Κοιτάζω την προηγούμενη ανάρτηση και ήταν στι 4 Σεπτεμβρίου. 2 μήνες πριν. Πότε ακριβώς πέρασαν δυο μήνες? Πότε ήρθε ο Νοέμβριος? Και παρότι επίσημα μέλος του φθινοπωρινού σετ, έφερε μαζί του και τον χειμώνα που μέχρι πριν λίγο τον υποψιαζόμασταν αλλά τον προσπερνούσαμε. Όμως τώρα το παλτό έχει κατέβει μαζί με όλα τα χειμωνιάτικα και το πάπλωμα έχει απλωθεί στο κρεβάτι και εσύ πρέπει να ανάψεις καλοριφέρ. Οι εικόνες με το τζάκι και τη φλοκάτη και τη ζεστή σοκολάτα ανήκουν στο μέλλον, όταν το σπίτι σου θα έχει τζάκι!
Έχω την αίσθηση ότι αυτοί οι δύο μήνες χώρεσαν πολλά πράγματα. Το καλοκαίρι μας είχε αφήσει με μια νότα αισιοδοξίας. Το φθινόπωρο αυτό μας έκανε λίγο πιο ρεαλιστές. Συνέβησαν διάφορα, άλλα άσχημα, άλλα καλά και μερικά πολύ καλά. Ας πούμε, κάποιοι χώρισαν. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι έμειναν μόνοι. Οι φίλοι επανέρχονται πιο δυναμικά για να καλύψουν το κενό. Κάποιες άλλες σχέσεις βαδίζουν σε πιο επίσημα μονοπάτια. Άλλες παραμένουν σταθερά σημεία αναφοράς. Οι δουλειές πάλι αλλάζουν, εξελίσονται, δυσκολεύουν. Για μερικούς το διάβασμα δεν έχει τελειωσει (αντίθετα τώρα αρχίζει). Και κάποιοι που μπορεί να πιστεύουν στα παραμύθια ή μπορεί και όχι, τα γράφουν..Και κάνουν το κόσμο της γραφής λίγο πιο όμορφο και τους φίλους τους πιο περήφανους. Εκείνες οι υποσχέσεις του Σεπτέμβρη, μπαίνουν σε ένα δρόμο τελικά..
Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009
Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2009
Ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι!
Η αλήθεια είναι πως φέτος ήταν ένα από τα ωραιότερα καλοκαίρια της ζωής μου. Είχε πολλές διακοπές, πολλή ξεκούραση/χαλάρωση, ένα αυτοκίνητο και μια ευτυχή κατάληξη όσον αφορά στην επαγγελματική τοποθέτηση.
Αυτόν τον Σεπτέμβρη αισθάνομαι σαν να έχω ξεκινήσει σε νέα βάση. Ο Σεπτέμβρης είναι μια μικρή Πρωτοχρονιά, πιο μελαγχολική και με λιγότερη χρυσόσκονη. Βάζεις όμως προτεραιότητες, κάνεις λίστες, μπαίνεις στη διαδικασία για νέα ξεκινήματα. Κάπως έτσι το βιώνω και εγώ.
Είμαι πάλι στη Χαλκίδα, στο ίδιο σχολείο και στο ίδιο σπίτι. Δεν το νιώθω σαν dejá-vú αλλά σαν μια ευχάριστη αίσθηση οικειότητας.
Πρέπει να οργανωθώ και να ξεκινήσω διάβασμα, να βρω κανένα ιδιαίτερο, να γράψω και καμιά ιστορία, να πάω και ένα γυμναστήριο…Και να τα χωρέσω όλα στη βδομάδα για να έχω το σαβ/κο ελεύθερο για βόλτες στην Αθήνα με την αγάπη μου και καφέδες με τους φίλους μου.
Οι διακοπές φέτος ξεκίνησαν με το Μεσολόγγι για το γάμο της φίλης μας Μ3. Ένα πρωινό Παρασκευής λοιπόν, η Μ. , η Α. και εγώ επιβιβαστήκαμε στο αμάξι της Α. και φτάσαμε μετά από 3 ώρες στο Μεσολόγγι. Ήμασταν πολύ χαρούμενες για το ότι θα βλέπαμε τη Μ3 μιας και είχαμε 2 χρόνια να τη δούμε από κοντά. Την είδαμε το ίδιο απόγευμα και το βράδυ σπίτι της για το τραπέζι προ του γάμου. Η Μ3 είναι το πιο γλυκό κορίτσι ever και φαινόταν πάρα πολύ ήρεμη παρά την κοινή αντίληψη περί νυφικού άγχους πριν το γάμο. Το Σάββατο του γάμου ήρθε και η Μ2 που λόγω δουλειάς δεν μπορούσε να μας ακολουθήσει από την Παρασκευή. Η τελετή ήταν πολύ ωραία, η Μ3 κούκλα νύφη και το γλέντι μετά τρικούβερτο. Υπάρχουν και βιντεάκια χορού που μας καίνε όλες! Το μόνο μελανό σημείο ήταν η επίθεση των γιγαντιαίων κουνουπιών που είχε κύριο θέμα την Α. Στη συνέχεια, -βλέπε Κρήτη- ήρθε και η σειρά μου και αν υπολογίσουμε την μόνιμη αλλεργία της Μ. μπορούμε να πούμε ότι αυτό το καλοκαίρι ήταν η χαρά του Zirtec!
Μετά το Μεσολόγγι η Α. και εγώ αποδεχτήκαμε την ευγενική πρόσκληση της Μ. να μας φιλοξενήσει στο πατρικό της στο Ηράκλειο Κρήτης. Η Μ2 δυστυχώς δεν μπορούσε να ακολουθήσει λόγω δουλειάς (πράγμα που αποδεικνύει ότι είναι η μόνη που κάνει μια σοβαρή δουλειά και οι υπόλοιπες κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε αργόσχολες) Επιλέξαμε ομόφωνα την Α. ως οδηγό μας μιας που το ταξίδι στο Μεσολόγγι μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις και δεν το μετανιώσαμε (δεν ξέρω η ίδια βέβαια…) Η Κρήτη είναι πανέμορφη και φυσικά δεν φτάνει μία εβδομάδα να τη γυρίσεις αλλά πήραμε μια καλή γεύση. Highlights: Πλάκα-Σπιναλόγκα, επηρεασμένες από το βιβλίο (Το Νησί, Victoria Hislop) Ελαφονήσι που εμένα δεν μου φάνηκε πολύ κόκκινη η άμμος, η παραλίες Βαθιανού Κάμπος και Κοκκίνι Χάνι με τα κύματα, το Μαράθι που δεν είδαμε τον Μητσοτάκη αλλά πολλές πάπιες (!!), ο κινέζος θείος, η μπογάτσα και τα Χανιά.
Και ενώ μ’ αυτά και μ’ εκείνα πέρασε σχεδόν ο Ιούλιος, ήρθε ο Αύγουστος, πήρε άδεια ο Γ. και επιτέλους τον χόρτασα λιγάκι. Κανονίσαμε και τις διακοπές μας και τέλος Αυγούστου κινήσαμε με το starlet και το GPS-MLS για την Λευκάδα, όπου τα λόγια είναι περιττά. Βασικά, άμα είσαι με τον έρωτά σου, και στο πιο χάλια μέρος να είσαι δεν σε πειράζει αλλά όταν κολυμπάτε στα γαλαζοπράσινα νερά του Ιονίου, με θέα απόκρημνους λευκούς βράχους, ε, είναι όνειρο. Και επειδή ο Γ. είχε την γενική εποπτεία και προγραμματισμό, του αξίζει το βραβείο καλύτερου αγοριού του πλανήτη!
Αυτά λοιπόν είχε να πει το blog στην επιστροφή του μετά τις διακοπές και ακολουθούν το τι άκουγα όσο κατέγραφα τα παραπάνω και μικρά μηνυματάκια…
Προς Μ: Συγχαρητήρια για την είσοδο σου στη δημόσια εκπαίδευση full time. Τώρα θα δεις τα ωραία…
Προς Α: Έσκισες στα γραπτά οπότε μην το σκέφτεσαι… Όσο καθυστερείς τη ρουτίνα του δημοσίου, τόσο καλύτερο για την ψυχική σου υγεία!
Προς Κ: Τα δύσκολα πέρασαν!!
Προς Σ: Επιτέλους Αθήνα! Γεεεεεεεεεεεες!
Προς Χ: ότι λέω και στην Α. αν και νομίζω ότι τώρα έχεις πολύ καλύτερα πράγματα ν ασχοληθείς!
Playlist
Voodoo child και ‘Το Γράμμα’-Φάμελλος σε Σιδηρόπουλο και Γερμανό
Η γη απ’ τα αστέρια-Φώτα που σβήνουν
Ένα τραγούδι για το χειμώνα-Πανούσης
Βάλτο στα πόδια-Πέτα
Στερεότυπα-Γαλάνη
Αυτόν τον Σεπτέμβρη αισθάνομαι σαν να έχω ξεκινήσει σε νέα βάση. Ο Σεπτέμβρης είναι μια μικρή Πρωτοχρονιά, πιο μελαγχολική και με λιγότερη χρυσόσκονη. Βάζεις όμως προτεραιότητες, κάνεις λίστες, μπαίνεις στη διαδικασία για νέα ξεκινήματα. Κάπως έτσι το βιώνω και εγώ.
Είμαι πάλι στη Χαλκίδα, στο ίδιο σχολείο και στο ίδιο σπίτι. Δεν το νιώθω σαν dejá-vú αλλά σαν μια ευχάριστη αίσθηση οικειότητας.
