The Nightmare before Crisis-tmas

Είμαστε μια χύτρα που δεν μας έχουν ακόμα αφαιρέσει τη βαλβίδα. Εμείς βράζουμε και μαζεύουμε ατμό αλλά η αποσυμπίεση αργεί. Πόσο θα αντέξει κανείς πριν κάνει μπαμ?

Επειδή μάλλον κανείς από τους πάνω δεν νοιάζεται ή δεν έχει καταλάβει το μέγεθος του μπαμ που θα γίνει, καλό είναι να βρούμε μόνοι μας τη βαλβίδακαι να τη σπρώξουμε μήπως και κρατήσουμε λίγη ψυχραιμία στα απανωτά χτυπήματα της κρίσης. Οι πιθανές καταστάσεις είναι δύο: ‘Η δουλεύεις σαν τον τρελό σε μία ή δύο δουλειές, μαζεύοντας λεφτά σαν τον μέρμηγκα για να τα πληρώσεις μετά σε ΔΕΗ, Εφορία, τράπεζες, ασφάλειες, νοίκια κτλ. ή δεν έχεις καμία δουλειά και τρελλαίνεσαι από την αγωνία για το πότε θα βρεις ώστε να μπεις και εσύ σε μία σειρά (το πιο πιθανό είναι η σειρά αυτή να είναι η σειρά σου στην ουρά της ΔΕΗ). Αλλά η ζωή δεν είναι μόνο δουλειά, αν και νομίζω ότι για όσους δουλεύουν αυτή τη περίοδο, ζωή εκτός δουλειάς υπάρχει μόνο τα σαββατοκύριακα. Και σαν κάτι να έχει συμβεί και τώρα που σφίγγουν τα οικονομικά, αντί να γίνεται κάτι να σκάει το χειλάκι, όλο αρρώστιες προκύπτουν, φάρμακα, γιατροί, εξετάσεις, ανησυχίες, καβγάδες, τσακωμοί, μιζέρια, μια κατάθλιψη σε περιβάλλει και εσύ στο κέντρο. Γι’αυτό το καλύτερο είναι βρει κανείς τι του προσφέρει ευχαρίστηση, μικρά πράγματα, που να μπορεί να τα απολαύσει, και να προσπαθεί να τα κάνει. Μόνο έτσι δε θα αρχίσουμε να πλακωνόμαστε στις μπουνιές στο δρόμο μεταξύ μας (το λέω γιατί στο σχολείο παίζει αυτό το ενδεχόμενο με κάποιους γονείς)

Η premieregirl έχει τις δικές της βαλβίδες. Έμψυχες πάνω απ’όλα. Τον Γ. και τα σαββατοκύριακα που περνάμε μαζί. Άλλες φορές ολόκληρα (τα περίφημα incognito), άλλες φορές μοιρασμένα ανάμεσα σε γονείς και φίλους. Οι φίλοι μου. Με τα δικά τους ζόρια, με τις συζητήσεις μας να μην είναι τόσο ανάλαφρες όπως παλιά, με τα ενήλικα προβλήματα παρόντα να ζητούν λύσεις. Είναι δυνατοί όμως. Και ώριμοι. Και βράχοι. Και τζόκερ για όπου χρειαστεί. Αν έχετε ακούσει το τραγούδι των Magic de Spell, σε ποίηση της Κατερίνας Γώγου «εμένα οι φίλοι μου», ναι, είναι βαρύ και μιλά για άτομα σε μια ζωή παρηκμασμένη, αλλά η αγάπη για τους δικούς μας ανθρώπους είναι εκεί, ξέφωτο σε τοπίο ζωής σκοτεινό.
Υπάρχουν και οι άψυχες βαλβίδες όμως. Ταινίες, βιβλία και μουσική. Και ενίοτε απλώς ένας καφές και ένα τζάκι. Μια ανάσα ξεκούρασης από το τρέξιμο της εβδομάδας. Θ’αρχίσω με βιβλία. Πριν περίπου κανένα δίμηνο έκανα μια παραγγελία από το amazon και επειδή είδα ότι συμφέρει απίστευτα ν’αγοράζεις βιβλία από εκεί (με 25 λίρες=29 ευρώ) παραγγελία (που αντιστοιχεί σε 4-5 λογοτεχνικά βιβλία) έχεις δωρεάν έξοδα αποστολής, ξαναέκανα τώρα. Οι τίτλοι που αγόρασα είναι οι εξής:

