Ακόμα ένα Σαββατοκύριακο που με φέρνει πιο κοντά στην πολυπόθητη ημερομηνία επιστροφής. Τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή που περισσότερο από κάθε άλλη δε θες να την περάσεις μόνος. Είτε είναι οικογένεια, είτε φίλοι, είτε αυτός που αγαπάς που θα σε περιμένει στο λιμάνι, οι μέρες ξαναγίνονται γραμμές που περιμένεις με αγωνία να σβήσεις για να γυρίσεις σ’ αυτούς.
Η ζωή στη Ρόδο έχει αρχίσει να παίρνει ένα ρυθμό. Οι καθημερινές περνούν με το σχολείο, τα διορθώματα, τα σχέδια μαθήματος που αυτή τη περίοδο περιλαμβάνουν Χριστουγεννιάτικες κατασκευές και τραγουδάκια (Jingle bells, jingle bells, jingle all the way, oh what fun it is to ride in one horse open sleigh, heyyyyyyyyyyyyyy) και δύο ιδιαίτερα. Τα βράδια διαβάζω (και συνειδητοποιώ πόσο μου είχε λείψει αυτό) και αυτή τη περίοδο εξερευνώ τον ‘Έρωτα στα χρόνια της χολέρας’ του Μάρκες. Θέλω πολύ να μοιραστώ τις πρώτες μου σκέψεις για το βιβλίο αλλά επειδή είμαι ακόμη στη μέση επιφυλάσσομαι. Όμως επειδή αυτές είναι κάπως θεωρητικές που έχουν να κάνουν με τη φύση του έρωτα και της αγάπης, λέω να πω 2 πράγματα. Ακόμα και όσοι δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο έχουν ακούσει ότι πρόκειται για μια επική ιστορία αγάπης που διατρέχει σχεδόν εκατό χρόνια. Φυσικά αυτό είναι μόνο το πρώτο επίπεδο αλλά ας επικεντρωθώ στο πρώτο κομμάτι. Ένα αγόρι δεκαοχτώ χρονών ερωτεύεται κεραυνοβόλα ένα δεκατριάχρονο κορίτσι. Δεν έχουν ανταλλάξει ούτε μια κουβέντα. Γίνεται σκιά της. Εκείνη αρχίζει να τον ερωτεύεται, χωρίς να καταλαβαίνει τι ακριβώς είναι αυτό που νιώθει. Ανταλλάζουν γράμματα και συμβολικά δώρα και αυτή η μυστικότητα φουντώνει τα αισθήματά τους. Ο πατέρας της αντιδρά και την παίρνει μακριά. Οι δυσκολίες και το αίσθημα του ακατόρθωτου, όπως συχνά συμβαίνει, τους πεισμώνουν και κρατιούνται από την ιδέα του άλλου. Περνάνε τρία χρόνια όταν εκείνη επιστρέφει και τότε, στη πρώτη τους συνάντηση, συνειδητοποιεί ότι όλα αυτά που ένιωθε τόσα χρόνια ήταν ένας έρωτας για τον έρωτα. Χωρίζουν. Και εκείνη παντρεύεται. Όχι από τρελό έρωτα. Αλλά αγαπάει τον άντρα της. Ζουν μαζί πενήντα χρόνια, όταν εκείνος πεθαίνει. Και ο πρώτος έρωτας επιστρέφει να την διεκδικήσει. Δεν ξέρω τι θα γίνει και αν τελικά αυτοί οι δύο καταλήξουν μαζί. Αλλά για πρώτη φορά, με ενοχλεί αυτή η ιδέα. Συνειδητοποιώ πόσο τα βιβλία και οι ταινίες μας έχουν μάθει να σκεφτόμαστε με κεφαλαία γράμματα. Να ωραιοποιούμε τις δύσκολες καταστάσεις και να μην δίνουμε αξία σε ότι δεν μας φαίνεται το λιγότερο συγκλονιστικό. Ήταν σαν ένα άρθρο που είχα διαβάσει σε ένα περιοδικό τύπου Cosmopolitan σε μια παραλία των καλοκαιρινών διακοπών. Έλεγε για τους μοιραίους ανθρώπους που κάνουν μια θεαματική είσοδο και κυρίως καταστροφική έξοδο από τη ζωή μας. Και για το πώς τείνουμε να αγνοούμε τους ανθρώπους που δεν τραβάνε τη προσοχή αλλά είναι πάντα εκεί, δίπλα μας. Αναφερόταν στα κορίτσια που ονόμαζε ‘κορίτσια stealth´όπως τα αεροπλάνα που δεν φαίνονται και εισέρχονται αόρατα στη ζώνη του εχθρού. Κατά κάποιο τρόπο πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου ‘κορίτσι stealth´. Εκεί όταν το χρειαστείς χωρίς τυμπανοκρουσίες. Για να επανέλθω όμως στο βιβλίο, αν καταλήξει να είναι ένας ύμνος σ’αυτόν τον έρωτα, θα με έχει κάπως απογοητεύσει. Γιατί κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι εύκολο να μείνεις τόσα χρόνια ερωτευμένος με κάποιον όταν δε ζεις μαζί του αλλά τον έχεις στήσει σε ένα βάθρο στο μυαλό σου. Όταν ο έρωτας δεν φθείρεται από καθημερινές προστριβές, από το βάρος της καθημερινότητας, μιας οικογένειας, της φθοράς του χρόνου… όταν δεν μαθαίνεις να δέχεσαι τα ελαττώματα του άλλου και να αγαπάς κάποιες μικρές συνήθειες. Για μένα η ιστορία ενός ζευγαριού που ζει μαζί πενήντα χρόνια και καταφέρνει να αγαπά βαθιά ο ένας τον άλλο είναι αληθινά επική και κάτι που θα έπρεπε να εύχεσαι να ζήσεις.
