Η επιστροφή στα πάτρια εδάφη

Επιτέλους έφτασε η ώρα να γυρίσω στην Αθήνα, επειδή όμως ο υπολογιστής και το connex θα μείνουν στη Ρόδο, το blog θα ανανεωθεί τη νέα χρονιά! Με τους περισσότερους θα τα πούμε από κοντά, για τους υπόλοιπους...Merry Christmas!!!!!

4 και σήμερα

Πέρασε και το τελευταίο Σαββατοκύριακο πριν την πολυαναμενόμενη επιστροφή στα πάτρια Κορυδαλλιώτικα εδάφη και τώρα πλέον είναι καθαρά η ώρα της αντίστροφης μέτρησης (εξ ου και ο τίτλος που θυμίζει μαθητές πριν τη πενταήμερη). Ευτυχώς, τόσο το σαββατοκύριακο όσο και αυτή η εβδομάδα είναι αρκετά γεμάτα που δεν μου επιτρέπουν να νιώσω ότι οι μέρες περνούν αργά. Είναι γεγονός: Όσο πιο κοντά φτάνεις στο προορισμό σου, τόσο μεγαλύτερη σου φαίνεται η απόσταση που μένει να διανύσεις.

Τις προηγούμενες δύο εβδομάδες ετοιμάζαμε στα σχολεία Χριστουγεννιάτικες κατασκευές για να τις πουλήσουμε στο Bazaar που οργάνωσε ο δήμος μαζί με τα σχολεία και τα έσοδα θα διατεθούν σε φιλανθρωπικά ιδρύματα. Παρόλη τη κούραση των προηγούμενων ημερών, τις αμφιβολίες για την ποιότητα των κατασκευών, μερικές γκρίνιες για την πρόχειρη οργάνωση και τον βροχερό καιρό, τελικά και τα δύο σχολεία πουλήσανε όλες τις κατασκευές τους, το περιοδικό τους και τις κάρτες και μάζεψαν γύρω στα 1500 ευρώ που θα κάνουν τη ζωή κάποιων λίγο καλύτερη. Τα παιδιά δούλεψαν με ενθουσιασμό και πραγματικά χαίρεσαι να τα βλέπεις να μαθαίνουν την αξία του να κάνω κάτι για τον άλλο που με έχει ανάγκη χωρίς προσωπικό όφελος. Όσο για μένα, εφοδίασα το σπίτι με μικρά χριστουγεννιάτικα πραγματάκια που του δίνουν μια πιο ζεστή νότα. Προς το τέλος είχαμε μείνει δυο δασκάλες, η διευθύντρια και καμιά δεκαριά παιδιά και μοιραστήκαμε ζαχαρωτά και ζεστή σοκολάτα πριν τα μαζέψουμε. Οι δάσκαλοι πήγαμε για ένα καφέ και καθώς έμπαινα στην καφετέρια με τη φίλη μου τη Δέσποινα-οπαδό του Παναθηναϊκού- είδαμε στην οθόνη το Πανιώνιος- ΠΑΟ 1-0 και επιτόπου τηλεφώνησα στον Γ. να πανηγυρίσουμε μαζί.

Κυριακή είχαμε πει με την δασκάλα της Γ, την Τ., να πάμε στη γιορτή Γερμανικών ενός φροντιστηρίου μιας και είχαμε πολλούς μαθητές μας που θα έπαιρναν μέρος. Γινόταν σε μια αίθουσα εκδηλώσεων, στην αρχή του χωριού, πάνω στον κεντρικό δρόμο, κανένα 20λεπτο περπάτημα. Η μέρα ήταν πολύ ηλιόλουστη, ιδανική για περπάτημα και δεν κατάλαβα πότε έφτασα, κάτι που δεν ίσχυε την προηγούμενη φορά που είχα κάνει την διαδρομή με τα πόδια, ένα βροχερό πρωινό του Νοέμβρη, παρέα με τον Γ. να βιαζόμαστε να πάμε Ρόδο λόγω Π. Ε. Κ και να μην έχει ούτε ταξί ούτε λεωφορείο. Η γιορτή ήταν καλή, πολύ σύντομη, και έτσι επέστρεψα νωρίς σπίτι. Διάβασα λίγο τις Κυριακάτικες εφημερίδες και μετά με έπιασε μια κρίση καλής νοικοκυράς, για την οποία η μαμά μου θα ήταν περήφανη, και καθάρισα όλο το σπίτι. Μετά από ένα χαλαρωτικό μπάνιο, πήγα στα γενέθλια του Μ. μαθητή μου της Γ τάξης και γιου του σπιτονοικοκύρη μου. Δεν ήταν και άσχημα και ειδικά η υπέροχη τούρτα θα σε αποζημίωνε έτσι κι αλλιώς!

