1η ώρα σινεμά

Όλοι όσοι διαβάζετε αυτό το blog ξέρετε την αγάπη μου για τις ταινίες. Όπως και τα κολλήματα που ‘τρώω’ κατά καιρούς με ηθοποιούς. Αν κάποιος μπει στη λίστα μου με τους ‘εκλεκτούς’ πρέπει να προσπαθήσει πολύ για να βγει. Να κάνει πολλές πατάτες ή να με τσαντίσει ως παλιοχαρακτήρας ή μεγάλο ψώνιο (αν και κανονικά δεν πρέπει να συνδέουμε την καλλιτεχνική υπόσταση κάποιου με τον χαρακτήρα αλλά άμα κάτι σε χαλάει, σου χαλάει και την συγκέντρωση στην ερμηνεία) Αν ήμουν σκηνοθέτης ή σεναριογράφος στο Hollywood θα ήθελα στις ταινίες μου να παίζουν (σίγουρα κάποιοι τώρα μου διαφεύγουν αλλά τους βάζω όπως μου’ ρχονται στο μυαλό) οι Russell Crowe, Christian Bale, Joaquin Phoenix, Clive Owen, Kate Blanchett, Nicole Kidman, Lawra Linney, Julianne Moore, Steve Carrell, Javier Barthem, Tony Lieung, Cillian Murhy,Gael Garcia Bernal, Ryan Gosling και ο Heath Ledger. Έβαλα επίτηδες τελευταίο τον Ledger γιατί είναι από τους πιο νέους και τώρα πλέον νεκρός. Όταν διάβασα ότι βρέθηκε νεκρός ένιωσα πολύ περίεργα. Δεν ήμουν fan του με τον τρόπο που είμαι θαυμάστρια του Bale ή του Crowe, αλλά τον θεωρούσα μεγάλο ταλέντο. Πριν το Brokeback Mountain, που δίκαια τον ανέδειξε, εμένα με είχε συγκινήσει απίστευτα στο ‘Χορό των Τεράτων’ ως ο καταπιεσμένος γιος του Billy Bob Thornton που επιζητά την πατρική αγάπη και επιβεβαίωση αλλά δεν την παίρνει ποτέ. Στη σκηνή που αυτοκτονεί μπροστά στον πατέρα του λέγοντας του ότι αυτός πάντα τον αγαπούσε (σε απάντηση του ‘πάντα σε μισούσα’ του πατέρα του) δεν νομίζω να υπάρχει πιο σπαραχτικός ηθοποιός. Μια σκηνή τελικά αρκεί για να μπει κάποιος στη καρδιά σου για πάντα. Το κύκνειο άσμα του είναι ένας ρόλος που μάλλον θα τον έκανε απόλυτο cult είδωλο. Ο Joker του λένε συναγωνίζεται επάξια τον αντίστοιχο –και θρυλικό- του Nickolson αλλά ο Ledger δεν θα είναι εκεί να δει την επιτυχία του.
Παρότι οι λίστες συνήθως είναι το χειρότερό μου, μιας και ποτέ δεν μπορούν να χωρέσουν σε ένα Top 10 αγαπημένα πράγματα, ήθελα να γράψω τις 15 ταινίες που περιμένω εναγωνίως το 2008 είτε γιατί μ’ αρέσουν οι ιστορίες, είτε γιατί παίζουν ηθοποιοί που υποστηρίζω.

The Dark knight
Λόγω cast (Bale, Oldman, Ledger, Gylenhaal) αλλά πλέον και λόγω της ερμηνείας του Heath Legder ως Joker που τον έκανε να κλειστεί για ένα μήνα σε ένα διαμέρισμα, να υποφέρει από αϋπνίες και να αρχίσει τα χάπια, για να βρεθεί νεκρός μάλλον από υπερβολική δόση υπνωτικών.