Πρέπει να οργανωθώ και να ξεκινήσω διάβασμα, να βρω κανένα ιδιαίτερο, να γράψω και καμιά ιστορία, να πάω και ένα γυμναστήριο…Και να τα χωρέσω όλα στη βδομάδα για να έχω το σαβ/κο ελεύθερο για βόλτες στην Αθήνα με την αγάπη μου και καφέδες με τους φίλους μου.
Οι διακοπές φέτος ξεκίνησαν με το Μεσολόγγι για το γάμο της φίλης μας Μ3. Ένα πρωινό Παρασκευής λοιπόν, η Μ. , η Α. και εγώ επιβιβαστήκαμε στο αμάξι της Α. και φτάσαμε μετά από 3 ώρες στο Μεσολόγγι. Ήμασταν πολύ χαρούμενες για το ότι θα βλέπαμε τη Μ3 μιας και είχαμε 2 χρόνια να τη δούμε από κοντά. Την είδαμε το ίδιο απόγευμα και το βράδυ σπίτι της για το τραπέζι προ του γάμου. Η Μ3 είναι το πιο γλυκό κορίτσι ever και φαινόταν πάρα πολύ ήρεμη παρά την κοινή αντίληψη περί νυφικού άγχους πριν το γάμο. Το Σάββατο του γάμου ήρθε και η Μ2 που λόγω δουλειάς δεν μπορούσε να μας ακολουθήσει από την Παρασκευή. Η τελετή ήταν πολύ ωραία, η Μ3 κούκλα νύφη και το γλέντι μετά τρικούβερτο. Υπάρχουν και βιντεάκια χορού που μας καίνε όλες! Το μόνο μελανό σημείο ήταν η επίθεση των γιγαντιαίων κουνουπιών που είχε κύριο θέμα την Α. Στη συνέχεια, -βλέπε Κρήτη- ήρθε και η σειρά μου και αν υπολογίσουμε την μόνιμη αλλεργία της Μ. μπορούμε να πούμε ότι αυτό το καλοκαίρι ήταν η χαρά του Zirtec!
Μετά το Μεσολόγγι η Α. και εγώ αποδεχτήκαμε την ευγενική πρόσκληση της Μ. να μας φιλοξενήσει στο πατρικό της στο Ηράκλειο Κρήτης. Η Μ2 δυστυχώς δεν μπορούσε να ακολουθήσει λόγω δουλειάς (πράγμα που αποδεικνύει ότι είναι η μόνη που κάνει μια σοβαρή δουλειά και οι υπόλοιπες κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε αργόσχολες) Επιλέξαμε ομόφωνα την Α. ως οδηγό μας μιας που το ταξίδι στο Μεσολόγγι μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις και δεν το μετανιώσαμε (δεν ξέρω η ίδια βέβαια…) Η Κρήτη είναι πανέμορφη και φυσικά δεν φτάνει μία εβδομάδα να τη γυρίσεις αλλά πήραμε μια καλή γεύση. Highlights: Πλάκα-Σπιναλόγκα, επηρεασμένες από το βιβλίο (Το Νησί, Victoria Hislop) Ελαφονήσι που εμένα δεν μου φάνηκε πολύ κόκκινη η άμμος, η παραλίες Βαθιανού Κάμπος και Κοκκίνι Χάνι με τα κύματα, το Μαράθι που δεν είδαμε τον Μητσοτάκη αλλά πολλές πάπιες (!!), ο κινέζος θείος, η μπογάτσα και τα Χανιά.
Και ενώ μ’ αυτά και μ’ εκείνα πέρασε σχεδόν ο Ιούλιος, ήρθε ο Αύγουστος, πήρε άδεια ο Γ. και επιτέλους τον χόρτασα λιγάκι. Κανονίσαμε και τις διακοπές μας και τέλος Αυγούστου κινήσαμε με το starlet και το GPS-MLS για την Λευκάδα, όπου τα λόγια είναι περιττά. Βασικά, άμα είσαι με τον έρωτά σου, και στο πιο χάλια μέρος να είσαι δεν σε πειράζει αλλά όταν κολυμπάτε στα γαλαζοπράσινα νερά του Ιονίου, με θέα απόκρημνους λευκούς βράχους, ε, είναι όνειρο. Και επειδή ο Γ. είχε την γενική εποπτεία και προγραμματισμό, του αξίζει το βραβείο καλύτερου αγοριού του πλανήτη!
Αυτά λοιπόν είχε να πει το blog στην επιστροφή του μετά τις διακοπές και ακολουθούν το τι άκουγα όσο κατέγραφα τα παραπάνω και μικρά μηνυματάκια…
Προς Μ: Συγχαρητήρια για την είσοδο σου στη δημόσια εκπαίδευση full time. Τώρα θα δεις τα ωραία…
Προς Α: Έσκισες στα γραπτά οπότε μην το σκέφτεσαι… Όσο καθυστερείς τη ρουτίνα του δημοσίου, τόσο καλύτερο για την ψυχική σου υγεία!
Προς Κ: Τα δύσκολα πέρασαν!!
Προς Σ: Επιτέλους Αθήνα! Γεεεεεεεεεεεες!
Προς Χ: ότι λέω και στην Α. αν και νομίζω ότι τώρα έχεις πολύ καλύτερα πράγματα ν ασχοληθείς!
Playlist
Voodoo child και ‘Το Γράμμα’-Φάμελλος σε Σιδηρόπουλο και Γερμανό
Η γη απ’ τα αστέρια-Φώτα που σβήνουν
Ένα τραγούδι για το χειμώνα-Πανούσης
Βάλτο στα πόδια-Πέτα
Στερεότυπα-Γαλάνη
Δευτέρα 15 Ιουνίου 2009
Όλα για τη Σκωτία μου
Είναι αφιερωμένο στη Σκωτία αυτό το post αλλά επειδή γράφεται με μουσική υπόκρουση λέω να ξεκινήσω με μία αναφορά στα τραγούδια που με συντροφεύουν.
1)Έβγαλε ένα πολύ ωραίο κομματάκι ο Σταθάκης, "μη το πεις πουθενά" λέγεται αλλά πρέπει να το πούμε γιατί είναι τρυφερό και μελαγχολικό και με τέλειο video clip και γενικά η αγγελική φωνή του σπάνια βρίσκει αντίστοιχο οπότε πάτε μία επίσκεψη στο youtube και ακούστε το.
2)Παπάζογλου το 'Απόψε σιωπηλοί' με τον ωραίο στίχο "κι όταν ξυπνήσω το πρωί να είσαι εκεί, για να μου πεις να μη φοβάμαι" και το 'Εγώ δεν είμαι ποιητής' που απλώς είναι κορυφαίο.
3) Pagan Poetry -Bjork τόσο ταιριαστό στην ατμόσφαιρα νοσταλγίας που μου δημιουργήθηκε γράφοντας αυτό το κείμενο.
4) Five Years - David Bowie τόσο αγγλικό...
5)Ραλλία Χρηστίδου -'Μέρες που δε σου'πα σ'αγαπώ' με τον Σαμπάνη και 'Θα'μαι αυτό που ποτέ μας δε θα'μαστε'
6) Μανώλης-πότε-θα-βγάλεις-καινούργιο-σιντι-Φάμελλος--->'Φέτος δεν κατάλαα καλοκαίρι' (εγώ είμαι σίγουρη ότι θα καταλάβω και θα είναι και τέλειο)
Θα προσπαθήσω να τα βάλω όλα σε μία σειρά. Από Σκωτία μέχρι Χαλκίδα είναι μεγάλη η απόσταση και συνέβησαν τόσα πολλά -καλά βέβαια- που πρέπει να καταγράψω. Μερικά σας τα έχω πει αλλά εδώ θα προσπαθήσω να τα βάλω σε μία σειρά για να είναι η εικόνα όσο πιο λεπομερής γίνεται.
Είναι Παρασκευή 22/ 05, πρωί, 5.45. Εγώ και ο μπαμπάς μου μπαίνουμε στο Χ96 από Πειραιά για το αεροδρόμιο. Αντιμετωπίζω έναν κλασσικό Ελληνάρα οδηγό που βαριέται που ζει. Το παρακάμπτω. Άλλωστε συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια. Και επιπλέον η διάθεση είναι πολύ καλή, πετάμε για Σκωτία. Στην πρώτη στάση ανεβαίνει η Σ. όπου αντιμετωπίζει και εκείνη τα ειρωνικά σχόλια του οδηγού. Έχω αρχίσει να τα παίρνω αλλά η συζήτηση με τη Σ. για καλοκαιρινές διακοπές με κάνει να ξεχαστώ. Στο αεροδρόμιο κάνουμε γρήγορο check in μιας που η British Airways σου δίνει τη δυνατότητα να επιλέξεις online θέσεις και να βγάλεις boarding pass 24 ώρες πριν τη πτήση. Φύγαμε στην ώρα μας -με ακρίβεια λεπτού- και η πτήση κυλησε πολύ ομαλά - με σούπερ χαμογελαστούς αεροσυνοδούς και νοστιμότατο english breakfast. Κύριο χαρακτηριστικό ήταν ότι εγώ και η Σ. γελούσαμε σαν να είμαστε σε casting για διαφήμιση της Crest.Είχαμε και οι δύο ανάγκη την απόδραση από το σχολείο και την εμπειρία μιας ξένης χώρας. Φτάσαμε Λονδίνο, δεύτερο τσεκ ιν, με πιο αυστηρά μέτρα, κάμερες, φωτογραφίες, παπουτσάκια off, και πτήση για Εδινμβούργο.
