέξης ‘βασανιστήριο’ στη χειρότερη περίπτωση και ‘χάσιμο χρόνου’ στην καλύτερη. Είναι η λεγόμενη ‘επιμόρφωση’ για τους εκπαιδευτικούς. Προσέξτε όμως: Για τους νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς. Είναι απολύτως λογικό. Έχεις δασκάλους και καθηγητές κάτω των τριάντα, πολλούς άρτι αποφοιτήσαντες από το Πανεπιστήμιο και όλοι έχοντας περάσει την Ιερά Εξέταση του ΑΣΕΠ. Και τους βάζεις σε μια αίθουσα για ένα εξάωρο κάθε μέρα μετά το εξάωρο του σχολείου αλλά και τα Σαβ/κα και τους ξαναλές αυτά τα οποία διδάχτηκαν και στα οποία εξετάστηκαν πριν λίγο καιρό. Με τους περισσότερους επιμορφωτές να βαριούνται που ζουν και να λένε τα ίδια που λένε τα τελευταία 20 χρόνια. Όλοι να επαναλαμβάνουν αυτά που λένε τα θεωρητικά βιβλία Παιδαγωγικής που είναι έτη φωτός μακριά από τη σχολική τάξη των 20-25 παιδιών. Με 10ωρα lesson plan στο πρόγραμμα και 1 στριμωγμένη ώρα του πιο χρήσιμου σεμιναρίου σε όλη αυτή τη διαδικασία, το να μάθουμε πως λειτουργεί το σύστημα ως προς θέματα που καίνε, όπως μεταθέσεις, αποσπάσεις, εκπαιδευτικές άδειες κτλ. Οι επιμορφωτές πληρώνονται μετά από 2 χρόνια ενώ οι συνάδελφοι που έρχονται από άλλα νησιά παίρνουν τα λεφτά που δικαιούνται για τα έξοδά τους (εισιτήρια, ξενοδοχεία, διατροφή) μετά από 3 χρόνια. Ο παραλογισμός του συστήματος σε όλο του το μεγαλείο. Και όλη αυτή η διαδικασία υποχρεωτική, αλλιώς δεν μονιμοποιείσαι.

Η πρώτη φάση αυτής της διαδικασίας λοιπόν -γιατί έρχεται και μία δεύτερη τον Φεβρουάριο- έπεσε ακριβώς πάνω στις ημερομηνίες που ερχόταν στη Ρόδο ο Γ. Αν υπάρχει μια στιγμή στο πάνθεο των στιγμών της ζωής μου που πραγματικά έχω νιώσει απελπισία είναι αυτή που ενώ ετοιμάζομαι ανέμελη να φύγω από την Α’Βάθμια, μου λέει ένας υπεύθυνος εκεί: ‘Θα σε δω το απόγευμα στα Π. Ε. Κ’. Φυσικά εγώ δεν είχα ενημερωθεί γιατί το χαρτί που είχε έρθει στα σχολεία 2 μέρες πριν έγραφε ‘Υπόψη Δευτεροβάθμιας’ οπότε οι Διευθυντές μου δεν με ενημέρωσαν. Μαθαίνω λοιπόν ότι ξεκινώντας από εκείνη τη μέρα είχα 60 ώρες Π. Ε. Κ και την επόμενη ερχόταν ο Γ. Η μέρα που περίμενα όπως οι φυλακισμένοι την ελευθερία τους ξαφνικά γινόταν εφιάλτης. Δεν φτάνει ότι θα είχα σχολείο τα πρωινά, θα είχα και Π. Ε. Κ; Και πότε θα βλεπόμασταν; Σχέση από απόσταση μέσα στο ίδιο σπίτι πάει πολύ. Και εκεί, μετά από μια κρίση απελπισίας που την μετέδωσα και στον Γ., αποφάσισα πως υπάρχουν προτεραιότητες και το δεκαήμερο με τον έρωτα της ζωής σου είναι απείρως πιο σημαντικό από μια επιμόρφωση που δε χρειάζομαι και έτσι θα έβρισκα μια λύση. Την οποία βρήκα αλλά δεν θα μπω σε λεπτομέρειες γιατί ποτέ δε ξέρεις ποιος θα σε διαβάσει, αρκεί να πω ότι αφιέρωσα ελάχιστο χρόνο στα σεμινάρια και δεν το μετανιώνω καθόλου. Βέβαια, ο σπαστικός εαυτός μου θα με αναγκάσει να υπομείνω χωρίς καμιά απουσία τη β’ φάση για να εξιλεωθώ.

Εκείνες τις μέρες γινόταν μια διημερίδα στο Πανεπιστήμιο της Ρόδου για την οποία είχα πάρει άδεια από το σχολείο να την παρακολουθήσω με θέμα ‘Παιδική/Νεανική Λογοτεχνία και Εξουσία’ και σε γενικές γραμμές ήταν ενδιαφέρουσα αν και όπως πολύ συχνά συμβαίνει, άλλα διαβάζεις στην περίληψη ενός ομιλητή και άλλα ακούς, με το πρόσχημα ότι ο χρόνος δεν τους φτάνει οπότε δεν φτάνουν ούτε στο κυρίως θέμα, αλλά αγαπητέ μου ακαδημαϊκέ δεν ξέρεις εξαρχής ότι θα έχεις 20-30 λεπτά για την εισήγησή σου; Γιατί δεν προγραμματίζεις το χρόνο σου και γράφεις 500 σελίδες απ’ τις οποίες θα διαβάσεις το 1/20 και δεν θα πεις και τίποτα καινούργιο; Να δώσω ιδιαίτερη μνεία όμως στην παρουσίαση ενός Κύπριου λέκτορα με θέμα πως θα διάβαζε ο Foucault (σας έλειψε;;;;;;;) τον Τριβιζά, ο οποίος Τριβιζάς είναι σούπερ και κάθε παιδί πρέπει να έχει βιβλία του (Τι θα πάρετε τα Χριστούγεννα στους μικρούς;)

Όμως το γεγονός που καθόρισε τις μέρες αυτές είναι πως επιτέλους ήρθε ο Γ. και ο κόσμος επανήλθε λίγο στα κανονικά του. Όλα ωραία όσον αφορά στην προσμονή που κάνει την επανένωση τόσο ξεχωριστή και σε γεμίζει ευτυχία που δεν στη δίνει τίποτα άλλο, αλλά δεν συνειδητοποιείς πόσο σου λείπει να κάνεις πράγματα με τον άλλο. Από το να ξυπνάς μαζί του το πρωί και να μοιράζεστε μια κούπα καφέ μέχρι το να οδηγείτε παρέα, να χάνετε πάντα τα λεωφορεία, να πηγαίνετε σινεμά (και ας σας κάνουν παρατήρηση γιατί γελάτε σε δραματική ταινία) και να βλέπετε DVD 7 η ώρα το πρωί. Αυτά τα απλά αλλά και κάποια λιγότερο κοινά, όπως να ποντάρετε στο καζίνο το τρομερό ποσό των 20 ευρώ. Αυτό το βράδυ Κυριακής ήταν από τα πιο ωραία μας. Ξεκίνησε κλασσικά χάλια, με βροχή, αδιαθεσία και ψιλοκούραση. Αλλά έβαλα το καινούριο μαύρο φόρεμα, τις ψηλοτάκουνες peep toe γόβες μου, ο Γ. μαύρο παντελόνι και άσπρο πουκάμισο, πήραμε το νοικιασμένο κόκκινο Matiz και 4 η ώρα τα χαράματα πήγαμε στο καζίνο της Ρόδου. Πληρώσαμε 30 ευρώ είσοδο και βρεθήκαμε ανάμεσα σε μερικούς καμμένους που έπαιζαν 100 και 200 ευρώ σαν να ήταν κέρματα. Είχαν αυτό το σοβαρό ύφος και δεν μου φαίνονταν να διασκεδάζουν καθόλου. Αντίθετα εμείς γελάγαμε όλη την ώρα, παίξαμε 20 ευρώ στη ρουλέτα (5 ευρώ κάθε φορά και έπρεπε να δείτε πως μας κοιτάζανε-σαν εξωγήινους το λιγότερο) και μείναμε στα λεφτά μας και μετά ο καλός μου έπαιξε 2 παρτίδες μπλακ τζακ στο οποίο είχε εξασκηθεί στη Νέα Υόρκη και βγήκαμε κερδισμένοι. Φύγαμε, φτάσαμε στα μισά του δρόμου για το σπίτι και γυρίσαμε πίσω γιατί θέλαμε να φάμε γύρο, 6 η ώρα το πρωί. Το κάναμε κι αυτό, γυρίσαμε σπίτι, ήπιαμε καφέ και εγώ πήγα κατευθείαν σχολείο.

Το μόνο αρνητικό σε όλη αυτή την τέλεια κατάσταση είναι ότι είναι τόσο τέλεια που μόλις τελειώνει, νιώθεις σαν να πέφτεις σε μια μαύρη τρύπα. Το σπίτι έχει πλέον άλλες αναμνήσεις, τα σεντόνια έχουν τη μυρωδιά του, ο καφές είναι κάπως άγευστος και κανείς δεν σε περιμένει να σε πάρει αγκαλιά και να τα ξεχάσεις όλα μόλις γυρίσεις από τη δουλειά. Ξαναμπαίνεις στη διαδικασία να μετράς μέρες, μέχρι τα Χριστούγεννα τώρα. (οπότε Μ. η κάρτα σου με τη νεράιδα των Χριστουγέννων δε θα μπορούσε να έρθει σε καλύτερη ώρα-φέρνει τις γιορτές λίγο πιο κοντά)

Και εδώ να πω ότι όποτε παίρνω μια κάρτα ή ένα γράμμα από τους φίλους μου, όποτε διαβάζω ένα σχόλιο εδώ ή ένα mail που δείχνει ότι με σκέφτονται, κάνει αυτή την εμπειρία που ζω τώρα να αξίζει, γιατί αλλιώς μπορεί και να μην ένιωθα ποτέ αυτά που νιώθω τώρα, και ότι νιώθεις είναι πολύτιμο.

ΥΓ: Μ. όλα θα φτιάξουν με τον υπολογιστή, είναι μόνο μέχρι να απελπιστείς και να θες να τον πετάξεις από το παράθυρο.

Μ.2: Περαστικά!!

Playlist:

When you’re gone -Avril Lavigne (απόλυτα ταιριαστό με την περίσταση)

A cry for Love – Black Heart Procession

A natural disaster –Anathema

Broken – Lisa Gerard, Pieter Bourke

The Light will stay on – The Walkabouts

(Τραγούδια που ακούγονται στην 10 Εντολή και που η Δ. συνάδελφος και φίλη, μου έδωσε για να μου φτιάξει τη μέρα)

Ατάκα: Because I can (Inside Man - Lee)

Στίχος: When you walk away, I count the steps that you take ,do you see how much I need you right now? When you’re gone, the pieces of my heart are missing you, when you’re gone, the face I came to know is missing too… (Avril Lavigne – When you are Gone)