Όλο αυτό που ποτέ δεν τελειώνει…

Σήμερα επιτέλους μπόρεσα να ξυπνήσω ότι ώρα θέλω. Και μάλιστα με τηλεφώνημα του Γ. που δίνει ένα ξεχωριστό μπόνους στη μέρα (κατά το γνωστό ‘η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται’). Τέλος και με τα Π. Ε. Κ. Αρκετά επιμορφωθήκαμε νομίζω. Σε συνδυασμό με τους υπολογιστές η περίοδος αυτή μας έκανε κατ’ άτι σοφότερους. Το πρακτικό κομμάτι των Π. Ε. Κ ήταν σαφώς καλύτερο και πιο χρήσιμο από την κοψοφλέβικη πρώτη φάση. Εδώ είδαμε καθηγητές στην πράξη σε ρεαλιστικές συνθήκες αλλά δεν θα αναφέρω λεπτομέρειες σ’ αυτό το post γιατί έχω υποσχεθεί ένα αποκλειστικά σε σχέση με το τι μας έμαθαν τα Π. Ε. Κ με τίτλο ‘Τι δε γράψετε ποτέ στον ΑΣΕΠ αλλά θα ζήσετε μόλις τον περάσετε’.

Το καλό σ’ αυτή τη φάση είναι ότι γνώρισα καλύτερα 2 κοπέλες που δουλεύουν στο διπλανό χωριό και με τις καθημερινές διαδρομές βρήκαμε πολλά κοινά. Μάλιστα η μία από αυτές πήρε μετάθεση στην Εύβοια όπως εγώ και έτσι σκοπεύουμε να κρατήσουμε επαφή. Η άλλη κοπέλα μένει εδώ. Ήρθαμε αρκετά κοντά και έτσι σοκαρίστηκα όταν έμαθα ότι Παρασκευή βράδι που κάποια κορίτσια από τα Π. Ε. Κ είχαν βγει για ποτό στη Ρόδο, ένα αυτοκίνητο που έτρεχε χτύπησε ευτυχώς ελαφρά την κοπέλα που κάναμε παρέα. Οι οδηγοί στη Ρόδο δυστυχώς είναι κακοί, όπως και πολλοί Έλληνες γενικά και η διαπίστωση του πόσο εύκολο είναι να πάθεις κακό από τη βλακεία κάποιου είναι πραγματικά τρομακτική.

Την εβδομάδα που μας πέρασε όπως και αυτή που μας έρχεται κάνω και τις επισκέψεις μου στον οδοντίατρο, στον οποίο χτύπησα διάνα, είναι πολύ καλός, σε χαλαρώνει αρκετά, βάζει ωραιότατη μουσική καθώς δουλεύει και έχει σούπερ γκατζετάκια για εργαλεία (απονεύρωση με laser, ακτινογραφία δοντιού επιτόπου) και δε σε πονάει. Δύο σφραγίσματα παρέα με απονευρώσεις είναι το αποτέλεσμα της αναβλητικότητάς μου αλλά ευτυχώς όλα διορθώνονται.

Βαθμούς δίνουμε Τετάρτη στο ένα σχολείο και Παρασκευή στο άλλο, οπότε θα είμαι εκεί να τ’ ακούσω αν κάποιος δυσαρεστηθεί από το βαθμό αλλά το μπλοκάκι και τα τεστ θα είναι και αυτά μαζί μου να με δικαιώσουν και να φανεί η ελαστικότητά μου και σ’ αυτό το τρίμηνο.

