Ο Σουρεαλισμός στη σχολική τάξη

(Πώς σας ακούγεται αυτό για τίτλος διδακτορικού;)

Κάθε φορά που διαβάζω κάπου ένα άρθρο για το Facebook όλοι σχολιάζουν την σουρεαλιστική φράση ‘Vangelis has thrown a sheep on you’ ως αναφορά στο περίφημο poke application. Η εντύπωση είναι πως στη πραγματική ζωή κάτι τέτοιο έχει μηδαμινές πιθανότητες να συμβεί. Τι θα έλεγαν όλοι αυτοί όμως για τη φράση που ακούστηκε στη Γ τάξη σχολείου της Χαλκίδας στο οποίο υπερήφανα υπηρετώ ‘Κυρία, η Ιωάννα μου πέταξε ένα ποντίκι στο κεφάλι;’ Και δεν εννοούσε ποντίκι υπολογιστή.
Η συνέχεια βέβαια είναι λιγότερο ενδιαφέρουσα από ότι προϊδεάζει η παραπάνω φράση. Επρόκειτο για ένα ψεύτικο ποντίκι χλαπάτσα το οποίο αρχικά είχε εκτοξευθεί στο ταβάνι και κατόπιν στο κεφάλι συμπαθούς οχτάχρονου. Αθώο αστείο, όπως αυτό που σου έρχεται ένας μικρός με αγγελικό πρόσωπο και σου προσφέρει τσίχλα από αυτές τις μακρόστενες που τις τραβάς από το πακετάκι και τότε σου πιάνει το δάχτυλο μια πλαστική-αλλά εξίσου σιχαμερή-κατσαρίδα.
Περιμένουμε εναγωνίως την εμφάνιση ακριδών και άλλων τεράτων.
Κατά τα’ άλλα όλα καλά στο σχολείο και στην ωραία πόλη της Χαλκίδας. Υπάρχει μια ελαφριά αποστασιοποίηση από τους δασκάλους λόγω διαφοράς ηλικίας αλλά μου φέρονται μια χαρά. Τα παιδιά είναι αρκετά συνεργάσιμα, υπάρχουν και ζωηρά εννοείται αλλά ή είναι λιγότερο από της Ρόδου ή εγώ έχω μάθει να τα χειρίζομαι καλύτερα. Το κτήριο του σχολείου είναι του κουτιού, 4 χρόνια κτισμένο. Πριν το σχολείο ήταν μοιρασμένο σε τρία σπίτια, οπότε πάλι καλά που δεν διορίστηκα τότε γιατί θα με έτρωγαν οι δρόμοι. Όσο για το ωράριο, έχω κάθε μέρα πρώτη ώρα, άρα ξυπνητήρι στις 7 και σχολάω 13.15, αλλά έχω ενδιάμεσα κενό, που είναι καλό για διόρθωμα και αποσυμπίεση.
Για το σπίτι, την περιοχή και τη θάλασσα δεν σας λέω τίποτα, να έρθετε να το δείτε από κοντά, μία ώρα δρόμος είναι, ούτε μέχρι την Πανεπιστημιούπολη από το σπίτι σας.
Τώρα που θυμήθηκα τις αξέχαστες εποχές της σχολής με την διαδρομή όνειρο του 222 (που τώρα είναι 608), εποχές πλήρους σαρδελοποίησης, το έζησα ξανά στον ηλεκτρικό το Σάββατο απόγευμα, 7 η ώρα, Μοναστηράκι-Κάτω Πατήσια για το ΚΤΕΛ, που όλοι πήρανε το τρένο να πάνε στη Madonna και κόντευα να γίνω ένα με το παράθυρο. Αμάν, ήρθε και αυτή πια γιατί μας είχαν ζαλίσει, πλύση εγκεφάλου πια.
Από το ΚΤΕΛ Χαλκίδας ο ταξιτζής που με πήγε σπίτι μου είπε ότι πέρασα με μέσο στον ΑΣΕΠ, (λόγω ηλικίας αλλά και γενικά χωρίς μέσο δεν κάνεις τίποτα στη χώρα αυτή) και τσαντίστηκα κατόπιν εορτής, όταν έπαιζα τη συζήτηση στο μυαλό μου, και ‘θα του έλεγα το ένα και θα του απαντούσα το άλλο και θα κατέβαινα από το ταξί’ και τίποτα από αυτά δεν έκανα, οπότε τζάμπα έσκαγα σπίτι μετά. Βέβαια, επειδή όλοι ξέρετε ότι θέλω να κάνω ένα διδακτορικό (ψάχνω απεγνωσμένα θέμα), αν δεν με πάρουν στο Πανεπιστήμιο, θα με ακούσετε να λέω ‘ε, βέβαια, δεν είχα μέσο για να μπω, αφού όλοι με μέσο μπαίνουνε’. Τότε δείξτε μου αυτό το post. Και μια αίτηση για Αγγλία.
Το σκεφτόμουν πολύ καιρό και επιτέλους το έκανα. Στην παρακάτω διέυθυνση βρίσκονται συγκεντρωμένα τα άρθρα που έγραφα στο online περιοδικό του Goldsmiths, το Somewhere Else

