Είναι αφιερωμένο στη Σκωτία αυτό το post αλλά επειδή γράφεται με μουσική υπόκρουση λέω να ξεκινήσω με μία αναφορά στα τραγούδια που με συντροφεύουν.
1)Έβγαλε ένα πολύ ωραίο κομματάκι ο Σταθάκης, "μη το πεις πουθενά" λέγεται αλλά πρέπει να το πούμε γιατί είναι τρυφερό και μελαγχολικό και με τέλειο video clip και γενικά η αγγελική φωνή του σπάνια βρίσκει αντίστοιχο οπότε πάτε μία επίσκεψη στο youtube και ακούστε το.
2)Παπάζογλου το 'Απόψε σιωπηλοί' με τον ωραίο στίχο "κι όταν ξυπνήσω το πρωί να είσαι εκεί, για να μου πεις να μη φοβάμαι" και το 'Εγώ δεν είμαι ποιητής' που απλώς είναι κορυφαίο.
3) Pagan Poetry -Bjork τόσο ταιριαστό στην ατμόσφαιρα νοσταλγίας που μου δημιουργήθηκε γράφοντας αυτό το κείμενο.
4) Five Years - David Bowie τόσο αγγλικό...
5)Ραλλία Χρηστίδου -'Μέρες που δε σου'πα σ'αγαπώ' με τον Σαμπάνη και 'Θα'μαι αυτό που ποτέ μας δε θα'μαστε'
6) Μανώλης-πότε-θα-βγάλεις-καινούργιο-σιντι-Φάμελλος--->'Φέτος δεν κατάλαα καλοκαίρι' (εγώ είμαι σίγουρη ότι θα καταλάβω και θα είναι και τέλειο)
Θα προσπαθήσω να τα βάλω όλα σε μία σειρά. Από Σκωτία μέχρι Χαλκίδα είναι μεγάλη η απόσταση και συνέβησαν τόσα πολλά -καλά βέβαια- που πρέπει να καταγράψω. Μερικά σας τα έχω πει αλλά εδώ θα προσπαθήσω να τα βάλω σε μία σειρά για να είναι η εικόνα όσο πιο λεπομερής γίνεται.
Είναι Παρασκευή 22/ 05, πρωί, 5.45. Εγώ και ο μπαμπάς μου μπαίνουμε στο Χ96 από Πειραιά για το αεροδρόμιο. Αντιμετωπίζω έναν κλασσικό Ελληνάρα οδηγό που βαριέται που ζει. Το παρακάμπτω. Άλλωστε συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια. Και επιπλέον η διάθεση είναι πολύ καλή, πετάμε για Σκωτία. Στην πρώτη στάση ανεβαίνει η Σ. όπου αντιμετωπίζει και εκείνη τα ειρωνικά σχόλια του οδηγού. Έχω αρχίσει να τα παίρνω αλλά η συζήτηση με τη Σ. για καλοκαιρινές διακοπές με κάνει να ξεχαστώ. Στο αεροδρόμιο κάνουμε γρήγορο check in μιας που η British Airways σου δίνει τη δυνατότητα να επιλέξεις online θέσεις και να βγάλεις boarding pass 24 ώρες πριν τη πτήση. Φύγαμε στην ώρα μας -με ακρίβεια λεπτού- και η πτήση κυλησε πολύ ομαλά - με σούπερ χαμογελαστούς αεροσυνοδούς και νοστιμότατο english breakfast. Κύριο χαρακτηριστικό ήταν ότι εγώ και η Σ. γελούσαμε σαν να είμαστε σε casting για διαφήμιση της Crest.Είχαμε και οι δύο ανάγκη την απόδραση από το σχολείο και την εμπειρία μιας ξένης χώρας. Φτάσαμε Λονδίνο, δεύτερο τσεκ ιν, με πιο αυστηρά μέτρα, κάμερες, φωτογραφίες, παπουτσάκια off, και πτήση για Εδινμβούργο.
Edinburgh φτάσαμε 2.30 ώρα Αγγλίας, πήραμε ένα λεωφορείο από το αεροδρόμιο και σε μισή ώρα ήμασταν στο κέντρο της πόλης. Είχαμε μείνει και οι δύο με το στόμα ανοιχτό. Η πόλη είναι πραγματικά παραμυθένια. Τα επιβλητικά κτήρια, το πράσινο, η θάλασσα, όλα τακτοποιημένα, χωρίς φασαρία ή πήξιμο, ήταν ένας συνδυασμός που πιστεύω θα κέρδιζε τον οπιονδήποτε. Να σημειώσω πως αυτή την εποχή γίνονται έργα για το τραμ αλλά καμία σχέση με το χάος της Αθήνας σε περίοδο έργων. Εδώ όλα κυλούν ρολόι. Επίσης παρά την πρόβλεψη του καιρού για βροχές, μας έκαεν μια φοβερή λιακάδα. Και οι οδηγοί των λεωφορείων, σε τεράστια αντίθεση με αρκετούς δικούς μας και δη τον πρωινό, ήταν απίστευτα ευγενικοί και έτοιμοι να σε βοηθήσουν. Η ευχάριστη έκπληξη ήταν το bed and breakfast κατάλυμα που διαλέξαμε να μείνουμε, που είχε πάρει το όνομά του από τον διάσημο Σκωτσέζο ποιητή Robert Burns. Ένα δωμάτιο υπέροχο σε ένα παλιό, παραδοσιακού τύπου σπίτι. Μείναμε μόνο ένα βράδυ, οπότε δεν το εξερευνήσαμε όσο έπρεπε (το σαλόνι με το τζάκι και τους αναπαυτικούς καναπέδες, τον πράσινο κήπο. Με το αφήσαμε τις βαλίτσες στο δωμάτιο, βγήκαμε για το κέντρο για να δούμε όσο πιο πολλά μπορούσαμε. Το καλό με το Εδιμβούργο είναι ότι είναι μικρή πόλη και γυρίζεται περπατώντας. Περπατούσαμε 5.30 ώρες(!) αλλά είδαμε σχεδόν τα πάντα. Highlights: η οδός Royal Mile που συνδέει τα 2 κάστρα, η αγορά με τα μαγαζάκια, το υπέροχο πάρκο που μπορείς να καθίσεις, να χαλαρώσεις, να διαβάσεις ή να κάνεις πικ νικ, μια τέλεια street band όπου Σκωτσέζοι με παραδοσιακή στολή (όχι το kilt αλλά ύφασμα tartan σαν κουβέρτα μακρύ) με τύμπανα και γκάιντες έπαιζαν γνωστα κομμάτια και έκαναν μια απίστευτη διασκευή στο The Last of the Mohicans theme και τέλος οι απίστευτες ποσότητες μπισκότων shortbread που αγοράσαμε! Καθισαμε σε μια παμπ για φαί και εκεί νιώσαμε τα κουράγια μας να μας εγκαταλείπουν αλλά μείναμε έκπληκτες από το γεγονός ότι η ώρα ήταν 10 και ακόμα είχε φως! Αυτό δεν μας εμπόδισε να κοιμηθούμε κατευθείαν με το που ακουμπίσαμε στο μαξιλάρι. Το επόμενο πρωί είχαμε πολύ πρωινό ξύπνημα μαις και θα παίρναμε το πούλμαν για Aviemore, την πόλη από όπυ θα μας παραλάμβαναν οι υπέυθυνοι του σεμιναρίου. Για πρωινό διαλέξαμε scottish breakfast (αυγό, μπέικον,λουκάνικο, ψωμάκι, μανιτάρι, ντομάτα και φασόλια-δεν τα πήραμε-) και φτασαμε τρέχοντας στο σταθμό του λεωφορείου.
Το ταξίδι για Aviemore κράτησε 3.30 ώρες. Όταν φτάσαμε ήταν νωρίς μαις και το πουλμανάκι του σεμιναρίου θα ερχόταν στις 4 και η ώρα ήταν 1 και κάτι. Καθήσαμε για καφέ αλλά μετά από 45 λεπτά μας έδιωξαν διακριτικά (δεν είναι Ελλάδα να κάθεσαι με τς ώρες) και έτσι μετά από μια μικρή βόλτα (είχαμε και τις βαλίτσες) περιμέναμε εξω από το σταθμό παίζοντας χαρτιά. Λίγο πριν τις 4 γνωρίσαμε την πρώτη συμμετέχουσα, μια γυναίκα από Ρουμανία η οποία φαινόταν πολύ καλή αλλά με το ζόρι μπορούσαμε να συννενοηθούμε για τα βασικά μιας και τα Αγγλικά ήταν πολύ χαμηλά. Ήρθε η ώρα να ππάμε στο Badaguish , έτσι λεγόταν η περιοχή που μέναμε, μια δασώδης έκταση με ξύλινα σπίτια. Μέναμε στο Lodge 3 και το δωμάτιο μας με τη Στέλλα ήταν στο δεύτερο πάτωμα, το νούμερο 4. Έμοιαζε με σοφίτα. Το λατρέψαμε αμέσως.
Στο σεμινάριο είμασταν 8 άτομα, 7 γυναίκες και 1 άντρας. 2 Ελληνίδες, 2 Φινλανδέζες, 1 Πορτογαλίδα, 1 Ρουμάνα, 1 Σκωτσέζα και 1 Γερμανός. Παρότι αρχικά δεν είχαμε και την καλύτερη αίσθηση για το αν θα δέσει η ομάδα, η εξέλιξη ξεπέρασε κάθε προσδοκία.Δουλέψαμε πολύ καλά ως ομάδα, γελάσαμε πολύ (δύσκολο αν σκεφτείς τους διαφορετικούς κώδικες κάθε χώρας και το γεγονός ότι συννενοούμασταν σε μία γλώσσα που δεν ήταν η μητρική μας). Αναλυτικά το πρόγραμμα του σεμιναρίου θα έρθει σε νεότερο post έτσι ώστε να πάρετε μια καλή ιδέα όσοι ενδιαφέρονται να κάνουν αίτηση τις επόμενες χρονιές. Πάντως σου έδινε χώρο και χρόνο να δεις λίγο βαθύτερα μέσα σου, να αλλάξεις ιδέες και προκαταλήψεις και να γίνεις λίγο πιο ανοιχτός. Άλλωστε το motto του σεμιναρίου ήταν:
"A mind stretched by experience will never go back to its old dimensions"
Να αναφέρω ότι είδαμε μουσεία, πεδία μάχης, αοιχτό μουσείο στα Highlands, λίμνες, δάση, προστατευόμενες περιοχές-εθνικά πάρκα, αποστακτήριο ουίσκι, κάστρο. πίσης μάθαμε σκωτσέζικους χορούς και τραγούδια και κάναμε κατασκευες. Όχι και άσχημα έτσι?
Στην αρχή οι μέρες κυλούσαν αργά αλλά μετά από την Τρίτη πέταξαν. Το καλύτερο κομμάτι ήταν ότι με την Σ. ταιριάξαμε απίστευτα, γελάσαμε πολύ και δεν χρειάστηκε να διαπραγματευτούμε τίποτα, κολλήσαμε σε όλα. Ετοιμάσαμε και ένα σούπερ ελληνικό γεύμα που τιμήθηκε δεόντως από όλους και εκπροσωπήσαμε τα ελληνικά χρώματα καλύτερα ακόμα και από το Σάκη:)
Μετά ήρθε το Λονδίνο. Ανυπομονούσα πάρα πολύ να δω τον Γ. Αυτό που διαπίστωσα στο ταξίδι στη Σκωτία ήταν ότι ότι πάντα η σκέψη μου γύριζε στον Γ. και ότι καλό ζούσαμε αμέσως σκεφτόμουν πόσο θα ήθελα να ήταν εκείνος δίπλα μου να το ζήσουμε μαζί. Περίμενα πως και πως να έρθει η ώρα να μιλήσουμε και τα λίγα λεπτά δεν ήταν αρκετά. Ευτυχώς α περνούσαεμ το σαββατοκύριακο μαζί. Το Λονδίνο ήταν για μένα μια πολύ οικεία πόλη. Με το που βρέθηκα εκεί ήταν σαν μην είχα φύγει ποτέ. Κυκλοφορούσα άνετα και μόλις μου έφυγε και η αγωνία για το αν θα αρέσει στον Γ. το Λονδίνο πέρασα ακόμα καλύτερα. Νομίζω ότι ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία για τους δυο μας ως ζευγάρι και ανυπομονώ να το ζήσουμε ξανά στις αυγουστιάτικες διακοπές μας.
Και για να κλείσω και να αφήσω λίγο τα του εξωτερικού, να πω ότι η πρώτη μας φίλη από τη σχολή παντρεύεται στο Μεσσολογγι το πρώτο Σάββατο του Ιουλίου και οι 4 (εγώ, η Μ. η Μ2 και η Α)έχουμε ενθουσιαστεί που θα την δούμε μετά από τόσο καιρό και σε μια τόσο ευτυχισμένη της στιγμή.
Όσο για τα επαγγελματικά μου, τέλος σχολικής χρονιάς , καλές οι εντυπώσεις μου γενικά παρά τα μικροπροβλήματα,αλλά το ερώτημα παραμένει.. που θα'μαι του χρόνου? Αύγουστο θα ξέρω σχολείο και περιοχή, ελπίζω και είμαι ψιλοσίγουρη Χαλκίδα αλλά μέχρι να το δω γραμμένο δεν περιμένω τίποτα.
Και ένα ερώτημα που ζητά πλεόν επιτακτικά απάντηση:
Αυτοκίνητο-η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα?????
