Αυτή τη φορά είχα περισσότερα παραπονάκια όσον αφορά στους βαθμούς αλλά παρά το ότι στην αρχή στενοχωρήθηκα, μετά συνειδητοποίησα ότι το να σε αγαπάνε όλοι για κάτι που δεν είσαι δεν είναι αυτό που θέλω. Προτιμώ να τα έχω καλά με τον εαυτό μου σχετικά με την κρίση μου και τη συμπεριφορά μου παρά να μπω και εγώ όπως πολλοί στο τρυπάκι να κάνω το χατίρι της κάθε μίας που θέλει να παινευτεί για τα δεκάρια του παιδιού της. Κανείς μέχρι στιγμής δεν μου έχει κόψει την καλημέρα και τα παιδιά συνεχίζουν να μου δείχνουν αδυναμία, αν και μερικά με παιδεύουν σταθερά, οπότε τελικά μπορεί και να μου βγει σε καλό αυτή η στάση.
Οι μέρες που ο Γ. ήταν στη Ρόδο κλασσικά πέταξαν. Ήταν όμως γεμάτες και αναπληρώνουν το χρόνο που δεν είμαστε μαζί. Τον περίμενα Κυριακή και ήρθε Παρασκευή πρωί, μου έκανε έκπληξη (που παραλίγο να χαλάσω). Δεν υπάρχει ωραιότερο συναίσθημα από το να ανοίγεις την πόρτα και να τον βλέπεις μπροστά σου. Τα πάντα ακυρώνονται. Μένει μόνο η αίσθηση ότι είστε επιτέλους μαζί.
Νοικιάσαμε αμάξι και γυρίσαμε αρκετά. Αν και η ξενάγηση δεν ξεκίνησε καλά όταν ένας ανεκδιήγητος οδηγός βγήκε από ένα στενάκι με την όπισθεν χωρίς να κοιτάει και χωρίς να σταματήσει στον δρόμο και μας έφαγε τον καθρέφτη. Έβγαλα τον Μαγκάιβερ από μέσα μου και τον κόλλησα με σελοτέιπ και παραδόξως έπιασε. Την πρώτη μέρα που ήταν Σάββατο πήγαμε στον Προφήτη Ηλία, ένα ύψωμα με υπέροχη θέα. Περάσαμε τη Μονή Φουντουκλή, που χρονολογείται από τον 15ο αιώνα, και καταλήξαμε σε ένα παραδοσιακό ξενοδοχείο χτισμένο από τους Ιταλούς,τον Έλαφο, πανέμορφο, όπου ήπιαμε καφέ και φάγαμε σουφλέ σοκολάτας, χαζεύοντας τη θέα μέσα στο δάσος και από κάτω τη θάλασσα και ακούγοντας ένα CD με διασκευές κομματιών των Beatles. Την επόμενη μέρα πήγαμε στο Ενυδρείο, που είναι κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας και είναι σα σπηλιά. Μετά κατευθυνθήκαμε στην περίφημη Παναγία της Τσαμπίκας, πασίγνωστη εδώ και προστάτιδα της γονιμότητας (εξ ου και όλοι και όλες έχουν αυτό το όνομα). Δεν έχουμε περπατήσει τόσο και δε νομίζω να το ξανακάνουμε ποτέ. Όμως η θέα από την κορυφή (βρίσκεται στο δεύτερο ψηλότερο βουνό της Ρόδου) σου κόβει την ανάσα. Άλλα μέρη που είδαμε ήταν το Αρχαίο Στάδιο και ο Ναός του Απόλλωνα και τις Πηγές της Καλλιθέας, όμορφα και τα δύο. Κάναμε την δεύτερη και τελευταία επίσκεψή μας στο καζίνο, όπου η ρουλέτα δεν μας χαμογέλασε (θέμα τύχης) αλλά το μπλακ τζακ μας έφερε στα λεφτά μας (θέμα ταλέντου του παίχτη Γ.) Γελάσαμε τόσο πολύ που σε μια στιγμή νόμιζα ότι θα μας πετάξουν έξω, ήπια cosmopolitan-βυσσινάδα (νέα πατέντα) και λήξαμε τη βραδιά τρώγοντας σουβλάκι στη Ρωξάνη. Πήγαμε και το καθιερωμένο σινεμά, είδαμε το ‘Σημείο Υπεροχής’ που μας άρεσε σ’ όλη τη διάρκεια αλλά μας ξενέρωσε το αμερικάνικο φινάλε. Θυμηθήκαμε και την αγαπημένη ρουτίνα του καφέ-τυρόπιτα ή μπουγάτσα Θεσσαλονίκης τα πρωινά, εξάσκησα τη μαγειρική μου, ευτυχώς χωρίς ολέθριες συνέπειες και είδαμε παλιά επεισόδια ‘Απαράδεκτους’ και της ‘Ελλάδος τα Παιδιά’ όπου πεθάναμε στο γέλιο.
Στην Αθήνα το Σαββατοκύριακο ήταν πολύ λίγο για να κάνω πολλά πράγματα. Είδα τη Μ. και Μ2 μιας και η Α. είχε δυστυχώς μάθημα. Καθήσαμε στη στοά της Κοραή, είπαμε τα νέα μας, εγώ έκανα και τα ψώνια μου μιας και ο Γ. είχε γενέθλια. Το βράδυ ο Γ. είχε κλείσει τραπέζι σε ένα Ιταλικό εστιατόριο, το Genovese, πολύ κυριλέ και ήταν πολύ όμορφα. Το μαγαζί μας άρεσε πολύ, το φαγητό μέτριο. Μπορεί να ήμασταν άτυχοι στις επιλογές μας μιας και τις κάναμε κάπως στη τύχη αφού για να καταλάβουμε τον κατάλογο θα έπρεπε να κουβαλάμε το Ιταλο-Ελληνικό λεξικό σε έκδοση για εκκολαπτόμενους Jamie Oliver. Πετούσα Δευτέρα χαράματα, στο αεροπλάνο ήτανε Λύκειο που ερχόταν Πενταήμερη και δεν έκλεισα μάτι.
Το καλό είναι ότι αυτή τη φορά, παρά το ότι μου κακοφάνηκε πάρα πολύ που άφησα τον Γ., έχω την παρηγοριά ότι σε 9 μέρες θα είμαι πάλι πίσω.
Εν τω μεταξύ σε λίγο καιρό θα ξέρουμε και τα της Εύβοιας, που ακριβώς θα είμαι, για να αρχίσω να συνηθίζω και σ’ αυτήν την ιδέα.
Αυτά τα ολίγα. Τελικά μου έλειψε να γράφω.
‘See you in anotha life brotha’ Ο αγαπημένος μας Σκοτσέζος Desmond και οι λοιποί αγνοούμενοι επέστρεψαν!!!
‘Θέλω ν’ αλλάξεις το εισιτήριο, να μη πετάξεις χωριστά μου, το αυριανό θα’ ναι μαρτύριο, χωρίς τα μάτια σου μπροστά μου…’ Εισιτήριο-Τσαλιγοπούλου (τώρα που πετάξαμε μαζί μια φορά και μου κρατούσες το χέρι στην απογείωση και την προσγείωση, το να ταξιδεύω μόνη είναι ακόμη πιο δύσκολο, ακόμα κι αν έρχομαι να σε βρω…)
Playlist
Λίγα και καλά αυτή τη φορά, είναι κομμάτια από αυτά που πατάς στο Media Player το κουμπί της επανάληψης έτσι για να τα ακούς συνέχεια.