Camilla Lockberg – The Preacher
Στα ελληνικά μόλις κυκλοφόρησε από τον Ψυχογιό με τον τίτλο «Ο Ιεροκύρηκας». Το καλοκαίρι είχα αγοράσει το πρώτο βιβλίο της με τον τίτλο «Η παγωμένη πριγκίπισσα» και είχα ενθουσιαστεί με την πλοκή και το κεντρικό ζευγάρι των πρωταγωνιστών οπότε περίμενα με ανυπομονησία να βγει το επόμενο. Όμως όταν στα ελληνικά έχει 18 ευρώ και στο amazon 7,5 ευρώ, ε ,θα τιμήσω την αγγλική βερσιόν, να διατηρήσω και τα αγγλικά μου στο επίπεδο τους γιατί με αυτά που κάνουμε στο σχολείο θα ξεχάσω και αυτά που ξέρω.

Ian Rankin – A question of blood και Exit Music
Ανακάλυψα τον Ίαν Ράνκιν στη βιβλιοθήκη της Χαλκίδας. Βασικά είχα διαβάσει στις βιβλιοκριτικές των εφημερίδων για τον επιθεωρητή Ρέμπους και τις περιπέτειες του στο Εδιμβούργο αλλά δεν είχε τύχει ποτέ να διαβάσω κάτι. Το πρώτο βιβλίο που διάβασα λοιπόν από τη βιβλιοθήκη ήταν η «Μνήμη Νεκρών» και κόλλησα. Βρήκα στο Public δύο άλλα βιβλία του, «Οι Καταρράκτες» και το «» και τα αγόρασα (ανήκαν κιόλας στην προωθητική ενέργεια βιβλίων με χαμηλή τιμή). Αγαπώ τον Ρέμπους και την Σίβον, τους βασικούς ήρωες του Ράνκιν. Λατρεύω να διαβάζω τα βιβλία του που είναι γεμάτα Εδιμβούργο. Γι ‘αυτό το amazon μου έστειλε το «A question of blood” και τώρα το ‘Exit Music” που είναι το τελευταίο του Ράνκιν με ήρωα τον Ρέμπους.

Johnathan Franzen –Corrections και Freedom
Για όσους ασχολούνται με την Αμερικάνικη Λογοτεχνία, ο Τζόναθαν Φράνζεν είναι το νέο είδωλο. Ένας άξιος συνεχιστής του έργου των μεγάλων αμερικάνων πεζογράφων που αναλύουν με τα οικογενειακά τους «έπη» τη σύγχρονη αμερική. Ένας μη εβραίος Φίλπ Ροθ, με βάθος, με χιούμορ, με γνήσια αγάπη για τους ήρωες του και με τόσο καλή γραφή που στο τέλος του βιβλίου όπως εύστοχα έγραψε ένας κριτικός «νιώθεις ότι τους ξέρεις καλύτερα από τον εαυτό σου».

Α. Μ. Ηomes – The end of Alice
Αυτό τώρα είναι ένα δύσκολο βιβλίο. Προκάλεσε σάλο όταν κυκλοφόρησε γιατί έχει σαν πρωταγωνιστή έναν φυλακισμένο παιδίφιλο και την αλληλλογραφία του με μία νεαρή κοπέλα. Δεν το έχω διαβάσει ακόμα για να έχω γνώμη αλλά σίγουρα θα προκαλέσει τα όρια του αναγνώστη.

Πέδρο Χουάν Γκουτιέρες – Η βρώμικη τριλογία της Αβάνας και Η Μελαγχολία των Λιονταριών
Διάβασα μόνο το πρώτο καθώς για το δεύτερο συνεχώς άλλα βιβλία παρεμβάλλονται και του κλέβουν τη θέση. Προκλητικό, σεξουαλικό, χύμα, αυθεντικό, πολλοί λένε ότι μιμείται το στυλ του Μπουκόφσκι, δεν έχω διβάσει Μπουκόφσκι και έτσι θα μείνω στην κυνική ματιά –εντελώς μη τουριστική- της Κούβας που μας προσφέρει.

Ιωάννα Καρυστιάννη – Τα Σακιά
Το διαβάζω τώρα, παράλληλα με το Freedom, και έχω να πω ότι μέχρι στιγμής μ’αρέσει πολύ το θέμα και ο τρόπος που το χειρίζεται. Και βρίσκω υπέροχο τον τίτλο και τη μεταφορά, τα σακιά που μεταφέρουμε/σέρνουμε πίσω μας φορτωμένα με τις αμαρτίες, τις αποτυχίες και τις τύψεις της ζωής μας.

