(φαρυγγίτιδα ή γερό κρύωμα)
-Έρχεται από μακριά;
-Όχι και πολύ
-Α, άρα δεν είναι η Ε. (μηνύματα της Μ. και Μ2 το βράδυ πριν εμφανιστώ ξαφνικά)
Η Ε. ήρθε από μακριά γιατί η Ρόδος είναι λίγο η άκρη του κόσμου.
Η βόλτα στην Αθήνα εκτός από την κύρια σκοπιμότητά της που ήταν να βρεθώ για λίγο δίπλα σε γονείς, φίλες/φίλους και (κυρίως) ταλαιπωρημένο από δουλειά και διπλωματική αγαπημένο, είχε και τις πολιτιστικές προεκτάσεις της. Ένα σινεμά και ένα θέατρο ήταν οι δόσεις κουλτούρας της πρωτεύουσας στο κορίτσι από το Dogville.
Ξεκινώ από το θέατρο, μιας και ήταν διακαής πόθος (κινηματογράφο διαθέτει η Ρόδος, θέατρο όμως…). ‘Λεωφορείο ο Πόθος’ του Tennessee Williams δια χειρός Άντζελας Μπρούσκου. Η πρώτη παρατήρηση για την παράσταση είναι ότι το έργο που είδαμε δεν ήταν το ‘Λεωφορείο ο Πόθος’ αλλά κάτι σε ‘based on...’ Δεν ήταν μόνο τα σκηνικά, με αναφορές στην σημειολογία της Αμερικάνικης κουλτούρας, ούτε τα ενδιάμεσα hip hop χορευτικά, ούτε οι αυθαίρετες αλλαγές στη φρασεολογία του κειμένου που με κάνουν να το λέω αυτό. Ούτε η εμφάνιση του συγγραφέα ανάμεσα σε κάποιες σκηνές με την μορφή του ηθοποιού που έπαιζε τον ‘Μιτς’ (παρατήρηση: σε κάποιο ανάλογο μεταμοντέρνο ανέβασμα θα ήταν πολύ πιο πρωτοποριακό να βάλεις την ηθοποιό Μπλανς να υποδυθεί τον Williams μιας και αυτή ήταν μια περσόνα του συγγραφέα.) Όλα αυτά λοιπόν θα είχαν ίσως κάποιο νόημα σε αυτό το διαφορετικό διάβασμα του κλασσικού έργου αν οι χαρακτήρες έμεναν ακέραιοι. Εδώ ο ρόλος της Μπλανς κατά την άποψή μου είχε κακοποιηθεί βάναυσα από την σκηνοθετική προσέγγιση. Ήταν μάλλον μια καρικατούρα της Μπλανς και από ότι κατάλαβα αυτό επεδίωκε η Μπρούσκου αλλά το ίδιο το κείμενο την πρόδιδε. Γιατί όσο και να θες να κάνεις καρικατούρα ένα τόσο βαθύ, δουλεμένο και τραγικό χαρακτήρα, δεν καταφέρνεις να περάσεις ελαφριά μονολόγους όπως αυτόν που αναφέρεται στο χαμό του Μπελ Ρεβ ή στην αυτοκτονία του νεαρού ομοφυλόφιλου συζύγου της. Και εκεί ήταν οι μόνες στιγμές που η Όλια Λαζαρίδου ήρθε σε επαφή με την ουσία του χαρακτήρα που υποδυόταν. Ο χαρακτήρας του Στάνλεϊ έμεινε και αυτός σε ένα επιφανειακό επίπεδο φωνών και τσαμπουκά χωρίς να δημιουργεί αυτήν την τόσο χαρακτηριστική αντίθεση με την Μπλανς. Ο Γιάννης Στάνκογλου, ένας από τους βασικούς λόγους που πήγα στη παράσταση καθότι αγαπημένος ηθοποιός και τον παρακολουθώ σε θέατρο-τηλεόραση-σινεμά, δεν με συνεπήρε εκτός από τη σκηνή που φωνάζει μετανοημένος τη Στέλλα. Η Στέλλα ήταν άχρωμη και μόνο ο Μιτς κατάφερε να μείνει πιστός στο χαρακτήρα του κειμένου. Σαν γενικό συμπέρασμα λοιπόν η παράσταση δεν νομίζω ότι ενδείκνυται για όσους δεν έχουν έρθει σε επαφή με το έργο του Williams γιατί η εικόνα που θα σχηματίσουν για αυτό θα είναι εντελώς λανθασμένη. Οι υπόλοιποι μπορούν να το δουν ως ένα πείραμα και να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα.