Sweeney Todd: the demon barber of Fleet Street
Το απόλυτο ‘μαύρο’ μιούζικαλ του Sodheim που γνώρισα μέσω της φίλης μου Nicole, το είδα στο θέατρο, αγάπησα τα τραγούδια και την ιστορία και το σκηνοθετεί ο αγαπημένος μου παραμυθάς Tim Burton. O Johnny Depp είναι το κερασάκι στη τούρτα… Επιτρέπεται να τραγουδάμε μες στο σινεμά;

I’m not there
Θες να γυρίσεις μία μουσική βιογραφία για κάποιον καλλιτέχνη που προφανώς θαυμάζεις πολύ και ταυτόχρονα αποτελεί σημείο αναφοράς στην ιστορία της μουσικής. Είσαι ο Todd Hanes, υπερβολικά ταλαντούχος και πάντα πρωτότυπος. Βάζεις 7 πρόσωπα να υποδυθούν τον καλλιτέχνη σε διάφορες φάσεις της ζωής του, αποτυπώνοντας έτσι τις διαφορετικές περσόνες που ο ίδιος υιοθετούσε κατά καιρούς. Καθοδηγείς την Cate Blanchett στην ερμηνεία που όλοι παραληρούν και κάνεις τον Bob Dylan να σου βγάλει το καπέλο για το πώς τον παρουσιάζεις. Δε θες να δεις αυτή τη ταινία;

The Edge of Heaven
Ο Φατίχ Ακίν έχει κάνει μια ταινία που βρίσκεται στη πρώτη πεντάδα των αγαπημένων μου. Το ‘Μαζί Ποτέ’ είναι η ταινία που μ’ έκανε να κλάψω μετά από ένα πολύ μεγάλο διάστημα που καμιά ταινία δεν με είχε κάνει ούτε να δακρύσω. Επίσης αποδεικνύεται ότι όταν έχεις ένα στιβαρό σενάριο, καλούς ηθοποιούς και ξέρεις τι θέλεις να πεις δεν χρειάζεσαι ούτε τρελά λεφτά ούτε τίποτα για να κάνεις μια καλή ταινία, γι’ αυτό ας σταματήσουν τη γκρίνια οι δικοί μας σκηνοθέτες και ας γράψουν κανένα σενάριο της προκοπής. Η νέα του ταινία έχει πάρει διθυραμβικές κριτικές αλλά έτσι κι αλλιώς μ’ έχει κερδίσει.

Funny Games
O Mikael Haneke κάνει ενοχλητικές ταινίες… Για την συνείδηση σου, για την κοινωνία που ζεις, για τα πιστεύω σου…Καμιά ταινία του δεν είναι παιδική χαρά. Όλες είναι όμως εξαιρετικές. Τα ‘Παράξενα Παιχνίδια’ τον σύστησε στο ευρύ κοινό και τώρα δε μένει παρά να δούμε τι έχει να προσθέσει το αμερικάνικο ριμέικ από τον ίδιο με την φατσούλα του Michael Pitt ως βασανιστή μιας τυπικής μεσοαστικής οικογένειας. (Όσο για τη φατσούλα, όσοι είδατε τις ‘Τελευταίες μέρες’ και τη στοιχειωμένη του ερμηνεία ως Curt Cobaine ξέρετε πόσο παραπλανητική είναι η πρώτη εντύπωση.)

No country for old men
Επειδή είναι Joel και Ethen Cohen και ότι έχουν κάνει μέχρι σήμερα μου έχει αρέσει, ακόμα και τα ‘ελαφρά’ τους. Και επειδή θα σαρώσει σε κάθε λογής βραβεία και ο Javier Bathem γεννήθηκε για το ρόλο του σαδιστή δολοφόνου.

Lust, caution
Ο Ang Lee ξέρει να κάνει κάθε ταινία να αξίζει να τη δεις. Έχει δουλέψει σε Ασία και Αμερική με την ίδια ποιότητα δουλειάς (αν και ‘Ο Ήρωας’ είναι ιδιαίτερα αγαπημένη μου) και τώρα εξερευνά μια σκοτεινή περίοδο στην ιστορία της Κίνας και έχει για πρωταγωνιστή τον ηθοποιό φετίχ της ‘Ερωτικής Επιθυμίας’ και του ‘2046’, Tony Lieung. Και μόνο για την ερμηνεία του απαιτείται επίσκεψη στις αίθουσες.

There will be blood
Άλλη μια ταινία που οφείλει πολλά στον χαμαιλέοντα πρωταγωνιστή της, το τελευταίο πόνημα του-‘Boogie Nights’ και ‘Magnolia’-Paul Thomas Andersonμιλάει για χρήμα, πετρέλαιο και το Αμερικάνικο Όνειρο. O Daniel-έχω μόνιμη θέση στα Oscar-De Lewis ξανά σε μεγάλη ερμηνεία.

Atonement
Βασισμένο σε ένα αγαπημένο και πολυδιαβασμένο –κυρίως βέβαια στη Βρετανία- μυθιστόρημα του Ian MacEwan, η ‘Εξιλέωση’ έχει ένα πρωταγωνιστικό ζευγάρι με φοβερή χημεία, έρωτα, πόλεμο, δράμα και μια μικρή που μπήκε στη πεντάδα των Oscar.

Reservation Road
Joaquin Phoenix, Mark Ruffalo, Jennifer Conneli. Μια ιστορία εκδίκησης και συγχώρεσης που σίγουρα θα γράψει μέσα μας. Έστω κι αν έχουμε δει παρόμοιες.

3:10 to Yuma
Μοιάζει με όνειρο να βλέπεις τους 2 αγαπημένους σου ηθοποιούς να μοιράζονται την οθόνη. Έγινε με την ‘Ένταση’ (Pacino-De Niro), τώρα έρχεται ένα γουέστερν να ενώσει τους κατά την άποψή μου καλύτερους σύγχρονους ηθοποιούς. Bale vs. Crowe και μπόνους ο νεαρός Ben Foster που λένε ότι στιγμές κλέβει την παράσταση… Χλωμό…

Be kind rewind
Αυτή η ταινία δεν ξέρω αν θα βρει το δρόμο της στις ελληνικές αίθουσες αλλά και μόνο η προοπτική ενός one man show από τον Jack Black, ως υπάλληλο βίντεο κλαμπ που με τον συνάδελφο του γυρίζουν ριμέικ ταινιών όπως οι ´Ghostbusters´και ο ‘Σοφέρ της Κυρίας Ντέηζι’ για χάρη μιας ηλικιωμένης πελάτισσας, με κάνει να ελπίζω σε μια εταιρία διανομής που θα πάρει το ρίσκο.

The Argentine/ Guerilla
Ο Steven Sondeberg γυρίζει ταινία για τα τελευταία χρόνια του Che Guevara. Ενδιαφέρον έτσι κι αλλιώς, μετά τα ‘Ημερολόγια Μοτοσικλέτας’, αλλά ένα όνομα κάνει όλη τη διαφορά: Benicio Del Toro στο ρόλο που γεννήθηκε να ενσαρκώσει.

Juno
Μια μικρή ταινία που κλέβει τη παράσταση. Που μιλάνε όλοι για αυτή. Μια νεαρή πρωταγωνίστρια που κουβαλά τη ταινία πάνω της. Ένα σενάριο δροσερό και τολμηρό για το ότι δεν κάνει μελόδραμα ένα υλικό που άλλοι θα έπνιγαν στα δάκρυα. Για πόσες ταινίες το λες αυτό;

Lars and the real girl
Υποψηφιότητα για το βραβείο ‘περίληψη σεναρίου που σε αποτρέπει να δεις την ταινία’, ο Ryan Gosling στο ρόλο ενός εκκεντρικού νεαρού που ερωτεύεται μια πλαστική κούκλα. Αν κάποιος μπορεί να υποστηρίξει αυτό το χαρακτήρα, είναι μόνο ο Gosling. Και στην Ελλάδα ένας από τους 4 πρώτους της λίστας του ΥΓ.

ΥΓ: Αν ήμουν σκηνοθέτης στην Ελλάδα θα’ θελα πολύ να κάνω μια ταινία με τους παρακάτω κυρίους, κάτι σαν τη ‘Συμμορία’ αλλά με τύπους που εκτός από γοητεία έχουν και απίστευτο ταλέντο.
Γιάννης Στάνκογλου
Άρης Σερβετάλης
Αργύρης Ξάφης
Θάνος Σαμαράς
Νίκος Κουρής

Κάτι χειμωνιάτικα απογεύματα

Μια ειδυλλιακή εικόνα ενός χειμωνιάτικου απογεύματος είναι να είσαι καθισμένος σε μια φλοκάτη, μπροστά από ένα τζάκι, με τις φλόγες του να ζεσταίνουν το χώρο και εσύ να απολαμβάνεις τη θαλπωρή πίνοντας κάτι ζεστό. Ένα τέτοιο απόγευμα ήταν και το σημερινό μόνο που η εικόνα είναι λίγο διαφορετική. Τζάκι δεν υπάρχει, οπότε βολευόμαστε σε μια σόμπα. Τη δουλειά της την κάνει αλλά όσο να’ ναι υπολείπεται σε ατμόσφαιρα. Εγώ κάθομαι στον καναπέ (διότι κάτω είναι άστρωτα) και πίνω καφέ στη κούπα των Starbucks. Δε ένιωθα καθόλου ειδυλλιακά, αντιθέτως είχα μάλλον τις μαύρες μου. Οι μέρες ναι μεν περνάνε γρήγορα αλλά είναι πολλές οι άτιμες. Δεν ξέρω, αλλά οι δύο μήνες που έχω ακόμα μπροστά μου μέχρι να δω τον Γ. (Θεού-και διπλωματικής- θέλοντος) και να κατέβω έστω για 3 μέρες στην Αθήνα, να μιλήσω από κοντά με τα κορίτσια και να δω και ένα θέατρο που θέλω μου φαίνονται πολύ μεγάλο διάστημα. Εν τω μεταξύ οι ώρες δεν περνάνε και πολύ εύκολα εδώ αλλά αυτό δεν το λέω πλέον ως παράπονο κρίνοντας από το 24ωρο του Γ. που δεν τον φτάνει με τίποτα… Και ενώ οι συνθήκες είναι οι καλύτερες για να γράψω, που έχω κολλήσει στον Χαρταετό και δεν έχω προχωρήσει πέρα από ιδέες και προσχέδια, αυτή η έμπνευση δεν έρχεται με τίποτα. Να μην τα ρίχνω όλα στην έμπνευση όμως γιατί το γράψιμο είναι και δουλειά που απαιτεί πειθαρχεία και αποφασιστικότητα. Νομίζω πως περνάω μια φάση τεμπελιάς αλλά υποψιάζομαι ότι είναι κάτι που ο εαυτός μου το βγάζει αυθόρμητα, επειδή από όταν με θυμάμαι πάντα διάβαζα, δούλευα και γενικώς ποτέ δεν άφησα τον χρόνο να περάσει ανεκμετάλλευτος. Οπότε ίσως τώρα να χρειάζεται ένα kit kat. Αλλά μου λείπει αυτή η ευχαρίστηση που έπαιρνα κάθε φορά που μια ιστορία διαμορφωνόταν… Ελπίζω να περάσει αυτή η φάση και να επιστρέψω στον παλιό καλό εαυτό.
Κάτι που συνειδητοποίησα κυρίως στο χρόνο της Αγγλίας και στις εργασίες του μεταπτυχιακού είναι ότι είμαι και εγώ ένα από αυτά τα άτομα που λειτουργούν καλύτερα υπό πίεση. Όποτε δεν είχα πολλά πράγματα να κάνω, οι εργασίες πήγαιναν πίσω, μέχρι να βλέπω το deadline να πλησιάζει επικίνδυνα και έτσι άφηνα τις εξορμήσεις στο Southbank και τον river Thames για να γράψω:
‘Colonial and Gender Stereotypes Addressed under a Postcolonial and Feminist Scope with reference to Wide Sargasso Sea and Love Medicine’
(Μ’ άρεσε πολύ αυτή η εργασία γιατί είναι δύο τ-έ-λ-ε-ι-α βιβλία)
Το καλοκαίρι που είχα την πτυχιακή, ένα απρόσμενα ζεστό καλοκαίρι για τα δεδομένα της Αγγλίας, δούλευα full-time και όταν επέστρεφα στις 6, το τελευταίο που θα περίμενες θα ήταν να έχω όρεξη να γράψω πτυχιακή. Και η αλήθεια είναι ότι τις περισσότερες φορές δεν είχα. Αλλά σκεφτόμουν ότι αν δεν παλουκωνόμουν να γράψω τις 400 λέξεις που είχα βάλει όριο κάθε μέρα, θα κατέληγα να τρέχω μέχρι τελευταία στιγμή και αυτό ήταν το τελευταίο που ήθελα, μιας και είχα αποφασίσει τον τελευταίο μήνα να πάρω την τελευταία και πιο δυνατή δόση από το όνειρο Λονδίνο. Έτσι, με όρεξη ή χωρίς, γράφεις για τον Πάνο Καρνέζη και τον Albert Camus. (πάλι με έσωσε ότι τα βιβλία αυτά είναι κορυφαία και ειδικά ‘Η Πανούκλα’ του Καμύ κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι από αυτά τα βιβλία που σε αλλάζουν μετά την ανάγνωσή τους…ή τουλάχιστον αφήνουν ένα σημάδι μέσα σου)
Για να γεμίσουν οι μέρες μου τώρα, μιας και ο Άγγλος μαθητής μου δεν έχει επιστρέψει ακόμη, δήλωσα συμμετοχή σε κάποια σεμινάρια Η/Υ που είναι ουσιαστικά ένα πρόγραμμα επιμόρφωσης του Υπουργείου που στο τέλος του δίνεις και πιστοποίηση και έτσι παίρνεις και μόρια. Βέβαια είναι με κλήρωση αλλά μου είπαν ότι είναι πολύ πιθανόν να υπάρχουν θέσεις για όλους.

Κατά τα’ άλλα η προηγούμενη εβδομάδα είχε μια μίνι συνέλευση με τον σχολικό σύμβουλο, από την οποία δεν κερδίσαμε τίποτα εκτός από ένα κρύωμα, μιας και την μέρα εκείνη έκανε κατακλυσμό, ένα σινεμά την Κυριακή όπου ελλείψεως άλλης ταινίας που να μην είχε δει κανείς από τους παρευρισκόμενους, είδα το ‘Χαμένο Θησαυρό’ με τον Nickolas Cage, διάβασμα δύο βιβλίων ταυτόχρονα (‘Στην Ακτή’ και ‘Ο Όρμος των Πελεκάνων’-το τελευταίο μιλάει για δουλεία, αποικιοκρατία και είναι πολύ καλογραμμένο και ενδιαφέρον και καλό υλικό για εργασία τύπου PhD γιατί με έχει ξαναπιάσει το ενδιαφέρον) και τέλος είδα επιτέλους την ‘Λάμψη’ του Kumbrick σε DVD και κατάλαβα γιατί όλοι μιλάνε γι’ αυτό, ο ορισμός του θρίλερ αγωνίας και ο ιδανικός πρωταγωνιστής.

Playlist:

Εδώ μωρή θα λέγεσαι Μαρία- Ενδελέχεια (που μαζί με την ‘Αλίκη’ του Δρογώση είναι από τα ελάχιστα τραγούδια που λένε κάτι διαφορετικό από το τρίπτυχο αγάπες-λουλούδια-χωρισμός των υπολοίπων. Αξίζουν μπράβο που κάνουνε τραγούδι μια σύγχρονη κοινωνική κατάσταση)

Just like the movies- Matt Winkworth (τόσες αναμνήσεις από το Βrockley, τόσο ευαίσθητο κομμάτι από ένα ‘χειροποίητο άλμπουμ)

Ride with my best friend και In your room- Depeche Mode (κομματάρες)

Love will tear us apart again – Joy Division (Άραγε είναι σίγουρο ότι η αγάπη θα μας κάνει πάλι κομμάτια ;)

Μη της το πεις – Κώστας Τουρνάς (η απάντηση στο αν η αγάπη θα μας κάνει πάλι κομμάτια…)

Ο στίχος της ημέρας:
‘Πόσο θα αντέξουν ο Μάρκος και ο Τσιτσάνης, δεν έχουνε κάνει ούτε ένα βιντεοκλίπ’
(Πανούσης, αλλά η ‘ανακάλυψη’ της ατάκας και του τραγουδιού ανήκει στον Γ.)

Ατάκα της ημέρας:
‘It’s easier to leave than to be left behind (?)’ (Tο τραγούδι έχει τελεία, εγώ όμως βάζω ένα ερωτηματικό, γιατί δεν έχω αποφασίσει αν όντως ισχύει.

Επεράσαμε όμορφα...

Και τώρα επιστροφή στη φύση, στον καθαρό αέρα και στη δουλειά. Η πρώτη μέρα στο σχολείο ήταν τόσο κεφάτη όσο η δουλειά σε καταναγκαστικά έργα, με τους μισούς μαθητές να έχουν φέρει τα βιβλία της Δευτέρας –ενώ ήταν Τρίτη λόγω της γιορτής του Αγίου Ιωάννη που κανείς δεν κατάλαβε πότε έγινε αργία- και τους δασκάλους να χαμογελάνε με το ζόρι, σκεπτόμενοι ότι οι μέρες μέχρι το Πάσχα είναι ακόμα πολλές για να αρχίσουν από τώρα το μέτρημα. Εγώ είχα φτάσει Δευτέρα μεσημέρι, πολύ άνετα σε σχέση με το ταξίδι προς Αθήνα που ήταν μαρτυρικό, και είχα τακτοποιήσει το σπίτι, τις βαλίτσες και όλες τις άλλες εκκρεμότητες, αφήνοντας μόνο το blog για αργότερα, μιας και η συγγραφή του θέλει να είσαι σε ένα συγκεκριμένο mood. Η αλήθεια είναι ότι μου έλειψε το να γράφω εδώ και επίσης φοβάμαι ότι κλασσικά θα είναι μια μάλλον μακροσκελής καταχώριση μιας και οι φετινές γιορτές ήτα πραγματικά γεμάτες.

Ξεκινώντας λίγες μέρες πριν την αναχώρησή μου, να πω ότι το βράδυ της Τρίτης 18/12 ήταν ίσως το χειρότερο της ζωής μου. Λόγω είτε τροφικής δηλητηρίασης είτε ίωσης, έκανα εμετό κάθε ώρα με το ρολόι, μη μπορώντας να κλείσω μάτι και υποφέροντας από τη χειρότερη ζαλάδα που έχω ποτέ βιώσει. Την επόμενη μέρα δίναμε βαθμούς και έτσι σα το ζόμπι, πήγα να βρω φαρμακείο για να μπορέσω να σταθώ, μα η παροιμιώδης ατυχία μου ξαναχτύπησε πάλι καθώς ήταν μέρα απεργίας και το μόνο εφημερεύων φαρμακείο ήταν στην Αρχάγγελο. Μία ώρα μετά, αφού έχω πιει σιρόπια και χαπάκια, καταφέρνω να δώσω βαθμούς και να αποκρούσω ευγενικά μια μητέρα με παράπονο για το βαθμό. Εν τω μεταξύ, τώρα πια η προοπτική του 14ωρου ταξιδιού με το καράβι την επόμενη μέρα, φαίνεται κάπως τρομακτική. Ευτυχώς από την Τετάρτη το απόγευμα ένιωθα καλύτερα αλλά το ταξίδι κατέληξε έτσι όπως το φοβόμουν. Κουνούσε αρκετά το καράβι, ήμουν και εγώ ήδη ζαβλακωμένη, οπότε οι τουαλέτες του πλοίου με φιλοξένησαν για ένα σημαντικό μέρος του ταξιδιού. Βέβαια, όλες οι ταλαιπωρίες σα να σβήστηκαν τη στιγμή που είδα τον Γ. να με περιμένει στο λιμάνι, παρολαυτά ένας 5ωρος ύπνος όσο ο Γ. ήταν στη δουλειά μ’ έκανε να επανέλθω λίγο στα φυσιολογικά μου. Το ίδιο βράδυ πήγαμε με τον Γ. και 2 φίλους του στην Ερέτρια, όπου ένας φίλος τους δουλεύει σε ένα εστιατόριο με τέλεια φαγητά τα οποία δεν μπόρεσα να απολαύσω όπως τους άξιζε με το φόβο μη τα βγάλω στη διάρκεια της νύχτας-το τελευταίο που θέλεις να συμβεί το πρώτο βράδυ με το αγόρι σου μετά από 1 ½ μήνα που έχεις να τον δεις.

