Η ζωή μετά Πάσχα

Υπάρχουν πάρα πολλά να γράψω για τις τέλειες μέρες στην Αθήνα, την επιστροφή στην καθημερινότητα του σχολείου, τη διάθεσή μου, το ότι ο Γ. φεύγει φαντάρος και άλλα τόσα που καμιά φορά βραχυκυκλώνω και δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω. Το βασικό είναι ότι αυτή τη φορά μου ‘κακοφάνηκε’ πολύ η επιστροφή. Όχι στη δουλειά μετά τις διακοπές αλλά η παραμονή σε ένα άδειο σπίτι.

Μετά από κάθε επιστροφή στη μεγάλη πόλη, η επιστροφή στη φύση είναι μουντή ακόμα και αν ο καιρός έχει γίνει πλέον καλοκαιρινός. Παρότι σήμερα Κυριακή που τα γράφω αυτά ο καιρός είναι συννεφιασμένος, αποτρέποντας κάθε σκέψη για μια επίσκεψη στην παραλία-όχι για μπάνιο αλλά για να λιαστούμε λίγο-, όλη την προηγούμενη εβδομάδα βάλαμε τα καλοκαιρινά μας. Ευτυχώς δηλαδή μιας και εγώ στη βαλίτσα μου μόνο κοντομάνικα είχα. Στη ντουλάπα μου τώρα υπάρχει ένα ελαφρύ αμάνικο πουλοβεράκι, ένα φουτεράκι και ένα ελαφρύ καλοκαιρινό μπουφανάκι. Γι’ αυτό ελπίζω ο καιρός να είναι ηλιόλουστος από δω και στο εξής, μην αναγκάζομαι να ψωνίζω χειμωνιάτικα τώρα που οι βιτρίνες έχουν γεμίσει αέρινα φουστανάκια σε τόσο ωραία χρώματα. Ο μόνος λόγος να χαιρόμαστε για αυτόν τον καιρό είναι τα ρούχα γιατί στο σχολείο μόνο βασανιστήριο μπορεί να χαρακτηριστεί το μάθημα με 25 παιδιά που έχουν μπει για τα καλά στην άνοιξη και το μόνο που σκέφτονται είναι παιχνίδι, παιχνίδι και πάλι παιχνίδι. Τι να τους πει τώρα η Ιστορία, Γλώσσα, τα Μαθηματικά ή τα Αγγλικά. Οι μισοί δεν κουβαλάνε πλέον τα βιβλία μαζί. Πιο οργανωμένοι είναι οι τουρίστες από τα καμάρια μου. Αλλά δεν μπορείς να τους φωνάξεις κιόλας, παιδιά είναι. Εδώ εμείς το’ χουμε δύσκολο να συγκεντρωθούμε, τι να κάνουν και αυτά που είναι και η ηλικία τους; Εν τω μεταξύ κάτι οι σχολικοί αγώνες, κάτι που αρχίζουν οι προετοιμασίες για τη γιορτή του καλοκαιριού, λίγο που έχουμε και μια μονοήμερη, άντε να τους βάλεις το τελικό διαγώνισμα…Να δω τι θα δουν τα μάτια μου στα γραπτά…