Την προηγούμενη Πέμπτη είχαμε μια συνάντηση στο ‘Ακταίον’ στη Ρόδο η ένωση καθηγητών Αγγλικής Δωδεκανήσου σχετικά με μία εκδήλωση που θα γίνει τέλη Μαΐου σχετικά με την ανακύκλωση. Είπαμε να δουλέψουμε με τα παιδιά Πέμπτης και Έκτης project σχετικά με αυτό το θέμα και να τα παρουσιάσουμε εκείνη τη μέρα. Καθώς λοιπόν περίμενα να περάσει η ώρα μιας και ήμουνα από το πρωί στο κέντρο λόγω Π. Ε. Κ πήγα μια βόλτα στο λιμάνι κα την παραλία λίγο πιο πέρα. Ξαφνικά τα φώτα έσβησαν, άλλη μια από τις πολλές διακοπές της ΔΕΗ. Κάθισα σε ένα παγκάκι και έβλεπα το φάρο να αναβοσβήνει σταθερά απέναντί μου. Σκεφτόμουν κυρίως το θέμα της μετάθεσης. Άλλο ένα καινούργιο μέρος. Καινούργιο σπίτι, καινούργιοι συνάδελφοι, μαθητές, άνθρωποι που μπορεί να γίνουν φίλοι σου. Μηδενίζεις το κοντέρ και ξεκινάς πάλι από την αρχή, έχοντας τις σταθερές σου (φίλοι, οικογένεια, η αγάπη σου) λίγο πιο κοντά αλλά όχι εντελώς δίπλα σου. Είναι μια περιπέτεια αλλά αρχίζω σιγά σιγά να νιώθω ότι ίσως να σε κουράσει ‘όλο αυτό που ποτέ δεν τελειώνει’, αυτή η μετακίνηση, τα νέα μέρη που ξέρεις ότι θα τα χάσεις πάλι και αν είσαι από αυτούς που δένονται, κάτι θα τους αφήσεις πίσω σου.

Χρωστάω δύο κριτικές για ταινίες από την περίφημη 15άδα. Αρχίζω με το ‘No Country for Old Men’ που ήταν τυπικά Coen-ικό, που σημαίνει ότι μου άρεσε, και ο Javier Barthem μια χαρά άξιζε το Oscar ως παρανοϊκός δολοφόνος. Αλλά η ταινία που μου έκλεψε την καρδιά ήταν το ‘Juno’. Πέρα από τις κορυφαίες ατάκες, τη φρεσκάδα της Ellen Page και του Michael Cera και την έκπληξη Jennifer Garner, υπήρχε ένα σενάριο που επαναπροσδιορίζει τον όρο του happy ending και σε συγκινεί ειλικρινά. Είναι μια ταινία που είμαι σίγουρη πως θα την κουβαλάω μέσα μου για πολύ καιρό και την προτείνω ανεπιφύλακτα.

Μια και μιλάω για πράγματα που σου κλέβουν την καρδιά και είναι ευχάριστες εκπλήξεις, ακούστε το καινούργιο κομμάτι του Κωνσταντίνου Βήτα ‘Όλο αυτό που ποτέ’ και μετά βγείτε να υποδεχτείτε την άνοιξη με ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπό σας. Σχεδόν τους έμαθα απ’ έξω τους στίχους, σήμερα το άκουσα γύρω στις 10 φορές...Είναι εθιστικό στην απλότητα και την ομορφιά του.

Τώρα πάλι στέκομαι εδώ

και κοιτάζω εσένα να φεύγεις

Αν μπορούσα λέξεις να βρω

Και να σου κρατήσω το χέρι

Μα κοιτάζω αυτό το καιρό

Και θαρρώ πως πάει να βρέξει

Πάνω από ένα δρόμο ανοιχτό

Εκεί που όλοι οι άλλοι έχουν τρέξει

Οι καρδιές μας χτυπούν

Σαν παιδιά που ορίζουν το τέλος

Όλα αυτά που’ χες πει

Τώρα μοιάζουν μ’ ένα έρημο μέρος

Και σα χρόνος γυρνά

Όλο αυτό που ποτέ δεν τελειώνει

Ένα τρένο περνά

Και στο τέλος της γης ξημερώνει

Πάνω στη γραμμή περπατώ

Και κοιτώ το σύρμα να παίζει

Νιώθω πως η αγάπη είναι εδώ

Και δεν είναι πάθος μα στέγη

Που φυλάει 2 ανθρώπους στο φως

Και χωρίς αλήθεια δε φεύγει

Σα μια μηχανή σ’ αγαπώ

Και είδα αυτή τη βίδα που φταίει

Οι καρδιές μας χτυπούν

Σαν παιδιά που ορίζουν το τέλος

Όλα αυτά που’ χες πει

Τώρα μοιάζουν μ’ ένα έρημο μέρος

Και σα χρόνος γυρνά

Όλο αυτό που ποτέ δεν τελειώνει

Ένα τρένο περνά

Και στο τέλος της γης ξημερώνει

Από λιγότερη απόσταση

Σήμερα βγήκαν οι μεταθέσεις..Μπορώ να αρχίζω να προετοιμάζομαι ψυχολογικά για ακόμα ένα ταξίδι..Πιο κοντά στην αφετηρία αυτή τη φορά..Εύβοια..όλα καλά!