Edinburgh φτάσαμε 2.30 ώρα Αγγλίας, πήραμε ένα λεωφορείο από το αεροδρόμιο και σε μισή ώρα ήμασταν στο κέντρο της πόλης. Είχαμε μείνει και οι δύο με το στόμα ανοιχτό. Η πόλη είναι πραγματικά παραμυθένια. Τα επιβλητικά κτήρια, το πράσινο, η θάλασσα, όλα τακτοποιημένα, χωρίς φασαρία ή πήξιμο, ήταν ένας συνδυασμός που πιστεύω θα κέρδιζε τον οπιονδήποτε. Να σημειώσω πως αυτή την εποχή γίνονται έργα για το τραμ αλλά καμία σχέση με το χάος της Αθήνας σε περίοδο έργων. Εδώ όλα κυλούν ρολόι. Επίσης παρά την πρόβλεψη του καιρού για βροχές, μας έκαεν μια φοβερή λιακάδα. Και οι οδηγοί των λεωφορείων, σε τεράστια αντίθεση με αρκετούς δικούς μας και δη τον πρωινό, ήταν απίστευτα ευγενικοί και έτοιμοι να σε βοηθήσουν. Η ευχάριστη έκπληξη ήταν το bed and breakfast κατάλυμα που διαλέξαμε να μείνουμε, που είχε πάρει το όνομά του από τον διάσημο Σκωτσέζο ποιητή Robert Burns. Ένα δωμάτιο υπέροχο σε ένα παλιό, παραδοσιακού τύπου σπίτι. Μείναμε μόνο ένα βράδυ, οπότε δεν το εξερευνήσαμε όσο έπρεπε (το σαλόνι με το τζάκι και τους αναπαυτικούς καναπέδες, τον πράσινο κήπο. Με το αφήσαμε τις βαλίτσες στο δωμάτιο, βγήκαμε για το κέντρο για να δούμε όσο πιο πολλά μπορούσαμε. Το καλό με το Εδιμβούργο είναι ότι είναι μικρή πόλη και γυρίζεται περπατώντας. Περπατούσαμε 5.30 ώρες(!) αλλά είδαμε σχεδόν τα πάντα. Highlights: η οδός Royal Mile που συνδέει τα 2 κάστρα, η αγορά με τα μαγαζάκια, το υπέροχο πάρκο που μπορείς να καθίσεις, να χαλαρώσεις, να διαβάσεις ή να κάνεις πικ νικ, μια τέλεια street band όπου Σκωτσέζοι με παραδοσιακή στολή (όχι το kilt αλλά ύφασμα tartan σαν κουβέρτα μακρύ) με τύμπανα και γκάιντες έπαιζαν γνωστα κομμάτια και έκαναν μια απίστευτη διασκευή στο The Last of the Mohicans theme και τέλος οι απίστευτες ποσότητες μπισκότων shortbread που αγοράσαμε! Καθισαμε σε μια παμπ για φαί και εκεί νιώσαμε τα κουράγια μας να μας εγκαταλείπουν αλλά μείναμε έκπληκτες από το γεγονός ότι η ώρα ήταν 10 και ακόμα είχε φως! Αυτό δεν μας εμπόδισε να κοιμηθούμε κατευθείαν με το που ακουμπίσαμε στο μαξιλάρι. Το επόμενο πρωί είχαμε πολύ πρωινό ξύπνημα μαις και θα παίρναμε το πούλμαν για Aviemore, την πόλη από όπυ θα μας παραλάμβαναν οι υπέυθυνοι του σεμιναρίου. Για πρωινό διαλέξαμε scottish breakfast (αυγό, μπέικον,λουκάνικο, ψωμάκι, μανιτάρι, ντομάτα και φασόλια-δεν τα πήραμε-) και φτασαμε τρέχοντας στο σταθμό του λεωφορείου.
Το ταξίδι για Aviemore κράτησε 3.30 ώρες. Όταν φτάσαμε ήταν νωρίς μαις και το πουλμανάκι του σεμιναρίου θα ερχόταν στις 4 και η ώρα ήταν 1 και κάτι. Καθήσαμε για καφέ αλλά μετά από 45 λεπτά μας έδιωξαν διακριτικά (δεν είναι Ελλάδα να κάθεσαι με τς ώρες) και έτσι μετά από μια μικρή βόλτα (είχαμε και τις βαλίτσες) περιμέναμε εξω από το σταθμό παίζοντας χαρτιά. Λίγο πριν τις 4 γνωρίσαμε την πρώτη συμμετέχουσα, μια γυναίκα από Ρουμανία η οποία φαινόταν πολύ καλή αλλά με το ζόρι μπορούσαμε να συννενοηθούμε για τα βασικά μιας και τα Αγγλικά ήταν πολύ χαμηλά. Ήρθε η ώρα να ππάμε στο Badaguish , έτσι λεγόταν η περιοχή που μέναμε, μια δασώδης έκταση με ξύλινα σπίτια. Μέναμε στο Lodge 3 και το δωμάτιο μας με τη Στέλλα ήταν στο δεύτερο πάτωμα, το νούμερο 4. Έμοιαζε με σοφίτα. Το λατρέψαμε αμέσως.
Στο σεμινάριο είμασταν 8 άτομα, 7 γυναίκες και 1 άντρας. 2 Ελληνίδες, 2 Φινλανδέζες, 1 Πορτογαλίδα, 1 Ρουμάνα, 1 Σκωτσέζα και 1 Γερμανός. Παρότι αρχικά δεν είχαμε και την καλύτερη αίσθηση για το αν θα δέσει η ομάδα, η εξέλιξη ξεπέρασε κάθε προσδοκία.Δουλέψαμε πολύ καλά ως ομάδα, γελάσαμε πολύ (δύσκολο αν σκεφτείς τους διαφορετικούς κώδικες κάθε χώρας και το γεγονός ότι συννενοούμασταν σε μία γλώσσα που δεν ήταν η μητρική μας). Αναλυτικά το πρόγραμμα του σεμιναρίου θα έρθει σε νεότερο post έτσι ώστε να πάρετε μια καλή ιδέα όσοι ενδιαφέρονται να κάνουν αίτηση τις επόμενες χρονιές. Πάντως σου έδινε χώρο και χρόνο να δεις λίγο βαθύτερα μέσα σου, να αλλάξεις ιδέες και προκαταλήψεις και να γίνεις λίγο πιο ανοιχτός. Άλλωστε το motto του σεμιναρίου ήταν:
"A mind stretched by experience will never go back to its old dimensions"
Να αναφέρω ότι είδαμε μουσεία, πεδία μάχης, αοιχτό μουσείο στα Highlands, λίμνες, δάση, προστατευόμενες περιοχές-εθνικά πάρκα, αποστακτήριο ουίσκι, κάστρο. πίσης μάθαμε σκωτσέζικους χορούς και τραγούδια και κάναμε κατασκευες. Όχι και άσχημα έτσι?
Στην αρχή οι μέρες κυλούσαν αργά αλλά μετά από την Τρίτη πέταξαν. Το καλύτερο κομμάτι ήταν ότι με την Σ. ταιριάξαμε απίστευτα, γελάσαμε πολύ και δεν χρειάστηκε να διαπραγματευτούμε τίποτα, κολλήσαμε σε όλα. Ετοιμάσαμε και ένα σούπερ ελληνικό γεύμα που τιμήθηκε δεόντως από όλους και εκπροσωπήσαμε τα ελληνικά χρώματα καλύτερα ακόμα και από το Σάκη:)
Μετά ήρθε το Λονδίνο. Ανυπομονούσα πάρα πολύ να δω τον Γ. Αυτό που διαπίστωσα στο ταξίδι στη Σκωτία ήταν ότι ότι πάντα η σκέψη μου γύριζε στον Γ. και ότι καλό ζούσαμε αμέσως σκεφτόμουν πόσο θα ήθελα να ήταν εκείνος δίπλα μου να το ζήσουμε μαζί. Περίμενα πως και πως να έρθει η ώρα να μιλήσουμε και τα λίγα λεπτά δεν ήταν αρκετά. Ευτυχώς α περνούσαεμ το σαββατοκύριακο μαζί. Το Λονδίνο ήταν για μένα μια πολύ οικεία πόλη. Με το που βρέθηκα εκεί ήταν σαν μην είχα φύγει ποτέ. Κυκλοφορούσα άνετα και μόλις μου έφυγε και η αγωνία για το αν θα αρέσει στον Γ. το Λονδίνο πέρασα ακόμα καλύτερα. Νομίζω ότι ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία για τους δυο μας ως ζευγάρι και ανυπομονώ να το ζήσουμε ξανά στις αυγουστιάτικες διακοπές μας.
Και για να κλείσω και να αφήσω λίγο τα του εξωτερικού, να πω ότι η πρώτη μας φίλη από τη σχολή παντρεύεται στο Μεσσολογγι το πρώτο Σάββατο του Ιουλίου και οι 4 (εγώ, η Μ. η Μ2 και η Α)έχουμε ενθουσιαστεί που θα την δούμε μετά από τόσο καιρό και σε μια τόσο ευτυχισμένη της στιγμή.
Όσο για τα επαγγελματικά μου, τέλος σχολικής χρονιάς , καλές οι εντυπώσεις μου γενικά παρά τα μικροπροβλήματα,αλλά το ερώτημα παραμένει.. που θα'μαι του χρόνου? Αύγουστο θα ξέρω σχολείο και περιοχή, ελπίζω και είμαι ψιλοσίγουρη Χαλκίδα αλλά μέχρι να το δω γραμμένο δεν περιμένω τίποτα.
Και ένα ερώτημα που ζητά πλεόν επιτακτικά απάντηση:
Αυτοκίνητο-η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα?????
1)Έβγαλε ένα πολύ ωραίο κομματάκι ο Σταθάκης, "μη το πεις πουθενά" λέγεται αλλά πρέπει να το πούμε γιατί είναι τρυφερό και μελαγχολικό και με τέλειο video clip και γενικά η αγγελική φωνή του σπάνια βρίσκει αντίστοιχο οπότε πάτε μία επίσκεψη στο youtube και ακούστε το.
2)Παπάζογλου το 'Απόψε σιωπηλοί' με τον ωραίο στίχο "κι όταν ξυπνήσω το πρωί να είσαι εκεί, για να μου πεις να μη φοβάμαι" και το 'Εγώ δεν είμαι ποιητής' που απλώς είναι κορυφαίο.
3) Pagan Poetry -Bjork τόσο ταιριαστό στην ατμόσφαιρα νοσταλγίας που μου δημιουργήθηκε γράφοντας αυτό το κείμενο.
4) Five Years - David Bowie τόσο αγγλικό...
5)Ραλλία Χρηστίδου -'Μέρες που δε σου'πα σ'αγαπώ' με τον Σαμπάνη και 'Θα'μαι αυτό που ποτέ μας δε θα'μαστε'
6) Μανώλης-πότε-θα-βγάλεις-καινούργιο-σιντι-Φάμελλος--->'Φέτος δεν κατάλαα καλοκαίρι' (εγώ είμαι σίγουρη ότι θα καταλάβω και θα είναι και τέλειο)
Θα προσπαθήσω να τα βάλω όλα σε μία σειρά. Από Σκωτία μέχρι Χαλκίδα είναι μεγάλη η απόσταση και συνέβησαν τόσα πολλά -καλά βέβαια- που πρέπει να καταγράψω. Μερικά σας τα έχω πει αλλά εδώ θα προσπαθήσω να τα βάλω σε μία σειρά για να είναι η εικόνα όσο πιο λεπομερής γίνεται.
Είναι Παρασκευή 22/ 05, πρωί, 5.45. Εγώ και ο μπαμπάς μου μπαίνουμε στο Χ96 από Πειραιά για το αεροδρόμιο. Αντιμετωπίζω έναν κλασσικό Ελληνάρα οδηγό που βαριέται που ζει. Το παρακάμπτω. Άλλωστε συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια. Και επιπλέον η διάθεση είναι πολύ καλή, πετάμε για Σκωτία. Στην πρώτη στάση ανεβαίνει η Σ. όπου αντιμετωπίζει και εκείνη τα ειρωνικά σχόλια του οδηγού. Έχω αρχίσει να τα παίρνω αλλά η συζήτηση με τη Σ. για καλοκαιρινές διακοπές με κάνει να ξεχαστώ. Στο αεροδρόμιο κάνουμε γρήγορο check in μιας που η British Airways σου δίνει τη δυνατότητα να επιλέξεις online θέσεις και να βγάλεις boarding pass 24 ώρες πριν τη πτήση. Φύγαμε στην ώρα μας -με ακρίβεια λεπτού- και η πτήση κυλησε πολύ ομαλά - με σούπερ χαμογελαστούς αεροσυνοδούς και νοστιμότατο english breakfast. Κύριο χαρακτηριστικό ήταν ότι εγώ και η Σ. γελούσαμε σαν να είμαστε σε casting για διαφήμιση της Crest.Είχαμε και οι δύο ανάγκη την απόδραση από το σχολείο και την εμπειρία μιας ξένης χώρας. Φτάσαμε Λονδίνο, δεύτερο τσεκ ιν, με πιο αυστηρά μέτρα, κάμερες, φωτογραφίες, παπουτσάκια off, και πτήση για Εδινμβούργο.
Edinburgh φτάσαμε 2.30 ώρα Αγγλίας, πήραμε ένα λεωφορείο από το αεροδρόμιο και σε μισή ώρα ήμασταν στο κέντρο της πόλης. Είχαμε μείνει και οι δύο με το στόμα ανοιχτό. Η πόλη είναι πραγματικά παραμυθένια. Τα επιβλητικά κτήρια, το πράσινο, η θάλασσα, όλα τακτοποιημένα, χωρίς φασαρία ή πήξιμο, ήταν ένας συνδυασμός που πιστεύω θα κέρδιζε τον οπιονδήποτε. Να σημειώσω πως αυτή την εποχή γίνονται έργα για το τραμ αλλά καμία σχέση με το χάος της Αθήνας σε περίοδο έργων. Εδώ όλα κυλούν ρολόι. Επίσης παρά την πρόβλεψη του καιρού για βροχές, μας έκαεν μια φοβερή λιακάδα. Και οι οδηγοί των λεωφορείων, σε τεράστια αντίθεση με αρκετούς δικούς μας και δη τον πρωινό, ήταν απίστευτα ευγενικοί και έτοιμοι να σε βοηθήσουν. Η ευχάριστη έκπληξη ήταν το bed and breakfast κατάλυμα που διαλέξαμε να μείνουμε, που είχε πάρει το όνομά του από τον διάσημο Σκωτσέζο ποιητή Robert Burns. Ένα δωμάτιο υπέροχο σε ένα παλιό, παραδοσιακού τύπου σπίτι. Μείναμε μόνο ένα βράδυ, οπότε δεν το εξερευνήσαμε όσο έπρεπε (το σαλόνι με το τζάκι και τους αναπαυτικούς καναπέδες, τον πράσινο κήπο. Με το αφήσαμε τις βαλίτσες στο δωμάτιο, βγήκαμε για το κέντρο για να δούμε όσο πιο πολλά μπορούσαμε. Το καλό με το Εδιμβούργο είναι ότι είναι μικρή πόλη και γυρίζεται περπατώντας. Περπατούσαμε 5.30 ώρες(!) αλλά είδαμε σχεδόν τα πάντα. Highlights: η οδός Royal Mile που συνδέει τα 2 κάστρα, η αγορά με τα μαγαζάκια, το υπέροχο πάρκο που μπορείς να καθίσεις, να χαλαρώσεις, να διαβάσεις ή να κάνεις πικ νικ, μια τέλεια street band όπου Σκωτσέζοι με παραδοσιακή στολή (όχι το kilt αλλά ύφασμα tartan σαν κουβέρτα μακρύ) με τύμπανα και γκάιντες έπαιζαν γνωστα κομμάτια και έκαναν μια απίστευτη διασκευή στο The Last of the Mohicans theme και τέλος οι απίστευτες ποσότητες μπισκότων shortbread που αγοράσαμε! Καθισαμε σε μια παμπ για φαί και εκεί νιώσαμε τα κουράγια μας να μας εγκαταλείπουν αλλά μείναμε έκπληκτες από το γεγονός ότι η ώρα ήταν 10 και ακόμα είχε φως! Αυτό δεν μας εμπόδισε να κοιμηθούμε κατευθείαν με το που ακουμπίσαμε στο μαξιλάρι. Το επόμενο πρωί είχαμε πολύ πρωινό ξύπνημα μαις και θα παίρναμε το πούλμαν για Aviemore, την πόλη από όπυ θα μας παραλάμβαναν οι υπέυθυνοι του σεμιναρίου. Για πρωινό διαλέξαμε scottish breakfast (αυγό, μπέικον,λουκάνικο, ψωμάκι, μανιτάρι, ντομάτα και φασόλια-δεν τα πήραμε-) και φτασαμε τρέχοντας στο σταθμό του λεωφορείου.
Το ταξίδι για Aviemore κράτησε 3.30 ώρες. Όταν φτάσαμε ήταν νωρίς μαις και το πουλμανάκι του σεμιναρίου θα ερχόταν στις 4 και η ώρα ήταν 1 και κάτι. Καθήσαμε για καφέ αλλά μετά από 45 λεπτά μας έδιωξαν διακριτικά (δεν είναι Ελλάδα να κάθεσαι με τς ώρες) και έτσι μετά από μια μικρή βόλτα (είχαμε και τις βαλίτσες) περιμέναμε εξω από το σταθμό παίζοντας χαρτιά. Λίγο πριν τις 4 γνωρίσαμε την πρώτη συμμετέχουσα, μια γυναίκα από Ρουμανία η οποία φαινόταν πολύ καλή αλλά με το ζόρι μπορούσαμε να συννενοηθούμε για τα βασικά μιας και τα Αγγλικά ήταν πολύ χαμηλά. Ήρθε η ώρα να ππάμε στο Badaguish , έτσι λεγόταν η περιοχή που μέναμε, μια δασώδης έκταση με ξύλινα σπίτια. Μέναμε στο Lodge 3 και το δωμάτιο μας με τη Στέλλα ήταν στο δεύτερο πάτωμα, το νούμερο 4. Έμοιαζε με σοφίτα. Το λατρέψαμε αμέσως.