http://www.beensomewhereelse.blogspot.com

ΥΓ: Είναι τέλειο που είμαι τόσο κοντά και μπορώ όποτε νιώθω μοναξιές να έρχομαι. Όμως με κάποιους (Γ.) όσο συχνά και αν έρχομαι, η επιστροφή μετά είναι όλο και πιο δύσκολη. Πότε δεν θα χρειάζεται να φεύγω;

Ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι…

Πέρασε τόσο γρήγορα όσο ήρθε. Ένας μήνας στη Ρόδο και δύο στην αγαπημένη Αθήνα. Και σε λίγες μέρες η Χαλκίδα θα προστεθεί στη λίστα των πόλεων που μ’ έχουν φιλοξενήσει. Όμως τι συγκλονιστικά πράγματα συνέβησαν το φετινό καλοκαίρι;

Ιούνιος Ρόδου
Ο Ιούνιος μπορεί να διεκδικήσει τον τίτλο του πιο γεμάτου μήνα αλλά ταυτόχρονα του πιο διασκεδαστικού. Ήταν επίσης ο μήνας των επισκέψεων. Μ2, Μ, Α. και για ένα 24ωρο η τετράδα βρέθηκε μαζί σε διακοπές. Πριν τα κορίτσια είχε έρθει ο πατέρας, που όταν έφυγε φορτώθηκε δύο βαλίτσες και ένα σακ βουαγιάζ- παρόλα αυτά πάλι δύο τεράστιες βαλίτσες γέμισαν με την οριστική αναχώρησή μου από το νησί των ιπποτών. Δεν ξέρω τι να πρωτοδιαλέξω από τα highlights γι’ αυτό θα παραθέσω διάφορα και εσείς διαλέγετε το καλύτερο: Είδαμε το περίφημο Colorado, ένα κλαμπ με πολύ ωραίες φωνές στο live –αλλά απαίσιο στυλίστα και πολλούς πέφτουλες Άγγλους τουρίστες, οδήγησε η Α. στη Λίνδο, κάναμε μπάνια μέχρι τελικής πτώσεως, φάγαμε σε Κινέζικο αλλά μας βγήκε ξινό λόγω ιπτάμενης κατσαρίδας-τέρατος και τρέχαμε να προλάβουμε το καράβι αλλιώς η Μ2. θα έμενε άλλη μια μέρα μαζί μας (μήπως να το χάναμε τελικά;) Έπρηξα τους πάντες με το γιουβέτσι μου (ένα πολύπλοκο φαγητό έμαθα να μαγειρεύω και εγώ, να μη το διαφημίσω;) και ολοκλήρωσα πανηγυρικά τα μαθήματα με τον Brian με την εκμάθηση της λέξης ‘βρέχει’ που εκείνος πρόφερε ‘βρά-κι’.
Αποχαιρέτησα τα Αφαντόπαιδα, και τώρα που είναι Σεπτέμβριος ξέρω ότι θα μου λείψουν τα πιο πολλά, η γιορτή του τέλους ήταν πολύ ωραία (έχουμε και DVD για απόδειξη) και γενικά η ανάμνηση της Ρόδου είναι πολύ, πολύ γλυκιά, και από το μέρος αλλά κυρίως από τους ανθρώπους.
Σφήνα μέσα στα της Ρόδου είναι το incognito ταξίδι αστραπή στην Αθήνα ένα ζεστό διήμερο στις αρχές του μήνα, όταν ο Γ. ήταν Τρίπολη και ήρθε Αθήνα με άδεια. Επειδή δεν προβλεπόταν να ιδωθούμε ακόμα και μετά την επιστροφή μου, και θα περνούσε πολύς καιρός από το Πάσχα που ήμαστε μαζί, σε μια παρόρμηση της στιγμής πήγα να κλείσω εισιτήρια. Μετά από πολλές διαβουλεύσεις με την γλυκύτατη και εξυπηρετικότατη κοπέλα του ταξιδιωτικού πρακτορείου, έφυγα Σάββατο βράδυ με αεροπλάνο και έφυγα από Πειραιά με καράβι την Κυριακή το μεσημέρι. Μετά από 17 ώρες, ήμουν στη Ρόδο. Αλλά αυτές τις 12 ώρες που ήμουν με τον Γ. δεν τις αλλάζω με τίποτα. Πήραμε και οι δύο δύναμη για τη συνέχεια.

