Pain is only a mind game
Το βλέπω γραμμένο μπροστά μου κάθε Τετάρτη, 5-6, στη μπλούζα του Τάσου, Δάσκαλου του tae bo. Είναι αλήθεια ο πόνος μόνο ένα παιχνίδι του μυαλού? Και τότε πως εξηγούνται τα σωματικά του συμπτώματα?
Τέλος πάντων, δεν το είχα σκοπό να πιάσω την φιλοσοφία, απλώς έτυχε γιατί μόλις γύρισα από το γυμναστήριο και το σκεφτόμουν. Έχουν μαζευτεί ένα σωρό πληροφορίες που θα μπορούσα να γράψω σε αυτό το blog αλλά πλέον οι πιο πολλές από αυτές είναι outdated , όπως έλεγαν και στο χωριό μου τη Δομβραίνα. Παλιατζούρες δηλαδή (για εσάς που στα χωριά σας τα Αγγλικά δεν ήταν η μητρική γλώσσα). Γιατί τις άφησες, θα μου πει κάποιος, να παλιώσουν? Γιατί έχεις τόσο καιρό να γράψεις σε αυτό το μικρό, ταπεινό μπλογκάκι που σου κράτησε παρέα τρία χρόνια και που ειδικά τον πρώτο καιρό της απόστασης από αυτούς που αγαπάς σε έφερνε κοντά τους? Ε, τα’ χουμε πει τα βασικά, τώρα με βλέπετε κάθε μέρα, άντε και τα τηλέφωνα, άντε και το chat στο Facebook , ότι καλό ή κακό συμβαίνει έχει κυκλοφορήσει πριν καθίσω να το αποτυπώσω σε κάποιο post. Και επίσης ο υπολογιστής μου δεν βοηθούσε. Πιο αργός και απ’ το θάνατο (αγαπημένη φράση Γ.), με πρόβλημα στην τροφοδοσία του ρεύματος και με μπαταρία που πέθαινε στο μισάωρο, έκανε και τις πιο απλές εργασίες να φαίνονται κουραστικές και περίπλοκες. Και ειλικρινά, όταν στη δουλειά σου εξαντλείς την υπομονή σου, δεν χαραμίζεις ούτε ελάχιστη σε ένα εργαλείο που κανονικά είναι εκεί για να σου κάνει τη ζωή εύκολη. Τώρα όμως η δεύτερη παράμετρος δεν υφίσταται καθώς γράφω πλέον στο ολοκαίνουργιο, shiny Lenovo netbook που αγόρασα προ περικοπής μισθού και επιδομάτων κτλ. Εν τω μεταξύ κάθε μέρα ακούμε και κάτι καινούργιο σχετικά με τα χρήματά μας λόγω κρίσης. Ας πούμε, έλεγα περιχαρής σε μία συνάδελφο ότι μου βγήκε επιστροφή φόρου από την δήλωσή μου και εκείνη μου είπε ότι υπάρχει περίπτωση να μην πάρουμε τις επιστροφές μέχρι το 2013!!!! ΟΚ, δηλαδή να μας τα χρωστάει το κράτος!! Αυτά που του έχουμε προπληρώσει… Σούπερ! Γιατί εγώ μέχρι στιγμής βλέπω μια στάση εκ μέρους του κράτους, ότι εμείς του χρωστάμε… Όταν ήρθε το χαρτί για τη μισθοδοσία του Μαΐου είδαμε ότι μας είχαν κρατήσει την πρώτη δόση από τα αναδρομικά της περικοπής του 18% των επιδομάτων. Και πως ήταν γραμμένο παρακαλώ? Όχι ‘κρατήσεις’, όχι ‘υπέρ πατρίδος’, ούτε καν ‘εισφορά’. Χρέη προς το Δημόσιο. Μάλιστα, ΧΡΕΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ. Τους χρωστάμε κατάλαβες, εδώ ταιριάζει ‘εκεί που μας χρωστούσαμε μας πήραν και το βόδι’. Θα μου πεις, δε σε πειράζει που στα πήρανε, και μάλιστα αναδρομικά, κολλάς στον τίτλο? Ναι, κολλάω , γιατί από εκεί φαίνεται η όλη νοοτροπία του κράτους και με διαολίζει να το κάνουν να φαίνεται λες και είμαστε φοροφυγάδες ή δεν ξέρω κι εγώ τι υποκατηγορία πολιτών.
Με αυτά και με κείνα η απαισιοδοξία έχει χτυπήσει κόκκινο. Όταν νιώθεις ότι δεν θα έχεις λεφτά να κινηθείς, ότι δε ξέρεις τι θα σου ξημερώσει αύριο, όταν αρχίζεις και βλέπεις ότι πρέπει να αποταμιεύεις γιατί τίποτα σε αυτή τη χώρα δεν σου εγγυάται ότι αν αρρωστήσεις για παράδειγμα δε θα πάθεις κάτι χειρότερο με την παρούσα ασφάλεια που σου παρέχει το κράτος, τότε δε μπορεί παρά να νιώθεις ανασφάλεια και αβεβαιότητα. Πέρασα μια τέτοια φάση εκεί κοντά στην ανακοίνωση των μέτρων, με τα 20ευρα για βενζίνη να φεύγουν αέρα, με τα αποτελέσματα του ΙΚΥ που ήταν ένα χαστούκι και με έναν ανησυχητικό πυρετό τη μαμάς που μας τρόμαξε ότι το μικρόβιο εμφανίστηκε ξανά. Ευτυχώς, οι εξετάσεις της βγήκαν καλές και ηρεμήσαμε από εκεί, μετά λες ότι όλοι στο ίδιο καζάνι οικονομικά βράζουμε, σκέφτεσαι ότι άλλη μια χρονιά ίσως δεν είναι και τόσο τραγικό και περνάς χρόνο με την αγάπη σου και αυτό αρκεί, γιατί τίποτα δε συγκρίνεται με την ασφάλεια που νιώθεις όταν έχεις κάποιον να σ’ αγαπάει και να σε νοιάζεται.
Στο σχολείο περάσαμε μια κρίση με τον ‘τρελό-Γ.’ ο οποίος μας πίεζε να υπογράψουμε ένα χαρτί-δήλωση ότι είναι απόλυτα φυσιολογικός, τα παιδιά και οι γονείς τον αγαπάνε, όλοι εμείς συγκλονιστήκαμε από την περιπέτεια του στο Δρομοκαίτειο και δεν πιστεύαμε ότι μπορεί να του συμβεί αυτό, ότι είναι λαμπρός επιστήμων, με ζηλευτή κατάρτιση και τρομερή αίσθηση του χιούμορ. Το υπογράψανε οι μισοί περίπου, εγώ όχι, πρώτον γιατί δεν έχω καμία όρεξη να με καλέσουνε μάρτυρα στα δικαστήρια για τον Γ. και κυρίως γιατί πιστεύω ότι κάτι δεν πάει καλά με τον άνθρωπο οπότε δεν βάζω την υπογραφή μου να ξαναμπεί σε τάξη και να ακούσουμε για τίποτα τρελό μετά από κάνα δίχρονο.
Να πω ότι το διάστημα που περιέγραψα παραπάνω με τη ν πίεση από το σχολείο, το κράτος και το σπίτι, ήρθε στη Χαλκίδα η Ρ. αδελφή του Γ. και πραγματικά περάσαμε σούπερ! Είναι πολύ ωραίο να γυρίζεις από τη δουλειά και να βρίσκεις κάποιον σπίτι, πόσο μάλλον όταν περνάτε τόσο καλά, γελάτε (πέτρα οι κοιλιακοί) και κάνετε βόλτες! Πήγαμε για ποτάκι στην παραλία και για καφέ στο Κάστρο και γυρίσαμε μαζί Αθήνα.
Το σαββατοκύριακο της γιορτής μου το πέρασα υπέροχα! Ήρθα incognito και έκανα ακριβώς ότι ήθελα. Χαλαρό ποτάκι και τάβλι (ανεπίδεκτη μαθήσεως αλλά με πολύ γέλιο όταν τσαντίζω τον δάσκαλο Γ. με την έλλειψη τακτικής μου) την Παρασκευή το βράδυ, χαλαρό ξύπνημα το Σάββατο, έρευνα αγοράς με Γ. Για netbook,καφές και βόλτα στο κέντρο με Κ. φαγητό στο λατρεμένο Barbq, μέσα Σάββατο βράδυ με Γ. Κυριακάτικο ξύπνημα, πρωινό, εφημερίδες, σπιτικό φαί στο σπίτι Γ. και γλυκό με βόλτα στο Θησείο με τις 4fab (με την προσθήκη της Ρ. ως 5ης). Εκεί λοιπόν, στο Chocolat στο Θησείο που έχει τα καλύτερα γλυκά ever (thumbs up για lemon pie και tiramisu) καθίσαμε σ’ ένα τραπέζι όπου δίπλα μας κάθονταν μια παρέα με αντίστοιχα 5 κυρίες γύρω στα 45-50, όπου βλέποντας τα δώρα από τα κορίτσια μας πιάσανε κουβέντα (‘ποια γιορτάζει, χρόνια πολλά, τι ωραίες φίλες που είστε κτλ.) και ήταν όπως είπε η Μ2 ένα flash forward στο μέλλον μας. Είναι όμως πολύ ωραίο να είμαστε μεγάλες και να βρισκόμαστε για καφέ και να είμαστε οι φίλες που είμαστε τώρα (κορίτσια, I love you!) Είχαμε περάσει σούπερ ως παρέα με τα αγόρια μας στην Oriental βραδιά στην ‘Αύρα Βυρηττού’ αλλά και στο σπίτι του Α.
Για τα γενέθλια του ο Γ. μας έβγαλε στο ‘Ελλάδος Εικόνες’ που από ρεμπετάδικο με ωραίο φαγητό και ζωντανή μουσική μετατράπηκε σε κάτι σαν μπουζούκια με γαρύφαλλα αλλά το ευχαριστηθήκαμε με χορό και κέφι! Όπως νομίζω είχαμε περάσει τέλεια παρά το ότι είμαστε μόνο οι δυο μας στην τελευταία παράσταση του Σταυρού του Νότου με Μανώλη, Πορτοκάλογλου και Ζιώγαλα. Αξιοσημείωτη βραδιά ήταν το φαγητό με την ξαδέλφη Τζο στο βραζιλιάνικο bistro ‘Κίτρινος Σκίουρος’ με τις τέλειες καιπιρίνιες κι το εγγυημένο fun με το supergirl Τζο! Αναμένουμε τώρα ένα θέατρο με τον Γ. και την Κ. την ‘Μέθοδο Gronholm’ στο θέατρο Τέχνης που το έχω κλείσει από τον Απρίλιο για τις 15 Μαΐου(!!!)
Μια που ο χρόνος μου πλέον είναι αρκετός, εκτός από το gym και το ιδιαίτερο, προχωράμε ακάθεκτοι για το ταινιάκι με το ένα τμήμα της Ε και εγώ διαβάζω πολλά βιβλία. Αφού ξεκοκάλισα την τριλογία Millennium και είδα και τις 2 πρώτες ταινίες, τώρα διαβάζω τον ‘Δήμιο του Έρωτα ‘ του Yalom που μου φαίνεται θα είναι πολύ πιο ενδιαφέρον από το Όταν έκλαψε ο Νίτσε. Και βλέπω Lost και ΔΕΝ θέλω να τελειώσει (Team Jack)!!