Πιστοί στην παράδοση πλέον που θέλει τον έναν από τους δυο μας να αρρωσταίνει όταν είμαστε μαζί, ήρθε η σειρά του Γ. να ταλαιπωρηθεί από την ίωση και έτσι μετά την Κυριακή που περάσαμε μακριά, μιας και εκείνος είχε διάβασμα και εγώ είδα την Μ. και την Α. στο σπίτι της Μ. με τσάι, κουλουράκια και χριστουγεννιάτικα τραγούδια, την Δευτέρα την περάσαμε στο σπίτι και ήταν πολύ όμορφα. Από Τρίτη και μετά άρχισαν οι έξοδοι και σκέφτηκα να τις κατηγοριοποιήσω, αντί να τις πάρω ανά μέρα.

Όπα

Χριστούγεννα στη Νέα Σμύρνη, σε ένα πολύ ωραίο μπαράκι, το Grotto, με ροκ μουσική, πολύ κεφάτη παρέα, πολύ κρασί και χορό όταν έβαλε disco μουσική.

Από Νέα Σμύρνη μ’ άρεσε πολύ και το καφέ PutuMayo, πολύ έθνικ, αλλά και το Jolie στην πλατεία.

Την Παραμονή Πρωτοχρονιάς πήγαμε με τον Γ. και τους φίλους του σε ένα ρεμπετάδικο, σύνορα Νέας Σμύρνης και Αγίου Δημητρίου, τον ‘Αντρέα’, όπου είχε ζωντανή μουσική και καλό κρασί. Ο ένας τραγουδιστής ήταν μορφή, λίγο φάλτσος, λίγο φώναζε αλλά το ζούσε το τραγούδι, άσε που αποδείχτηκε δικό μας παιδί, μιας και στο τέλος που έμεινε μόνος του άρχισε να τραγουδάει Κατσιμιχαίους, Παπάζογλου και άλλα έντεχνα.

Και το κορυφαίο, αυτό που έλεγα από τον Σεπτέμβρη και τελικά νόμιζα ότι δε θα καταφέρω να πάω αλλά τελευταία μέρα κανονίστηκε: Σταυρός του Νότου. Μανώλης Φάμελλος, Στάθης Δρογώσης και ο Μύρωνας Στρατής, μαζί με τη Λουίζα Σοφιανοπούλου τα έδωσαν όλα. Είχα να δω τον Μανώλη live από πέρσι που τραγουδούσε με τον Πλιάτσικα και τον Καζούλη και για άλλη μια φορά βρέθηκα να τραγουδάω δυνατά τον Χαρταετό, το Είναι ωραία να πέφτεις, το Χαμογέλα και όλα τα τραγούδια που ξέρω απ’ έξω και ανακατωτά αλλά ποτέ δε βαριέμαι να ακούω. Ο Σταθάκης απέδειξε τι αγγελική φωνή έχει και τι ωραία που είναι τα τραγούδια του. Ο Μύρωνας έχει πολλή ενέργεια και ροκ φωνή και είπε ωραία το Creep αλλά την επόμενη φορά ας το πει ο Στάθης για να μας κάνει να πέσουμε στα πατώματα. Το πρόγραμμα είναι πολύ χορταστικό, βασικά δεν καταλαβαίνεις πως περνάει η ώρα, αλλά τα αστειάκια μεταξύ τους είναι λίγο μη πρωτότυπα και είναι κρίμα γιατί ο Μανώλης έχει μια πολύ ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ που χάνεται σε προκάτ αστεία. Πάντως στο encore που βγήκε με την κιθάρα του και είπε το Κάπου νυχτώνει ήταν ο Μανώλης που όλοι λατρέψαμε αν και αυτή τη φορά είχε πολύ μεγάλο ανταγωνισμό από τον Γ. που μου σιγοτραγουδούσε αγκαλιά και μιας το επόμενο πρωί έφευγα, οι στίχοι ήταν παραγγελία ‘γύρνα τις ώρες που χάθηκαν απόψε, κοίτα που φεύγεις πως κλαίει το δειλινό…αέρας παίρνει απόψε τη ζωή μου, κλείνω τα μάτια που φεύγεις να μη δω’

Και κουλτούρα έχουμε

Δεν κατάφερα να δω τον 'Χριστουγεννιάτικο Εφιάλτη' αλλά είδα το ‘Ορφανοτροφείο’ στο Έλλη με τον Γ., την Μ2, την Α. και τον Α. και ενώ όλοι μας είχαν πει τα καλύτερα, τελικά εμείς απογοητευτήκαμε, ίσως γιατί είχαμε πάει με τόσες προσδοκίες. Καλή ατμόσφαιρα, ωραίες ερμηνείες αλλά καθόλου πρωτότυπο το τέλος και σίγουρα δεν τρόμαζες ιδιαίτερα.