Το καλοκαίρι διάβασα αρκετά, πολλά αστυνομική λογοτεχνία που είναι ένα από τα αγαπημένα μου είδη αλλά ένα βιβλίο μου χάρισε αληθινή συγκίνηση και το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Το Δωμάτιο – Έμμα Ντόναχιου. Αξίζει ένα δικό του post, για αυτό just keep it in mind.
PS: συνειδητοποιώ γράφοντας για αυτά ότι έχω μαζέψει αρκετά βιβλία που μπορεί να σας αρέσουν, νομίζω θα αρχίσω να λειτουργώ ως δανειστική βιβλιοθήκη:)

Ώρα για σινεμά με δύο ταινίες που είδα πρόσφατα. Το Δέρμα που Κατοικώ του Πέδρο Αλμοδόβαρ είναι η πρώτη, νομίζω ότι ο Αλμοδόβαρ είναι ο καλύτερος ευρωπαίος σκηνοθέτης και ένας από τους καλύτερους παγκόσμια, δεν υπάρχει η τεχνική του, ο τρόπος που χειρίζεται την κάμερα, ο τρόπος που μεταμορφώνει τους ηθοποιούς του και κυρίως ο τρόπος που φτιάχνει σενάρια. Κάθε ταινία του είναι εμπειρία. Η δεύτερη είναι το Μια Επικίνδυνη Μέθοδος του Ντέηβιντ Κρόνεμπεργκ, η οποία ομολογώ πως δεν με ενθουσίασε, μου φάνηκε λίγο ακαδημαικά φτιαγμένη. Ενδιαφέρον θέμα και ξεχωριστές παρουσίες ο Viggo Mortensen και κυρίως ο Michael Fassbeder (θυμηθείτε με μικροί μου σινεφίλοι, ότι είναι ο Ryan Gossling σήμερα, θα είναι ο Michael αύριο-θα βαρεθείτε να τον βλέπετε σε ταινίες και εξώφυλλα) αλλά η ταινία δεν σε απογειώνει.
Οι πολιτιστικές δραστηριότητες στο σχολείο περιλαμβάνουν την ανάδειξη του Halloween, του Guy Fawkes και του V for Vendetta, των Thanksgiving και θα κορυφωθούν λίγο πριν τις γιορτές με την εισαγωγή των μαθητών στον μαγικό και υπέροχο κόσμο του Tim Burton και του Nightmare before Xmas.
Νομίζω το παράκανα με το ποστ, παραβγήκε μακροσκελές, κλείνω με κάτι κομματάκια που συντρόφευαν τη συγγραφή του.

Ενδελέχεια – Με την αγάπη
Αλκίνοος Ιωαννίδης- Υπεραστικό
Φοίβος Δεληβοριάς – Χριστούγεννα
Nightmare before Christmas –What’s this?
Παύλος Σιδηρόπουλος- Η ώρα του stuff (μου το θύμισε η βόλτα στην Πανεπιστημίου και τα εκεί ναρκωτικά 5 η ώρα το απόγευμα. )

Και μιας που η ώρα κοντεύει μεσάνυχτα κλέινω με την φωνή του Σιδηρόπουλου και το στίχο από το τόσο ξεχωριστό «Στην Κ»
«θα’ναι αργά μεσάνυχτα και θα’χεις κουραστεί»
καληνύχτες…