Επιστρέφοντας στη ζωή στη Ρόδο, η περίοδος αυτή στο σχολείο είναι από τη μια εορταστική και από την άλλη , μιας και τελειώνει το πρώτο τρίμηνο, γεμάτη τελευταία τεστ, διορθώματα και βαθμολογίες. Το να βάλεις βαθμούς τελικά δεν είναι και το πιο απλό πράγμα του κόσμου, μιας υπάρχουν πολλοί άγραφοι κανόνες. Για παράδειγμα στην Γ και Δ, που είναι Α-Β-Γ η βαθμολογία, δεν βάζουμε Γ. Επίσης στη κλίματα του 10 για την Ε και ΣΤ ξεκινάμε από 7. Οπότε κάνεις καινούργια μαθηματικά για να είσαι μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια και ταυτόχρονα όσο γίνεται πιο δίκαιος. Γενικά πιστεύω ότι το κατάφερα εκτός αν ακούσετε στις ειδήσεις λιντσάρισμα καθηγήτριας Αγγλικών σε χωριό της Ρόδου γιατί έβαλε 8 σε μαθήτρια της Ε που η μαμά της την προορίζει για τη σημαία. Το ότι η μαθήτρια έγραψε στο διαγώνισμα 4.5 και στο τεστ 8, δεν νομίζω να μετρήσει ως ελαφρυντικό.
Τα Σαββατοκύριακα είναι χωρισμένα σε αυτά που μένω χουχουλιάζοντας στον καναπέ βλέποντας DVD, διαβάζοντας Κυριακάτικες εφημερίδες και πίνοντας καφέ και σ’ αυτά που βγαίνω. Αυτό το σαββατοκύριακο που διανύουμε ανήκει στη πρώτη κατηγορία μιας και έχω αρπάξει και ένα κρύωμα αλλά επειδή τα δύο προηγούμενα μου έδωσαν την ευκαιρία να δω τη νυχτερινή ζωή της Ρόδου, λέω να σας πω μερικά πράγματα.
4 κορίτσια βγήκαμε στην Παλιά Πόλη και πήγαμε για ένα ποτό στο bar Paffuto, ένα πολύ ωραίο χώρο, κλασσικά γεμάτο αλλά ευτυχώς όχι τόσο που να νιώθεις όπως μέσα στο 222 Ευαγγελισμός-Φιλοσοφική. Μετά καταλήξαμε στο πιο in club της Ρόδου, το Dome, γεμάτο νεαρόκοσμο και κυρίως φοιτητόκοσμο, ωραία μουσική και με μεγάλο χώρο, με 2 μπαρ, καναπέδες-που όμως είναι συνήθως ρεζερβέ- και κενό χώρο για χορό. Ωραία, δε λέω, αλλά για μένα που τα club δεν είναι το φόρτε μου, καταλήγει κάπως βαρετό. Το club θέλει μεγάλη παρέα, να κάνετε καμιά χαζομάρα, να χορεύετε και όχι απλώς να κουνιέστε πέρα δώθε με το ποτό στο χέρι. Την Κυριακή κανονίσαμε με τις 2 κοπέλες να πάμε σινεμά. Ήμασταν ανάμεσα στο Beowulf και το The Heartbreak Kid (7 μέρες φαγούρα, ελληνιστί) και καταλήξαμε στο δεύτερο. Η Ρόδος έχει 2 σινεμά, το ‘Παλλάς’ και το ‘Μετροπόλ’. Μέχρι τώρα είχε τύχει όλες τις ταινίες να τις δω στο Μετροπόλ. Το Παλλάς είναι αρκετά καλό αλλά αυτό που είναι όλα τα λεφτά είναι το καφέ-εστιατόριο Hollywood δίπλα του. Πολύ ωραίος χώρος, με λαχανί και πορτοκαλί πολυθρόνες και καναπεδάκια, ποικιλία καλού και φθηνού φαγητού, γλυκών και καφέδων. Το ιδανικό για πριν ή μετά από μια ταινία. Στη ταινία γέλασα αρκετά, παρόλο που ο Μπεν Στίλερ συνήθως δε μ’ αρέσει, εδώ όμως ήταν αρκετά καλός. Μπορείτε βέβαια να τη δείτε και σε DVD, δεν είναι ανάγκη να τρέξετε σινεμά, όπως ας πούμε πρέπει να τρέξετε στην επανέκδοση του ´Χριστουγεννιάτικου Εφιάλτη´ του Burton σε 3D. Από 13 Δεκεμβρίου. Θα το παίζει και το Village.
