Είμαστε μια χύτρα που δεν μας έχουν ακόμα αφαιρέσει τη βαλβίδα. Εμείς βράζουμε και μαζεύουμε ατμό αλλά η αποσυμπίεση αργεί. Πόσο θα αντέξει κανείς πριν κάνει μπαμ?
Επειδή μάλλον κανείς από τους πάνω δεν νοιάζεται ή δεν έχει καταλάβει το μέγεθος του μπαμ που θα γίνει, καλό είναι να βρούμε μόνοι μας τη βαλβίδακαι να τη σπρώξουμε μήπως και κρατήσουμε λίγη ψυχραιμία στα απανωτά χτυπήματα της κρίσης. Οι πιθανές καταστάσεις είναι δύο: ‘Η δουλεύεις σαν τον τρελό σε μία ή δύο δουλειές, μαζεύοντας λεφτά σαν τον μέρμηγκα για να τα πληρώσεις μετά σε ΔΕΗ, Εφορία, τράπεζες, ασφάλειες, νοίκια κτλ. ή δεν έχεις καμία δουλειά και τρελλαίνεσαι από την αγωνία για το πότε θα βρεις ώστε να μπεις και εσύ σε μία σειρά (το πιο πιθανό είναι η σειρά αυτή να είναι η σειρά σου στην ουρά της ΔΕΗ). Αλλά η ζωή δεν είναι μόνο δουλειά, αν και νομίζω ότι για όσους δουλεύουν αυτή τη περίοδο, ζωή εκτός δουλειάς υπάρχει μόνο τα σαββατοκύριακα. Και σαν κάτι να έχει συμβεί και τώρα που σφίγγουν τα οικονομικά, αντί να γίνεται κάτι να σκάει το χειλάκι, όλο αρρώστιες προκύπτουν, φάρμακα, γιατροί, εξετάσεις, ανησυχίες, καβγάδες, τσακωμοί, μιζέρια, μια κατάθλιψη σε περιβάλλει και εσύ στο κέντρο. Γι’αυτό το καλύτερο είναι βρει κανείς τι του προσφέρει ευχαρίστηση, μικρά πράγματα, που να μπορεί να τα απολαύσει, και να προσπαθεί να τα κάνει. Μόνο έτσι δε θα αρχίσουμε να πλακωνόμαστε στις μπουνιές στο δρόμο μεταξύ μας (το λέω γιατί στο σχολείο παίζει αυτό το ενδεχόμενο με κάποιους γονείς)
Η premieregirl έχει τις δικές της βαλβίδες. Έμψυχες πάνω απ’όλα. Τον Γ. και τα σαββατοκύριακα που περνάμε μαζί. Άλλες φορές ολόκληρα (τα περίφημα incognito), άλλες φορές μοιρασμένα ανάμεσα σε γονείς και φίλους. Οι φίλοι μου. Με τα δικά τους ζόρια, με τις συζητήσεις μας να μην είναι τόσο ανάλαφρες όπως παλιά, με τα ενήλικα προβλήματα παρόντα να ζητούν λύσεις. Είναι δυνατοί όμως. Και ώριμοι. Και βράχοι. Και τζόκερ για όπου χρειαστεί. Αν έχετε ακούσει το τραγούδι των Magic de Spell, σε ποίηση της Κατερίνας Γώγου «εμένα οι φίλοι μου», ναι, είναι βαρύ και μιλά για άτομα σε μια ζωή παρηκμασμένη, αλλά η αγάπη για τους δικούς μας ανθρώπους είναι εκεί, ξέφωτο σε τοπίο ζωής σκοτεινό.
Υπάρχουν και οι άψυχες βαλβίδες όμως. Ταινίες, βιβλία και μουσική. Και ενίοτε απλώς ένας καφές και ένα τζάκι. Μια ανάσα ξεκούρασης από το τρέξιμο της εβδομάδας. Θ’αρχίσω με βιβλία. Πριν περίπου κανένα δίμηνο έκανα μια παραγγελία από το amazon και επειδή είδα ότι συμφέρει απίστευτα ν’αγοράζεις βιβλία από εκεί (με 25 λίρες=29 ευρώ) παραγγελία (που αντιστοιχεί σε 4-5 λογοτεχνικά βιβλία) έχεις δωρεάν έξοδα αποστολής, ξαναέκανα τώρα. Οι τίτλοι που αγόρασα είναι οι εξής:
Camilla Lockberg – The Preacher
Στα ελληνικά μόλις κυκλοφόρησε από τον Ψυχογιό με τον τίτλο «Ο Ιεροκύρηκας». Το καλοκαίρι είχα αγοράσει το πρώτο βιβλίο της με τον τίτλο «Η παγωμένη πριγκίπισσα» και είχα ενθουσιαστεί με την πλοκή και το κεντρικό ζευγάρι των πρωταγωνιστών οπότε περίμενα με ανυπομονησία να βγει το επόμενο. Όμως όταν στα ελληνικά έχει 18 ευρώ και στο amazon 7,5 ευρώ, ε ,θα τιμήσω την αγγλική βερσιόν, να διατηρήσω και τα αγγλικά μου στο επίπεδο τους γιατί με αυτά που κάνουμε στο σχολείο θα ξεχάσω και αυτά που ξέρω.
Ian Rankin – A question of blood και Exit Music
Ανακάλυψα τον Ίαν Ράνκιν στη βιβλιοθήκη της Χαλκίδας. Βασικά είχα διαβάσει στις βιβλιοκριτικές των εφημερίδων για τον επιθεωρητή Ρέμπους και τις περιπέτειες του στο Εδιμβούργο αλλά δεν είχε τύχει ποτέ να διαβάσω κάτι. Το πρώτο βιβλίο που διάβασα λοιπόν από τη βιβλιοθήκη ήταν η «Μνήμη Νεκρών» και κόλλησα. Βρήκα στο Public δύο άλλα βιβλία του, «Οι Καταρράκτες» και το «» και τα αγόρασα (ανήκαν κιόλας στην προωθητική ενέργεια βιβλίων με χαμηλή τιμή). Αγαπώ τον Ρέμπους και την Σίβον, τους βασικούς ήρωες του Ράνκιν. Λατρεύω να διαβάζω τα βιβλία του που είναι γεμάτα Εδιμβούργο. Γι ‘αυτό το amazon μου έστειλε το «A question of blood” και τώρα το ‘Exit Music” που είναι το τελευταίο του Ράνκιν με ήρωα τον Ρέμπους.
Johnathan Franzen –Corrections και Freedom
Για όσους ασχολούνται με την Αμερικάνικη Λογοτεχνία, ο Τζόναθαν Φράνζεν είναι το νέο είδωλο. Ένας άξιος συνεχιστής του έργου των μεγάλων αμερικάνων πεζογράφων που αναλύουν με τα οικογενειακά τους «έπη» τη σύγχρονη αμερική. Ένας μη εβραίος Φίλπ Ροθ, με βάθος, με χιούμορ, με γνήσια αγάπη για τους ήρωες του και με τόσο καλή γραφή που στο τέλος του βιβλίου όπως εύστοχα έγραψε ένας κριτικός «νιώθεις ότι τους ξέρεις καλύτερα από τον εαυτό σου».
Α. Μ. Ηomes – The end of Alice
Αυτό τώρα είναι ένα δύσκολο βιβλίο. Προκάλεσε σάλο όταν κυκλοφόρησε γιατί έχει σαν πρωταγωνιστή έναν φυλακισμένο παιδίφιλο και την αλληλλογραφία του με μία νεαρή κοπέλα. Δεν το έχω διαβάσει ακόμα για να έχω γνώμη αλλά σίγουρα θα προκαλέσει τα όρια του αναγνώστη.
Πέδρο Χουάν Γκουτιέρες – Η βρώμικη τριλογία της Αβάνας και Η Μελαγχολία των Λιονταριών
Διάβασα μόνο το πρώτο καθώς για το δεύτερο συνεχώς άλλα βιβλία παρεμβάλλονται και του κλέβουν τη θέση. Προκλητικό, σεξουαλικό, χύμα, αυθεντικό, πολλοί λένε ότι μιμείται το στυλ του Μπουκόφσκι, δεν έχω διβάσει Μπουκόφσκι και έτσι θα μείνω στην κυνική ματιά –εντελώς μη τουριστική- της Κούβας που μας προσφέρει.
Ιωάννα Καρυστιάννη – Τα Σακιά
Το διαβάζω τώρα, παράλληλα με το Freedom, και έχω να πω ότι μέχρι στιγμής μ’αρέσει πολύ το θέμα και ο τρόπος που το χειρίζεται. Και βρίσκω υπέροχο τον τίτλο και τη μεταφορά, τα σακιά που μεταφέρουμε/σέρνουμε πίσω μας φορτωμένα με τις αμαρτίες, τις αποτυχίες και τις τύψεις της ζωής μας.
Το καλοκαίρι διάβασα αρκετά, πολλά αστυνομική λογοτεχνία που είναι ένα από τα αγαπημένα μου είδη αλλά ένα βιβλίο μου χάρισε αληθινή συγκίνηση και το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Το Δωμάτιο – Έμμα Ντόναχιου. Αξίζει ένα δικό του post, για αυτό just keep it in mind.
PS: συνειδητοποιώ γράφοντας για αυτά ότι έχω μαζέψει αρκετά βιβλία που μπορεί να σας αρέσουν, νομίζω θα αρχίσω να λειτουργώ ως δανειστική βιβλιοθήκη:)
Ώρα για σινεμά με δύο ταινίες που είδα πρόσφατα. Το Δέρμα που Κατοικώ του Πέδρο Αλμοδόβαρ είναι η πρώτη, νομίζω ότι ο Αλμοδόβαρ είναι ο καλύτερος ευρωπαίος σκηνοθέτης και ένας από τους καλύτερους παγκόσμια, δεν υπάρχει η τεχνική του, ο τρόπος που χειρίζεται την κάμερα, ο τρόπος που μεταμορφώνει τους ηθοποιούς του και κυρίως ο τρόπος που φτιάχνει σενάρια. Κάθε ταινία του είναι εμπειρία. Η δεύτερη είναι το Μια Επικίνδυνη Μέθοδος του Ντέηβιντ Κρόνεμπεργκ, η οποία ομολογώ πως δεν με ενθουσίασε, μου φάνηκε λίγο ακαδημαικά φτιαγμένη. Ενδιαφέρον θέμα και ξεχωριστές παρουσίες ο Viggo Mortensen και κυρίως ο Michael Fassbeder (θυμηθείτε με μικροί μου σινεφίλοι, ότι είναι ο Ryan Gossling σήμερα, θα είναι ο Michael αύριο-θα βαρεθείτε να τον βλέπετε σε ταινίες και εξώφυλλα) αλλά η ταινία δεν σε απογειώνει.
Οι πολιτιστικές δραστηριότητες στο σχολείο περιλαμβάνουν την ανάδειξη του Halloween, του Guy Fawkes και του V for Vendetta, των Thanksgiving και θα κορυφωθούν λίγο πριν τις γιορτές με την εισαγωγή των μαθητών στον μαγικό και υπέροχο κόσμο του Tim Burton και του Nightmare before Xmas.
Νομίζω το παράκανα με το ποστ, παραβγήκε μακροσκελές, κλείνω με κάτι κομματάκια που συντρόφευαν τη συγγραφή του.
Ενδελέχεια – Με την αγάπη
Αλκίνοος Ιωαννίδης- Υπεραστικό
Φοίβος Δεληβοριάς – Χριστούγεννα
Nightmare before Christmas –What’s this?
Παύλος Σιδηρόπουλος- Η ώρα του stuff (μου το θύμισε η βόλτα στην Πανεπιστημίου και τα εκεί ναρκωτικά 5 η ώρα το απόγευμα. )
Και μιας που η ώρα κοντεύει μεσάνυχτα κλέινω με την φωνή του Σιδηρόπουλου και το στίχο από το τόσο ξεχωριστό «Στην Κ»
«θα’ναι αργά μεσάνυχτα και θα’χεις κουραστεί»
καληνύχτες…