Το Γάλα

Δεν χρειάζεται λογοπαίγνια ούτε έξυπνους τίτλους για να κερδίσει την προσοχή. Ούτε κάποιο εντυπωσιακό, αμερικάνικου στυλ τρέηλερ. Κάποια πράγματα είναι απλά, βασίζονται στα πιο βασικά υλικά για να δώσουν κάτι πολύ ξεχωριστό. Τα υλικά αυτά είναι σενάριο και ερμηνείες. Ναι, η σκηνοθεσία είναι πολύ σημαντική αλλά η ουσία ενός έργου είναι στις λέξεις (σενάριο) και στις σιωπές (ηθοποιοί). Η συγκεκριμένη ταινία λοιπόν, το Γάλα, βασίζεται σε ένα εξαιρετικό θεατρικό του Βασίλη Κατσικονούρη και στην κινηματογραφική της διασκευή ευτύχησε να έχει έναν ταλαντούχο σκηνοθέτη και τρεις υπέροχους ηθοποιούς. Για κάποιον που έχει δει το θεατρικό και -παρότι κινδυνεύω να γίνω άδικη αφού δεν έχω δει την εκδοχή της Άννας Βαγενά αλλά μόνο του Εθνικού 5 χρόνια πριν- ειδικά το ιστορικό πλέον ανέβασμα του Εθνικού, το να πάει να το δει στο σινεμα μπορεί να κρύβει έναν κίνδυνο απογοήτευσης. Όμως το στοίχημα της ταινίας κερδίθηκε και μάλιστα διθυραμβικά. Ο Όμηρος Πουλάκης, ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος και η Ιωάννα Τσιριγούλη (περσινή βραβευμένη στο φεστιβάλ Θεσαλονίκης για τη ¨Χώρα Προέλευσης) μπαίνουν στο πετσί του ρόλου και μεταφέρουν αυτούσιες τις αγωνίες των ηρώων. Τι τύχη από τη μία για αυτούς τους ηθοποιούς, να έχουν ένα τέτοιο σενάριο αλλά από την άλλη, τι τύχη και για την ταινία να τους έχει. Πόσο αξιαγάπητα σπαραχτικός ο Λευτέρης του Αλειφερόπουλου κι ας είχε να αναμετρηθεί κατά κάποιον τρόπο την ερμηνεία ορόσημο του αδικοχαμένου Κωνσταντίνου Παπαχρόνη (φίλου του στην αληθινή ζωή). Πόσο γήινος και συγκρατημένος ο Πουλάκης, τόσο, που η συναισθηματική του έκρηξη στο τέλος, να σε συγκλονίζει. Πόσο ΜΑΝΑ αληθινή η Τσιριγγούλη. Σκεφτόμουν ότι θα μπορούσα να αναλύσω πλάνα, ατάκες, σκηνές, αυτό το φόβο της μάνας μη τη διώξουν, την ανάγκη να αποδείξει ότι εχουν γίνει Έλληνες, τον μεγάλο γιο που τα καταφέρνει, τον μικρό που παρότι ψυχικά άρρωστος κάνει το αυτονόητο, διεκδικεί το δικαίωμα να μην ξεχάσει την πατρίδα του που είναι μέρος της ταυτότητάς του. Αλλά πολλά λόγια δε χρειάζονται. Απλώς, όπως είχα γράψει και στο facebook, ναι,έχουμε κρίση και 9 ευρώ πλέον δεν τα δίνεις, αλλά δείτε τη με κάποιο τρόπο. Ή περιμένετε, όταν βγει σε dvd, εγώ θα την πάρω και ευχαρίστως σας τη δανείζω. Δείτε trailerάκι, για μια μικρή γεύση:

http://www.youtube.com/watch?v=f6jcloU3dTg

Ένα τελευταίο που έχω να καταθέσω σε σχέση με την ταινία, είναι ότι καθώς την έβλεπα και ξαναθυμόμουν τις ατάκες, σε κάποιοες στιγμές, ήταν σαν να άκουγα τόσο ξεκάθαρα τον Κωνσταντίνο Παπαχρόνη στο θέατρο, παρόλα τα χρόνια που έχουν περάσει και αυτό για μένα ήταν ένα δώρο για όσους τον θαύμασαν και τώρα δεν μπορούν να τον ξαναδούν.
Μιας και το Γάλα έχει για ήρωες του μια οικογένεια μεταναστών που ζει στο φόβο, μπορείτε να πάτε στην εξαιρετική παράσταση που επαναλαμβάνεται φέτος στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, Τα Ορφανά του Ντένις Κέλυ, με τον όμηρο Πουλάκη, τον Μιχάλη Οικονόμου και τη Μαρία Κίτσου που δίνουν ρέστα (αλλά ειδικά ο Πουλάκης τα σπάει) και να δείτε την εκδοχή των αυτόχθονων και το φόβο τους για τους μετανάστες. Εργάρα. Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο, περά από το ότι είναι ανατριχιαστικό πως ένα έργο γραμμένο στην Αγγλία πριν μερικά χρόνια, παίζεται στο Νέο Κόσμο και είναι λες και το’γραψε κάτοικος.
Ταινιάκια να δείτε, σας έχω 2 καλά για dvd, το ένα είναι pure fun, Scott Pilgrim vs. The World, θα αρέσει στα αγόρια που παίζουν video games και στα κορίτσια που πιάνουν τις pop αναφορές στον αέρα. Το άλλο, που σας έχω τσακίσει τα νεύρα να σας το λέω αλλά δε μ’ακούτε είναι το 500 days of summer, αληθινή σχέση, γλυκανάλατο όσο πρέπει –όσο γλυκανάλατος γίνεσαι και εσύ όταν ερωτεύεσαι-, κυνικό –όσο κυνικός γίνεσαι όταν σε χωρίζουν-, με υπέροχες εικόνες και τέλειο soundtrack, που χάρη στην Μ2, το έχω και το λιώνω στο αμάξι στις πολλές διαδρομές μου.
Τραγούδια που ακούει η premiere girl στο repeat (είναι λίγο λυπητερά αλλά πανέμορφα): (Η στήλη επανήλθε στο blog γιατί κάποιος που αγαπώ πολύ μίλησε νοσταλγικά για τον καιρό που διάβαζε στο μπλογκ τα προτεινόμενα τραγούδια και τα άκουγε)

