Book your tickets

For what is worth, ένα μικρό review για κάποιες ταινίες που ξεχώρισα από το πρόγραμμα για τις Νύχτες Πρεμιέρας. Πλέον κάποιες προβλήθηκαν στο πλαίσιο του φεστιβάλ αλλά είναι πιθανό να βρουν διανομή και να βρεθούν σε κάποιο σινεμά και έτσι να έχουμε μία δεύτερη ευκαιρία να τις δούμε. Το Rent-a-cat είναι η Γιαπωνέζα Αμελί. Η ιστορία μιας κοπέλας που νοικιάζει γάτες σε μοναχικούς ανθρώπους για παρέα, αφού πρώτα τους περάσει κάστινγκ για την καταλληλότητά τους ως ενοικιαστές. Ακούγεται χαριτωμένα ιδιόρυθμο και οι δημιουργοί μας εγγυώνται ότι ανήκει στην κατηγορία του feel good με πρωτοτυπία, κάτι που οι Αμερικάνοι έχουν χάσει από καιρό. Το Beasts of the Southern White ανήκει στις ταινίες που εξερευνούν τα παιδικά τραύματα και το πέρασμα από την αθωότητα στην ενηλικίωση μέσα από υπερρεαλιστικές εικόνες και σενάριο. Κάτι σαν τον Λαβύρινθο του Πάνα μου φέρνει στο νου και αυτό το λέω για καλό γιατί ο Λαβύρινθος ήταν απλώς υπέροχος. Σε όσους άρεσε η Hedwig, το Breakfast on Pluto, το Transamerica, ακόμα και η Στρέλλα χωρίς το οιδιπόδειο, προφανώς θα αρέσει και το Lawrence Anyways, μια ταινία για έναν άντρα που αποφασίζει να ζήσει σαν γυναίκα εξακολουθώντας να είναι ερωτευμένος με την κοπέλα του και ελπίζοντας ότι οι γύρω του θα τον αποδεχτούν. Πρωταγωνιστεί ο Μελβίλ Πουπώ που είναι πολύ ωραίος άντρας για να μην στεναχωρεθείς που θα τον δεις με ταγιέρ. Για όσους αγαπούν την Λάμψη (με τρώει το χέρι μου να γράψω κάποιο αστείο για τη Λάμψη του Φώσκολου αλλά θα κρατήσω επίπεδο) το Room 237 είναι σαν να σου χαρίζουν πρόσβαση σε δωμάτιο με ζαχαρωτά. Θα καθήσεις για όση ώρα διαρκεί η ταινία να συγκρίνεις τις δικές σου θεωρίες για το αριστούργημα του Κιούμπρικ με τις θεωρίες πλείστων άλλων ομοιπαθούντων και θα έχεις τη χαρά να αναλύεται καρέ καρέ κάθε διφορούμενη σκηνή. Μπόνους: σίγουρα θα βρεις κάποιον από το κοινό να πιείτε ένα ποτάκι μετά την προβολή συνεχίζοντας τη συζήτηση για την ταινία. Η ταινία του Πέτρου Σεβαστίκογλου Attractive Illusion που γυρίστηκε με την υποστήριξη (και κατόπιν παράκλησης) της Νιγηριανής κοινότητας στην Αθήνα έχει αρκετές αρετές αλλά και μερικά ελαττώματα. Βέβαια και μόνο το γεγονός ότι γυρίστηκε μια τέτοια ταινία στους δύσκολους καιρούς του ρατσισμού και της ξενοφοβίας αρκεί για να μην ασχοληθεί κανείς για τις τυχόν ατέλειες. Εδώ θα δεις αυθεντικούς Νιγηριανούς μετανάστες να ζουν σε έναν δικό τους μικρόκοσμο στην καρδιά μιας πόλης που είτε κάνει πως δεν υπάρχουν είτε τους αναγκάζει να κρύβονται όλο και πιο βαθιά. Πορνεία, ναρκωτικά, βία αλλά και αξιοπρέπεια, αγάπη και ελπίδα στροβιλίζονται στις ζωές των πρωταγωνιστών. Για την Αποκατάσταση του Μαύρου: Όσοι αγαπάτε την ποίηση της Κατερίνας Γώγου και όσοσυς σας γοητεύει η αδάμαστη προσσωπικότητά της δεν πρέπει να χάσετε αυτό το ντοκιμαντέρ. Επειδή στις Νύχτες Πρεμιέρας είναι ήδη sold out και οι δύο προβολές του, ας ελπίσουμε ότι θα προβληθεί σε σινεμά ή τουλάχιστον θα βγει γρήγορα σε DVD. Συλλεκτικό πριν καν κυκλοφορήσει. Αν είσαι γονιός ή εκπαιδευτικός, πιστεύω ότι επιβάλλεται να δεις το Bully. Το Αμερικάνικο ντοκιμαντέρ που μιλάει για τον σχολικό εκφοβισμό μέσα από τις αληθινές ιστορίες παιδιών που δέχονται αυτήν την αφόρητη πίεση καθημερινά προβλέπεται δύσκολο στην παρακολούθηση αλλά απαραίτητη γνώση. Εγώ έκλεισα το εισιτήριό μου ήδη. Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, το A moi Seule (Μόνη μου) είναι η ιστορία μιας κοπέλας που αφέθηκε ελεύθερη μετά από 8 χρόνια συμβίωσης με τον απαγωγέα της. Έτσι κι αλλιώς τρομερά ενδιαφέρον από ψυχολογική άποψη, η ταινία χτυπάει και ένα προσωπικό ενδιαφέρον μετά την ανάγνωση 2 εκπληκτικών βιβλίων που χειρίζονται παρόμοιο θέμα, της «Απαγωγής» και του «Δωματίου». Μέσα από το αφιέρωμα του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ για τις ταινίες της σεζόν 2012-2013 προσωπικά ξεχώρισα τρεις. Αρχικά, την καινούργια ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο Django Unchained που θα είναι μία ταραντινική εκδοχή της εποχής της δουλείας και εγώ ότι ταινία του Ταραντίνο έχω δει την έχω καταευχαριστηθεί, οπότε θα τη δω και αυτή. Έπεται η μεταφορά του The Great Gatsby αλλά το τρέηλερ δεν με ενθουσίασε, οπότε είναι στα χμμμμμ της λίστας. Και τέλος, το Only God forgives του Nicolas Viding Refn που σηματοδοτεί τη δεύτερη κατά σειρά συνεργασία του σκηνοθέτη με τον Ryan Gosling μετά τον θρίαμβο του Drive και εμένα αυτό μου αρκεί κυρίες και κύριοι. Και μια που μιλάμε για ταινίες και για να το κλείσω το θέμα, να σας προτείνω δύο παλαιότερες αλλά κλασσικές. Τα Απομεινάρια μιας μέρας αξίζει κάποιος να το δει μόνο για να χαζεύει το υπέρμετρο ταλέντο του Άντονι Χόπκινς και να υποκλιθεί. Υπάρχουν και άλλοι λόγοι βέβαια, ας πούμε γιατί είναι ο ορισμός του πλατωνικού έρωτα και δε θα βρεις άλλη ταινία να στο δείχνει τόσο καθαρά και τόσο καταπιεσμένα, ακόμα και το In the mood for love του Kai σου αφήνει μια χαραμάδα, τα Απομεινάρια καμία αλλά δεν θα ήθελες να είναι αλλιώς. Και η δεύτερη, τόσο ταιριαστή στην εποχή που ζούμε, οι Δευτέρες με Λιακάδα. Ναι είναι ο Χαβιέ Μπάρδεμ στην καλύτερη του ερμηνεία (και έχει τόσες) αλλά όλο το καστ δίνει ρέστα, είναι ο διπλανός σου, είναι η χώρα σου, το ζεις τώρα αλλά οι Ισπανοί το γύρισαν το 2002, 10 χρόνια πριν, τότε που εμείς ζούσαμε σε εθνικό παραλήρημα. Διαμάντι. Θα κλείσω με δύο βιβλία που το καθένα με τον τρόπο του με επηρέασαν ιδιαίτερα. Το πρώτο είναι η συλλογή άρθρων και δοκιμίων του Στιγκ Λάρσον (Κορίτσι με τα Τατουάζ) Ρωγμές του Σύγχρονου κόσμου στο οποίο ασχολείται με την άνοδο του εθνικισμού, του φασισμού και του ρατσισμού στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια και απλώς είναι αντριχιαστικό να διαβάζεις ράγματα και αναλύσεις που βλέπεις στην καθημερινότητά σου (βλέπε κυρίως άνοδο Χρυσής Αυγής). Το δεύτερο είναι ο Φεβρουάριος του Θοδωρή Γεωργακόπουλου. Επειδή δεν άντεχα να περιμένω, μου δάνεισε η Μ2, έτερο fangirl, το δικό της αντίτυπο αλλά πλέον έχω και το δικό μου. Είναι όσο πιο σύγχρονο μπορείς να φανταστείς. Όσο κυνικό μπορείς ν’αντέξεις(;). Τόσο καλογραμμένο όσο δεν έχω διαβάσει ελληνικό βιβλίο εδώ και χρόνια. Σε ρουφάει. Και θες να το έχεις στη βιβλιοθήκη σου. Πάρτο! (άντε, επειδή είναι και δύσκολοι καιροί, τουλάχιστον δανείσου το. Είμαστε 2 που το έχουμε:)

Spending my time

Καλό μήνα! Δεν θέλω να δω την ημερομηνία της προηγούμενης ανάρτησης στο blog γιατί νομίζω έχει περάσει πολύς καιρός πάλι, αλλά πραγματικά υπάρχουν μέρες που δεν έχω χρόνο και άλλες που έχω άπλετο αλλά δεν θέλω να κάνω τίποτα. Θέλω να γράψω μία ωραιότατη ανάρτηση για ταινιούλες που είδα, για ωραία μαγαζάκια που ήπιαμε ποτά και καφέδες, για βόλτες στη θάλασσα τώρα που άνοιξε ο καιρός και για ιδιαίτερα εστιατόρια. Good life..Δεν έχει νόημα να γράφω εδώ για την πολιτική και τους πολιτικούς που είναι πραγματικός πονοκέφαλος να τους ακούς, για τις κινήσεις εντυπωσιασμού που θα σκάσουν πάνω μας σαν πυροτέχνημα (βλέπε στρατόπεδα μεταναστών και ιερόδουλες με Aids). Η άποψη μου για αυτά φαίνεται μέσα από αυτά που ποστάρω στο facebook, οπότε δεν βλέπω το λόγο να τα ξαναγράφω και εδώ. Ας πούμε ότι το blog της premieregirl είναι μία κάψουλα στο χωροχρόνο, αποκομμένη από τις διάφορες εξελίξεις, που εκεί βρίσκεις μέρη και τρόπους να περάσεις όμορφα. Και επειδή το πρώτο πράγμα που χρειάζεται για να περάσεις όμορφα είναι οι φίλοι σου, θα ξεκινήσω με τη βόλτα στην Κολοκοτρώνη και στην Πλατεία Αγίας Ειρήνης, σε δύο μαγαζιά που το ένα είναι κυρίως για ποτό, το Faust και το δεύτερο για καφέ και ποτό, το Tailor Made. Το Faust είναι για αυτούς που τους αρέσουν τα λίγο σκοτεινά μαγαζάκια, με πολλή ατμόσφαιρα Παριζιάνικου μπαρ της δεκαετίας του 30, αν έχετε δει το "Μεσάνυχτα στο Παρίσι", σίγουρα κάτι θα σας θυμίσει το μαγαζί. Το Tailor Made είναι πολύ μοδάτο-ρετρό, με ραπτομηχανές singer στα τραπεζάκια, ένα τεράστιο σχεδιασμένο πατρόν στον τοίχο πίσω από το μπαρ και ένα μεγάλο ξύλινο τραπέζι στο κέντρο που ευνοεί τις μεγάλες παρέες..Σ'αυτά τα δύο πήγαμε Παρασκευή βράδυ και Σάββατο πρωί με την Κ. και την Ρ. και περάσαμε πολύ όμορφα. Βέβαια, όσον αφορά στο ποτό, πλέον τα 10 ευρώ για ένα κοκτέηλ είναι too much και μας βλέπω να αρχίσουμε να πηγαίνουμε σε διάφορα μαγαζιά τις ώρες του happy hour (6-9 συνήθως) γιατί η κρίση δεν αστειεύεται. Μιλώντας για ωραία μαγαζιά, και στυλ και ταυτότητα, και vibes και αέρα, το Baron στην Γλυφάδα δεν τα έχει όλα αυτά. ΟΚ, προσωπική άποψη, αλλά τόσο σνομπισμό δεν τον αντέχει το σύστημά μου, όχι άλλες LV και Burberry. Προτιμώ τους χίπστερ στο Γκάζι παρά αυτό. Καλύτερα πηγαίνετε μια βόλτα στην παραλία με το αμόρε σας, να σας φυσήξει ο αέρας, να ρομαντζάρετε (ποτέ δεν είναι πασέ) και πάρτε και έναν καφέ στο χέρι και καθίστε στο παγκάκι και τσουπ, νατο το ρομαντικό feeling και η αναζωογόνηση της σχέσης χωρίς πολλά λεφτά. Πολλά λεφτά δώσαμε στο Safka, το πρώτο σκανδιναβικό εστιατόριο στην Ελλάδα, που βρίσκετε στον Κεραμεικό. Συγκεκριμένα στην Μεγάλου Αλεξάνδρου, δίπλα σε καφενεία με ναργιλέδες και ασιατικά σούπερ μάρκετ, έχεις την Σκανδιναβία στο πιάτο σου. Το εστιατόριο είναι πολύ όμορφο. Ξύλο, τζάμι και τοίχος σε κυπαρισσί χρώμα. Ωραίοι πίνακες στους τοίχους, νόστιμα φαγητά αλλά σε τσουχτερές τιμές. Πάντως ο καπνιστός σολωμός ήταν τόσο ζουμερός που έλιωνε στο στόμα και το επιδόρπιο με σουφλέ σοκολάτας και παγωτό βατόμουρο ήταν απλώς θεϊκό. Από ταινίες έχω δύο να σας προτείνω, dvd και τα δύο, το Drive με το υπέροχο soundtrack και την υπνωτιστική σκηνοθεσία (και bonus τον υπερταλαντούχο και κούκλο Ryan Gosling) και την αμερικάνικη εκδοχή του Κοριτσιού με τα Τατουάζ. Ευχάριστη έκπληξη η εκδοχή του Fincher, μη αναμενόμενα ταιριαστός ο Daniel Craig και αναμετρήθηκε στα ίσα η Rooney Mara με τη Noomi Rapace και γενικά, παρόλο που δεν βρίσκω τη χρησιμότητα να γυρίζονται ριμέικ, αυτή ήταν μια πολύ καλή ταινία. Κατά τ'άλλα, ετοιμάζομαι να υποδεχτώ την φίλη μου Lisa που έχω να τη δω 6 χρόνια (πως πέρασαν έτσι!!!!) και να την εκπαιδεύσουμε με τον Γ. στην ελληνική ταβέρνα μέσω της Μυρτιάς. Τα κορίτσια μου των Ισπανικών δίνουν Β1-Β2 το σ/κ 12-13/05, ετοιμάζω ένα μίνι φιλμάκι στα Αγγλικά με την Ε' και είδα και τον πρώτο μου αγώνα μπάσκετ Πανιώνιος - Ολυμπιακός. Συναρπαστικό σαν άθλημα και θέαμα, ξενέρωμα οι τόσες βρισιές από την κερκίδα. Αυτά τα ολίγα και εις το επανειδείν:)

Report

Τελείωσε και το Exit Music αγαπημένοι μου, σήμερα διάβασα τις τελευταίες σελίδες και αποχαιρέτησε τον Επιθεωρητή Τζον Ρέμπους. Δεν έχω λόγια για τον Ian Rankin και το τι έχει πλάσει με τον επιθεωρητή του. Επίσης, πόσο στενοχωριέμαι που όταν είχα πάει Εδινβούργο, δεν είχα ακόμα ανακαλύψει τα βιβλία του Ράνκιν. Επιβάλλεται μια δεύτερη επίσκεψη, αν όχι για τίποτα άλλο, αλλά για να πιω μια μπύρα στο Oxford Bar, στέκι του Ρέμπους. Το καλό είναι, ότι έχω διαβάσει τα 6 τελευταία βιβλία του με ήρωα τον Ρέμπους..έχω άλλα 13 για να κλείσω τον κύκλο, οπότε ο αποχαιρετισμός είναι μάλλον προσωρινός.
Έχω αφήσει στη μέση το διάβασμα της Βιοτεχνίας Υαλικών του Κουμανταρέα, μου αρέσει που γράφει για τις απλές ζωές των απλών ανθρώπων μέσα στη δικτατορία, μου αρέσει η υπόκωφη μελαγχολία που διατρέχει το βιβλίο και με παρασύρουν οι περιγραφές για τις γειτονιές στο Γκάζι, τότε που ήταν υποβαθμισμένη και γεμάτη καπνούς από το εργοστάσιο γκαζιού.
