Από απόσταση

Κορίτσι από την μεγάλη πόλη που πίστευε πως η αγάπη έχει χαθεί μετακόμισε σε ένα μεγάλο χωριό τη στιγμή που τη βρήκε…Και έτσι ενώ πριν τραγουδούσε το Πρέπει να έρθεις σε έναν άγνωστο έρωτα, βρέθηκε να το παίζει στη διαπασών σκεπτόμενη τον Γ. και αντικατέστησε τους περιπάτους για καφέ στο Θησείο παρέα με την αγία τριάδα των φιλενάδων τη –η οποία τριάδα ως τετράδα μαζί με εκείνη έμοιαζε αμυδρά στο Sex and the City- με υπεραστικά τηλεφωνήματα που πάσχιζαν να χωρέσουν νέα και παλιά.

Entry I

Ταυτόχρονα πρέπει να μπεις στη ζωή των ενηλίκων που ναι μεν έχεις πάρει μια γεύση αλλά δεν είναι το ίδιο. Μόλις κλείσαμε το τηλέφωνο με την Κ. –έτερη διορισμένη δασκάλα αλλά σε απόσταση αναπνοής από την Αθήνα-, έχοντας πει τα νέα μας για τις τάξεις μας, το καινούργιο μας σπίτι, τις νέες παρέες, την Αθήνα που μας λείπει και όλα αυτά και μετά από πέντε δευτερόλεπτα, το τηλέφωνο ξαναχτυπά. Η Κ. με ρωτά ‘Τι θα μαγειρέψεις σήμερα;’ Και νιώθω λες και αυτή η ερώτηση ήρθε από έναν άλλο πλανήτη. Από τον πλανήτη των μαμάδων μας και έχω μια στιγμή ‘νοικοκυράς σε απόγνωση’…όμως την ξεπερνάω σύντομα, μιας και δεν θα μαγειρέψω αλλά θα κάνω μια ομελέτα…Σπέσιαλ μεν, ομελέτα δε…δεν μας λες και Βέφα. Και σίγουρα δεν είναι κάτι που θα έκανε η μαμά μου.

Μιλώντας για την ενήλικη ζωή να πω ότι δεν υπάρχει περίπτωση να ξεκινήσει εύκολα. Πρέπει να περάσεις τις εξετάσεις σου- τώρα ποιος θα σε βαθμολογήσει είναι άγνωστο αν και υποψιάζομαι ότι είναι πια ο ίδιος σου ο εαυτός. Όσο καλός και να είσαι στη διαχείριση του φοιτητικού σου budget, θα βρεθείς σε πανικό όταν όλα εξαρτώνται από τον πρώτο σου μισθό (ο οποίος επειδή είσαι νεοδιόριστος θα έρθει μετά από δυο μήνες γιατί δεν έχεις ανάγκες, νέο παιδί). Επίσης, κάτι θα χαλάσει…Εμένα ας πούμε μου χάλασε το τηλέφωνο του μπάνιου και όποτε άνοιγα τη βρύση είχα το σιντριβάνι της πλατείας Συντάγματος, και το κινητό μου έκλεισε και αρνήθηκε να ξανανοίξει…Έβγαλε κάτι απειλητικά μηνύματα την ώρα που το φόρτιζα σε στυλ ‘αυτό το κινητό θα αυτοκαταστραφεί σε 5 δευτερόλεπτα αν δεν σταματήσετε τη φόρτιση’ και πριν προλάβω να αντιδράσω, έμεινα χωρίς κινητό.

