Οδηγίες Χρήσης Τάξης και άλλα συναφή...

Είχα υποσχεθεί ένα post με όλα τα χρήσιμα πράγματα που μάθαμε στα Π. Ε. Κ και αυτά που έχω συνειδητοποιήσει σ’ αυτόν τον πρώτο χρόνο διδασκαλίας στο Δημόσιο σχολείο. Πράγματα που δεν θα γράψουμε ποτέ στον ΑΣΕΠ αλλά θα τα αντιμετωπίσουμε στη σχολική τάξη.

Επειδή όμως δεν είσαι απλώς εσύ και η τάξη σου αλλά ο διευθυντής και οι άλλοι συνάδελφοι, οι γονείς και ο Προϊστάμενος, πρέπει να έχεις μια σχετική διπλωματία για να μην καταλήξεις τσακωμένος με όλους ή στη μπούκα του κανονιού. Εγώ πιστεύω ότι φέτος στάθηκα αρκετά τυχερή, δεν αντιμετώπισα ακραίες περιπτώσεις όπως:

Περίπτωση 1^η: Συνάδελφος σε Λύκειο της Ρόδου προκάλεσε την μήνη της (υπερήλικης και παλαιολιθικών αντιλήψεων) φιλολόγου –Λυκειάρχου επειδή έβαζε στους μαθητές τραγούδια στα οποία συμπλήρωναν τους στίχους. Η Λυκειάρχης πίστευε ότι αυτό δεν ήταν μάθημα, προκαλούσε ‘αναρχία’, ‘θόρυβο’ και ήταν αποτέλεσμα του ότι η συνάδελφος βαριόταν να διδάξει.

Περίπτωση 2^η :Σύμφωνα με τον Σχολικό μας σύμβουλο, σε σχολείο της Κόνιτσας (Γυμνάσιο-Λύκειο) το μάθημα δεν ξεκινούσε αν δεν θυμιάτιζαν την τάξη και καμία νεοδιόριστη καθηγήτρια δεν στέριωνε επειδή ο Διευθυντής και η σχολική επιτροπή εισηγούνταν την μετάθεσή της για λόγους ‘ηθικής’: Φορούσε παντελόνι, ο λαιμός ήταν ακάλυπτος, το μαλλί δεν ήταν κότσος.

Περίπτωση 3^η: Το Γυμνάσιο της Ανάφης έχει 5 παιδιά. 1 μαθητής στην Α Γυμνασίου και 4 μαθητές στην Γ Γυμνασίου. Ο νεοδιόριστος συνάδελφος αναρωτιόταν αν έπρεπε να σπάσει το τμήμα της Γ σε 2 επίπεδα (αρχάριοι-προχωρημένοι).