Στο σεμινάριο είμασταν 8 άτομα, 7 γυναίκες και 1 άντρας. 2 Ελληνίδες, 2 Φινλανδέζες, 1 Πορτογαλίδα, 1 Ρουμάνα, 1 Σκωτσέζα και 1 Γερμανός. Παρότι αρχικά δεν είχαμε και την καλύτερη αίσθηση για το αν θα δέσει η ομάδα, η εξέλιξη ξεπέρασε κάθε προσδοκία.Δουλέψαμε πολύ καλά ως ομάδα, γελάσαμε πολύ (δύσκολο αν σκεφτείς τους διαφορετικούς κώδικες κάθε χώρας και το γεγονός ότι συννενοούμασταν σε μία γλώσσα που δεν ήταν η μητρική μας). Αναλυτικά το πρόγραμμα του σεμιναρίου θα έρθει σε νεότερο post έτσι ώστε να πάρετε μια καλή ιδέα όσοι ενδιαφέρονται να κάνουν αίτηση τις επόμενες χρονιές. Πάντως σου έδινε χώρο και χρόνο να δεις λίγο βαθύτερα μέσα σου, να αλλάξεις ιδέες και προκαταλήψεις και να γίνεις λίγο πιο ανοιχτός. Άλλωστε το motto του σεμιναρίου ήταν:
"A mind stretched by experience will never go back to its old dimensions"
Να αναφέρω ότι είδαμε μουσεία, πεδία μάχης, αοιχτό μουσείο στα Highlands, λίμνες, δάση, προστατευόμενες περιοχές-εθνικά πάρκα, αποστακτήριο ουίσκι, κάστρο. πίσης μάθαμε σκωτσέζικους χορούς και τραγούδια και κάναμε κατασκευες. Όχι και άσχημα έτσι?
Στην αρχή οι μέρες κυλούσαν αργά αλλά μετά από την Τρίτη πέταξαν. Το καλύτερο κομμάτι ήταν ότι με την Σ. ταιριάξαμε απίστευτα, γελάσαμε πολύ και δεν χρειάστηκε να διαπραγματευτούμε τίποτα, κολλήσαμε σε όλα. Ετοιμάσαμε και ένα σούπερ ελληνικό γεύμα που τιμήθηκε δεόντως από όλους και εκπροσωπήσαμε τα ελληνικά χρώματα καλύτερα ακόμα και από το Σάκη:)
Μετά ήρθε το Λονδίνο. Ανυπομονούσα πάρα πολύ να δω τον Γ. Αυτό που διαπίστωσα στο ταξίδι στη Σκωτία ήταν ότι ότι πάντα η σκέψη μου γύριζε στον Γ. και ότι καλό ζούσαμε αμέσως σκεφτόμουν πόσο θα ήθελα να ήταν εκείνος δίπλα μου να το ζήσουμε μαζί. Περίμενα πως και πως να έρθει η ώρα να μιλήσουμε και τα λίγα λεπτά δεν ήταν αρκετά. Ευτυχώς α περνούσαεμ το σαββατοκύριακο μαζί. Το Λονδίνο ήταν για μένα μια πολύ οικεία πόλη. Με το που βρέθηκα εκεί ήταν σαν μην είχα φύγει ποτέ. Κυκλοφορούσα άνετα και μόλις μου έφυγε και η αγωνία για το αν θα αρέσει στον Γ. το Λονδίνο πέρασα ακόμα καλύτερα. Νομίζω ότι ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία για τους δυο μας ως ζευγάρι και ανυπομονώ να το ζήσουμε ξανά στις αυγουστιάτικες διακοπές μας.
Και για να κλείσω και να αφήσω λίγο τα του εξωτερικού, να πω ότι η πρώτη μας φίλη από τη σχολή παντρεύεται στο Μεσσολογγι το πρώτο Σάββατο του Ιουλίου και οι 4 (εγώ, η Μ. η Μ2 και η Α)έχουμε ενθουσιαστεί που θα την δούμε μετά από τόσο καιρό και σε μια τόσο ευτυχισμένη της στιγμή.
Όσο για τα επαγγελματικά μου, τέλος σχολικής χρονιάς , καλές οι εντυπώσεις μου γενικά παρά τα μικροπροβλήματα,αλλά το ερώτημα παραμένει.. που θα'μαι του χρόνου? Αύγουστο θα ξέρω σχολείο και περιοχή, ελπίζω και είμαι ψιλοσίγουρη Χαλκίδα αλλά μέχρι να το δω γραμμένο δεν περιμένω τίποτα.
Και ένα ερώτημα που ζητά πλεόν επιτακτικά απάντηση:
Αυτοκίνητο-η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα?????
Τετάρτη 20 Μαΐου 2009
2 βραδιές στο Notting Hill-the prequel
Είναι προτελευταία μέρα για το ταξίδι στη Σκωτία και έχω υποσχεθεί μια κριτική για το θεατρικό του Αντωνόπουλου-που τελικά πήγα- και γενικά έχω αφήσει πράγματα στη μέση. Το θέμα φέτος είναι πως γράφω και έχω την αίσθηση ότι λέω τα ίδια μιας και λόγω μικρότερης απόστασης, τα λέμε με τους περισσότερους πλέον σε τακτική βάση. Όλοι ξέρετε ότι πάω με τη φίλη και συνάδελφο Σ. στη Σκωτία και στο Λονδίνο, όπου θα έρθουν να μας βρουν τα αγόρια μας. Το περιμέναμε και οι δύο πως και πως. Επίσης ήταν γνωστό ότι ο σχολικός σύμβουλος μου ειχε ζητήσει να κάνω μία δειγματική διδασκαλία για τους νεοδιόριστους που περνάνε ΠΕΚ. Είχε πάρει αυτό μια αναβολή λόγω ανειλημένων υποχρεώσεων του συμβούλου και από εκεί που ήταν να γίνει πριν το Πάσχα, θα γινόταν 21 Μαίου. Ναι, είναι παρελθοντικός ο χρόνος που χρησιμοποιώ. Θα γινόταν.Γιατί 2 μέρες πριν, πήρα εγώ τηλέφωνο τον σύμβουλο να μου πει λεπτομέρειεσ και μου ανακοίνωσε ότι ακυρώθηκε γιατί είναι μέλος της επιτροπής για τις Πανελλήνιες και δεν έχει καθόλου χρονο. Και χωρίς καν μία συγνώμη, μου είπε ότι δεν με ενημέρωσσε γιατί θεώρησε ότι επειδή εκείνος δεν έιχε επικοινωνήσει μαζί μου αυτό το διάστημα, εγώ θα καταλάβαινα (!!!!!!) ότι τελικά δεν θα γινόταν η δειγματική. Και μετά θα ερχόταν ο Χαρδαβέλλας και θα μου έδινε το βραβείο της έκτης αίσθησης. Τέλος πάντων, είπα να μην ασχολούμαι με τα παράλογα γιατί καμιά ώρα θα αρχίσω να γίνομαι Hulk και δεν μου πάει το πράσινο.
Στο σχολείο καλά φαίνεται να το πήραν οι δάσκαλοι ότι θα λείπω για 6 μερες, δεν άκουσα κανένα περίεργο σχόλιο..Τα παιδιά στο κόσμο τους, τώρα που καλοκαιρίασε και στην Αλάσκα να τους έλεγα ότι πάω, δεν θα τους έκανε και καμία εντύπωση, αρκεί στην ώρα μου να τους κατεβάζει ο/δάσκαλος/α τους για μπάλα (ή πρόβα χορευτικού τελικής γιορτής για τα κορίτσια)
Η δική μου συμβολή στην τελική γιορτή θα είναι τα παιδιά του ενός τμήματος της Γ, όπου θα τραγουδήσουν και θα 'χορέψουν' το If you´re happy and you know it.
Επίσης είναι γνωστό ότι η υποτροφία του ΙΚΥ δεν μας κάθησε φέτος αλλά τα καλά νέα είναι 2. Πρώτον, αποφάσισα να κανω το διδακτορικό του παραχρόνου, άρα η υποτροφία δεν μου χρειαζόταν και δεύτερον έγραψα πολύ καλά και το διάβασμα απέδωσε, οπότε του χρόνου πάμε με αέρα:)
Και τώρα κλέινω με τον 'Μαρξ στο Σόχο'. Η παράσταση ήταν πάρα πολύ καλή. Είχε χιούμορ αλλα και συγκίνηση, ήταν λες γραμμένη για τον Αντωνόπουλο, πα΄ροτι μονόλογος σου κρατούσε την προσοχή και δεν έκανε κοιλιά και ο Αντωνόπουλος είναι η επιτομή του ήθους. Χάρηκα πολύ που κατάφερα να την δω.
Α!Πήγα και μονοήμερη Δελφούς-Γαλαξίδι και το Γαλαξίδι το ερωτεύτηκα. Μήπως να πάρει μια παράταση το Ναύπλιο και να οργανωσω μια διήμερη εκεί?
Μικρά και καλά:
1) Τα παιδιά βλέπουν πολυ ΣΚΑΙ. Ντοκιμαντέρ για ζώα αλλά και για καταστροφές κτλ. Πολύ μ'αρέσει αυτό. (Αν και εγώ αριέμαι μέχρι αυτοκτονίας τα πρώτα)
2) Το φινάλε του 5ου κύκλου του House. Ο Hugh Laurie είναι απλά συγκλονιστικός. Δεν υπάρχει.
3) Η Κ. είναι γερή. Μας τρόμαξε. Πολύ. Αλλά είναι πάλι δυνατή.
4) Η Μ.πήρε του-του!!Καλοτάξιδο!Άντε, να πάρουμε και εμείς σειρά!
5) Η Α. μπήκε στο των ωρομισθίων! Welcome to Dimosio!!!