Regina Spektor - Hero http://www.youtube.com/watch?v=DOQ3R3MNcv8

Les jours tristes Yann Tirsenn-Neil Hannon http://www.youtube.com/watch?v=CJ57Ej8nAJY

It’s hard, hard when you’re here all alone and everyone else has gone home,
Harder to know right from wrong when all objectivity’s gone
And it’s gone.
But you still carry on, cause you are the only one lfet
And you’ve got to clean all the mess.
You know you’ll end up like the rest
Bitter and twisted- unless
You stay strong and you carry on

Κρύψου-Μποφίλιου http://www.youtube.com/watch?v=Ao4vWzx3vV8 (Θέμης Καραμουρατίδης μουσική, Γεράσιμος Ευαγγελάτος στίχοι, πρόσεχε :
Μέτραγα ανάποδα για χρόνια
Και έφτασα μια μέρα στο μηδέν
Σ’εχασα και δείξε μου συμπόνοια
Που’σουνα για πάντα κι όμως δεν…)

motto της εβδομάδας: «όταν ζητάς μια αγκαλιά» και η εικόνα του Προμηθέα Αλειφερόπουλου με τα χέρια ανοιχτά να περιμένει...

σινεφίλ

Είχα αποφασίσει να το παρατήσω το blog. Είχα θεωρήσει ότι δε χρειαζόταν να υπάρχει πια. Να ανανεώνεται. Η ζωή μας μοιράζεται μέσα από δίκτυα, facebook, twitter, google +, skype. Λίγα λόγια, 140 χαρακτήρες και όλα τα υπόλοιπα -οι λεπτομέρειες- από τα τηλέφωνα ή ακόμα καλύτερα, από κοντά. Σε βόλτες στην Πλάκα, σε ταράτσες στο Γκάζι, σε εκδρομές στην Ερέτρια. Αλλά είναι τελείως διαφορετική η αίσθηση να έχεις το ηλεκτρονικό σου ημερολόγιο. Να γράφεις για να πεις κάτι που σε προβλημάτισε, που σε στεναχώρησε, που σε άγχωσε, που σε ενέπνευσε. Ας πούμε, όταν πήρα στα χέρια μου το καινούργιο ΣΙΝΕΜΑ και το πρόγραμμα από τις Νύχτες Πρεμιέρας, σκέφτηκα ότι θα ήθελα να γράψω στο blog μου για τις ταινίες που μου έκαναν εντύπωση και που θα ήθελα να δω. Είχα πολύ καιρό να νιώσω το συναίσθημα του να θέλω να καταγράψω κάτι εδώ και χάρηκα γιατί επανήλθε. Έτσι λοιπόν, χωρίς πολλά πολλά, η premiere girl επιστρέφει όπως της αρμόζει: σινεφίλ.
Νύχτες Πρεμιέρας
Ποτέ δεν είμαι εδώ όταν ξεκινούν αλλά φέτος οργανωθήκαμε με τον Γ. και είπαμε να δούμε έστω 2 ταινίες μέσα σε 2 σαββατοκύριακα που θα είμαι Αθήνα. Θα είναι το Senna και το Γάλα. Αν όμως είχα περισσότερο χρόνο ξεχώρισα τις παρακάτω που θα πήγαινα από το πρόγραμμα του φεστιβάλ και λέω να σας προτείνω, αν κάποιος ενδιαφέρεται.
On the ice: καλοκαίρι στην Αλάσκα με τον ήλιο να μη δύει και 2 εφήβους να σκοτώνουν κατά λάθος ένα φίλο τους και να βυθίζονται στις ενοχές. Βραβευμένο και προτεινόμενο.
Submarine: Είναι indie, έρχεται με φόρα από το Sundance, έχει ωραίο στόρυ για έναν έφηβο και τη σκηνοθετεί ο Moss από το IT Crowd.
Drive: Ο Ryan Gosling είναι ταλέντο. Και κούκλος, πράγμα που βοηθάει γιατί τον βλέπεις στην οθόνη και η απόλαυση είναι διπλή. Φέτος υπάρχει μια έκρηξη Gosling στη μεγάλη οθόνη αλλά αυτή εδώ είναι όλη πάνω του και είναι και βραβευμένη για τη σκηνοθεσία της, έχει και αμάξια για τα αγόρια της παρέας οπότε άφοβα την προτείνουμε για ραντεβού.
The Artist: Είναι μια σύγχρονη ταινία γυρισμένη σαν να ήταν του 1920. Δηλαδή βωβός κινηματογράφος. Ασπρόμαυρη. Αλλά τρομερά feel good, έκλεψε την παράσταση στις Κάννες και ο πρωταγωνιστής πήρε το βραβείο. Κανείς δεν είπε κακή κουβέντα. Αλλά, πάλι, και μόνο το νοητό comeback στο βωβό εμένα μου αρκεί.