Αναμείνατε στο ακουστικό σας…

Καθώς γράφω σήμερα, σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να είχα ξεμπερδέψει με το δόντι που με ταλαιπωρεί αν είχα την σοφία να ακολουθήσω την συμβουλή του παντογνώστη λαού ‘Μην αφήνεις ποτέ για αύριο, ότι μπορείς να κάνεις σήμερα’. Επειδή όμως μια δόση αναβλητικότητας –μικρή ή μεγάλη- κρύβεται μέσα σε όλους μας και επειδή εγώ συγκεκριμένα με τους οδοντιάτρους έχω ότι έχω και με τις κατσαρίδες, έμεινα να έχω κλείσει ένα ραντεβού για την Δευτέρα σε 2 μάλιστα οδοντίατρους και να περάσω το σαββατοκύριακο με την απειλή αυτής της επίσκεψης. Για να μην υπολογίσω και τον κίνδυνο να φάω κάτι που θα το ερεθίσει και περάσω τις μέρες με το ponstan αγκαλιά. Συν ότι αυτήν την εβδομάδα είχα πάρει και αντιβίωση για το κρύωμα, σιρόπι για το βήχα και ακόμα ο βήχας δεν έχει φύγει εντελώς.
Εν τω μεταξύ το σαββατοκύριακο προβλέπεται γεμάτο αλλά και επικίνδυνα επιμορφωτικό. Σάββατο πρωί έχουμε μια αναπλήρωση στο μάθημα των υπολογιστών και Κυριακή από τις 9.30 η ώρα Π. Ε. Κ. Ναι, ξεκινάει η β-γ φάση αλλά φυσικά και δεν έχει βγει πρόγραμμα, ούτε τι ακριβώς θα κάνουμε (στα αντίστοιχα Π. Ε. Κ των δασκάλων είχαν να πάνε σε άλλα σχολεία να παρακολουθήσουν δειγματικές διδασκαλίες…άκου τώρα, να αφήνει ο δάσκαλος τη δική του τάξη στη μέση της χρονιάς και να τρέχει για μία εβδομάδα σε άλλες, τι να πω…-παράλογο; -να το δεν απαντά άρα λογικό)
Καλώς μας ήρθες και πάλι τρελό καρναβάλι και καλώς μας έφυγες γιατί μετά το πάρτυ της Πέμπτης στο σχολείο, οι άλλες μέρες ήταν λίγο παρακμή. Γενικά είναι και λίγο βαρετή γιορτή η αποκριά και κυρίως αυτή η Καθαρά Δευτέρα. Το μόνο που είναι ωραίο είναι που ανοίγει σιγά σιγά ο καιρός και μπορούμε να κάνουμε βόλτες στη παραλία, που είναι κούκλα και είναι γενικά τέλειο να είσαι τόσο κοντά στη θάλασσα. Τις φωτό που είμαι μάγισσα από το Αποκριάτικο πάρτυ τις καμαρώσατε οι περισσότεροι, σύντομα κοντά σας και σε έντυπη μορφή, όπου θα δείτε και τους διευθυντές των σχολείων μας ντυμένους ‘Σούπερμαν της κακιάς ώρας’ και ‘Άραβας Σεΐχης’. Πάντως ωραία περάσαμε, χορέψαμε (γιατί είχαμε και ορχήστρα παρακαλώ, μεγαλεία-όπως και σουβλάκια την Τσικνοπέμπτη-θεϊκό!) και θα μας μείνει.
Επειδή οι μέρες στη Ρόδο είναι μια ατέλειωτη γιορτή, στις 7 Μαρτίου γιορτάσαμε με λόγους, εκκλησιασμό, παρελάσεις και χορούς την Επέτειο της Ένωσης της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα (το 1948-χρήσιμη πληροφορία για το Τεστ Δεξιοτήτων). Η κυρία που έβγαλε τον λόγο ήταν από το Γυμνάσιο και είχε αυτό που εγώ προσπάθησα να αποφύγω στον δικό μου της 28^ης. Πολλές κορώνες και παραινέσεις να δώσουμε στους ‘Τούρκους και όσους επιβουλεύονται την Ελλάδα και τα εδάφη της το μήνυμα ότι θα πολεμήσουμε γι’ αυτά’ Κάπου εκεί ήμουν σίγουρη ότι θα κατέληγε στο ‘Η Μακεδονία είναι ελληνική’ και εγώ θα πετούσα την ‘ελληνοφρεννή’ ατάκα ‘Και το Μεξικό επίσης’ (λόγω Ψωμιάδη-Ζορό)
Γενικά αυτήν την περίοδο νιώθω ότι είμαι σε κατάσταση αναμονής. Να τελειώσουν οι κάθε λογής επιμορφώσεις, να δώσουμε βαθμούς (Παρασκευή 21 Μαρτίου, έχετε το νου σας στις ειδήσεις για λιθοβολισμό στη πλατεία), να έρθει η 25 Μαρτίου για να έρθει επιτέλους το τέλος του μήνα και να σταματήσει ο χρόνος στην αγκαλιά του Γ. Στον οποίο είναι αφιερωμένο αυτό το post, γιατί κατάφερε να περάσει το τελευταίο μάθημα εν μέσω διπλωματικής, δουλειάς, ιδιαίτερων Φυσικής και Μαθηματικών αλλά και καθημερινών τηλεφωνημάτων στην κοπέλα του. Η οποία τον λατρεύει για αυτόν ακριβώς τον λόγο :)