Πριν συνεχίσω τα της Ρόδου, ας κάνω ένα ευχάριστο διάλειμμα να θυμηθώ τα ωραία του Πάσχα. Αρχικά να πω ότι τη δεύτερη εβδομάδα ούτε που την κατάλαβα πως έφυγε. Ήταν και πιο γεμάτη από συναντήσεις, καφέδες, τραπέζια και διάφορα, που η Κυριακή ήρθε και εγώ σκεφτόμουν ότι χρειάζομαι τουλάχιστον ακόμα ένα Σαββατοκύριακο με τον Γ. (μην πω εβδομάδα ή μήνα για να δείξω καλό πρόσωπο σε όλους όσοι μου θυμίζουν πόσο τυχεροί είμαστε εμείς οι εκπαιδευτικοί στο θέμα των διακοπών) για να έχω την δύναμη να γυρίσω στη Ρόδο. Γιατί κάθε φορά είναι όλο και πιο δύσκολη να τον αφήσω. Φαντάζομαι ότι είναι λογικό, όσο περνάει ο καιρός, δένεσαι όλο και περισσότερο και έτσι αφού περνάς κάθε φορά όλο και καλύτερα, δεν μπορείς να ξεκολλήσεις. Τώρα μάλιστα που ο Γ. μπαίνει φαντάρος έχεις μια αγωνία παραπάνω γιατί είναι μια τελείως διαφορετική φάση, έχεις ακούσει ιστορίες από φίλους και γνωστούς για το πόσο δύσκολη περίοδος μπορεί να είναι για ένα ζευγάρι και σκέφτεσαι πως θα το διαχειριστείς που είσαι και μακριά. Δεν έχει σημασία καμιά φορά πόσο πολύ αγαπάς κάποιον ή πόσο σίγουρη αισθάνεσαι για τη σχέση αυτή. Οι ανασφάλειες βρίσκουν πάντα λίγο χώρο και σε κάνουν να φέρεσαι κάπως διαφορετικά. Μετά βέβαια επανέρχεσαι στα κανονικά σου, όταν έρχεται ένα μήνυμα ή ένα τηλέφωνο και σου δείξει ότι τίποτα δεν άλλαξε.

Τι κάναμε το Πάσχα λοιπόν; Φάγαμε πολύ και ευτυχώς που υπάρχει η νηστεία της Μεγάλης Εβδομάδας και σώζει λίγο την κατάσταση. Μετά έρχονται τα παϊδάκια, τα ψητά κατσικάκια, οι μπριζόλες, τα μπάρμπεκιου και τα Τσέχικα εστιατόρια και σε κάνουν κανονικό ‘μπιφτεκάκι’. Πήγαμε στην Ερέτρια (και είδα την διαδρομή που ελπίζω να κάνω κάθε Σαββατοκύριακο από Σεπτέμβριο), στο Λουτράκι –και τις 2 φορές σε φίλους του Γ. και για φαγητό, οπότε τα σχόλια περιττεύουν, περάσαμε άψογα. Στο Λουτράκι μιλούσα με μία κοπέλα που μου έλεγε πόσο με ζηλεύει που δουλεύω στη Ρόδο και του χρόνου στην Εύβοια και γενικά μακριά από Αθήνα. Χαμογελάω κάθε φορά που τα ακούω και σκέφτομαι αμέσως ‘Δεν έχει σχέση. Και δεν έχει ζήσει μόνη της σε χωριό’. Δεν αμφιβάλλω ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι της φύσης και της ηρεμίας. Η Αθήνα τους κουράζει. Η συγκεκριμένη κοπέλα σπούδασε Πάτρα. Δεν πιάνεται για επαρχία όταν είσαι φοιτητής και έχεις γύρω σου όλο φοιτητές. Και σε 2 ώρες μπορείς να είσαι Αθήνα. Αν πας σε ένα χωριό και αφήσεις πίσω σου φίλους, είναι δύσκολο. Αν αφήσεις φίλους και σχέση, ο μόνος τρόπος για να το αντέξεις είναι να ξέρεις ότι το κάνεις προσωρινά. Και εγώ όταν ήμουν Αγγλία, δεν ήθελα να φύγω. Μου έλειπαν οι φίλοι της Ελλάδας, αλλά δύο από τις κολλητές ήταν και αυτές Αγγλία. Και στο Λονδίνο έκανα και παρέες και φιλίες. Μου φαινόταν βλακεία που έβλεπα άλλους Έλληνες να φεύγουν με την πρώτη ευκαιρία για Ελλάδα και που αρχές καλοκαιριού γύρισαν πίσω. Μου φαινόταν ότι δε ζούσαν την μοναδική εμπειρία της Αγγλίας. Αλλά τώρα ξέρω πως αν είχα γνωρίσει τότε τον Γ. θα ήμουν και εγώ μία από εκείνους.

Μέσα στις γιορτές πήγαμε σ’ ένα Τσέχικο εστιατόριο στους Αμπελόκηπους, τη ‘Βοημία’, που έχει πολύ νόστιμο φαγητό, μεγάλες μερίδες και λογικές τιμές, ωραία ατμόσφαιρα οπότε το συστήνω ανεπιφύλακτα. Φάγαμε και στο ‘Τσιφλίκ Μπαχτσέ’ στο Γκάζι με την Κ. και μια φίλη της και μπορώ να πω πολύ καλά λόγια και γι’ αυτό. Είδαμε το ‘21’, μια ταινία με Αμερικάνικα top πανεπιστήμιο και καζίνο που παίζουν μπλακ τζακ. Καλή ήταν αν και εγώ βαρέθηκα λιγάκι προς τη μέση, το cast δεν με ενθουσίασε. Αντίθετα το ´Funny Games´ του Χάνεκε ήταν η ταινιάρα που περίμενα ότι θα ήταν. Όσοι έχουν δει την πρώτη ταινία σίγουρα δεν την έχουν ξεπεράσει οπότε αν δεν είσαι κολλημένος σινεφίλ ή φανατικός του σκηνοθέτη (προσωπικά ανήκω και στις 2 κατηγορίες) δεν χρειάζεται να δεις το αμερικάνικο ριμέικ από τον ίδιο. Αν τώρα δεν έχεις ιδέα, μπες πρώτα λίγο στο site να πάρεις μια ιδέα και αν δεν σε τρομοκρατήσει, go for it. Η Watts είναι εξαιρετική και μπράβο της που είπε ‘ναι’, ο Pitt μπήκε επίσημα στη λίστα με τους σούπερ νέους ηθοποιούς και γενικά όλο το cast δίνει ρέστα. Να βλέπουν κάτι τέτοιες ταινίες και όσοι λένε ότι κάνουν θρίλερ να παίρνουνε κανένα μάθημα.

Πήγαμε και σε ένα πάρτυ, που έγινε σε ένα σπίτι που είναι και εκθεσιακός χώρος, το Ash in Art, και χορέψαμε και λίγο που τους είχα πρήξει όλους, ‘θέλω να χορέψω’ και ‘πάμε κάπου να χορέψω’. Ανακάλυψα και ένα δάσος στη καρδιά της πόλης, στη Καισαριανή, υπέροχο, ήρεμο, ιδανικό για κυριακάτικους περιπάτους.

Εδώ πάμε για βόλτα στη Παλιά Πόλη που και κάθε μέρα να πηγαίνεις δεν τη βαριέσαι ποτέ. Έχουν ήδη έρθει οι τουρίστες, γέμισε πάλι η Ρόδος και μιας και ο Γ. δεν υπάρχει περίπτωση να έρθει, αυτό που περιμένω με ανυπομονησία πια είναι ο ερχομός των κοριτσιών και η συναυλία του Μανώλη, του Στάθη και του Μύρωνα (δεν τον ξέχασα αυτή τη φορά, Μ2…).

Αυτά για τώρα και μία παράκληση: Send all your love γιατί η φιλενάδα σας τη χρειάζεται…Άντε, γιατί είναι και παραπονιάρα αυτό τον καιρό:)

Playlist

Ότι έχουμε σε Τσαλιγοπούλου, για να συνειδητοποιήσουμε ότι κάποιοι άλλοι ‘τραγουδιστές’ είναι τελικά πολύ μικροί όσο και να προσπαθούν να τους κάνουν μεγάλους.

Στίχοι

The way it’s all a matter of the time

I will not worry for you

You’ll be just fine

Take my thoughts with you

And when you’ll look behind

You will surely see a face that you’ll recognize

You’re not alone

I’ll wait till the end of time

Open your mind

Surely it’s plain to see

You’re not alone

I’ll wait till the end of time for you

Open your mind

Surely there’s time to be with me

It is the distance

that makes life a little hard

To mind that once worth loss

Not so many miles apart

I will not falter though

I’ll hold on to your hope

Save it back where you belong

And see how our love has grown

Olive- You are not alone

(ταιριάζει και σε μένα και στον Γ.)