Ο Σουρεαλισμός στη σχολική τάξη

(Πώς σας ακούγεται αυτό για τίτλος διδακτορικού;)

Κάθε φορά που διαβάζω κάπου ένα άρθρο για το Facebook όλοι σχολιάζουν την σουρεαλιστική φράση ‘Vangelis has thrown a sheep on you’ ως αναφορά στο περίφημο poke application. Η εντύπωση είναι πως στη πραγματική ζωή κάτι τέτοιο έχει μηδαμινές πιθανότητες να συμβεί. Τι θα έλεγαν όλοι αυτοί όμως για τη φράση που ακούστηκε στη Γ τάξη σχολείου της Χαλκίδας στο οποίο υπερήφανα υπηρετώ ‘Κυρία, η Ιωάννα μου πέταξε ένα ποντίκι στο κεφάλι;’ Και δεν εννοούσε ποντίκι υπολογιστή.
Η συνέχεια βέβαια είναι λιγότερο ενδιαφέρουσα από ότι προϊδεάζει η παραπάνω φράση. Επρόκειτο για ένα ψεύτικο ποντίκι χλαπάτσα το οποίο αρχικά είχε εκτοξευθεί στο ταβάνι και κατόπιν στο κεφάλι συμπαθούς οχτάχρονου. Αθώο αστείο, όπως αυτό που σου έρχεται ένας μικρός με αγγελικό πρόσωπο και σου προσφέρει τσίχλα από αυτές τις μακρόστενες που τις τραβάς από το πακετάκι και τότε σου πιάνει το δάχτυλο μια πλαστική-αλλά εξίσου σιχαμερή-κατσαρίδα.
Περιμένουμε εναγωνίως την εμφάνιση ακριδών και άλλων τεράτων.
Κατά τα’ άλλα όλα καλά στο σχολείο και στην ωραία πόλη της Χαλκίδας. Υπάρχει μια ελαφριά αποστασιοποίηση από τους δασκάλους λόγω διαφοράς ηλικίας αλλά μου φέρονται μια χαρά. Τα παιδιά είναι αρκετά συνεργάσιμα, υπάρχουν και ζωηρά εννοείται αλλά ή είναι λιγότερο από της Ρόδου ή εγώ έχω μάθει να τα χειρίζομαι καλύτερα. Το κτήριο του σχολείου είναι του κουτιού, 4 χρόνια κτισμένο. Πριν το σχολείο ήταν μοιρασμένο σε τρία σπίτια, οπότε πάλι καλά που δεν διορίστηκα τότε γιατί θα με έτρωγαν οι δρόμοι. Όσο για το ωράριο, έχω κάθε μέρα πρώτη ώρα, άρα ξυπνητήρι στις 7 και σχολάω 13.15, αλλά έχω ενδιάμεσα κενό, που είναι καλό για διόρθωμα και αποσυμπίεση.
Για το σπίτι, την περιοχή και τη θάλασσα δεν σας λέω τίποτα, να έρθετε να το δείτε από κοντά, μία ώρα δρόμος είναι, ούτε μέχρι την Πανεπιστημιούπολη από το σπίτι σας.
Τώρα που θυμήθηκα τις αξέχαστες εποχές της σχολής με την διαδρομή όνειρο του 222 (που τώρα είναι 608), εποχές πλήρους σαρδελοποίησης, το έζησα ξανά στον ηλεκτρικό το Σάββατο απόγευμα, 7 η ώρα, Μοναστηράκι-Κάτω Πατήσια για το ΚΤΕΛ, που όλοι πήρανε το τρένο να πάνε στη Madonna και κόντευα να γίνω ένα με το παράθυρο. Αμάν, ήρθε και αυτή πια γιατί μας είχαν ζαλίσει, πλύση εγκεφάλου πια.
Από το ΚΤΕΛ Χαλκίδας ο ταξιτζής που με πήγε σπίτι μου είπε ότι πέρασα με μέσο στον ΑΣΕΠ, (λόγω ηλικίας αλλά και γενικά χωρίς μέσο δεν κάνεις τίποτα στη χώρα αυτή) και τσαντίστηκα κατόπιν εορτής, όταν έπαιζα τη συζήτηση στο μυαλό μου, και ‘θα του έλεγα το ένα και θα του απαντούσα το άλλο και θα κατέβαινα από το ταξί’ και τίποτα από αυτά δεν έκανα, οπότε τζάμπα έσκαγα σπίτι μετά. Βέβαια, επειδή όλοι ξέρετε ότι θέλω να κάνω ένα διδακτορικό (ψάχνω απεγνωσμένα θέμα), αν δεν με πάρουν στο Πανεπιστήμιο, θα με ακούσετε να λέω ‘ε, βέβαια, δεν είχα μέσο για να μπω, αφού όλοι με μέσο μπαίνουνε’. Τότε δείξτε μου αυτό το post. Και μια αίτηση για Αγγλία.
Το σκεφτόμουν πολύ καιρό και επιτέλους το έκανα. Στην παρακάτω διέυθυνση βρίσκονται συγκεντρωμένα τα άρθρα που έγραφα στο online περιοδικό του Goldsmiths, το Somewhere Else

http://www.beensomewhereelse.blogspot.com

ΥΓ: Είναι τέλειο που είμαι τόσο κοντά και μπορώ όποτε νιώθω μοναξιές να έρχομαι. Όμως με κάποιους (Γ.) όσο συχνά και αν έρχομαι, η επιστροφή μετά είναι όλο και πιο δύσκολη. Πότε δεν θα χρειάζεται να φεύγω;