Σήμερα λέω να φτιάξω τη βαλίτσα. Είχα το τελευταίο μάθημα με τον Άγγλο μαθητή μου, ο οποίος μου έφερε ένα χριστουγεννιάτικο φυτό για να με ευχαριστήσει που τον βοηθάω, και έτσι δεν μπορούσα να πάω Ρόδο για κάτι τελευταίες δουλειές. Ες αύριον τα σπουδαία. Στο σχολείο δίνουμε βαθμούς την Τετάρτη, έχουμε τη γιορτή την Πέμπτη και Παρασκευή εκκλησία. Έχω κανονίσει μια βραδιά με πίτσα και dvd με τη Δέσποινα για την Τετάρτη και γενικά όλα πάνε καλά αλλά μέχρι την ώρα που θα δω τον Γ. στο λιμάνι, τίποτα δεν θα είναι όπως πρέπει. Μετά, όλα θα είναι τέλεια.

Playlist:

Amy Winehouse – Back to Black (Υπήρχε και πριν αρχίσουν να την κοπιάρουν όλες οι 15χρονες που δεν είναι ακόμα emo και η φωνή της συνεχίζει να είναι ότι καλύτερο κυκλοφορεί αν δεν την καταστρέψει το αλκοόλ και τα ναρκωτικά)

Franz Ferdinand – This Fire, Jacqueline και Take me out (Οι μουσικοί έρωτες της Αγγλίας κρατάνε για πάντα)

Archive - Fuck you (Τα λόγια είναι περιττά μπροστά στη μεγαλειότητα των στίχων όπως: There’s a space kept in hell with your name on the seat, with a spike and a chair just to make it complete, when you look at yourself do you see what I see, if you do why the fuck are you looking at me? Για αφιερώσεις με πολύ μίσος J )

Leonard Cohen – I am your man (If you want a partner take my hand…here I stand, I am your man - Για εμάς τις τυχερές που τον βρήκαμε και μας αποδεικνύει κάθε μέρα πόσο πολύτιμος είναι)

Shakira – Underneath your clothes (Underneath your clothes there’s an endless story, there’s the man I chose, there’s my territory, and all the things that I deserve, for being such a good girl honey- Η ανταμοιβή των καλών κοριτσιών-stealth)

Και το ‘Λιωμένο Παγωτό’ που είναι παντός καιρού και ακούγεται πολύ ΔΥΝΑΤΑ γιατί είναι ύμνος.

Ατάκα της ημέρας:

‘Life is like anything else’ (Woody Allen ‘Anything Else’)

Στίχος της ημέρας:

It’s always better on holiday, so much better on holiday, that’s why we only work when we need the money (Franz Ferdinand ‘Jacqueline’)

Οι αγάπες Stealth

Ακόμα ένα Σαββατοκύριακο που με φέρνει πιο κοντά στην πολυπόθητη ημερομηνία επιστροφής. Τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή που περισσότερο από κάθε άλλη δε θες να την περάσεις μόνος. Είτε είναι οικογένεια, είτε φίλοι, είτε αυτός που αγαπάς που θα σε περιμένει στο λιμάνι, οι μέρες ξαναγίνονται γραμμές που περιμένεις με αγωνία να σβήσεις για να γυρίσεις σ’ αυτούς.

Η ζωή στη Ρόδο έχει αρχίσει να παίρνει ένα ρυθμό. Οι καθημερινές περνούν με το σχολείο, τα διορθώματα, τα σχέδια μαθήματος που αυτή τη περίοδο περιλαμβάνουν Χριστουγεννιάτικες κατασκευές και τραγουδάκια (Jingle bells, jingle bells, jingle all the way, oh what fun it is to ride in one horse open sleigh, heyyyyyyyyyyyyyy) και δύο ιδιαίτερα. Τα βράδια διαβάζω (και συνειδητοποιώ πόσο μου είχε λείψει αυτό) και αυτή τη περίοδο εξερευνώ τον ‘Έρωτα στα χρόνια της χολέρας’ του Μάρκες. Θέλω πολύ να μοιραστώ τις πρώτες μου σκέψεις για το βιβλίο αλλά επειδή είμαι ακόμη στη μέση επιφυλάσσομαι. Όμως επειδή αυτές είναι κάπως θεωρητικές που έχουν να κάνουν με τη φύση του έρωτα και της αγάπης, λέω να πω 2 πράγματα. Ακόμα και όσοι δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο έχουν ακούσει ότι πρόκειται για μια επική ιστορία αγάπης που διατρέχει σχεδόν εκατό χρόνια. Φυσικά αυτό είναι μόνο το πρώτο επίπεδο αλλά ας επικεντρωθώ στο πρώτο κομμάτι. Ένα αγόρι δεκαοχτώ χρονών ερωτεύεται κεραυνοβόλα ένα δεκατριάχρονο κορίτσι. Δεν έχουν ανταλλάξει ούτε μια κουβέντα. Γίνεται σκιά της. Εκείνη αρχίζει να τον ερωτεύεται, χωρίς να καταλαβαίνει τι ακριβώς είναι αυτό που νιώθει. Ανταλλάζουν γράμματα και συμβολικά δώρα και αυτή η μυστικότητα φουντώνει τα αισθήματά τους. Ο πατέρας της αντιδρά και την παίρνει μακριά. Οι δυσκολίες και το αίσθημα του ακατόρθωτου, όπως συχνά συμβαίνει, τους πεισμώνουν και κρατιούνται από την ιδέα του άλλου. Περνάνε τρία χρόνια όταν εκείνη επιστρέφει και τότε, στη πρώτη τους συνάντηση, συνειδητοποιεί ότι όλα αυτά που ένιωθε τόσα χρόνια ήταν ένας έρωτας για τον έρωτα. Χωρίζουν. Και εκείνη παντρεύεται. Όχι από τρελό έρωτα. Αλλά αγαπάει τον άντρα της. Ζουν μαζί πενήντα χρόνια, όταν εκείνος πεθαίνει. Και ο πρώτος έρωτας επιστρέφει να την διεκδικήσει. Δεν ξέρω τι θα γίνει και αν τελικά αυτοί οι δύο καταλήξουν μαζί. Αλλά για πρώτη φορά, με ενοχλεί αυτή η ιδέα. Συνειδητοποιώ πόσο τα βιβλία και οι ταινίες μας έχουν μάθει να σκεφτόμαστε με κεφαλαία γράμματα. Να ωραιοποιούμε τις δύσκολες καταστάσεις και να μην δίνουμε αξία σε ότι δεν μας φαίνεται το λιγότερο συγκλονιστικό. Ήταν σαν ένα άρθρο που είχα διαβάσει σε ένα περιοδικό τύπου Cosmopolitan σε μια παραλία των καλοκαιρινών διακοπών. Έλεγε για τους μοιραίους ανθρώπους που κάνουν μια θεαματική είσοδο και κυρίως καταστροφική έξοδο από τη ζωή μας. Και για το πώς τείνουμε να αγνοούμε τους ανθρώπους που δεν τραβάνε τη προσοχή αλλά είναι πάντα εκεί, δίπλα μας. Αναφερόταν στα κορίτσια που ονόμαζε ‘κορίτσια stealth´όπως τα αεροπλάνα που δεν φαίνονται και εισέρχονται αόρατα στη ζώνη του εχθρού. Κατά κάποιο τρόπο πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου ‘κορίτσι stealth´. Εκεί όταν το χρειαστείς χωρίς τυμπανοκρουσίες. Για να επανέλθω όμως στο βιβλίο, αν καταλήξει να είναι ένας ύμνος σ’αυτόν τον έρωτα, θα με έχει κάπως απογοητεύσει. Γιατί κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι εύκολο να μείνεις τόσα χρόνια ερωτευμένος με κάποιον όταν δε ζεις μαζί του αλλά τον έχεις στήσει σε ένα βάθρο στο μυαλό σου. Όταν ο έρωτας δεν φθείρεται από καθημερινές προστριβές, από το βάρος της καθημερινότητας, μιας οικογένειας, της φθοράς του χρόνου… όταν δεν μαθαίνεις να δέχεσαι τα ελαττώματα του άλλου και να αγαπάς κάποιες μικρές συνήθειες. Για μένα η ιστορία ενός ζευγαριού που ζει μαζί πενήντα χρόνια και καταφέρνει να αγαπά βαθιά ο ένας τον άλλο είναι αληθινά επική και κάτι που θα έπρεπε να εύχεσαι να ζήσεις.

Επιστρέφοντας στη ζωή στη Ρόδο, η περίοδος αυτή στο σχολείο είναι από τη μια εορταστική και από την άλλη , μιας και τελειώνει το πρώτο τρίμηνο, γεμάτη τελευταία τεστ, διορθώματα και βαθμολογίες. Το να βάλεις βαθμούς τελικά δεν είναι και το πιο απλό πράγμα του κόσμου, μιας υπάρχουν πολλοί άγραφοι κανόνες. Για παράδειγμα στην Γ και Δ, που είναι Α-Β-Γ η βαθμολογία, δεν βάζουμε Γ. Επίσης στη κλίματα του 10 για την Ε και ΣΤ ξεκινάμε από 7. Οπότε κάνεις καινούργια μαθηματικά για να είσαι μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια και ταυτόχρονα όσο γίνεται πιο δίκαιος. Γενικά πιστεύω ότι το κατάφερα εκτός αν ακούσετε στις ειδήσεις λιντσάρισμα καθηγήτριας Αγγλικών σε χωριό της Ρόδου γιατί έβαλε 8 σε μαθήτρια της Ε που η μαμά της την προορίζει για τη σημαία. Το ότι η μαθήτρια έγραψε στο διαγώνισμα 4.5 και στο τεστ 8, δεν νομίζω να μετρήσει ως ελαφρυντικό.

Τα Σαββατοκύριακα είναι χωρισμένα σε αυτά που μένω χουχουλιάζοντας στον καναπέ βλέποντας DVD, διαβάζοντας Κυριακάτικες εφημερίδες και πίνοντας καφέ και σ’ αυτά που βγαίνω. Αυτό το σαββατοκύριακο που διανύουμε ανήκει στη πρώτη κατηγορία μιας και έχω αρπάξει και ένα κρύωμα αλλά επειδή τα δύο προηγούμενα μου έδωσαν την ευκαιρία να δω τη νυχτερινή ζωή της Ρόδου, λέω να σας πω μερικά πράγματα.

4 κορίτσια βγήκαμε στην Παλιά Πόλη και πήγαμε για ένα ποτό στο bar Paffuto, ένα πολύ ωραίο χώρο, κλασσικά γεμάτο αλλά ευτυχώς όχι τόσο που να νιώθεις όπως μέσα στο 222 Ευαγγελισμός-Φιλοσοφική. Μετά καταλήξαμε στο πιο in club της Ρόδου, το Dome, γεμάτο νεαρόκοσμο και κυρίως φοιτητόκοσμο, ωραία μουσική και με μεγάλο χώρο, με 2 μπαρ, καναπέδες-που όμως είναι συνήθως ρεζερβέ- και κενό χώρο για χορό. Ωραία, δε λέω, αλλά για μένα που τα club δεν είναι το φόρτε μου, καταλήγει κάπως βαρετό. Το club θέλει μεγάλη παρέα, να κάνετε καμιά χαζομάρα, να χορεύετε και όχι απλώς να κουνιέστε πέρα δώθε με το ποτό στο χέρι. Την Κυριακή κανονίσαμε με τις 2 κοπέλες να πάμε σινεμά. Ήμασταν ανάμεσα στο Beowulf και το The Heartbreak Kid (7 μέρες φαγούρα, ελληνιστί) και καταλήξαμε στο δεύτερο. Η Ρόδος έχει 2 σινεμά, το ‘Παλλάς’ και το ‘Μετροπόλ’. Μέχρι τώρα είχε τύχει όλες τις ταινίες να τις δω στο Μετροπόλ. Το Παλλάς είναι αρκετά καλό αλλά αυτό που είναι όλα τα λεφτά είναι το καφέ-εστιατόριο Hollywood δίπλα του. Πολύ ωραίος χώρος, με λαχανί και πορτοκαλί πολυθρόνες και καναπεδάκια, ποικιλία καλού και φθηνού φαγητού, γλυκών και καφέδων. Το ιδανικό για πριν ή μετά από μια ταινία. Στη ταινία γέλασα αρκετά, παρόλο που ο Μπεν Στίλερ συνήθως δε μ’ αρέσει, εδώ όμως ήταν αρκετά καλός. Μπορείτε βέβαια να τη δείτε και σε DVD, δεν είναι ανάγκη να τρέξετε σινεμά, όπως ας πούμε πρέπει να τρέξετε στην επανέκδοση του ´Χριστουγεννιάτικου Εφιάλτη´ του Burton σε 3D. Από 13 Δεκεμβρίου. Θα το παίζει και το Village.