Στο Δημοτικό είσαι λίγο δασκάλα, λίγο μαμά. Είναι πολύ εύκολο να σου πουν μυστικά, να σου δείξουν την αγάπη τους, να θαυμάσουν το πιο απλό πράγμα. Για παράδειγμα, με έχουν αποκαλέσει με ειλικρινή θαυμασμό ‘πραγματική ζωγράφο’ επειδή σχεδίαζα στις Χριστουγεννιάτικες κάρτες τους ένα κεφάλι Αϊ Βασίλη και ένα κερί. Η αγάπη που παίρνεις είναι πραγματικά μεγάλη. Και σου δίνει την ευκαιρία να δώσεις και εσύ. Αυτό είναι πολύ σημαντικό και σε γεμίζει πραγματικά. Αλλά το να νοιάζεσαι για τόσα παιδιά μπορεί να είναι και κάπως ψυχοφθόρο. Δεν έχεις μόνο μία τάξη, έχεις 160 παιδιά. Με τα οποία, αν είναι ο χαρακτήρας σου έτσι, δένεσαι γιατί τα βλέπεις 3 ώρες κάθε εβδομάδα. Αγχώνεσαι στα διαλείμματα, προσπαθείς να καταλάβεις τι πάει στραβά και κλαίνε με το παραμικρό, στις εκδρομές είσαι με το ένα μάτι εκεί που παίζουν, χαίρεσαι απίστευτα όταν παριστάνεις λίγο τον κλόουν σε μία δραστηριότητα και τα βλέπεις να γελάνε και να συμμετέχουν, στενοχωριέσαι όταν θα τα αποχαιρετήσεις. Το ένιωσα έντονα το Πάσχα που τα αποχαιρετούσα πριν φύγω για Αθήνα και είχα έναν κόμπο στο λαιμό, κυρίως επειδή ήξερα ότι του χρόνου δεν θα τα έχω. Δεν τους το έχω πει ακόμα και νομίζω πως με μερικά θα μας πάρουν τα ζουμιά. Ας πούμε, χθες, σε μία Γ δημοτικού, μου ζητούσανε να τους αφήσω να βγουν έξω. Και τους έλεγα ‘όχι’. Τότε ένα παιδάκι, για αστείο είπε ‘κυρία αν δεν μας αφήσετε θα είστε κακιά’ και εγώ είπα ‘ναι, είμαι κακιά, λοιπόν’ και τότε πετάχτηκε ο Νίκος, που έχει δηλώσει ότι με αγαπάει, σηκώθηκε όρθιος και είπε ‘Όποιος πει τίποτα κακό για την κυρία μου θα τα έχει βάλει μαζί μου’. Τι μπορεί να πάθεις με τέτοιους ‘σωματοφύλακες’;

Τώρα είναι πάλι περίοδος τεστ και διορθωμάτων και τι βλέπουν τα μάτια σου σε μερικά είναι απίστευτο. Προχτές με είχε πιάσει νευρικό όταν διόρθωνα το τεστ μιας μαθήτριας της Γ δημοτικού, που ζήτημα αν έχει ανοίξει το τρισχαριτωμένο βιβλίο που κάνουμε 2 φορές και έβλεπα τις απαντήσεις της. Παραθέτω μερικές αυτολεξεί.

a) -What´s this? (Δίπλα είχε την εικόνα και η απάντηση έπρεπε να ήταν: This is a giraffe)

-It’s καμηλοπαρδαλί

b) -What are these? Η αντίστοιχη εικόνα έδειχνε τα πουλιά άρα η απάντηση θα ήταν :These are birds)

-These are καναρίνια.

-Have you got a pet? ___Νόου__

-Have you got black hair? __Γές___

Την επόμενη φορά που θα φτιάξετε activity, μην έχετε αυτά στο μυαλό σας. Η ιδανική τάξη του ΑΣΕΠ είναι

the secret combination

and a mystery to you,

use your imagination,

it’s not easy nor it’s true

ΥΓ: Χωρίς καλά καλά να το καταλάβω, συνειδητοποιώ ότι η ώρα που θα φύγω φτάνει ολοταχώς. Ένας μήνας έμεινε. Και η αλήθεια είναι ότι στεναχωριέμαι κάπως. Αλλά ευτυχώς θα έχω τη σπουργιτοπροστάτιδα Μ. και την ευελπιστούμε -να -οδηγείς -το -αμάξι -που -θα -νοικιάσουμε Α. να κάνουν την μετάβαση πολύ, πολύ πιο εύκολη. Είπαμε, τώρα ειδικά που είμαι το κορίτσι του φαντάρου, είναι οι φίλες που έχουν το δύσκολο έργο να μεταδώσουν κέφι για να το δώσω και εγώ με τη σειρά μου στο στρατευμένο νιάτο…

Η ζωή μετά Πάσχα

Υπάρχουν πάρα πολλά να γράψω για τις τέλειες μέρες στην Αθήνα, την επιστροφή στην καθημερινότητα του σχολείου, τη διάθεσή μου, το ότι ο Γ. φεύγει φαντάρος και άλλα τόσα που καμιά φορά βραχυκυκλώνω και δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω. Το βασικό είναι ότι αυτή τη φορά μου ‘κακοφάνηκε’ πολύ η επιστροφή. Όχι στη δουλειά μετά τις διακοπές αλλά η παραμονή σε ένα άδειο σπίτι.

