Όσο καλοκαιριάζει, τα νεύρα κουρέλια…Τα παιδιά έχουν αφηνιάσει, έχουν εκτροχιαστεί και σε βλέπουν σαν να τους μιλάς κινέζικα. Εσύ λες, ok δεν παίζει ν’ ανοίξουν βιβλίο, καλά έκανα και έβγαλα την ύλη πριν το τέλος αλλά κάπου εκεί έρχεται η γκρίνια τους ότι αφού τελειώσαμε το βιβλίο γιατί δεν μας αφήνετε να βγούμε και μας βάζετε φωτοτυπίες…Λες, παιδιά μου, δεν είστε σε παιδική χαρά να είστε όλη την ώρα έξω και τότε τα παιδιά μεταφέρουν την παιδική χαρά στην τάξη. Και εσύ δεν αντέχεις άλλο και με το παραμικρό βάζεις τις φωνές και έρχεται η παιδαγωγική και σωριάζεται στα πόδια σου αλλά εσύ την αγνοείς μέσα από τη θολούρα που σου προκαλεί το 18άρι πίεση που έχεις ανεβάσει.
Τα παιδιά παίζουν πολύ άγρια. Κυρίως τα αγόρια. Κλωτσιές, μπουνιές, βρισιές και άρπαγμα με το παραμικρό. Προχθές πήγαμε ένα παιδί της έκτης στο νοσοκομείο γιατί έβγαλε τον καρπό του όταν τσακώθηκε με έναν συμμαθητή του για το μείζον θέμα αν θα ανοίξουν και τα δύο ή μόνο το ένα φύλλο της πόρτας. Την ίδια μέρα ένα αγοράκι της πρώτης γκρεμοτσακίστηκε καθώς έτρεχε στο κυνηγητό μέσα στην τάξη και άνοιξε η μύτη του. Μπήκε στο γραφείο των καθηγητών μες στα αίματα. Σήμερα στην αναδάσωση που συμμετείχαν τα μεγάλα παιδιά, ένα έσπρωξε κάποιο άλλο, εκείνο παραπάτησε και έπεσε στο δρόμο με ένα αυτοκίνητο να σταματάει εκατοστά πριν τον χτυπήσει. Είναι τρομακτικό το πόσο εύκολα μπορεί να γίνει το κακό όσο και να προσέχεις. Γι’ αυτό επιμένω πως το επάγγελμα του εκπαιδευτικού, όταν το κάνεις έχοντας πλήρη συναίσθηση της ευθύνης του, είναι πολύ ψυχοφθόρο, κυρίως στις μέρες μας.
Εν τω μεταξύ, κυρίως φέτος έχω εναρμονιστεί με την ηλικία και των μαθητών μου και είμαι γεμάτη μελανιές. Λίγες γίνονται στο σπίτι, πολλές στο σχολείο, περνώντας από θρανίο σε θρανίο. Δεν προλαβαίνω να φύγει μία, εμφανίζεται η επόμενη, με sos σημεία γόνατα και χέρια.
Αυτές τις μέρες κοιμόμουν σε κάτι ώρες που είχα από την εποχή της Αγγλίας να κοιμηθώ… Ήθελα να φτιάξω portfolios και ενδεικτικά και καρτούλες για όλα τα παιδιά, 160 ζωή να έχουνε τα καμάρια μου. Έτσι, για να με θυμούνται. Οπότε ξεσκόνισα τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες, ο βιβλιοπώλης βαρέθηκε να με βλέπει μπροστά του και το σπίτι γέμισε χαρτόνια. Ανέλαβα να κάνω και το εφφέ στις προσκλήσεις του σχολείου για τη γιορτή, που είναι να τις κάψουμε γύρω γύρω για να φαίνεται σαν παλιό χαρτί-πάπυρος, και ήμουν 2 ώρες με ένα αναπτήρα στο χέρι πάνω απ’ το νεροχύτη (μη πιάσουμε καμιά φωτιά στα καλά καθούμενα)…
Τι άλλο; Έπαθα σοκ με την δολοφονία Σεργιανόπουλου, όπως πολλοί φαντάζομαι. Δεν υπάρχει κάτι να πεις ή να γράψεις γιατί από μόνο του το περιστατικό τα λέει όλα. Μόνο ότι είναι πολύ κρίμα…
Αυτές τις μέρες είναι ο father εδώ, πάμε ανελλιπώς για μπάνια (μετράω ήδη 7), μαυρίζω (yihaaaaaa!!!) και προσπαθώ να απολαύσω τις τελευταίες μέρες μου εδώ μιας και μπήκα ήδη στην τελική ευθεία. Μια ευθεία όμως που θα είναι η καλύτερη μιας και έρχονται επιτέλους τα κορίτσια και έτσι θα σφραγιστεί με τον καλύτερο τρόπο η χρονιά αυτή, μια χρονιά που έκανε τον κύκλο της και στην κατάληξή της μετράει κυρίως θετικά.
ΥΓ: Αυτή η περίοδος μία χρονιά πριν ήταν από τις πιο σαρωτικά ευτυχισμένες. Γνώρισα τον Γ. και εκεί που ήμουν πλέον απογοητευμένη και ίσως έτοιμη να χαμηλώσω τα στάνταρ μου, ήρθε αυτή η σχέση και με έκανε να πιστέψω σ’ ότι πίστευα παλιά. Και επειδή ο πρώτος χρόνος είναι καθοριστικός και σε μας ήταν γεμάτος αντίξοα γεγονότα, είναι ακόμη πιο πολύτιμος.
7/6 πήρα το δίπλωμα
8/6 βγήκαν τα αποτελέσματα του ΑΣΕΠ.