And last but very not least:
6) Ο Γ. μπήκε στον εργασιακό στίβο. He´s the best: )
Στο σχολείο καλά φαίνεται να το πήραν οι δάσκαλοι ότι θα λείπω για 6 μερες, δεν άκουσα κανένα περίεργο σχόλιο..Τα παιδιά στο κόσμο τους, τώρα που καλοκαιρίασε και στην Αλάσκα να τους έλεγα ότι πάω, δεν θα τους έκανε και καμία εντύπωση, αρκεί στην ώρα μου να τους κατεβάζει ο/δάσκαλος/α τους για μπάλα (ή πρόβα χορευτικού τελικής γιορτής για τα κορίτσια)
Η δική μου συμβολή στην τελική γιορτή θα είναι τα παιδιά του ενός τμήματος της Γ, όπου θα τραγουδήσουν και θα 'χορέψουν' το If you´re happy and you know it.
Επίσης είναι γνωστό ότι η υποτροφία του ΙΚΥ δεν μας κάθησε φέτος αλλά τα καλά νέα είναι 2. Πρώτον, αποφάσισα να κανω το διδακτορικό του παραχρόνου, άρα η υποτροφία δεν μου χρειαζόταν και δεύτερον έγραψα πολύ καλά και το διάβασμα απέδωσε, οπότε του χρόνου πάμε με αέρα:)
Και τώρα κλέινω με τον 'Μαρξ στο Σόχο'. Η παράσταση ήταν πάρα πολύ καλή. Είχε χιούμορ αλλα και συγκίνηση, ήταν λες γραμμένη για τον Αντωνόπουλο, πα΄ροτι μονόλογος σου κρατούσε την προσοχή και δεν έκανε κοιλιά και ο Αντωνόπουλος είναι η επιτομή του ήθους. Χάρηκα πολύ που κατάφερα να την δω.
Α!Πήγα και μονοήμερη Δελφούς-Γαλαξίδι και το Γαλαξίδι το ερωτεύτηκα. Μήπως να πάρει μια παράταση το Ναύπλιο και να οργανωσω μια διήμερη εκεί?
Μικρά και καλά:
1) Τα παιδιά βλέπουν πολυ ΣΚΑΙ. Ντοκιμαντέρ για ζώα αλλά και για καταστροφές κτλ. Πολύ μ'αρέσει αυτό. (Αν και εγώ αριέμαι μέχρι αυτοκτονίας τα πρώτα)
2) Το φινάλε του 5ου κύκλου του House. Ο Hugh Laurie είναι απλά συγκλονιστικός. Δεν υπάρχει.
3) Η Κ. είναι γερή. Μας τρόμαξε. Πολύ. Αλλά είναι πάλι δυνατή.
4) Η Μ.πήρε του-του!!Καλοτάξιδο!Άντε, να πάρουμε και εμείς σειρά!
5) Η Α. μπήκε στο των ωρομισθίων! Welcome to Dimosio!!!
And last but very not least:
6) Ο Γ. μπήκε στον εργασιακό στίβο. He´s the best: )
Δευτέρα 27 Απριλίου 2009
Μια εισαγωγή...
Μάλλον θα πάω θέατρο..Είναι 8 τώρα που ξεκινάω να γράφω και η παράσταση ξεκινά 9. Θα πρέπει να φύγω κατά τις 8.30 και να πάω στο κινηματοθέατρο 'Μάγια'(είναι ο μοναδικός κινηματογράφος της Χαλκίδας που λειτουργεί από την ODEON αλλά κατά καιρούς -πολύ σπάνιους- φιλοξενεί παραστάσεις.) 4 παραστάσεις έχουν έρθει Χαλκίδα από την αρχή της χρονιάς. Μία καμμένη επιθεώρηση, το 'Μπαμπά μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή', το 'Κάθε χρόνο ίδια μέρα' και τέλος, η σημερινή 'Ο Μαρξ στο Σόχο' την οποία συνέχεια μπερδεύω και λέω 'ο δον ζουάν στο σόχο' (που είχε ανεβάσει ο Μαρκουλάκης.) Ήταν ομολογουμένως μια έκπληξη να δω την αφίσα γι' αυτή την παράσταση. Θα τραβήξει το κοινό της Χαλκίδας? Είναι έργο κοινωνικο-πολιτικό, ένας μονόλογος όπου πρωταγωνιστής είναι ο Μαρξ που παίρνει άδεια από τον παράδεισο και κατεβαίνει στη Γη για να βάλει στη θέση τους κάποια πράγματα. Πρωταγωνιστεί ο Άγγελος Αντωνόπουλος. Είχα δει πρόσφατα μια συνέντευξη του και μου φάνηκε ενδιαφέρον το έργο. Οι κριτικές στο Αθηνόραμα είναι πλειοψηφικά διθυραμβικές. Και είναι καλό θέατρο. Για να μην πω, είναι απλώς θέατρο το οποίο μου έχει λείψει πολύ. Οπότε οι λόγοι ειναι πολλοί στο να πάω παρά στο να κάτσω σπίτι και α) να διαβάσω (ναι,αλλά βαρέθηκα) β)να αρχίσω να προετοιμάζω μια παρουσίαση για τη Σκωτία (όχι ακόμα δουλειά) γ) να δω ιντερνετ-τιβί (τα έχω δει όσα με ενδιαφέρουν). Ελπίζω απλώς να πάω και να βρω εισιτήριο. Για τον λόγο αυτό πρεπει να ετοιμαστώκαι να φύγω. όμως υπόσχομαι κανονικό post αύριο για να πω τα νέα και παλιά της Χαλκιδιώτικης ζωής.
Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2009
Στοχεύσατε!
Στη σχολική χρονιά είναι κοινός τόπος πως μετά τα Χριστούγεννα η χρονιά τρέχει. Αν και το διάστημα μεταξύ της επιστροφής από τις γιορτές των Χριστουγέννων μέχρι το Πάσχα έχει να δώσει μόνο 2 αργίες (Καθαρά Δευτέρα και 25 Μαρτίου) τελικά αποδεικνύεται ότι οι μέρες φεύγουν, ειδικά μετά τα μέσα Φεβρουαρίου. Φέτος υπάρχουν στο δικό μου ημερολόγιο 3 ημερομηνίες υπογραμμισμένες με το κίτρινο φλούο μαρκαδοράκι. 13-14-15 Μαρτίου. Εξετάσεις ΙΚΥ. Αμερικάνικη Λογοτεχνία. Γι' αυτό το λόγο κάθομαι και διαβάζω από 3 μέχρι 5 ώρες τη μέρα, προσπαθώντας παράλληλα να σκεφτώ ένα πολύ συγκεκριμένο θέμα ώστε με τη βοήθεια μιας εξαιρετικά εξυπηρετικής καθηγήτριας μου να το κάνουμε μία καθώς πρέπει πρόταση διδακτορικού. Αυτή η διορία μπορεί να φαίνεται πιο μακρινή (Μάιος) αλλά ο καιρός όπως ανέφερα πιο πάνω κυλάει αδυσώπητα γρήγορα και με φέρνει αντιμέτωπη με τη σκέψη ότι ίσως χρειαστεί να αναβάλλω για ακόμη μία χρονιά το σχέδιο του διδακτορικού. Πράγμα το οποίο θα με δυσαρεστήσει πάρα πολύ. Αλλά δεν απελπίζομαι ακόμη..
Μπορεί παραδοσιακά ο Ιανουάριος να είναι ο μήνας που θέτουμε τους στόχους για τη νέα χρονιά αλλά τελικά χρειάζεται περισσότερη σκέψη για να καταλήξις στο τι είναι αυτό που πραγματικά θέλεις. Ετσι λοιπόν κάθησα και σκέφτηκα με τι θα ήμουν ευτυχισμένη το 2009:
α)Να δώσω την υποτροφία του ΙΚΥ και να τα πάω αξιοπρεπώς. Το να την πάρω θα ήταν το ιδανικό αλλά τουλάχιστον θα ήθελα να γράψω καλά.
β)Να βρω θέμα και καθηγητές να το υποστηρίξουν ώστε να καταθέσω τα χαρτιά μου τον Μάιο στην Αγγλική.
γ)Να έχω εκπαιδευτική άδεια ή να έρθω Αθήνα το Σεπτέμβριο
δ)Να εγκριθεί η αίτηση Comenius που κάναμε με τη Στέλλα και 23-29 Μάιου να είμαστε Σκωτία και το σαβ/κο που τελειώνει το πρόγραμμα να πάμε Λονδίνο και εκεί να μας βρουν τα αγόρια μας.
ε)Να έχουν περάσει οι φίλες/φίλοι μου στον ΑΣΕΠ ώστε του χρόνου να ανταποδώσω τις επισκέψεις στα ακριτικά μερη που θα έχουν διοριστεί.
στ)Να είναι οι άνθρωποι που αγαπώ καλά, σωματικά και ψυχολογικά
ζ)Να ασχοληθώ πιο εντατικά με τη δημιουργική γραφή
Και όπως λέμε και εμείς του Αγγλικού last but not least (μάλλον most important)να είμαι τόσο ήρεμη, ευτυχισμένη και ερωτευμένη με τον Γ. όσο σήμερα, 20 μήνες αφότου γίναμε ζευγάρι.
Ελπίζω η επόμενη καταχώρηση στο blog να δείχνει ότι κάποια από τα παραπάνω έχουν αρχίσει και πραγματοποιούνται..
Μπορεί παραδοσιακά ο Ιανουάριος να είναι ο μήνας που θέτουμε τους στόχους για τη νέα χρονιά αλλά τελικά χρειάζεται περισσότερη σκέψη για να καταλήξις στο τι είναι αυτό που πραγματικά θέλεις. Ετσι λοιπόν κάθησα και σκέφτηκα με τι θα ήμουν ευτυχισμένη το 2009:
α)Να δώσω την υποτροφία του ΙΚΥ και να τα πάω αξιοπρεπώς. Το να την πάρω θα ήταν το ιδανικό αλλά τουλάχιστον θα ήθελα να γράψω καλά.