Senna: Ντοκυμαντέρ με υλικό από τη ζωή (και δευτερευόντως το θάνατο) του πιλότου της f1 Ayrton Senna. Αν σου αρέσει η φόρμουλα, είσαι fan του Senna ή είναι fan το boyfriend.
Some guy who kills people: Μικρή πόλη, νέος με καταπιεσμένα όνειρα και μεγάλη όρεξη για εκδίκηση σχεδιάζει να ξεπαστρέψει όσους τον αδίκησαν με όχημα τη δουλειά του ως παγωτατζής. Anyone for a strawberry ice-cream?
The trial: Είναι Κάφκα και είναι Όρσον Ουέλς. No further comment
The Ides of March: Πολιτικό θρίλερ. Με George Clooney σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή, Ryan Gosling στο πλευρό του και ένα σωρό ταλαντούχους σταρ, ακόμα και αν το σενάριο δε φαινόταν τόσο υποσχόμενο, καμιά φορά αρκεί το star quality.
Το Γάλα: όσοι έχετε δει το θεατρικό, ξέρετε. Περήφανοι που είναι στα ελληνικά. Όσοι δε το έχετε δει να μια καλή ευκαιρία να εκτεθείτε σε καλό κείμενο και βλέποντας το καστ, σε ερμηνείες επιπέδου. Must see.
Στο ΣΙΝΕΜΑ επίσης έχει ένα αφιέρωμα στις ταινίες που θα κυκλοφορήσουν τη σεζόν 2011-2012 και να ποιες μου έκαναν κλικ.
Carnage: Ταινία βασισμένη σε θεατρικό. Στα ελληνικά ήρθε με τον τίτλο ‘Ο Θεός της Σφαγής’ και πέρυσι παίχτηκε με την Κάτια Δανδουλάκη. Μην σας παραπλανεί ο τίτλος και το όνομα της συγγραφέως (Γιασμίνα Ρεζά) και νομίζετε ότι είναι κυριολεκτικός και αναφέρεται σε τίποτα πολέμους και χώρες της μέσης ανατολής (όπως υπέθεσα εγώ). Το έργο διαδραματίζεται σε ένα μεγαλοαστικό σπίτι μεταξύ 2 ζευγαριών που προσπαθούν πολιτισμένα να λύσουν μια παρεξήγηση μεταξύ των παιδιών τους. Και μετά γίνεται της μέσης ανατολής.
The girl with the dragon tattoo: έχω ένα θέμα με τους αμερικάνους που γυρίζουν ταινίες που μόλις έχουν γυριστεί σε άλλη χώρα, απλώς για να μη διαβάζουν υπότιτλους. Και λέω, ρε Ντέηβιντ Φίντσερ, και εσύ? μετά είδα το όνομα του Ντάνιελ Κρεγκ στο ρόλο τυο μίκαελ Μπλούκβιτ και χμμμμμμ..και ποια θα συγκριθεί με τη Λίσμπετ της Νούμι Ραπάς? Αλλά μετά είδα την αφίσα, το τρέηλερ και διάβασα ότι του άλαξε τα φώτα ειδικά στο φινάλε και λέω..χμμμμμ…μήπως αξίζει τελικά?
A dangerous method: Φρόυντ του Βιγκο Μόρτενσεν και Καρλ Γιουνγκ του Μάικλ Φασμπέτερ, η ιστορία της γέννησης της ψυχανάλυσης και κερασάκι η Κίρα Νάιτλι. Ξέρω ότι θα τη δω και ξέρω και με ποιαν, ε Αλεξ?
Sleeping Beauty: Επειδή πολλή κανονικότητα έπεσε, να και μια ιστορία twisted παραμυθιού. Νεαρή φοιτήτρια βγάζει τα προς το ζην πηγαίνοντας με άντρες που μπορούν να της κάνουν ότι θέλουν όσο εκείνη κοιμάται με νάρκωση.
Άλπεις: Μας έρχεται με το βραβείο σεναρίου από το φεστιβάλ της Βενετίας αλλά ακόμα και αν είχε έρθει με άδεια χέρια, θα το βλέπαμε. Η ιστορία 4 ανθρώπων που αντικαθιστούν νεκρούς σε αγαπημένα πρόσωπα που δεν μπορούν να αντέξουν την απώλεια. Στα μεγάλα plus ο επιλεκτικότατος, λατρεμένος και υπερταλαντούχος Άρης Σερβετάλης.
Man at sea: Το περιμένουμε καιρό το νέο πόνημα του Κωνσταντίνου Γιάνναρη για ένα ζευγάρι (Καρυστινός- Τζήμου) που βρίσκονται να περιθάλπτουν στο καράβι του άντρα μια ομάδα μεταναστών πουυ δουλέμποροι άφησαν να πνιγούν. Επίκαιρο όσο ποτέ.
Forget me not: Στάνκογλου στο γύρο του κόσμου, φτάνει μέχρι και Αλάσκα, δεν περιγράφω άλλο, στην πρώτη λέξη θα μπορούσα να είχα σταματήσει, αδυναμίες είναι αυτές.
Καλές προβολές!

