Σήμερα επιτέλους μπόρεσα να ξυπνήσω ότι ώρα θέλω. Και μάλιστα με τηλεφώνημα του Γ. που δίνει ένα ξεχωριστό μπόνους στη μέρα (κατά το γνωστό ‘η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται’). Τέλος και με τα Π. Ε. Κ. Αρκετά επιμορφωθήκαμε νομίζω. Σε συνδυασμό με τους υπολογιστές η περίοδος αυτή μας έκανε κατ’ άτι σοφότερους. Το πρακτικό κομμάτι των Π. Ε. Κ ήταν σαφώς καλύτερο και πιο χρήσιμο από την κοψοφλέβικη πρώτη φάση. Εδώ είδαμε καθηγητές στην πράξη σε ρεαλιστικές συνθήκες αλλά δεν θα αναφέρω λεπτομέρειες σ’ αυτό το post γιατί έχω υποσχεθεί ένα αποκλειστικά σε σχέση με το τι μας έμαθαν τα Π. Ε. Κ με τίτλο ‘Τι δε γράψετε ποτέ στον ΑΣΕΠ αλλά θα ζήσετε μόλις τον περάσετε’.
Το καλό σ’ αυτή τη φάση είναι ότι γνώρισα καλύτερα 2 κοπέλες που δουλεύουν στο διπλανό χωριό και με τις καθημερινές διαδρομές βρήκαμε πολλά κοινά. Μάλιστα η μία από αυτές πήρε μετάθεση στην Εύβοια όπως εγώ και έτσι σκοπεύουμε να κρατήσουμε επαφή. Η άλλη κοπέλα μένει εδώ. Ήρθαμε αρκετά κοντά και έτσι σοκαρίστηκα όταν έμαθα ότι Παρασκευή βράδι που κάποια κορίτσια από τα Π. Ε. Κ είχαν βγει για ποτό στη Ρόδο, ένα αυτοκίνητο που έτρεχε χτύπησε ευτυχώς ελαφρά την κοπέλα που κάναμε παρέα. Οι οδηγοί στη Ρόδο δυστυχώς είναι κακοί, όπως και πολλοί Έλληνες γενικά και η διαπίστωση του πόσο εύκολο είναι να πάθεις κακό από τη βλακεία κάποιου είναι πραγματικά τρομακτική.
Την εβδομάδα που μας πέρασε όπως και αυτή που μας έρχεται κάνω και τις επισκέψεις μου στον οδοντίατρο, στον οποίο χτύπησα διάνα, είναι πολύ καλός, σε χαλαρώνει αρκετά, βάζει ωραιότατη μουσική καθώς δουλεύει και έχει σούπερ γκατζετάκια για εργαλεία (απονεύρωση με laser, ακτινογραφία δοντιού επιτόπου) και δε σε πονάει. Δύο σφραγίσματα παρέα με απονευρώσεις είναι το αποτέλεσμα της αναβλητικότητάς μου αλλά ευτυχώς όλα διορθώνονται.
Βαθμούς δίνουμε Τετάρτη στο ένα σχολείο και Παρασκευή στο άλλο, οπότε θα είμαι εκεί να τ’ ακούσω αν κάποιος δυσαρεστηθεί από το βαθμό αλλά το μπλοκάκι και τα τεστ θα είναι και αυτά μαζί μου να με δικαιώσουν και να φανεί η ελαστικότητά μου και σ’ αυτό το τρίμηνο.