Στην αρχή είσαι μόνη και νιώθεις ακόμα πιο μόνη. Είσαι πεπεισμένη ότι δε θα βρεις κανέναν να αναπληρώσει το κενό που έχουν αφήσει οι φίλοι σου…Βασικά δε πολυθέλεις κιόλας γιατί κανείς δε θα είναι σαν κι αυτούς…Το έχω ξαναζήσει αυτό το σκηνικό…όταν ήμουν στο Λονδίνο, πάλι μου έλειπαν οι φίλοι μου αλλά δεν σαμποτάριζα τα άτομα που προσπαθούσαν να με πλησιάσουν. Το αποτέλεσμα ήταν να αποκτήσω τρεις πολύ σημαντικές φίλες και αρκετά περισσότερους γνωστούς, που τώρα όμως είναι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και μ’ αυτούς επιβεβαιώνουμε ότι ζούμε στη γενιά του msn, του facebook και του skype. Κανονίζουμε διακοπές και Σαββατοκύριακα στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη λες και μιλάμε για καφέ στη Νέα Σμύρνη…

Μέσα στην ηλεκτρονική αλληλογραφία έχω και την παραδοσιακή… Η Μ2. μένει πιστή στην αγάπη της για τα γράμματα και τις κάρτες και έτσι όταν έλαβα το πρώτο της γράμμα για τη Ρόδο σε χρωματιστό χαρτί με glitter στυλό, μια βαθιά χαρμολύπη με κατέλαβε καθώς και μια νοσταλγία για τις εποχές της Αγγλίας που το Royal Mail έφερνε κοντά Λονδίνο-Λάνκαστερ.

Με την Μ1. μιλάμε ώρες στο τηλέφωνο για να πούμε τα πάντα και να νιώθουμε ‘σαν να μη πέρασε μια μέρα’…Δεν είναι και άσχημα αλλά κάτι λείπει...Πάντα κάτι ξεχνάς από το τηλέφωνο, πράγματα που τα λες από κοντά…

Για να καλύψω τον αρχικά άπλετο ελεύθερο χρόνο των απογευμάτων, πήρα σβάρνα ότι αμερικάνικο σήριαλ δεν είχα ακόμη δει. Έπαψα να αντιστέκομαι στο Prison Break-και πολύ καλά έκανα, η σκηνή του φινάλε του δεύτερου κύκλου είναι αυτό που λέμε reinventing a season-, είδα και το Sex and the City και είναι μια σκηνή στο τελευταίο επεισόδιο που η Κάρι είναι στο Παρίσι και είναι μόνη, περνάει έξω από ένα καφέ και βλέπει 4 φίλες να τα λένε και την πιάνουν τα κλάματα γιατί της λείπουν οι δικές τις φίλες και ξέρω πως ένιωσε η Κάρι γιατί το νιώθω και εγώ 24/7.

Να μην αρχίσω τώρα για το θέμα ‘σχέση από απόσταση’ γιατί είναι απόψε ένα βράδυ που είναι από τα δύσκολα και θα μου βγουν πολύ απαισιόδοξα πράγματα και αυτό ενάντια στις αρχές μου-το ποτήρι μισογεμάτο πάντα- οπότε θα το αφήσω για ένα άλλο βράδυ…Εν τω μεταξύ γράφοντας τώρα ακούω ένα σωρό ετερόκλητα πράγματα και λέω να τα καταγράψω γιατί σίγουρα κάπως έχουν περάσει σ’ αυτά που διαβάζετε.

Ναυαγός – Ξύλινα Σπαθιά

Θέλω να αφεθώ – Χατζηγιάννης – προ ΟΤΕ εποχή

Fear of the Dark – Iron Maiden

Η Κική κάθε βράδυ – Φοιβουλάκος Δεληβοριάς , με τον θεϊκό στίχο ‘πάω συχνά στα μπου…..α, μη το πεις πουθενά’ που μόνο ο Φοίβος θα μπορούσε να τον τραγουδήσει έτσι.

Κινηματογραφική ατάκα της ημέρας: Το τι αισθάνεσαι δεν έχει σημασία. Τα αισθήματα σου τα ξέρεις εσύ. Το τι κάνεις σε αυτούς που αγαπάς είναι που μετράει (The Last Kiss)

Στίχος της ημέρας: Πως νιώθουμε παράφορα, πως ζούμε έτσι αδιάφορα (Το Γράμμα-Μάλαμας)