κυρία, ποιο ημισφαίριο χρησιμοποιείτε.?

Το 'κυρία, κυρία' είναι η πιο κλασσική ατάκα που ακούς μέσα στην τάξη..κυρία, τι είναι αυτό? κυρία σε ποια σελίδα είπατε? κυρία, ο Γιώργος με πειράζει..κυρία, κυρία, κυρία...αν υπάρχει ένα μόνο προσόν που χρειάζεται να έχει ένας δάσκαλος, αυτό είναι η υπομονή. Και δεν είναι εύκολα να την καλλιεργήσεις..όμως χρειάζεται και να ξέρει ο ίδιος πως λειτουργεί μέσα στην τάξη ώστε να μπορεί να διορθώνει αδυναμίες δικές του για να γίνεται καλύτερος έτσι ώστε να γίνονται καλύτεροι και οι μαθητές του. Είχαμε ένα σεμινάριο λοιπόν τη Δευτέρα και να πω την αλήθεια βλέποντας το πρόγραμμα είπα 'πάλι κοινοτοπίες, ανεφάρμοστα πράγματα και τέτοια θα μας πουν' αλλά πήγα και τελικά δεν το μετάνιωσα. Παρότι εκείνη τη μέρα είχαν πέσει οι πληγές του Φαραώ στο σχολείο που φιλοξενούσε το σεμινάριο (κάνανε έργα έξω από το σχολείο, δεν είχε ρεύμα, βρήκανε μια γεννήτρια αλλά σε μία φάση τέλειωσε η βενζίνη)το κέφι και η προετοιμασία των ομιλητών έκαναν τη ώρα να κυλήσει γρήγορα. Πρώτος ξεκίνησε ένας επιστημονικός συνεργάτης του Πανεπιστημίου Αθηνών και υπεύθυνος στο ΠΕΑΠ (Πρόγραμμα Εκμάθησης της Αγγλικής σε Πρώιμη Παιδική Ηλικία). Ήθελα να δω πως θα παρουσιάσει το νέο σύστημα που ισχύει στα 800 πιλοτικά δημοτικά προς το παρόν. Μας είπε ότι του χρόνου θα γίνουν 1600 και σε 2 χρόνια όλα τα σχολεία θα λειτουργούν όπως φέτος τα πιλοτικά. Οκ, αν η Αννούλα του ΓΑΠ έχει πόρους και δεν μας το λέει..τέλος πάντων, τα βασικά της δικής του εισήγησης ήταν ότι το βασικό πρόβλημα στα Αγγλικά του σχολείου είναι ότι δεν υπάρχει ενότητα στην ύλη (correct) και ότι τώρα δουλεύουν εκεί στα ανήλιαγα υπόγεια της Φιλοσοφικής να ενοποιήσουν την ύλη και να μπει το ΚΠΓ στο δημόσιο σχολείο με πλάνο βέβαια να παίρνει κάποιος το Β2 (Lower) στην πρώτη Λυκείου. Με δεδομένο ότι οι σημερινοί μαθητές σε τέτοια ηλικία χτυπάνε το Proficiency αφήνει μαύρες τρύπες στην αποτελεσματικότητα του εγχειρήματος. Βέβαια όπως τονίζουν δε θέλουν να βάλουν τους μαθητές στην τρεχάλα που τους έχουν τα φροντιστήρια και έχει περάσει στο συλλογικό υποσυνείδητο του γονιού (Πάρε παιδί μου τα πτυχία) αλλά άντε να ξεκολλήσει τώρα ο γονιός και ν'αλλάξει νοοτροπία..anyway, kudos για το ότι θα έχουμε κάτι να