Ιούλιος Καίσαρ
Η επιστροφή στο σπίτι έχει κάθε φορά πολλές πλευρές. Άνοιξε βαλίτσες, τακτοποίησε πράγματα, μάζεψε άλλα που δε σου χρειάζονται τώρα αλλά θα χρειαστούν τον Σεπτέμβρη και πάει λέγοντας. Δες τους φίλους, πείτε τα νέα σας, πήγαινε σε μέρη που έχεις πεθυμήσει (Starbuck´s, Evergreen, Γκάζι, Θησείο), προσπάθησε να χορτάσεις το αγόρι σου που σου έχει λείψει τόσο πολύ… Διαδρομές, πρώτη βόλτα στη παραλία τα Χαλκίδας, παρέα με την Κ. για να καταθέσεις χαρτιά, ένα μπάνιο στην Ανάβυσσο (αλλά έχουμε σχεδόν 30 στη Ρόδο) και δύο διήμερα απόλυτης χαλάρωσης στο Κιάτο. Καλός μήνας.

Κάθε μήνας Αύγουστος
Μήνας-εμπλοκή. Θα μπορούσα να είχα δει τον Γ. περισσότερες φορές αλλά ας όψεται η μαμά πατρίδα. Ήσυχα, αθόρυβα και μάλλον γρήγορα θα έλεγα ότι πέρασε αυτός ο μήνας, με ένα μικρό άγχος μέχρι να βγουν οι τοποθετήσεις αλλά ευτυχώς έμαθα ότι θα είμαι κέντρο Χαλκίδας και ηρέμησα. Κατά τ’ άλλα όλοι έλειπαν σε διακοπές και βαριόμουν μέχρι θανάτου, κανένα καλό τραγούδι δεν άκουσα, εκτός από μία φωτεινή εξαίρεση, το ‘Έλα’ της Ελεονόρας Ζουγανέλη, καμιά επανάληψη της προκοπής δεν έδειξε η τηλεόραση και γενικά χλιαρός μήνας, με φωτεινές εξαιρέσεις τα ρακόμελα της ‘Μορφής’ στα γενέθλιά μου, τις lemon pie του Chocolat και τις εξόδους του Γ. Α! και το coctail night στο Mayo με τα κορίτσια.

Επόμενη ανταπόκριση: Χαλκίδα