Το προηγούμενο Σάββατο είχε ένα καφέ εδώ ροκ βραδιά και επειδή βρέθηκα στο στοιχείο μου και μου έχουν λείψει αυτά τα live, πήγα. Εκεί ήταν και ο διευθυντής μου, που μακάρι να ήταν τέτοιοι άνθρωποι όλοι οι διευθυντές, με τη γυναίκα του και 2 άλλες κοπέλες. Το συγκρότημα ήταν 3 γερόλυκοι του ροκ με 2 ακουστικές κιθάρες και ντραμς και είπαν ωραία τραγουδάκια. Ο κόσμος ήταν λίγος και προς το τέλος μόνο η δική μας παρέα χειροκροτούσε αλλά εμένα μου άρεσε το σκηνικό και ταυτόχρονα μου θύμισε πόσο μου έχει λείψει ο Σταυρός του Νότου, so please Μανώλη και Στάθη μη φύγετε μέχρι να έρθω Αθήνα!!!! Μετά από αυτό όμως ήταν που έκανα την υπέρβαση και άφησα να με πείσουν να πάμε στα μπουζούκια. Το έντεχνο-ροκ παρελθόν μου γύρισε τα μάτια όταν χόρευα στη πίστα ‘Θέλω να τα πιω’ και ‘Για σένα’ αλλά όλα εμπειρίες είναι και τώρα ξέρω πως είναι να είσαι πρώτο τραπέζι πίστα, να πετάς και να σου πετάνε λουλούδια και να πίνεις λίγο ουίσκι με πολύ κόκα κόλα. Το έζησα και αυτό και παρότι νιώθω πολύ πιο άνετα στο Σταυρό του Νότου, δεν τα πέρασα άσχημα. Το μαγαζί λεγόταν Άστρα, εννοείτε δεν ήξερα κανέναν από τους τραγουδιστές αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι οι φωνές όλων ήταν πολύ καλές, καλύτερες από κάποιους που βρίσκονται σε μεγάλες πίστες. Κοιμήθηκα 7 το πρωί, ξύπνησα 2 και 8 μας είχε τραπέζι ο διευθυντής, όπου κάναμε και ένα μίνι συμβούλιο.
Οπότε, κάπως έτσι είναι η ζωή εδώ, με πολλά τηλέφωνα στον Γ. γιατί όσο περνάνε οι μέρες τόσο πιο δύσκολο είναι να είμαι μακριά του, και με τα σχέδια για τα πιο ωραία Χριστούγεννα μέχρι τώρα (ναι, πάλι εξαιτίας του Γ. γιατί τα προηγούμενα χρόνια δυστυχώς δεν υπήρχε στη ζωή μου). Εννοείτε πως ανυπομονώ να κάνουμε πολύ catch up φιλενάδες γιατί όλα, θέλω να τα ξέρω όλα...
Playlist:
Το soundtrack του Moulin Rouge που κατέβασα και είναι σούπερ! The Show must go on και Tango de Roxane απλώς υπέροχα.
Ατάκα της ημέρας:
Non, je ne regrete rien Με Edith Piaf την Marillon-take the Oscar and run- Cotillard
2 σχόλια:
Ανυπομονούσα για νέα σου, dear...
Μια χαρά επομένως τα πράγματα στη Ρόδο! Πάρα πολύ θετικό αυτό για ένα νησί τόσο απομακρυσμένο από την Αθήνα. Έχεις πολλές διεξόδους και απ' ό,τι καταλαβαίνω, δεν υπάρχει χρόνος να βαρεθείς. Super!!!
Το βιβλίο "O έρωτας στα χρόνια της χολέρας" είναι θα έλεγα το πιο αγαπημένο μου. Όταν το διάβασα πραγματικά συγκλονίστηκα – κι αυτό ύστερα από προτροπή των φίλτατων Όναρ. Πιστεύω πως όταν κάποιος ερωτευτεί κι αγαπήσει στα αλήθεια, όποια κι αν είναι η μετέπειτα πορεία στη ζωή του, η φλόγα αυτή δε σβήνει εύκολα (θεωρώ επίσης πω δε συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους). Δεν είμαι ούτε υπέρ του «βάθρου» όπως πολύ εύστοχα το θέτεις, ούτε όμως και υπέρ της συνεχούς καθημερινής επαφής. Προσωπικά, είχα στήσει κάποτε ένα τέτοιο «βάθρο» για κάποιον. Έξι ολόκληρα ενθουσιώδη και γεμάτα ελπίδες χρόνια. Μέχρι που ανέβηκα, λοιπόν, στο βάθρο κι εγώ, του ’ριξα μια σπρωξιά κι ησύχασα! Γκρεμοτσακίστηκε… Από την άλλη, δε μ’ αρέσει καθόλου να βλέπω ζευγάρια που τα ’χει απομυζήσει η ρουτίνα. Που δεν έχουν πια να πουν & να μοιραστούν τίποτα άλλο κι αναρωτιούνται «πώς φτάσαμε ως εδώ». Το έπος του Μάρκες αποτελεί για μένα το αρχέτυπο της ουσιαστικής αγάπης… Να σου πω και μια αλήθεια τώρα. Το βιβλίο το διάβασα το καλοκαίρι του 2005. Απ’ την αρχή ως το τέλος του, αναρωτιόμουν τι να ’χε απογίνει ο Δ. (εντάξει, είχαν περάσει 5 χρόνια, όχι 50!), αν θα τον ξανάβλεπα ποτέ και τι μπορεί να αισθανόμασταν ο ένας για τον άλλον. Ξέρεις πολύ καλά τι έγινε τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους… Περιττό να αναφέρω πως πρόκειται και για ένα από τα δικά του αγαπημένα βιβλία.
Για το θέμα της βαθμολογίας στο σχολείο κ.λπ. θα τα συζητήσουμε από κοντά γιατί έχω διάφορα να σου πω σε σχέση και με μια προηγούμενη ανάρτησή σου (για ουκ ολίγους κομπλεξικούς καθηγητές που «περιποιήθηκαν» καλά κι εμένα και τον αδερφό μου).
Τον Μύρωνα γιατί τον έβγαλες εκτός τριάδας? Ε? Τον διαφημίζει κι αυτό το ρημάδι το Alter χωρίς να εμφανίζεται πουθενά το όνομά του. Πώς θα τον μάθει ο κόσμος? Κομματάρα πάντως το «Τι ζητάς».
Beowulf… Αχ, ετοιμάζουμε μια έκδοση για videogames. Πώρωση!
PS: Τα μπιζούκια ούτε η Μ. τα γλίτωσε, ούτε εσύ!
Μαριζόπαιδο μου, ήμουν σίγουρη ότι από σένα θα είχα τη πρώτη και όπως πάντα καίρια κριτική στον 'Έρωτα' Έχεις δίκιο σε αυτό που λες ότι όποιος ερωτευτεί βαθιά, θα κουβαλά μέσα του αυτή τη φλόγα. Ομως, πώς αλήθεια καταλαβαίνουμε τον έρωτα?Η Φερμίνα ερωτεύτηκε την μορφή των εφηβικών της ονείρων και μόλις ενηλικιώθηκε, συνειδητοποίησε ότι όλο αυτό ήταν στο μυαλό της. Δεν ξέρω όπως είπα πως θα εξελιχθούν τα πράγματα οπότε επιφυλλάσσομαι στην κριτική μου έως να το τελειώσω, αλλά εξακολουθώ να πιστεύω πως το κατόρθωμα του να ανανεώνεις τον έρωτα σου για κάποιον που περνάς τόσο χρόνο μαζί είναι πολύ πιο δύσκολο και επικό, παρότι λιγότερο 'μεγαλειώδες'.
Είναι πολύ γλυκό και σχεδόν κινηματογραφικό το σκηνικό με τον Δ., μια απόδειξη πως κάποια πράγματα είναι γραφτό να γίνουν στη ζωή μας.
Το θέμα των βαθμών είναι πράγματι ευαίσθητο. Ίσως υπερτονίζω λίγο τη πλευρά των δασκάλων επειδή είμαι μέσα σ'αυτή ,αλλά σίγουρα υπάρχουν πολλοί καθηγητές σε όλες τις βαθμίδες (αν και νομίζω όσο πιο ψηλά τόσο πιο ντόινγκ) που βγάζουν διάφορα απωθημένα.
Σόρυ για την παράλειψη του Μυρωνα, είναι που δεν τον έχω έτσι συνιθήσει ακόμα. Πρέπει να τον δω σ'ένα λάιβ, να γίνω φαν.
Ελπίζω μία από την τριάδα του Σταυρού να μείνει πιστή στις αξίες του εντεχνου-ροκ και να μην ατασθαλήσει σε μπουζούκια :)
Φιλάκια chica
Δημοσίευση σχολίου