Μετά από κάθε επιστροφή στη μεγάλη πόλη, η επιστροφή στη φύση είναι μουντή ακόμα και αν ο καιρός έχει γίνει πλέον καλοκαιρινός. Παρότι σήμερα Κυριακή που τα γράφω αυτά ο καιρός είναι συννεφιασμένος, αποτρέποντας κάθε σκέψη για μια επίσκεψη στην παραλία-όχι για μπάνιο αλλά για να λιαστούμε λίγο-, όλη την προηγούμενη εβδομάδα βάλαμε τα καλοκαιρινά μας. Ευτυχώς δηλαδή μιας και εγώ στη βαλίτσα μου μόνο κοντομάνικα είχα. Στη ντουλάπα μου τώρα υπάρχει ένα ελαφρύ αμάνικο πουλοβεράκι, ένα φουτεράκι και ένα ελαφρύ καλοκαιρινό μπουφανάκι. Γι’ αυτό ελπίζω ο καιρός να είναι ηλιόλουστος από δω και στο εξής, μην αναγκάζομαι να ψωνίζω χειμωνιάτικα τώρα που οι βιτρίνες έχουν γεμίσει αέρινα φουστανάκια σε τόσο ωραία χρώματα. Ο μόνος λόγος να χαιρόμαστε για αυτόν τον καιρό είναι τα ρούχα γιατί στο σχολείο μόνο βασανιστήριο μπορεί να χαρακτηριστεί το μάθημα με 25 παιδιά που έχουν μπει για τα καλά στην άνοιξη και το μόνο που σκέφτονται είναι παιχνίδι, παιχνίδι και πάλι παιχνίδι. Τι να τους πει τώρα η Ιστορία, Γλώσσα, τα Μαθηματικά ή τα Αγγλικά. Οι μισοί δεν κουβαλάνε πλέον τα βιβλία μαζί. Πιο οργανωμένοι είναι οι τουρίστες από τα καμάρια μου. Αλλά δεν μπορείς να τους φωνάξεις κιόλας, παιδιά είναι. Εδώ εμείς το’ χουμε δύσκολο να συγκεντρωθούμε, τι να κάνουν και αυτά που είναι και η ηλικία τους; Εν τω μεταξύ κάτι οι σχολικοί αγώνες, κάτι που αρχίζουν οι προετοιμασίες για τη γιορτή του καλοκαιριού, λίγο που έχουμε και μια μονοήμερη, άντε να τους βάλεις το τελικό διαγώνισμα…Να δω τι θα δουν τα μάτια μου στα γραπτά…

Πριν συνεχίσω τα της Ρόδου, ας κάνω ένα ευχάριστο διάλειμμα να θυμηθώ τα ωραία του Πάσχα. Αρχικά να πω ότι τη δεύτερη εβδομάδα ούτε που την κατάλαβα πως έφυγε. Ήταν και πιο γεμάτη από συναντήσεις, καφέδες, τραπέζια και διάφορα, που η Κυριακή ήρθε και εγώ σκεφτόμουν ότι χρειάζομαι τουλάχιστον ακόμα ένα Σαββατοκύριακο με τον Γ. (μην πω εβδομάδα ή μήνα για να δείξω καλό πρόσωπο σε όλους όσοι μου θυμίζουν πόσο τυχεροί είμαστε εμείς οι εκπαιδευτικοί στο θέμα των διακοπών) για να έχω την δύναμη να γυρίσω στη Ρόδο. Γιατί κάθε φορά είναι όλο και πιο δύσκολη να τον αφήσω. Φαντάζομαι ότι είναι λογικό, όσο περνάει ο καιρός, δένεσαι όλο και περισσότερο και έτσι αφού περνάς κάθε φορά όλο και καλύτερα, δεν μπορείς να ξεκολλήσεις. Τώρα μάλιστα που ο Γ. μπαίνει φαντάρος έχεις μια αγωνία παραπάνω γιατί είναι μια τελείως διαφορετική φάση, έχεις ακούσει ιστορίες από φίλους και γνωστούς για το πόσο δύσκολη περίοδος μπορεί να είναι για ένα ζευγάρι και σκέφτεσαι πως θα το διαχειριστείς που είσαι και μακριά. Δεν έχει σημασία καμιά φορά πόσο πολύ αγαπάς κάποιον ή πόσο σίγουρη αισθάνεσαι για τη σχέση αυτή. Οι ανασφάλειες βρίσκουν πάντα λίγο χώρο και σε κάνουν να φέρεσαι κάπως διαφορετικά. Μετά βέβαια επανέρχεσαι στα κανονικά σου, όταν έρχεται ένα μήνυμα ή ένα τηλέφωνο και σου δείξει ότι τίποτα δεν άλλαξε.