Το πρωινό της Παρασκευής, βγήκαμε με τα κορίτσια βόλτα στο κέντρο όπου πήγαμε σε όλα τα βιβλιοπωλεία, Ελευθερουδάκης, Παπασωτηρίου και Πρωτοπορία, όπου βρήκα ημερολόγιο της Tate Modern, το βιβλίο που μου είχε κολλήσει να πάρω, ‘Στην Ακτή’ του Ίαν ΜακΓιούαν, το οποίο άρχισα να διαβάζω και θα κάνω σχόλια σε επόμενο post, καθώς και 2 κλασσικά που τα είχαν σε προσφορά, το ‘Θάνατο στη Βενετία’ του Τόμας Μαν και την ‘Νανά’ του Εμίλ Ζολά. Μετά καταλήξαμε στο πιο cosy μικρό καφέ, το Καδράκι, όπου ήπιαμε σοκολάτες και παίξαμε μουσικό trivial.

Φάγαμε και σήμερα

Η περιήγηση σε διάφορες κουζίνες συνεχίστηκε σε κινέζικο, που εμένα μ’ αρέσει πολύ έτσι κι αλλιώς και του άρεσε και του Γ. (2 στα 2, μετά και το Μεξικάνικο). Πήγαμε στο Noodle Bar στη Νέα Σμύρνη και εκτός του ότι ήταν πολύ νόστιμα, ήταν και πολύ φθηνά. Το επιδόρπιο ψητού μήλου με παγωτό καρύδα και μέλι το νιώθω ακόμα στο στόμα μου, τόσο νόστιμο.

Κάντο όπως ο Beckham

Αν θα έπρεπε να διαλέξω την πιο ξεχωριστή εμπειρία των διακοπών θα ήταν σίγουρα το γήπεδο. Ως νέα Πάνθηρας, έπρεπε να πάω να δω τον Πανιώνιο στο ναό της Νέας Σμύρνης και παρότι χάσαμε, δεν το μετανιώνω λεπτό. Κυριακή με αρκετό κρύο, και εγώ κρατώντας τον Γ., φορώντας το σκουφάκι μου και κασκόλ της ομάδας, κάθισα στην κερκίδα. Το ματς είχε απ’ όλα. Βάλαμε γκολ και ένιωσα τον ενθουσιασμό, μας έβαλαν γκολ και είδα τον αιφνιδιασμό των φιλάθλων, διακόπηκε ο αγώνας γιατί βρίζανε τον διαιτητή, ένας παίχτης μας αποβλήθηκε γιατί έριξε μια κουτουλιά σε αντίπαλο και μείναμε χωρίς επίθεση και στο 85 άδειασε το μισό γήπεδο μιας και είχαμε χάσει. Εγώ έβλεπα τα πάντα με ενθουσιασμό μικρού παιδιού, τρέλανα τον Γ. με απορίες του τύπου ‘Τώρα (β’ ημίχρονο) στοχεύουμε σ’ αυτό το τέρμα;’ και γενικά πέρασα ένα πολύ ωραίο απόγευμα.

Ήταν υπέροχα γιατί είδα όλους αυτούς που μου είχαν λείψει τόσο και έκανα πράγματα που ευχαριστήθηκα και όπως κάθε φορά που περνάς καλά, ο χρόνος πέρασε σα βολίδα και βρέθηκα πάλι εδώ, να μετράω μέρες για την επόμενη φορά.

Ατάκα της ημέρας

-Time for first kiss?

-Will you still love me the next morning?

-Forever and ever baby.

Γραμμένο σε χαρτοπετσέτες στο ‘Click’ με τον Adam Sandler που αρχίζω να συμπαθώ ιδιαίτερα.