Την προηγούμενη Πέμπτη είχαμε μια συνάντηση στο ‘Ακταίον’ στη Ρόδο η ένωση καθηγητών Αγγλικής Δωδεκανήσου σχετικά με μία εκδήλωση που θα γίνει τέλη Μαΐου σχετικά με την ανακύκλωση. Είπαμε να δουλέψουμε με τα παιδιά Πέμπτης και Έκτης project σχετικά με αυτό το θέμα και να τα παρουσιάσουμε εκείνη τη μέρα. Καθώς λοιπόν περίμενα να περάσει η ώρα μιας και ήμουνα από το πρωί στο κέντρο λόγω Π. Ε. Κ πήγα μια βόλτα στο λιμάνι κα την παραλία λίγο πιο πέρα. Ξαφνικά τα φώτα έσβησαν, άλλη μια από τις πολλές διακοπές της ΔΕΗ. Κάθισα σε ένα παγκάκι και έβλεπα το φάρο να αναβοσβήνει σταθερά απέναντί μου. Σκεφτόμουν κυρίως το θέμα της μετάθεσης. Άλλο ένα καινούργιο μέρος. Καινούργιο σπίτι, καινούργιοι συνάδελφοι, μαθητές, άνθρωποι που μπορεί να γίνουν φίλοι σου. Μηδενίζεις το κοντέρ και ξεκινάς πάλι από την αρχή, έχοντας τις σταθερές σου (φίλοι, οικογένεια, η αγάπη σου) λίγο πιο κοντά αλλά όχι εντελώς δίπλα σου. Είναι μια περιπέτεια αλλά αρχίζω σιγά σιγά να νιώθω ότι ίσως να σε κουράσει ‘όλο αυτό που ποτέ δεν τελειώνει’, αυτή η μετακίνηση, τα νέα μέρη που ξέρεις ότι θα τα χάσεις πάλι και αν είσαι από αυτούς που δένονται, κάτι θα τους αφήσεις πίσω σου.
Χρωστάω δύο κριτικές για ταινίες από την περίφημη 15άδα. Αρχίζω με το ‘No Country for Old Men’ που ήταν τυπικά Coen-ικό, που σημαίνει ότι μου άρεσε, και ο Javier Barthem μια χαρά άξιζε το Oscar ως παρανοϊκός δολοφόνος. Αλλά η ταινία που μου έκλεψε την καρδιά ήταν το ‘Juno’. Πέρα από τις κορυφαίες ατάκες, τη φρεσκάδα της Ellen Page και του Michael Cera και την έκπληξη Jennifer Garner, υπήρχε ένα σενάριο που επαναπροσδιορίζει τον όρο του happy ending και σε συγκινεί ειλικρινά. Είναι μια ταινία που είμαι σίγουρη πως θα την κουβαλάω μέσα μου για πολύ καιρό και την προτείνω ανεπιφύλακτα.
Τώρα πάλι στέκομαι εδώ
και κοιτάζω εσένα να φεύγεις
Αν μπορούσα λέξεις να βρω
Και να σου κρατήσω το χέρι
Μα κοιτάζω αυτό το καιρό
Και θαρρώ πως πάει να βρέξει
Πάνω από ένα δρόμο ανοιχτό
Εκεί που όλοι οι άλλοι έχουν τρέξει
Οι καρδιές μας χτυπούν
Σαν παιδιά που ορίζουν το τέλος
Όλα αυτά που’ χες πει
Τώρα μοιάζουν μ’ ένα έρημο μέρος
Και σα χρόνος γυρνά
Όλο αυτό που ποτέ δεν τελειώνει
Ένα τρένο περνά
Και στο τέλος της γης ξημερώνει
Πάνω στη γραμμή περπατώ
Και κοιτώ το σύρμα να παίζει
Νιώθω πως η αγάπη είναι εδώ
Και δεν είναι πάθος μα στέγη
Που φυλάει 2 ανθρώπους στο φως
Και χωρίς αλήθεια δε φεύγει
Σα μια μηχανή σ’ αγαπώ
Και είδα αυτή τη βίδα που φταίει
Οι καρδιές μας χτυπούν
Σαν παιδιά που ορίζουν το τέλος
Όλα αυτά που’ χες πει
Τώρα μοιάζουν μ’ ένα έρημο μέρος
Και σα χρόνος γυρνά
Όλο αυτό που ποτέ δεν τελειώνει
Ένα τρένο περνά
Και στο τέλος της γης ξημερώνει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου