Σε Πρώτο Πρόσωπο

Την προηγούμενη φορά είχα σταματήσει τη στιγμή που το θέμα ‘σχέση από απόσταση’ είχε εμφανιστεί. Ξέρω ότι έγραψα ότι εκείνη τη στιγμή αισθανόμουν κάπως απαισιόδοξα σχετικά με αυτό…Μάλλον έτσι ήταν αν και η αλήθεια είναι ότι όσο καιρό είμαι σε αυτή τη σχέση, δεν έχω νιώσει πραγματικά απαισιόδοξη. Σίγουρα υπάρχουν μέρες –και κυρίως νύχτες- που είναι πιο δύσκολες από τις υπόλοιπες και πέφτεις σε μια μικρή μελαγχολία και τίποτα δεν μπορεί να σου φτιάξει το κέφι, ούτε και η προοπτική ότι σε λίγες μέρες θα τον δεις, γιατί εσύ θέλεις να τον δεις τ ώ ρ α. Όμως αυτό περνάει γρήγορα και έρχεται ένα τηλεφώνημα ή απλώς ένα μήνυμα στο κινητό που σου ξαναδίνει την αρχική σιγουριά ότι όλα είναι και θα παραμείνουν καλά.

Το πρόβλημα λοιπόν την προηγούμενη φορά δεν ήταν η μελαγχολική μου διάθεση. Άλλωστε, όταν δεν είμαστε στα πολύ καλά μας είναι που γράφουμε…ή τουλάχιστον αυτό συμβαίνει με μένα. Δεν ήξερα τι ήταν, μέχρι σήμερα που ξεκίνησα να γράφω και συνειδητοποίησα ότι είχα μεγάλη δυσκολία. Είναι τελικά πολύ δύσκολο να γράφεις σε πρώτο πρόσωπο για αυτά που συμβαίνουν σε σένα και κυρίως για όσα νιώθεις χωρίς το τείχος προστασίας που σου δημιουργεί το γράψιμο μιας φανταστικής ιστορίας. Μέχρι τώρα ότι έγραφα ήταν ιστορίες. Δημιουργούσα φανταστικούς χαρακτήρες και τους έβαζα να μιλάνε για μένα. Σίγουρα τους άλλαζα αλλά μέσα στους ήρωες μου βρισκόταν ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου, όχι πολύ καλά κρυμμένο είναι η αλήθεια, όσοι με ξέρανε σίγουρα μπορούσαν να το αναγνωρίσουν. Παρ’ όλα αυτά ένιωθα πολύ πιο άνετα να αγγίξω θέματα που με απασχολούσαν και το πιο σημαντικό, να ξεπερνάω καταστάσεις. Τώρα λοιπόν, σ’ αυτό το ανοιχτό ημερολόγιο, νιώθω κάπως εκτεθειμένη, όμως νομίζω μπορώ να ξεπεράσω αυτό το συναίσθημα. Άλλωστε, σχεδόν όλοι ο συγγραφείς γράφουν με βάση τις εμπειρίες τους και τα πράγματα που ξέρουν καλά. Εδώ είναι νομίζω το κατάλληλο σημείο να αναφέρω ότι δεν θεωρώ τον εαυτό μου συγγραφέα αλλά ότι πραγματικά ελπίζω στο μέλλον να γίνω. Είναι όπως λένε οι ηθοποιοί στις συνεντεύξεις ότι από μικροί το ήξεραν ότι ήθελαν αν γίνουν ηθοποιοί και έκαναν πρόβα στο καθρέφτη…ε, έτσι και εγώ πάντα ήθελα ένα τετράδιο δίπλα μου να γράφω και στο πρώτο φύλλο να σχεδιάζω το εξώφυλλο του ‘βιβλίου’ μου...Αφού πρώτα είχα παρατάξει τις κούκλες μου στον καναπέ για να τους κάνω ότι μας είχαν μάθει στο σχολείο εκείνη τη μέρα. Τουλάχιστον το ένα παιδικό επαγγελματικό όνειρο τώρα πλέον μπορεί να περάσει το crash test της πραγματοποίησης του..

Όμως, για να γυρίσω στο αρχικό θέμα, πως δουλεύει μια σχέση από απόσταση; Πριν αναφερθώ σε αυτό, να πω ότι υπάρχουν αρκετά πράγματα που πραγματικά με εκνευρίζουν αλλά ένα που με ενοχλεί αφάνταστα είναι όσοι εκφράζουν προσωπικές τους απόψεις σαν να είναι γενικές αλήθειες και αρνούνται να δουν πέρα από τον εαυτό τους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όσοι διατείνονται ότι οι σχέσεις από απόσταση δεν είναι κανονικές σχέσεις και είναι καταδικασμένες να αποτύχουν. Γιατί είναι άλλο πράγμα να λες ‘μια τέτοια σχέση δεν δουλεύει με μένα’, πράγμα απόλυτα σεβαστό, και άλλο ‘δεν είναι για κανέναν’. Το να μην έχει πετύχει στη δική σου περίπτωση ή των φίλων σου είναι μεν ένα γεγονός αλλά δεν ισχύει για όλο τον υπόλοιπο πληθυσμό. Κάθε σχέση είναι έτσι κι αλλιώς ξεχωριστή και λειτουργεί με τους δικούς της κανόνες. Έτσι και οι σχέσεις από απόσταση μπορεί να είναι πολύ καλύτερες και ουσιαστικές από τις υπόλοιπες. Ένα πράγμα που έχω διαπιστώσει είναι ότι όταν ο άλλος είναι μακριά, ακριβώς επειδή είναι δύσκολο να σου λείπει κάθε μέρα και μπορεί να σε κάνει να σκέφτεσαι ‘μήπως δεν αξίζει τον κόπο;’, σε βάζει στη διαδικασία να εκτιμήσεις όλα τα ωραία αυτής της σχέσης. Ναι, λείπουν ίσως τα μικρά καθημερινά πράγματα, η σωματική επαφή, μια αγκαλιά όταν την έχεις ανάγκη αλλά μαθαίνεις να τα αναπληρώνεις. Με μαραθώνιος τηλεφωνημάτων…Με μηνύματα…με λέξεις στο χαρτί…με ταξίδια αστραπή…μαθαίνεις να πολεμάς τις ανασφάλειες σου, που η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές θεριεύουν…κάνεις τον άλλο να μάθει πώς να σε καθησυχάζει… αποκτάς έναν ενθουσιασμό για αυτά τα μικρά που τώρα σου λείπουν και έτσι όταν τα ξαναποκτήσεις είναι σαν να ανακαλύπτεις την Αμερική…Όταν πλέον η απόσταση πάψει να υπάρχει, βγαίνεις κερδισμένος από αυτή τη διαδικασία γιατί ξέρεις ότι το περάσατε μαζί..

Αλλά πέρα από όλα αυτά, κάποιες φορές δεν τίθεται καν θέμα επιλογής…Αν είσαι πολύ ερωτευμένος με τον άλλο, δεν σκέφτεσαι αποστάσεις και προβλήματα…Μπαίνεις στη διαδικασία χωρίς ερωτήσεις και αντιμετωπίζεις ότι προκύψει στη πορεία γιατί και μόνο η σκέψη να μην είσαι μαζί του επειδή θα είναι μακριά σου φαίνεται αδιανόητη.

Playlist:

Chop Suey – System of a Down, το πρώτο τραγούδι μετά από χρόνια που με έκανε να το παίξω τουλάχιστον 5 φορές back to back.

Apart – The Cure, Το πιο σπαρακτικό τραγούδι που έχω ακούσει για το τέλος ενός έρωτα…Σε ρίχνει από τις πρώτες νότες αλλά αξίζει κάθε δευτερόλεπτο ακρόασης..

Hurt – Johnny Cash

Atlantic – Keane

Snow (Hey Oh) – RHCP

It’s a sin – Pet Shop Boys

Δεν ξέρω πως έτυχε και τα τραγούδια απόψε είναι όλα ‘συστημένα’. Μου τα πρότειναν σε διάφορες φάσεις και έγιναν αγαπημένα…Γκάρι, Κώστα, Travis, Lisa, Μαρία, Αντώνη ευχαριστώ…

Ατάκα: All memories are traces of tears (2046 – Wai)

Στίχος: He waits to hear her say forgive but she just drops her pearl black eyes / and prays t hear him say ‘I love you’ but he tells no more lies (Apart – The Cure)