προσπαθούμε. Επίσης οι εκπαιδευτικοί θα οδηγούν τους μαθητές στην απόκτηση συγκεκριμένων δεξιοτήτων και όχι στην κάλυψη ύλης (ωραίο στην θεωρία) και στόχος θα είναι η ανάπτυξη κοινωνικού γραμματισμού. Μάλιστα. Όσοι κάνουν σε πρωτάκια-δευτεράκια το site που έγινε λατρεία και πρέπει να το συμβουλεύεστε σαν τη Βίβλο ένα πράμα είναι το http://rcel.enl.uoa.gr/englishinschool. Και να δίνετε έμφαση στον προφορικό λόγο. Αυτά από τον πρώτο ομιλητή.
Η δεύτερη ομιλήτρια ήταν μια καθηγήτρια Αγγλικών ειδικευμένη (στο Harvard παρακαλώ)στην ειδική Αγωγή και στη διδασκαλία της Γλώσσας σε παιδιά με δυσλεξία. Εκτός από τις 'σημειώσεις' που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας παρακάτω, αυτό που μου έμεινε σαν αίσθηση είναι ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι για κάποια παιδάκια εκεί έξω είμαστε σημαντικοί για τη ζωή τους. όχι γιατί θα τους μάθουμε Αγγλικά, Μαθηματικά, Γραμματική αλλά γιατί μπορούμε να χτίσουμε ή να γκρεμίσουμε την αυτοπεποίθησή τους για πάντα. Ειδικά στους πιο αδύναμους μαθητές, αυτούς που το σχολείο έτσι όπως λειτουργεί τώρα τους έχουμε χάσει, αν δώσουμε λίγη παραπάνω προσοχή, λίγη κατανόηση και λίγο χρόνο, ίσως και να κάνουμε τη διαφορά για εκείνους. Εμένα αυτός είναι ο στόχος μου πλέον. If a child does not learn in the way we teach, then we must teach himin the way he learns. Επίσης θυμηθείτε ότι ο εγκέφαλος δεν είναι φτιαγμένος για να διαβάζει. Η ανάγνωση και η γραφή δεν είναι έμφυτο χάρισμα, είναι κατάκτηση. Και όλοι δεν μαθαίνουμε το ίδιο. Μπορεί να είμαστε κυρίως visual (οπτικοί), kinesthetic (κιναισθητικοί) ή auditory (ακουστικοί)οπότε καλό είναι να έχουμε ποικιλία στον τρόπο διδασκαλίας, εικόνες, ομιλία, πίνακα, κίνηση.
Και για το τέλος, κάποια χαρακτηριστικά του Δεξιού και του Αριστερού ημισφαιρίου του εγκεφάλου για να δείτε ποιο είναι το δικό σας κυρίαρχο:

Αριστερό ημισφαίριο-Δεξί ημισφαίριο

Λογική-Διαίσθηση
Ανάλυση-Σύνθεση
Αφαιρετική σκέψη-Σφαιρική αντίληψη
Γραμμικός χρόνος-Παρόν
Σύμβολα/Λεκτική μνήμη-Εικόνες/Βιωματική σκέψη
Ακουστική κατανόηση-Οπτική/κιναισθητική κατανόηση
Οργάνωση-Φαντασία
Όρια-Άπειρο
Πράξη/Εφαρμογή-Ιδέες/Δημιουργικότητα
Μεθοδικότητα/Δόμηση-Ενόραση/Όραμα
Κανόνες/Πρέπει-Πολυμορφία
Έχω-Είμαι

Καλή σκέψη!