Playlist:
You are not alone- Olive (λοιπόν, αυτό το κομμάτι καταχάρηκα που το βρήκα γιατί εκτός του ότι είναι πάρα πολύ ωραίο, μου θυμίζει και την εποχή Γυμνασίου που το άκουγα στις λίστες Top 20 του Kiss FM που τις άκουγα ανελλιπώς και τις ήξερα τόσο καλά όσο τις λίστες ανωμάλων ρημάτων)

Bohemian Rhapsody –The Queen (απλώς κλασσικοί)

I am the Sun; I am the Air- Morrissey (όσοι βλέπατε ‘Μάγισσες’ θα το έχετε ακούσει και σίγουρα θα σας έχει αρέσει- είναι το τραγούδι τίτλων)

You have killed me- Morrissey (αχ, αχ, κομμάτι που είναι τόσο ωραίο και θυμίζει τόσο πολύ Αγγλία)

Kashmir-Led Zeppelin (επίσης κλασσικό)

Perhaps, perhaps, perhaps – Cake (quizas, quizas, quizas…για τους λάτρεις του Gael, M2)

Nessuno mi puo giudicare – Caterina Caselli (la verita mi fa male…)

Στίχος:
Yes, I walk around, somehow, but you have killed me, you have killed me (Morrissey)

Aτάκα:
‘I’m still in if you are still in’ (από την εξαιρετική ταινία Juno, ακολουθεί κριτική σε επόμενο αλλά δείτε τη, είναι τέλεια)

Ήλθον, είδον και απήλθον…

Σήμερα γράφω γιατί δεν μπορώ να μιλήσω.

(φαρυγγίτιδα ή γερό κρύωμα)

-Έλα, σου έχουμε μια έκπληξη

-Έρχεται από μακριά;

-Όχι και πολύ

-Α, άρα δεν είναι η Ε. (μηνύματα της Μ. και Μ2 το βράδυ πριν εμφανιστώ ξαφνικά)

Η Ε. ήρθε από μακριά γιατί η Ρόδος είναι λίγο η άκρη του κόσμου.

Μπορεί να ήταν σύντομη αλλά σίγουρα άξιζε η επιστροφή στα πάτρια εδάφη των Αθηνών. Ακόμη μια φορά που αποδεικνύεται ότι πρέπει να ακολουθείς μια παρόρμηση που επιμένει, γιατί σημαίνει ότι όχι απλώς σου καρφώθηκε μια ιδέα αλλά ότι πραγματικά το χρειάζεσαι. Διόρθωση: H Ρόδος είναι η άκρη του κόσμου όταν είσαι μακριά από αυτούς που αγαπάς.

Η βόλτα στην Αθήνα εκτός από την κύρια σκοπιμότητά της που ήταν να βρεθώ για λίγο δίπλα σε γονείς, φίλες/φίλους και (κυρίως) ταλαιπωρημένο από δουλειά και διπλωματική αγαπημένο, είχε και τις πολιτιστικές προεκτάσεις της. Ένα σινεμά και ένα θέατρο ήταν οι δόσεις κουλτούρας της πρωτεύουσας στο κορίτσι από το Dogville.

Ξεκινώ από το θέατρο, μιας και ήταν διακαής πόθος (κινηματογράφο διαθέτει η Ρόδος, θέατρο όμως…). ‘Λεωφορείο ο Πόθος’ του Tennessee Williams δια χειρός Άντζελας Μπρούσκου. Η πρώτη παρατήρηση για την παράσταση είναι ότι το έργο που είδαμε δεν ήταν το ‘Λεωφορείο ο Πόθος’ αλλά κάτι σε ‘based on...’ Δεν ήταν μόνο τα σκηνικά, με αναφορές στην σημειολογία της Αμερικάνικης κουλτούρας, ούτε τα ενδιάμεσα hip hop χορευτικά, ούτε οι αυθαίρετες αλλαγές στη φρασεολογία του κειμένου που με κάνουν να το λέω αυτό. Ούτε η εμφάνιση του συγγραφέα ανάμεσα σε κάποιες σκηνές με την μορφή του ηθοποιού που έπαιζε τον ‘Μιτς’ (παρατήρηση: σε κάποιο ανάλογο μεταμοντέρνο ανέβασμα θα ήταν πολύ πιο πρωτοποριακό να βάλεις την ηθοποιό Μπλανς να υποδυθεί τον Williams μιας και αυτή ήταν μια περσόνα του συγγραφέα.) Όλα αυτά λοιπόν θα είχαν ίσως κάποιο νόημα σε αυτό το διαφορετικό διάβασμα του κλασσικού έργου αν οι χαρακτήρες έμεναν ακέραιοι. Εδώ ο ρόλος της Μπλανς κατά την άποψή μου είχε κακοποιηθεί βάναυσα από την σκηνοθετική προσέγγιση. Ήταν μάλλον μια καρικατούρα της Μπλανς και από ότι κατάλαβα αυτό επεδίωκε η Μπρούσκου αλλά το ίδιο το κείμενο την πρόδιδε. Γιατί όσο και να θες να κάνεις καρικατούρα ένα τόσο βαθύ, δουλεμένο και τραγικό χαρακτήρα, δεν καταφέρνεις να περάσεις ελαφριά μονολόγους όπως αυτόν που αναφέρεται στο χαμό του Μπελ Ρεβ ή στην αυτοκτονία του νεαρού ομοφυλόφιλου συζύγου της. Και εκεί ήταν οι μόνες στιγμές που η Όλια Λαζαρίδου ήρθε σε επαφή με την ουσία του χαρακτήρα που υποδυόταν. Ο χαρακτήρας του Στάνλεϊ έμεινε και αυτός σε ένα επιφανειακό επίπεδο φωνών και τσαμπουκά χωρίς να δημιουργεί αυτήν την τόσο χαρακτηριστική αντίθεση με την Μπλανς. Ο Γιάννης Στάνκογλου, ένας από τους βασικούς λόγους που πήγα στη παράσταση καθότι αγαπημένος ηθοποιός και τον παρακολουθώ σε θέατρο-τηλεόραση-σινεμά, δεν με συνεπήρε εκτός από τη σκηνή που φωνάζει μετανοημένος τη Στέλλα. Η Στέλλα ήταν άχρωμη και μόνο ο Μιτς κατάφερε να μείνει πιστός στο χαρακτήρα του κειμένου. Σαν γενικό συμπέρασμα λοιπόν η παράσταση δεν νομίζω ότι ενδείκνυται για όσους δεν έχουν έρθει σε επαφή με το έργο του Williams γιατί η εικόνα που θα σχηματίσουν για αυτό θα είναι εντελώς λανθασμένη. Οι υπόλοιποι μπορούν να το δουν ως ένα πείραμα και να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα.

Από σινεμά έχω τις τρεις πρώτες κριτικές από ταινίες που σε προηγούμενο post είχα πει ότι ήθελα οπωσδήποτε να δω. Ξεκινώ από το Sweeney Todd όπου με χαρά διαπίστωσα ότι ο Tim Burton είχε μείνει πιστός στην σκοτεινιά του έργου, ο Johnny Depp τραγουδά αρκετά καλά αλλά η αποκάλυψη για μένα ήταν η Helena Bonham Carter. Αν δεν είσαι fan των musical ή δεν ξέρεις το έργο, μάλλον θα σε παραξενέψει όλο αυτό το τραγουδιστικό μέρος εν μέσω φόνων, οπότε καλύτερα σπίτι. Συνέχεια με

There will be blood, όπου το one man show του Daniel Day Lewis σε αφήνει άφωνο για άλλη μια φορά. Άξιος συνοδοιπόρος σε αυτό το έπος οικονομικής αναρρίχησης ο φέρελπις Paul Dano (The King, Little Miss Sunshine) που σύντομα θα ακουστεί ακόμα περισσότερο. Στα συν της ταινίας οι επιρροές της από κλασικά αμερικάνικα αριστουργήματα όπως ο Πολίτης Κέην. Όσο για το Oscar του Day Lewis δεν νομίζω ότι είχε κανείς αμφιβολία. (Παρένθεση nο.2: το blog και η συγγραφέας του δηλώνουν ενθουσιασμένοι που η πρόβλεψή-ευχή τους για τον Α’ Γυναικείο βγήκε αληθινή! Marillon Cotillard: το άξιζε και το πήρε). Τέλος, είδα χθες επιτέλους την Εξιλέωση και ενώ μέχρι σχεδόν το τέλος της ταινίας θα έλεγα ‘καλή αλλά προβλέψιμη’, η ανατροπή των τελευταίων λεπτών μαζί με τη συγκινησιακή φόρτιση του φινάλε την ανέβασαν κατηγορία.

Χθες πήγα στο Jumbo μαζί με την φίλη και συνάδελφο Δ. για να πάρουμε αποκριάτικα μιας και την Πέμπτη έχουμε το μεγάλο πάρτυ στο σχολείο. Κατέληξα σε αξεσουάρ μάγισσας (καπέλο, σκουπόξυλο) αλλά με ροζ μαλλιά και μπότες, για να κάνω την διαφορά από τις άλλες μαυροντυμένες μάγισσες που θα κυκλοφορούν. Κλασσικά αγόρασα και ένα σωρό άσχετα μικροπράγματα όπως φακέλους και στυλό με την Pucca, μπαλόνια, μπρελόκ με το αρχικό μου και ένα ελεφαντάκι, τετράδια, αυτοκόλλητα, ένα μπαλάκι με την Ντόρα τη μικρή εξερευνήτρια και 2 Playmobil. Ο παλιμπαιδισμός σε όλο του το μεγαλείο αλλά ποιος είπε ότι αυτό είναι κακό;

Τέλειωσα και τρία βιβλία σε αυτό το διάστημα για τα οποία θα γράψω αναλυτική κριτική σε επόμενο post.

Πριν κλείσω το σημερινό και σαν ένα σχόλιο στο χαμό με το blog www.press-gr.blogspot.com να αναφέρω ότι τελικά το να βρεις μια ψύχραιμη, αντικειμενική φωνή να ενημερωθείς για δυο-τρία πράγματα έχει καταντήσει κυνήγι θησαυρού. Ψάχνεις δεξιά-αριστερά, εφημερίδες, τσίρκο-τηλεόραση, διαδίκτυο. Καλύτερα όμως πλουραλισμός πηγών και ας έχεις περισσότερο ψάξιμο. Για αυτό, οι απόπειρες εναντίων των blogger είναι τουλάχιστον ύποπτες. Και αν όχι οι απόπειρες αυτές καθαυτές, τουλάχιστον η τόσο έγκαιρη αντιμετώπιση-‘εξιχνίαση’ των εκβιασμών μέσω blog-όσφαιρας σε ένα κράτος που δύο μήνες τώρα δεν έχει κουνήσει εκατοστό σε μια άλλη υπόθεση εκβιασμού πολύ μεγαλύτερων διαστάσεων.

Playlist:

Σήμερα δεν έγραψα ακούγοντας μουσική…Αλλά αυτό τον καιρό ακούω Placebo και Pearl Jam. Και για κάποιο λόγο, μου ξανακόλησε το American Pie από τη Madonna...

Ατάκα: Σε μια συνέντευξη, ο Wentworth Miller (Michael Scofield) του Prison Break είχε πει πως θα είχε πολύ πλάκα αν ‘οι κρατούμενοι στο Prison Break έσκαβαν και κατέληγαν να βγουν στο νησί του Lost’. Εν αναμονή των νέων επεισοδίων…