Από σινεμά έχω τις τρεις πρώτες κριτικές από ταινίες που σε προηγούμενο post είχα πει ότι ήθελα οπωσδήποτε να δω. Ξεκινώ από το Sweeney Todd όπου με χαρά διαπίστωσα ότι ο Tim Burton είχε μείνει πιστός στην σκοτεινιά του έργου, ο Johnny Depp τραγουδά αρκετά καλά αλλά η αποκάλυψη για μένα ήταν η Helena Bonham Carter. Αν δεν είσαι fan των musical ή δεν ξέρεις το έργο, μάλλον θα σε παραξενέψει όλο αυτό το τραγουδιστικό μέρος εν μέσω φόνων, οπότε καλύτερα σπίτι. Συνέχεια με
There will be blood, όπου το one man show του Daniel Day Lewis σε αφήνει άφωνο για άλλη μια φορά. Άξιος συνοδοιπόρος σε αυτό το έπος οικονομικής αναρρίχησης ο φέρελπις Paul Dano (The King, Little Miss Sunshine) που σύντομα θα ακουστεί ακόμα περισσότερο. Στα συν της ταινίας οι επιρροές της από κλασικά αμερικάνικα αριστουργήματα όπως ο Πολίτης Κέην. Όσο για το Oscar του Day Lewis δεν νομίζω ότι είχε κανείς αμφιβολία. (Παρένθεση nο.2: το blog και η συγγραφέας του δηλώνουν ενθουσιασμένοι που η πρόβλεψή-ευχή τους για τον Α’ Γυναικείο βγήκε αληθινή! Marillon Cotillard: το άξιζε και το πήρε). Τέλος, είδα χθες επιτέλους την Εξιλέωση και ενώ μέχρι σχεδόν το τέλος της ταινίας θα έλεγα ‘καλή αλλά προβλέψιμη’, η ανατροπή των τελευταίων λεπτών μαζί με τη συγκινησιακή φόρτιση του φινάλε την ανέβασαν κατηγορία.
Χθες πήγα στο Jumbo μαζί με την φίλη και συνάδελφο Δ. για να πάρουμε αποκριάτικα μιας και την Πέμπτη έχουμε το μεγάλο πάρτυ στο σχολείο. Κατέληξα σε αξεσουάρ μάγισσας (καπέλο, σκουπόξυλο) αλλά με ροζ μαλλιά και μπότες, για να κάνω την διαφορά από τις άλλες μαυροντυμένες μάγισσες που θα κυκλοφορούν. Κλασσικά αγόρασα και ένα σωρό άσχετα μικροπράγματα όπως φακέλους και στυλό με την Pucca, μπαλόνια, μπρελόκ με το αρχικό μου και ένα ελεφαντάκι, τετράδια, αυτοκόλλητα, ένα μπαλάκι με την Ντόρα τη μικρή εξερευνήτρια και 2 Playmobil. Ο παλιμπαιδισμός σε όλο του το μεγαλείο αλλά ποιος είπε ότι αυτό είναι κακό;
Τέλειωσα και τρία βιβλία σε αυτό το διάστημα για τα οποία θα γράψω αναλυτική κριτική σε επόμενο post.
Πριν κλείσω το σημερινό και σαν ένα σχόλιο στο χαμό με το blog www.press-gr.blogspot.com να αναφέρω ότι τελικά το να βρεις μια ψύχραιμη, αντικειμενική φωνή να ενημερωθείς για δυο-τρία πράγματα έχει καταντήσει κυνήγι θησαυρού. Ψάχνεις δεξιά-αριστερά, εφημερίδες, τσίρκο-τηλεόραση, διαδίκτυο. Καλύτερα όμως πλουραλισμός πηγών και ας έχεις περισσότερο ψάξιμο. Για αυτό, οι απόπειρες εναντίων των blogger είναι τουλάχιστον ύποπτες. Και αν όχι οι απόπειρες αυτές καθαυτές, τουλάχιστον η τόσο έγκαιρη αντιμετώπιση-‘εξιχνίαση’ των εκβιασμών μέσω blog-όσφαιρας σε ένα κράτος που δύο μήνες τώρα δεν έχει κουνήσει εκατοστό σε μια άλλη υπόθεση εκβιασμού πολύ μεγαλύτερων διαστάσεων.
Σήμερα δεν έγραψα ακούγοντας μουσική…Αλλά αυτό τον καιρό ακούω Placebo και Pearl Jam. Και για κάποιο λόγο, μου ξανακόλησε το American Pie από τη Madonna...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου