Book your tickets

For what is worth, ένα μικρό review για κάποιες ταινίες που ξεχώρισα από το πρόγραμμα για τις Νύχτες Πρεμιέρας. Πλέον κάποιες προβλήθηκαν στο πλαίσιο του φεστιβάλ αλλά είναι πιθανό να βρουν διανομή και να βρεθούν σε κάποιο σινεμά και έτσι να έχουμε μία δεύτερη ευκαιρία να τις δούμε. Το Rent-a-cat είναι η Γιαπωνέζα Αμελί. Η ιστορία μιας κοπέλας που νοικιάζει γάτες σε μοναχικούς ανθρώπους για παρέα, αφού πρώτα τους περάσει κάστινγκ για την καταλληλότητά τους ως ενοικιαστές. Ακούγεται χαριτωμένα ιδιόρυθμο και οι δημιουργοί μας εγγυώνται ότι ανήκει στην κατηγορία του feel good με πρωτοτυπία, κάτι που οι Αμερικάνοι έχουν χάσει από καιρό. Το Beasts of the Southern White ανήκει στις ταινίες που εξερευνούν τα παιδικά τραύματα και το πέρασμα από την αθωότητα στην ενηλικίωση μέσα από υπερρεαλιστικές εικόνες και σενάριο. Κάτι σαν τον Λαβύρινθο του Πάνα μου φέρνει στο νου και αυτό το λέω για καλό γιατί ο Λαβύρινθος ήταν απλώς υπέροχος. Σε όσους άρεσε η Hedwig, το Breakfast on Pluto, το Transamerica, ακόμα και η Στρέλλα χωρίς το οιδιπόδειο, προφανώς θα αρέσει και το Lawrence Anyways, μια ταινία για έναν άντρα που αποφασίζει να ζήσει σαν γυναίκα εξακολουθώντας να είναι ερωτευμένος με την κοπέλα του και ελπίζοντας ότι οι γύρω του θα τον αποδεχτούν. Πρωταγωνιστεί ο Μελβίλ Πουπώ που είναι πολύ ωραίος άντρας για να μην στεναχωρεθείς που θα τον δεις με ταγιέρ. Για όσους αγαπούν την Λάμψη (με τρώει το χέρι μου να γράψω κάποιο αστείο για τη Λάμψη του Φώσκολου αλλά θα κρατήσω επίπεδο) το Room 237 είναι σαν να σου χαρίζουν πρόσβαση σε δωμάτιο με ζαχαρωτά. Θα καθήσεις για όση ώρα διαρκεί η ταινία να συγκρίνεις τις δικές σου θεωρίες για το αριστούργημα του Κιούμπρικ με τις θεωρίες πλείστων άλλων ομοιπαθούντων και θα έχεις τη χαρά να αναλύεται καρέ καρέ κάθε διφορούμενη σκηνή. Μπόνους: σίγουρα θα βρεις κάποιον από το κοινό να πιείτε ένα ποτάκι μετά την προβολή συνεχίζοντας τη συζήτηση για την ταινία. Η ταινία του Πέτρου Σεβαστίκογλου Attractive Illusion που γυρίστηκε με την υποστήριξη (και κατόπιν παράκλησης) της Νιγηριανής κοινότητας στην Αθήνα έχει αρκετές αρετές αλλά και μερικά ελαττώματα. Βέβαια και μόνο το γεγονός ότι γυρίστηκε μια τέτοια ταινία στους δύσκολους καιρούς του ρατσισμού και της ξενοφοβίας αρκεί για να μην ασχοληθεί κανείς για τις τυχόν ατέλειες. Εδώ θα δεις αυθεντικούς Νιγηριανούς μετανάστες να ζουν σε έναν δικό τους μικρόκοσμο στην καρδιά μιας πόλης που είτε κάνει πως δεν υπάρχουν είτε τους αναγκάζει να κρύβονται όλο και πιο βαθιά. Πορνεία, ναρκωτικά, βία αλλά και αξιοπρέπεια, αγάπη και ελπίδα στροβιλίζονται στις ζωές των πρωταγωνιστών. Για την Αποκατάσταση του Μαύρου: Όσοι αγαπάτε την ποίηση της Κατερίνας Γώγου και όσοσυς σας γοητεύει η αδάμαστη προσσωπικότητά της δεν πρέπει να χάσετε αυτό το ντοκιμαντέρ. Επειδή στις Νύχτες Πρεμιέρας είναι ήδη sold out και οι δύο προβολές του, ας ελπίσουμε ότι θα προβληθεί σε σινεμά ή τουλάχιστον θα βγει γρήγορα σε DVD. Συλλεκτικό πριν καν κυκλοφορήσει. Αν είσαι γονιός ή εκπαιδευτικός, πιστεύω ότι επιβάλλεται να δεις το Bully. Το Αμερικάνικο ντοκιμαντέρ που μιλάει για τον σχολικό εκφοβισμό μέσα από τις αληθινές ιστορίες παιδιών που δέχονται αυτήν την αφόρητη πίεση καθημερινά προβλέπεται δύσκολο στην παρακολούθηση αλλά απαραίτητη γνώση. Εγώ έκλεισα το εισιτήριό μου ήδη. Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, το A moi Seule (Μόνη μου) είναι η ιστορία μιας κοπέλας που αφέθηκε ελεύθερη μετά από 8 χρόνια συμβίωσης με τον απαγωγέα της. Έτσι κι αλλιώς τρομερά ενδιαφέρον από ψυχολογική άποψη, η ταινία χτυπάει και ένα προσωπικό ενδιαφέρον μετά την ανάγνωση 2 εκπληκτικών βιβλίων που χειρίζονται παρόμοιο θέμα, της «Απαγωγής» και του «Δωματίου». Μέσα από το αφιέρωμα του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ για τις ταινίες της σεζόν 2012-2013 προσωπικά ξεχώρισα τρεις. Αρχικά, την καινούργια ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο Django Unchained που θα είναι μία ταραντινική εκδοχή της εποχής της δουλείας και εγώ ότι ταινία του Ταραντίνο έχω δει την έχω καταευχαριστηθεί, οπότε θα τη δω και αυτή. Έπεται η μεταφορά του The Great Gatsby αλλά το τρέηλερ δεν με ενθουσίασε, οπότε είναι στα χμμμμμ της λίστας. Και τέλος, το Only God forgives του Nicolas Viding Refn που σηματοδοτεί τη δεύτερη κατά σειρά συνεργασία του σκηνοθέτη με τον Ryan Gosling μετά τον θρίαμβο του Drive και εμένα αυτό μου αρκεί κυρίες και κύριοι. Και μια που μιλάμε για ταινίες και για να το κλείσω το θέμα, να σας προτείνω δύο παλαιότερες αλλά κλασσικές. Τα Απομεινάρια μιας μέρας αξίζει κάποιος να το δει μόνο για να χαζεύει το υπέρμετρο ταλέντο του Άντονι Χόπκινς και να υποκλιθεί. Υπάρχουν και άλλοι λόγοι βέβαια, ας πούμε γιατί είναι ο ορισμός του πλατωνικού έρωτα και δε θα βρεις άλλη ταινία να στο δείχνει τόσο καθαρά και τόσο καταπιεσμένα, ακόμα και το In the mood for love του Kai σου αφήνει μια χαραμάδα, τα Απομεινάρια καμία αλλά δεν θα ήθελες να είναι αλλιώς. Και η δεύτερη, τόσο ταιριαστή στην εποχή που ζούμε, οι Δευτέρες με Λιακάδα. Ναι είναι ο Χαβιέ Μπάρδεμ στην καλύτερη του ερμηνεία (και έχει τόσες) αλλά όλο το καστ δίνει ρέστα, είναι ο διπλανός σου, είναι η χώρα σου, το ζεις τώρα αλλά οι Ισπανοί το γύρισαν το 2002, 10 χρόνια πριν, τότε που εμείς ζούσαμε σε εθνικό παραλήρημα. Διαμάντι. Θα κλείσω με δύο βιβλία που το καθένα με τον τρόπο του με επηρέασαν ιδιαίτερα. Το πρώτο είναι η συλλογή άρθρων και δοκιμίων του Στιγκ Λάρσον (Κορίτσι με τα Τατουάζ) Ρωγμές του Σύγχρονου κόσμου στο οποίο ασχολείται με την άνοδο του εθνικισμού, του φασισμού και του ρατσισμού στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια και απλώς είναι αντριχιαστικό να διαβάζεις ράγματα και αναλύσεις που βλέπεις στην καθημερινότητά σου (βλέπε κυρίως άνοδο Χρυσής Αυγής). Το δεύτερο είναι ο Φεβρουάριος του Θοδωρή Γεωργακόπουλου. Επειδή δεν άντεχα να περιμένω, μου δάνεισε η Μ2, έτερο fangirl, το δικό της αντίτυπο αλλά πλέον έχω και το δικό μου. Είναι όσο πιο σύγχρονο μπορείς να φανταστείς. Όσο κυνικό μπορείς ν’αντέξεις(;). Τόσο καλογραμμένο όσο δεν έχω διαβάσει ελληνικό βιβλίο εδώ και χρόνια. Σε ρουφάει. Και θες να το έχεις στη βιβλιοθήκη σου. Πάρτο! (άντε, επειδή είναι και δύσκολοι καιροί, τουλάχιστον δανείσου το. Είμαστε 2 που το έχουμε:)