Κάποια στιγμή μες στη βδομάδα βρέθηκα στη Χαλκίδα με πολύ χρόνο στη διάθεσή μου και κατέληξα στην βιβλιοθήκη. Εκεί, ψάχνοντας για κάποιο βιβλίο να δανειστώ, έπεσα πάνω στο πασίγνωστο «Σα νερό για ζεστή σοκολάτα» της Λαόυρα Εσκιβέλ. Μαγεία το βιβλίο, όπως χειρίζεται τον μαγικό ρεαλισμό η Εσκιβέλ και ταυτόχρονα σε πλυμμηρίζουν οι αισθήσεις με τις συνταγές μαγειρικής για αυθεντικά αλλά πολύπλοκα μεξικάνικα πιάτα. Ψάχνω την ταινία τώρα!
Λέγοντας ταινία, είδα σε DVD το Twilight. Ναι, δεν ντρέπομαι να το πααδεχτώ ότι έχω δει τις ταινίες Twilight σε dvd και ναι, είναι χαζορομαντικές και στο βάθος τους πουριτανικές αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι η Τρίτη ταινία έχει σκηνοθετηθεί γενναία από τον Μπιλ Κόντον. Πρώτον, η Κίρστεν Στιούαρτ είναι τρομακτικά skinny και ταλαιπωρημένη, η σκηνή της γέννας είναι κυριολεκτικά αιματοβαμμένη και γενικά ο άνθρωπος δε φοβήθηκε να το πάει ένα βήμα παραπέρα από τα 14χρονα. Kudos for that.
Δύο θέατρα σε ένα μήνα είχαμε, δεν το λες κι άσχημα. Δύο εκ διαμέτρου αντίθετες παραστάσεις. Η μία κωμωδία, η άλλη δράμα. Η μία πολυπρόσωπη, η άλλη μονόλογος. Η μία 3,5 ώρες (!!!!), η άλλη 1. Η μία με διασκέδασε αρκετά, η άλλη μου έδεσε κόμπο το στομάχι. Προσωπικά, συστήνω την δεύτερη, αλλά αν έχετε όρεξη για κωμωδία, η «Καλή, η κακή και η άσχημη» στο θέατρο της Ημέρας (Πανόρμου) θα σας αφήσει σίγουρα χορτασμένους από ατάκες, από το τρελό κέφι και την όρεξη των ηθοποιών, να απολαμβάνετε λεκτικά πινγκ πονγκ και να γελάτε αβίαστα σε πολλές σκηνές. Κουράζει όμως η διάρκεια, το έργο δεν έχει καμία δομή και το δραματικό κρεσέντο στο τέλος έρχεται από το πουθενά και μάλλον σε κάνει να νιώθεις άβολα παρά να συγκινηθείς. Έχει όμως 15/10 ευρώ εισιτήριο (το 10 είναι φοιτητικό) και κατά καιρούς μπορεί να το πετύχεις σε προσφορά τύπου 2 εισιτήρια σε 1. Την δεύτερη παράσταση την είδαμε με την Μ2., μια Τρίτη βράδυ που βρέθηκα στην Αθήνα. Είχαμε πάει πρώτα για καφέ/ σνακ σ’ένα καινούργιο café-bistrot στην οδό Αμερικής, λίγο πιο κάτω από το θέατρο Αμιράλ που παιζόταν ο μονόλογος, το Salumi e baci. Ωραία ατμόσφαιρα, περιποιητικό service, Αλμοδοβαρικό ντεκόρ.Τα είπαμε που είχαμε καιρό να τα πούμε από κοντά και μετά πήγαμε θέατρο. «Ο Ιβάν και τα Σκυλιά» ή αλλιώς πως ο Άρης Σερβετάλης είναι ο καλύτερος ηθοποιός της γενιάς του μακράν. Το κείμενο είναι καταθλιπτικό αλλά με νότες αισιοδοξίας, το σκηνικό σκοτεινό αλλά ταιριαστό, η ερμηνεία καθηλωτική. Και αυτό είναι στα 15/10 ευρώ αλλά τρέχει η προσφορά με την κάρτα του Αθηνοράματος για 2 εισιτήρια στην τιμή του ενός. Αξίζει να τη δείτε, trust me.
Αυτά για τις μέρες που πέρασαν, σας στέλνω αγάπη και φιλιά!

Happy End?

Υποτίθεται ότι αυτό το post θα ήταν για κινηματογραφική και θεατρική κριτική. Άργησε πάνω από μήνα όμως, οπότε θα έχει και άλλα πράγματα να διαπραγματευτεί. PSI, δακρυγόνα, σεμινάρια, εργασίες, προθεσμίες, χιόνια, και μη ξεχνιόμαστε, έκθεση ιδεών «πως πέρασα τα Χριστούγεννα»

Όπως έγραψα και στο twitter (όσοι έχετε, είμαι και εκεί η premieregirl), η χώρα -και φυσικά εννοώ μ’αυτό τους πολίτες της- έχει περάσει σε ένα άλλο επίπεδο, πέραν του σουρεαλισμού. Τόσο μπροστά που ακόμα δεν έχει εφευρεθεί ο όρος που θα την περιγράψει. Από χθες, μετά από σχεδόν 6 ώρες κάψιμο μπροστά στην ΕΤ1 για να ακούω live την συνεδρίαση στη βουλή, σκέφτομαι ότι ζούμε στην πιο αμήχανη και μπερδεμένη εποχή ever. Οι πολιτικοί μας είναι για τα μπάζα. Δε βλέπω φως στο τούνελ και ούτε κάποιο πρόσωπο που θα σε κάνει να το εμπιστευτείς. Να πάμε σε εκλογές, ναι, εννοείται, και εμένα δε με τρελλαίνει η ιδέα ότι πρωθυπουργός είναι κάποιος μη εκλεγμένος από τη βάση. Όμως αν πάμε σε εκλογές με τις ίδιες επιλογές να μας προσφέρονται, το αποτέλεσμα θα είναι μία απ’τα ίδια. Και μη φανταστώ ότι οι καινούργιες μας επιλογές θα είναι το παιδί με το τσεκούρι, γιατί εκεί τερματίζει το παιχνίδι. Άκουγα τις αντεστραμμένες ομιλίες Σαμαρά και Παπανδρέου, έβλεπα τον Βενιζέλο να είναι κυριευμένος από μία ανεξήγητη έπαρση, έβλεπα τα άδεια έδρανα της ντροπής, έβλεπα τον Καρατζαφέρη να είναι έτοιμος να παραλάβει το Όσκαρ Α’ ανδρικού ρόλου και την Πιπιλή να ζηλεύει το μελοδραματικό και να βάζει τα κλάματα (ω, θεοί!!!) για τα επεισόδια στην Αθήνα. Βγες έξω μωρή Πιπιλή, να εισπνεύσεις το χημικό, και τότε κλάψε, όχι μέσα από τα κλιματιζόμενα έδρανα. Εν τω μεταξύ, επειδή χθες παράλληλα είχα ανοιχτό το twitter και ενημερωνόμουν live από παιδιά που ήταν κέντρο, έχω να πω ότι η εικόνα που έπαιζαν τα κανάλια και το τι πραγματικά συνέβαινε ήταν κλασσικά τελείως διαφορετική. Επειδή όμως δεν ήμουν εκεί, σας παραπέμπω στο blog του arkoudou, μιας ψύχραιμης φωνής την οποία παρακολουθώ καιρό και εμπιστεύομαι.
http://arkoudos.com/blog/?p=2929
Και κάτι άλλο: Προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός μεταξύ μας για τα επεισόδια και τις φωτιές? Είναι 100 άτομα? 200 που τα προκαλούν? Είναι τυχαίο ότι η αστυνομία ποτέ δεν καταφέρνει να τους ελέγξει ή να τους συλλάβει? Είναι τυχαίο που τα κανάλια κάθε φορά δείχνουν μόνο αυτές τις σκηνές? Και, εννοείται κατ’εμέ, ότι μέσα σε αρκετούς βαλτούς, βρίσκουν πρόσφορο έδαφος και οι υπαρκτοί «μπαχαλάκηδες», τα άτομα που γουστάρουν τον πανικό, το σπάσιμο, το κάψιμο. Υπάρχουν ανάμεσά μας τέτοια άτομα, μην τρελλαινόμαστε ότι όλοι είναι της αστυνομίας. Οι εκκλήσεις για λογική και για συναίσθημα είτε στους μεν είτε στους δε πέφτουν στο κενό. Ας προσπαθήσουμε να δούμε την γενική εικόνα, τον όλο και μεγαλύτερο όγκο των διαδηλώσεων και ας μην αναλωνόμαστε σε άτοπους διαλόγους.

Δεν ξεκίνησα όπως το είχα σχεδιάσει στο μυαλό μου. Με λίγα λόγια για «Το Τανγκό των Χριστουγέννων». Με πρόλαβαν οι εξελίξεις. Όμως θα συνεχίσω με αυτό. Είναι μια ελληνική ταινία που μπορείς να δεις και να μην κλαις τα λεφτά σου αν πας στο σινεμά ή τώρα που μάλλον δεν παίζεται πια, αν την νοικιάσεις από το dvd club. Οι προθέσεις είναι τίμιες και δεν υπάρχει η αίσθηση της αρπαχτής που τελευταία πολλές ελληνικές παραγωγές σου δίνουν. Αν κάποιος δει τις «δημοφιλείς» ελληνικές ταινίες με ονόματα συμπαθών επαρχιακών πόλεων στον τίτλο, καταλαβαίνει αμέσως ότι είναι περισσότερο μια συρραφή εικόνων με τηλεοπτικούς γκεστ παρά μια κινηματογραφική ταινία με λόγο ύπαρξης. Στο Τανγκό βοηθάει πολύ το στέρεο σεναριακό υλικό. Βασισμένο στο βιβλίο του Γιάννη Ξανθούλη, ο οποίος κατεμέ έχει γράψει ένα από τα καλύτερα ελληνικά βιβλία, το «Ύστερα ήρθαν οι μέλισσες», το σενάριο έχει δομή και στέρεους χαρακτήρες. Η σκηνοθεσία είναι χωρίς εκπλήξεις, με πολύ ταιριαστή όμως χρήση του χώρου και των σκηνικών. Η ταινία εκτός από το πάθος, πραγματεύεται το θέμα των επιλογών. Ο έρωτας, η οικογένεια, το περιβάλλον και η κατακραυγή. Υπέροχη ατμόσφαιρα, και θεωρώ ότι ο Γιάννης Στάνκογλου βγαίνει πολύ κερδισμένος στη σύγκριση με τους υπόλοιπους, γιατί είναι ένα ηφαίστειο συναισθημάτων σε μια γρανιτένια φυσιογνωμία. Σε έναν ηθοποιό, οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά π.χ στις σκηνές που ο Στάνκογλου μαθαίνει να χορεύει, ο σωματικός του έλεγχος είναι εξαιρετικός, το πώς υποδύεται τον «άσχετο» και αγροίκο. Ο σκηνοθέτης προτίμησε να υπονοήσει έντονα την ομοφυλοφιλία του χαρακτήρα που υποδύεται ο Αντίνοος Αλμπάνης αλλά έτσι απέφυγε σκηνές που θα πήγαιναν μπροστά τους χαρακτήρες. Πόσο πιο ταιριαστό στο βιβλίο που μετά το φιλί, ο Καραμανίδης τον χτυπά αλύπητα και μετά το μετανιώνει και τον πηγαίνει στο νοσοκομείο. Στο υπόλοιπο καστ, η Βίκυ Παπαδοπούλου, πανέμορφη αλλά λιγότερο δουλεμένη, σαν μια άψυχη ωραία Ελένη. Η Κοκκίδου προσέδωσε φυσικότητα και απλότητα στο μικρό της ρόλο. Ο Μπέζος, ταιριαστός αλλά άψυχος, έφερε στο μυαλό μου την λεγόμενη μανιέρα του και την όλη συζήτηση περί αυτής.

Μέσα στις γιορτές είδα και το πρώτο θέατρο για τη φετινή σεζόν. Μια ατέλειωτη βροχή. Έκπληξη από τον Δημήτρη Αλεξανδρή, που προσωπικά μου άρεσε αλλά δεν τον είχα και στο πάνθεον από τα παλιά του σήριαλ, να λοιπόν που έναν ηθοποιό πρέπει να τον δεις στον θέατρο για να κρίνεις . Εξαιρετικοί μονόλογοι, ωραία ατμόσφαιρα, σκληρές εικόνες μέσα από την αφήγηση, Στάνκογλου στιβαρός, «κόντρα» ρόλοι. Μικρό και γι’ αυτό cosy θέατρο, Ροές στο Γκάζι, σχεδόν δίπλα στο μετρό. Προλαβαίνετε!

Στο σινεμά είδα το The Artist. Οι πιστοί αναγνώστες ίσως θυμούνται ότι το είχα ξεχωρίσει από τις Νύχτες Πρεμιέρας αλλά δυστυχώς δεν είχα καταφέρει να το δω τότε. Και να που βγήκε κανονικά στα σινεμά, σάρωσε βραβεία και υποψηφιότητες για Οσκαρ, έγινε talk of the town και ήρθε και η δική μου ώρα να το απολαύσω. Νομίζω ότι ο πρωταγωνιστής Jean Dujardin είναι γεννημένος για αυτό το ρόλο και πολύ καλώς έχει σαρώσει τα βραβεία γιατί μπορεί να μην αρθρώνει λέξη αλλά μέσα σε μιάμιση ώρα βουβής ερμηνείας είναι αστείος, ερωτεύσιμος, και συγκινητικός ταυτόχρονα. Είναι εμπειρία αυτή η ταινία ακόμα και αν δεν είστε σινεφίλ.

Μια άλλη ταινία που είδα -σε dvd αυτή τη φορά και με αρκετή καθυστέρηση- είναι το The Social Network. ΟΚ, άκου τι γίνεται τώρα με αυτή. Εγώ όταν την πήρα από το βίντεοκλαμπ, την πήρα μετά πό ένα χρόνο που την έβλεπα στο ράφι. Και την πήρα με λίγο βαριά καρδιά, του στυλ «είναι πολύ γνωστή, είναι του Fincher,υποψήφια για όσκαρ, ε, να δεις και λίγο πως φτιάχτηκε το facebook” . Την έβαλα να τη δω ένα μεσημέρι και αυτό ήταν. Στο τέλος είχα μείνει. Έπεσαν οι τίτλοι, έφυγα, πήγα γυμναστήριο, διάβασα και τη σκεφτόμουν. Μου κόλλησε. Είναι εντελώς προσωπικό που, πως και γιατί θα σε «χτυπήσει» μια ταινία, μπορεί εσείς να τη δείτε (ή να την έχετε δει) και να σας άφησε αδιάφορους, εμένα όμως μου έκανε κλικ. Και για μένα η ερμηνεία του Jesse Eisenberg είναι πρότυπο. Είναι ο χαρακτήρας που υποδύεται, δεν τον ξεχωρίζεις, δεν φαίνεται να παίζει, είναι τόσο μέσα στο ρόλο το παιδί. Respect.

Αν αφήσουμε λίγο τα πολιτιστικά και πιάσουμε τα επαγγελματικά, το σημαντικότερο γεγονός ήταν ότι επιλέχθηκα στο σεμιναριο Teachers for Europe, ένα σεμινάριο που είχε να κάνει με την Ε.Ε. Ενημερωθήκαμε και εμείς και μετά ενημερώνουμε τους μαθητές μέσα από δράσεις, παιχνίδια, project. Η δουλειά μας θα καταγραφεί σε μια εργασία 20 σελίδων περίπου και όλο το σεμινάριο έχει αξία 120 διδακτικές μονάδες. Η οργάνωση του σεμιναρίου ήταν άψογη αλλά το κυριότερο ήταν η επιλογή των ατόμων που συμμετείχαν. Είναι κέρδος να φεύγεις από κάπου και να αισθάνεσαι ότι γνώρισες τόσο αξιόλογα άτομα.

Και τέλος μία μικρή αναφορά στις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, σαν ένα μικρό post it. Ήταν διακοπές περίεργες, νοσοκομειακές. Όμως με έναν απροσδιόριστο τρόπο κάπως πιο κοντά στο αληθινό πνεύμα των γιορτών. Είχαν πολλή αγάπη, πολύ νοίαξιμο. Είχαν νυχτέρια, αλλά κάποια από αυτά τα νοσοκομειακά βράδια ήταν μοιρασμένα με την ξαδέλφη Τζο, με αρκουδάκι και καφέ και σημειωματάριο μικρού πρίγκηπα. Είχαν λιγότερες αναγκαστικά συναντήσεις με φίλους αλλά πολλά τηλέφωνα και μηνύματα που σε έκαναν να μη νιώθεις μόνη. Είχαν τον Γ. πάντα εκεί στα δύσκολα αλλά και στα χαρούμενα. Είχαν μια παραμονή Πρωτοχρονιάς που μας βρήκε να χορεύουμε όλοι μαζί. Και είχε και happy end.