Το προηγούμενο Σάββατο είχε ένα καφέ εδώ ροκ βραδιά και επειδή βρέθηκα στο στοιχείο μου και μου έχουν λείψει αυτά τα live, πήγα. Εκεί ήταν και ο διευθυντής μου, που μακάρι να ήταν τέτοιοι άνθρωποι όλοι οι διευθυντές, με τη γυναίκα του και 2 άλλες κοπέλες. Το συγκρότημα ήταν 3 γερόλυκοι του ροκ με 2 ακουστικές κιθάρες και ντραμς και είπαν ωραία τραγουδάκια. Ο κόσμος ήταν λίγος και προς το τέλος μόνο η δική μας παρέα χειροκροτούσε αλλά εμένα μου άρεσε το σκηνικό και ταυτόχρονα μου θύμισε πόσο μου έχει λείψει ο Σταυρός του Νότου, so please Μανώλη και Στάθη μη φύγετε μέχρι να έρθω Αθήνα!!!! Μετά από αυτό όμως ήταν που έκανα την υπέρβαση και άφησα να με πείσουν να πάμε στα μπουζούκια. Το έντεχνο-ροκ παρελθόν μου γύρισε τα μάτια όταν χόρευα στη πίστα ‘Θέλω να τα πιω’ και ‘Για σένα’ αλλά όλα εμπειρίες είναι και τώρα ξέρω πως είναι να είσαι πρώτο τραπέζι πίστα, να πετάς και να σου πετάνε λουλούδια και να πίνεις λίγο ουίσκι με πολύ κόκα κόλα. Το έζησα και αυτό και παρότι νιώθω πολύ πιο άνετα στο Σταυρό του Νότου, δεν τα πέρασα άσχημα. Το μαγαζί λεγόταν Άστρα, εννοείτε δεν ήξερα κανέναν από τους τραγουδιστές αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι οι φωνές όλων ήταν πολύ καλές, καλύτερες από κάποιους που βρίσκονται σε μεγάλες πίστες. Κοιμήθηκα 7 το πρωί, ξύπνησα 2 και 8 μας είχε τραπέζι ο διευθυντής, όπου κάναμε και ένα μίνι συμβούλιο.

Οπότε, κάπως έτσι είναι η ζωή εδώ, με πολλά τηλέφωνα στον Γ. γιατί όσο περνάνε οι μέρες τόσο πιο δύσκολο είναι να είμαι μακριά του, και με τα σχέδια για τα πιο ωραία Χριστούγεννα μέχρι τώρα (ναι, πάλι εξαιτίας του Γ. γιατί τα προηγούμενα χρόνια δυστυχώς δεν υπήρχε στη ζωή μου). Εννοείτε πως ανυπομονώ να κάνουμε πολύ catch up φιλενάδες γιατί όλα, θέλω να τα ξέρω όλα...

Playlist:

Το soundtrack του Moulin Rouge που κατέβασα και είναι σούπερ! The Show must go on και Tango de Roxane απλώς υπέροχα.

Ατάκα της ημέρας:
Non, je ne regrete rien Με Edith Piaf την Marillon-take the Oscar and run- Cotillard