β)Να βρω θέμα και καθηγητές να το υποστηρίξουν ώστε να καταθέσω τα χαρτιά μου τον Μάιο στην Αγγλική.
γ)Να έχω εκπαιδευτική άδεια ή να έρθω Αθήνα το Σεπτέμβριο
δ)Να εγκριθεί η αίτηση Comenius που κάναμε με τη Στέλλα και 23-29 Μάιου να είμαστε Σκωτία και το σαβ/κο που τελειώνει το πρόγραμμα να πάμε Λονδίνο και εκεί να μας βρουν τα αγόρια μας.
ε)Να έχουν περάσει οι φίλες/φίλοι μου στον ΑΣΕΠ ώστε του χρόνου να ανταποδώσω τις επισκέψεις στα ακριτικά μερη που θα έχουν διοριστεί.
στ)Να είναι οι άνθρωποι που αγαπώ καλά, σωματικά και ψυχολογικά
ζ)Να ασχοληθώ πιο εντατικά με τη δημιουργική γραφή
Και όπως λέμε και εμείς του Αγγλικού last but not least (μάλλον most important)να είμαι τόσο ήρεμη, ευτυχισμένη και ερωτευμένη με τον Γ. όσο σήμερα, 20 μήνες αφότου γίναμε ζευγάρι.
Ελπίζω η επόμενη καταχώρηση στο blog να δείχνει ότι κάποια από τα παραπάνω έχουν αρχίσει και πραγματοποιούνται..
Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2009
Κι όμως είμαι ακόμα εδώ
Έχω κολλήσει(πως να ξεκινήσω;)γιατί έχω πάρα,πάρα πολύ καιρό να γράψω στο blog. Μου έλειψε όμως..καθετί που γινόταν έλεγα 'πάει για το blog' αλλά τελικά μαζεύτηκε μια λίστα με καινούργια πράγματα και γεγονότα που εγώ σημείωνα σε ένα τετραδιάκι αλλά κάτι δεν έβρισκα (χρόνο; διάθεση; έμπνευση;) και δεν καθόμουν να τα γράψω στον υπολογιστή. Ας τα βάλω όμως σε μία σχετική σειρά για να μην πετάγομαι από το ένα θέμα στο άλλο, όπως έχω την τάση να κάνω.
Χριστούγεννα
Εδώ ας πούμε μπορεί να μην κολλάει το ομώνυμο τραγουδάκι του Φοιβουλάκου μιας και είναι κάπως απαισιόδοξο ('Χριστούγεννα, δεν περιμένω όμως τίποτα πια, τα play mobil μου είναι εξαιτίας μου κουτσά') αλλά εγώ το έχω συνδέσει με τις γιορτές στη πόλη..Επίσης,με όλα τα γεγονότα που συνέβησαν στη πόλη μας, αυτή η μελαγχολία του τραγουδιού ταιριάζει γάντι. Δεν έχω κάτι να πω πάνω σ' αυτά..δεν είναι κοινωνικό blog και νομίζω ότι οι προσωπικές μου απόψεις είναι γνωστές. Απλώς τσαντίζομαι με όσους: α)δίνουν έστω και την ελάχιστη σημασία στα λόγια του Κούγια β)Στην αναμπουμπούλα χαίρονται και νοσταλγούν τη χούντα (κλασσική ατάκα "δημοκρατία,τι δημοκρατία, χούντα μας χρειάζεται") γ) υποτιμούν τη νοημοσύνη μου με τις δηλώσεις τους. Ειδικά για την τελευταία κατηγορία ατόμων εξαιρετικά αφιερωμένο το παρακάτω δίστιχο του Μάλαμα (στίχοι Άλκης Αλκαίου)
'Αλλάζουν δρόμοι και μορφές, οι εποχές αλλάζουν
κι οι από μηχανής Θεοί αμήχανα κοιτάζουν'
Τα δικά μου Χριστούγεννα είχαν μια ανάμεικτη γεύση.Με τη μαμά στο νοσοκομείο δεν μπορείς να καταλάβεις και πολύ το νόημα των γιορτών..Γενικά όλο αυτό το διάστημα των δύο μηνών που είναι μέσα, νιώθω μια συνεχή αγωνία, μια πίεση και ένα κομμάτι του μυαλού μου είναι πάντα εκεί. Ευτυχώς είναι καλά.Κι ας είναι μέσα..κοντεύει άλλωστε να βγει..αλλά βλέπεις τόσα πρ'αγματα, τόσες καταστάσεις που αν επιτρέψεις στον εαυτό σου να ανοιχτεί λίγο, μπορούν να σε κάνουν κομμάτια. Είναι δύο που με συγκλόνισαν και θέλω να τις μοιραστώ.
Βλέπω να περνάει έξω από το δωμάτιο της μητέρας μου ένας γεράκος.. Τα πόδια του τα σέρνει στο περπάτημα. Περπατάει σκυφτός, σε κοιτάει και δε σε πολυβλέπει..Μια μέρα ρώτησα τη μαμά μου..Έχει ένα γιο..30 χρόνων..Έπεσε απο το μπαλκόνι,ήθελε να αυτοκτονήσει..είχε ξανακάνει απόπειρες αυτοκτονίας..ούτε αυτή τη φορά πέθανε..αλλά έμεινε παράλυτος..εντελώς..και τώρα είναι καθηλωμένος σε ένα κρεβάτι, αρνείται τα φάρμακα, φωνάζει, δε θέλει να ζήσει αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα πια..και ο πατέρας του τα βιώνει όλα...
Στο διπλανό θάλαμο, είναι ένας Πακιστανός. Αν τον κοιτάξεις, δεν θυμίζει άνθρωπο πια, λείψανο..είναι σε κώμα..εργατικό ατύχημα..κανείς δε ξέρει τα στοιχεία του..είναι μόνος σ' αυτόν τον κόσμο, σ'αυτή τη χώρα; Έρχονται κάτι συντοπίτες του κατά καιρούς και του φέρνουν κανένα ρουχαλάκι..Δεν θα τον αναζητήσει κανείς..
Σας μαύρισα το ξέρω..και εγώ τώρα που τα γράφω, έχει πιαστεί η ψυχή μου..αλλά είναι η αληθινή ζωή..είμαστε τυχεροί που απλώς τα παρατηρούμε..και σίγουρα κάποιοι από εμάς έχουν περάσει πολύ δύσκολες καταστάσεις..αλλά τουλάχιστον, δεν είναι μόνοι..κάποιος σ'αγαπάει..
Επιστρέφοντας στα κλασικά τύπου που πήγα, τι έκανα κτλ..έχω να δηλώσω ότι πήγαμε με τον Γ. γήπεδο δεύτερη φορά, νικήσαμε θριαμβευτικά, έγινα μούσκεμα γιατί κάθισα σε βρεγμένο κάθισμα αλλά πέρασα τέλεια!
Δοκιμάσαμε βραζιλιάνικο στο μοναδικό βραζιλιάνικο εστιατόριο της Αθήνας, τον 'Κίτρινο Σκίουρο' και μας άρεσε πολύ το φαΐ. Διαλέξαμε φαγητά που δεν ξέραμε τα ονόματά τους αλλά ήταν όλα πολύ νόστιμα, και ειδική μνεία στα κοκταίηλ..Λίγο τσιμπημένο σε τιμές (πέσαμε και στο δώρο των γιορτών) αλλά τουλάχιστον χορταίνεις..Προτείνω ανεπιφύλακτα αν έρθετε σε Κορυδαλλιώτικα εδάφη το μεζεδοπωλείο 'Απέναντι' που βγήκαμε δεύτρη μέρα Χριστουγέννων με τα ξενιτεμένα παιδιά από Κορυδαλλό (ο Γ. δυστυχώς δεν είχε πάρει ακόμα άδεια). Πρωτοχρονιά κάναμε στο Feather στη Νέα Σμύρνη με πολύ χορό. Από κουλτούρα..χμμμ..ένα θέατρο άπαιχτο 'Ημέρωμα της στρίγγλας' στο Εθνικό με Σακελλαρίου να δίνει ρέστα και σινεμά αυτό το σαβ/κο που μας πέρασε τα 'Σφραγισμένα Χείλη' με πολλές ερωτήσεις σε σχέση με προσωπική και συλλογική ευθύνη εν καιρώ πολέμου.