Τι κάναμε το Πάσχα λοιπόν; Φάγαμε πολύ και ευτυχώς που υπάρχει η νηστεία της Μεγάλης Εβδομάδας και σώζει λίγο την κατάσταση. Μετά έρχονται τα παϊδάκια, τα ψητά κατσικάκια, οι μπριζόλες, τα μπάρμπεκιου και τα Τσέχικα εστιατόρια και σε κάνουν κανονικό ‘μπιφτεκάκι’. Πήγαμε στην Ερέτρια (και είδα την διαδρομή που ελπίζω να κάνω κάθε Σαββατοκύριακο από Σεπτέμβριο), στο Λουτράκι –και τις 2 φορές σε φίλους του Γ. και για φαγητό, οπότε τα σχόλια περιττεύουν, περάσαμε άψογα. Στο Λουτράκι μιλούσα με μία κοπέλα που μου έλεγε πόσο με ζηλεύει που δουλεύω στη Ρόδο και του χρόνου στην Εύβοια και γενικά μακριά από Αθήνα. Χαμογελάω κάθε φορά που τα ακούω και σκέφτομαι αμέσως ‘Δεν έχει σχέση. Και δεν έχει ζήσει μόνη της σε χωριό’. Δεν αμφιβάλλω ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι της φύσης και της ηρεμίας. Η Αθήνα τους κουράζει. Η συγκεκριμένη κοπέλα σπούδασε Πάτρα. Δεν πιάνεται για επαρχία όταν είσαι φοιτητής και έχεις γύρω σου όλο φοιτητές. Και σε 2 ώρες μπορείς να είσαι Αθήνα. Αν πας σε ένα χωριό και αφήσεις πίσω σου φίλους, είναι δύσκολο. Αν αφήσεις φίλους και σχέση, ο μόνος τρόπος για να το αντέξεις είναι να ξέρεις ότι το κάνεις προσωρινά. Και εγώ όταν ήμουν Αγγλία, δεν ήθελα να φύγω. Μου έλειπαν οι φίλοι της Ελλάδας, αλλά δύο από τις κολλητές ήταν και αυτές Αγγλία. Και στο Λονδίνο έκανα και παρέες και φιλίες. Μου φαινόταν βλακεία που έβλεπα άλλους Έλληνες να φεύγουν με την πρώτη ευκαιρία για Ελλάδα και που αρχές καλοκαιριού γύρισαν πίσω. Μου φαινόταν ότι δε ζούσαν την μοναδική εμπειρία της Αγγλίας. Αλλά τώρα ξέρω πως αν είχα γνωρίσει τότε τον Γ. θα ήμουν και εγώ μία από εκείνους.

Μέσα στις γιορτές πήγαμε σ’ ένα Τσέχικο εστιατόριο στους Αμπελόκηπους, τη ‘Βοημία’, που έχει πολύ νόστιμο φαγητό, μεγάλες μερίδες και λογικές τιμές, ωραία ατμόσφαιρα οπότε το συστήνω ανεπιφύλακτα. Φάγαμε και στο ‘Τσιφλίκ Μπαχτσέ’ στο Γκάζι με την Κ. και μια φίλη της και μπορώ να πω πολύ καλά λόγια και γι’ αυτό. Είδαμε το ‘21’, μια ταινία με Αμερικάνικα top πανεπιστήμιο και καζίνο που παίζουν μπλακ τζακ. Καλή ήταν αν και εγώ βαρέθηκα λιγάκι προς τη μέση, το cast δεν με ενθουσίασε. Αντίθετα το ´Funny Games´ του Χάνεκε ήταν η ταινιάρα που περίμενα ότι θα ήταν. Όσοι έχουν δει την πρώτη ταινία σίγουρα δεν την έχουν ξεπεράσει οπότε αν δεν είσαι κολλημένος σινεφίλ ή φανατικός του σκηνοθέτη (προσωπικά ανήκω και στις 2 κατηγορίες) δεν χρειάζεται να δεις το αμερικάνικο ριμέικ από τον ίδιο. Αν τώρα δεν έχεις ιδέα, μπες πρώτα λίγο στο site να πάρεις μια ιδέα και αν δεν σε τρομοκρατήσει, go for it. Η Watts είναι εξαιρετική και μπράβο της που είπε ‘ναι’, ο Pitt μπήκε επίσημα στη λίστα με τους σούπερ νέους ηθοποιούς και γενικά όλο το cast δίνει ρέστα. Να βλέπουν κάτι τέτοιες ταινίες και όσοι λένε ότι κάνουν θρίλερ να παίρνουνε κανένα μάθημα.

Πήγαμε και σε ένα πάρτυ, που έγινε σε ένα σπίτι που είναι και εκθεσιακός χώρος, το Ash in Art, και χορέψαμε και λίγο που τους είχα πρήξει όλους, ‘θέλω να χορέψω’ και ‘πάμε κάπου να χορέψω’. Ανακάλυψα και ένα δάσος στη καρδιά της πόλης, στη Καισαριανή, υπέροχο, ήρεμο, ιδανικό για κυριακάτικους περιπάτους.

Εδώ πάμε για βόλτα στη Παλιά Πόλη που και κάθε μέρα να πηγαίνεις δεν τη βαριέσαι ποτέ. Έχουν ήδη έρθει οι τουρίστες, γέμισε πάλι η Ρόδος και μιας και ο Γ. δεν υπάρχει περίπτωση να έρθει, αυτό που περιμένω με ανυπομονησία πια είναι ο ερχομός των κοριτσιών και η συναυλία του Μανώλη, του Στάθη και του Μύρωνα (δεν τον ξέχασα αυτή τη φορά, Μ2…).

Αυτά για τώρα και μία παράκληση: Send all your love γιατί η φιλενάδα σας τη χρειάζεται…Άντε, γιατί είναι και παραπονιάρα αυτό τον καιρό:)

Playlist

Ότι έχουμε σε Τσαλιγοπούλου, για να συνειδητοποιήσουμε ότι κάποιοι άλλοι ‘τραγουδιστές’ είναι τελικά πολύ μικροί όσο και να προσπαθούν να τους κάνουν μεγάλους.

Στίχοι

The way it’s all a matter of the time

I will not worry for you

You’ll be just fine

Take my thoughts with you

And when you’ll look behind

You will surely see a face that you’ll recognize

You’re not alone

I’ll wait till the end of time

Open your mind

Surely it’s plain to see

You’re not alone

I’ll wait till the end of time for you

Open your mind

Surely there’s time to be with me

It is the distance

that makes life a little hard

To mind that once worth loss

Not so many miles apart

I will not falter though

I’ll hold on to your hope

Save it back where you belong

And see how our love has grown

Olive- You are not alone

(ταιριάζει και σε μένα και στον Γ.)