Και τώρα τι;
Πολύ διάβασμα γιατί τα περιθώρια για εξεύρεση θέματος και υποτροφίας του ΙΚΥ στενεύουν επικίνδυνα..Τουλάχιστον η Αμερικάνικη Λογοτεχνία είναι αγαπημένη..Γυμναστήριο 4 φορές την εβδομάδα και tae bo(συνδυασμός χορού και kick boxing όπου ο ιδρώτας κυλάει ποτάμι αλλά το ευχαριστιέσαι τρελά) Ιδιαίτερο Ισπανικών..σχολείο..και ο Γ. τέρμα από στρατό!!!!!Και μαις που μορφωνόμαστε ξανά, είπαμε με τη φίλη και συνάδελφο Σ. να κάνουμε αίτηση σε ένα σεμινάριο μιας εβδομάδας στη Σκωτία που άμα το εγκρίνει το ΙΚΥ, είναι όλα πληρωμένα..Αν καταφέρουμε και πάμε, θα πάρουμε μαζί για το σαβ/κο που τελειώνει το σεμινάριο, τις αγάπες μας (γιατί μακρυά τους δεν αξίζουν και πολλά ότι και αν κάνεις)και θα πάμε στο Λονδίνο. Όνειρο που ελπίζουμε να βγει αληθινό τον Μάιο. Αφιερωμένο σε μένα το
'Λονδίνο, Άμστερνταμ ή Βερολίνο
έχεις ξεχάσει πια που θέλεις να πας
όσα κι αν έχω δανεικά πια δε σου δίνω
να κάνεις βόλτες με το magic bus'
Playlist
Bleeding Love-Leona Lewis
The Boy does Nothing-Alesha Dixon
That's not my Name-The Ting Tings
Viva La Vida-Coldplay
(αυτά τα κατέβασα-Τα παρακάτω τα είχα και τα ξανα-ακούω)
Ταξιδιάρα Ψυχή-Τρύπες
Της Σιωπής-Μάλαμας
Βουτιά από Ψηλά-Ενδελέχεια
(ότι φτιάχνω και ότι χάλασα, βουτιά από ψηλά,σε μολυβένια θάλασσα)
και το 'Απολύομαι' (συμπαράσταση στον φαντάρο!!!)
Χριστούγεννα
Εδώ ας πούμε μπορεί να μην κολλάει το ομώνυμο τραγουδάκι του Φοιβουλάκου μιας και είναι κάπως απαισιόδοξο ('Χριστούγεννα, δεν περιμένω όμως τίποτα πια, τα play mobil μου είναι εξαιτίας μου κουτσά') αλλά εγώ το έχω συνδέσει με τις γιορτές στη πόλη..Επίσης,με όλα τα γεγονότα που συνέβησαν στη πόλη μας, αυτή η μελαγχολία του τραγουδιού ταιριάζει γάντι. Δεν έχω κάτι να πω πάνω σ' αυτά..δεν είναι κοινωνικό blog και νομίζω ότι οι προσωπικές μου απόψεις είναι γνωστές. Απλώς τσαντίζομαι με όσους: α)δίνουν έστω και την ελάχιστη σημασία στα λόγια του Κούγια β)Στην αναμπουμπούλα χαίρονται και νοσταλγούν τη χούντα (κλασσική ατάκα "δημοκρατία,τι δημοκρατία, χούντα μας χρειάζεται") γ) υποτιμούν τη νοημοσύνη μου με τις δηλώσεις τους. Ειδικά για την τελευταία κατηγορία ατόμων εξαιρετικά αφιερωμένο το παρακάτω δίστιχο του Μάλαμα (στίχοι Άλκης Αλκαίου)
'Αλλάζουν δρόμοι και μορφές, οι εποχές αλλάζουν
κι οι από μηχανής Θεοί αμήχανα κοιτάζουν'
Τα δικά μου Χριστούγεννα είχαν μια ανάμεικτη γεύση.Με τη μαμά στο νοσοκομείο δεν μπορείς να καταλάβεις και πολύ το νόημα των γιορτών..Γενικά όλο αυτό το διάστημα των δύο μηνών που είναι μέσα, νιώθω μια συνεχή αγωνία, μια πίεση και ένα κομμάτι του μυαλού μου είναι πάντα εκεί. Ευτυχώς είναι καλά.Κι ας είναι μέσα..κοντεύει άλλωστε να βγει..αλλά βλέπεις τόσα πρ'αγματα, τόσες καταστάσεις που αν επιτρέψεις στον εαυτό σου να ανοιχτεί λίγο, μπορούν να σε κάνουν κομμάτια. Είναι δύο που με συγκλόνισαν και θέλω να τις μοιραστώ.
Βλέπω να περνάει έξω από το δωμάτιο της μητέρας μου ένας γεράκος.. Τα πόδια του τα σέρνει στο περπάτημα. Περπατάει σκυφτός, σε κοιτάει και δε σε πολυβλέπει..Μια μέρα ρώτησα τη μαμά μου..Έχει ένα γιο..30 χρόνων..Έπεσε απο το μπαλκόνι,ήθελε να αυτοκτονήσει..είχε ξανακάνει απόπειρες αυτοκτονίας..ούτε αυτή τη φορά πέθανε..αλλά έμεινε παράλυτος..εντελώς..και τώρα είναι καθηλωμένος σε ένα κρεβάτι, αρνείται τα φάρμακα, φωνάζει, δε θέλει να ζήσει αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα πια..και ο πατέρας του τα βιώνει όλα...
Στο διπλανό θάλαμο, είναι ένας Πακιστανός. Αν τον κοιτάξεις, δεν θυμίζει άνθρωπο πια, λείψανο..είναι σε κώμα..εργατικό ατύχημα..κανείς δε ξέρει τα στοιχεία του..είναι μόνος σ' αυτόν τον κόσμο, σ'αυτή τη χώρα; Έρχονται κάτι συντοπίτες του κατά καιρούς και του φέρνουν κανένα ρουχαλάκι..Δεν θα τον αναζητήσει κανείς..
Σας μαύρισα το ξέρω..και εγώ τώρα που τα γράφω, έχει πιαστεί η ψυχή μου..αλλά είναι η αληθινή ζωή..είμαστε τυχεροί που απλώς τα παρατηρούμε..και σίγουρα κάποιοι από εμάς έχουν περάσει πολύ δύσκολες καταστάσεις..αλλά τουλάχιστον, δεν είναι μόνοι..κάποιος σ'αγαπάει..
Επιστρέφοντας στα κλασικά τύπου που πήγα, τι έκανα κτλ..έχω να δηλώσω ότι πήγαμε με τον Γ. γήπεδο δεύτερη φορά, νικήσαμε θριαμβευτικά, έγινα μούσκεμα γιατί κάθισα σε βρεγμένο κάθισμα αλλά πέρασα τέλεια!
Δοκιμάσαμε βραζιλιάνικο στο μοναδικό βραζιλιάνικο εστιατόριο της Αθήνας, τον 'Κίτρινο Σκίουρο' και μας άρεσε πολύ το φαΐ. Διαλέξαμε φαγητά που δεν ξέραμε τα ονόματά τους αλλά ήταν όλα πολύ νόστιμα, και ειδική μνεία στα κοκταίηλ..Λίγο τσιμπημένο σε τιμές (πέσαμε και στο δώρο των γιορτών) αλλά τουλάχιστον χορταίνεις..Προτείνω ανεπιφύλακτα αν έρθετε σε Κορυδαλλιώτικα εδάφη το μεζεδοπωλείο 'Απέναντι' που βγήκαμε δεύτρη μέρα Χριστουγέννων με τα ξενιτεμένα παιδιά από Κορυδαλλό (ο Γ. δυστυχώς δεν είχε πάρει ακόμα άδεια). Πρωτοχρονιά κάναμε στο Feather στη Νέα Σμύρνη με πολύ χορό. Από κουλτούρα..χμμμ..ένα θέατρο άπαιχτο 'Ημέρωμα της στρίγγλας' στο Εθνικό με Σακελλαρίου να δίνει ρέστα και σινεμά αυτό το σαβ/κο που μας πέρασε τα 'Σφραγισμένα Χείλη' με πολλές ερωτήσεις σε σχέση με προσωπική και συλλογική ευθύνη εν καιρώ πολέμου.
Και τώρα τι;
Πολύ διάβασμα γιατί τα περιθώρια για εξεύρεση θέματος και υποτροφίας του ΙΚΥ στενεύουν επικίνδυνα..Τουλάχιστον η Αμερικάνικη Λογοτεχνία είναι αγαπημένη..Γυμναστήριο 4 φορές την εβδομάδα και tae bo(συνδυασμός χορού και kick boxing όπου ο ιδρώτας κυλάει ποτάμι αλλά το ευχαριστιέσαι τρελά) Ιδιαίτερο Ισπανικών..σχολείο..και ο Γ. τέρμα από στρατό!!!!!Και μαις που μορφωνόμαστε ξανά, είπαμε με τη φίλη και συνάδελφο Σ. να κάνουμε αίτηση σε ένα σεμινάριο μιας εβδομάδας στη Σκωτία που άμα το εγκρίνει το ΙΚΥ, είναι όλα πληρωμένα..Αν καταφέρουμε και πάμε, θα πάρουμε μαζί για το σαβ/κο που τελειώνει το σεμινάριο, τις αγάπες μας (γιατί μακρυά τους δεν αξίζουν και πολλά ότι και αν κάνεις)και θα πάμε στο Λονδίνο. Όνειρο που ελπίζουμε να βγει αληθινό τον Μάιο. Αφιερωμένο σε μένα το
'Λονδίνο, Άμστερνταμ ή Βερολίνο
έχεις ξεχάσει πια που θέλεις να πας
όσα κι αν έχω δανεικά πια δε σου δίνω
να κάνεις βόλτες με το magic bus'
Playlist
Bleeding Love-Leona Lewis
The Boy does Nothing-Alesha Dixon
That's not my Name-The Ting Tings
Viva La Vida-Coldplay
(αυτά τα κατέβασα-Τα παρακάτω τα είχα και τα ξανα-ακούω)
Ταξιδιάρα Ψυχή-Τρύπες
Της Σιωπής-Μάλαμας
Βουτιά από Ψηλά-Ενδελέχεια
(ότι φτιάχνω και ότι χάλασα, βουτιά από ψηλά,σε μολυβένια θάλασσα)
και το 'Απολύομαι' (συμπαράσταση στον φαντάρο!!!)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)