Παράλογο?

Όπως μάλλον μαρτυρά και ο τίτλος, αρχικά είχα σκοπό να ασχοληθώ με διάφορα κακώς κείμενα αλλά στην πορεία, μετά από δύο τηλεφωνήματα, άλλαξα γνώμη και κυρίως διάθεση. Και επίσης σκέφτομαι ότι οι προτεραιότητες της ζωής μας φαίνονται ακόμα και στις πιο μικρές εκφάνσεις της και το να αρχίζω με γκρίνια ένα post δεν είναι κάτι που γενικά με εκφράζει, εκτός αν κάτι πραγματικά εξοργιστικό έχει συμβεί.

Λόγω απόστασης, το τηλέφωνο είναι το κύριο μέσο μεταφοράς ευχάριστων ή δυσάρεστων ειδήσεων και παρότι είναι πολύ πιο άμεσο από ένα email ας πούμε, παρόλα αυτά βάζει κάποια όρια στην εκδήλωση των συναισθημάτων σου. Και ενώ όπως ξέρετε είμαι άτομο που του αρέσει να εκδηλώνει τη χαρά του με χοροπηδητά, αγκαλιές και πολλά πολλά χαμόγελα, όλα χάνονται στη μεταφορά. Η φίλη μου Χ. για παράδειγμα δεν μπορούσε να δει πόσο χάρηκα όταν με πήρε να μου πει ότι την κάλεσαν να δουλέψει σε ολοήμερο, βάζοντας έτσι τον πρώτο λίθο στο οικοδόμημα ‘διορισμός’. Η Χ. ήταν από τα άτομα που ήταν εντελώς άδικα έξω από το σύστημα. Είναι πολύ αφοσιωμένη στη δουλειά της, δούλεψε πολύ αποτελεσματικά σε φροντιστήρια γράφοντας χιλιόμετρα σε τάξη, διάβασε πάρα πολύ για τον ΑΣΕΠ και έγραψε πάρα πολύ καλά, μένοντας έξω για 2 μόρια. Είχε κάνει αιτήσεις για αναπληρώτρια και ωρομίσθια και είχε απογοητευτεί που για άλλη μια χρονιά θα έπρεπε να δουλεύει σε φροντιστήριο και να συνεχίζει να προετοιμάζεται για τον επόμενο ΑΣΕΠ. Οπότε, το ότι την κάλεσαν πέρα από όλα τα θετικά της προϋπηρεσίας και των έξτρα μορίων που συνεπάγεται, είναι και ένα είδος ηθικής δικαίωσης. Βέβαια, 3 μήνες μετά την επίσημη έναρξη της σχολικής χρονιάς, ήδη είχε δουλειά την οποία ευτυχώς θα μπορεί να συνδυάσει (με λίγο σκότωμα βέβαια) με τα νέα της καθήκοντα. Καλή αρχή λοιπόν Χ. και εύχομαι τα ίδια καλά νέα να ακούσουν και οι Μ. και Α. που όχι απλά τους αξίζει να είναι μέσα σε μια τάξη σχολείου αλλά και σε μια τάξη αξίζει να τις έχει καθηγήτριες.

Άλλο ένα τηλέφωνο που μου έφτιαξε το κέφι ήταν του Γ. και σιγά το νέο θα μου πείτε, άμα δεν σου φτιάχνει το κέφι το αγόρι σου ποιος θα στο φτιάχνει, αλλά χθες ήταν μία από αυτές τις περιπτώσεις που μιλάς για σχέδια και στόχους, για γενέθλια και παρουσιάσεις διπλωματικών που θες τον άλλο δίπλα σου, για πιθανές ημερομηνίες που θα κάνεις τη διαδρομή Ρόδο-Αθήνα-Ρόδο και όλα αυτά σε κάνουν πολύ, πάρα πολύ χαρούμενη.

Πίσω στα της ζωής στη Ρόδο, χθες είχαμε την γενική συνέλευση των δασκάλων, νηπιαγωγών και καθηγητών ειδικοτήτων της Α’Βάθμιας (c´est moi). Θα μπορούσα να πω ότι άνετα η Ελληνοφρένεια-η οποία παρεμπιπτόντως τα σπάει κάθε φορά- έβγαζε ένα επεισοδιάκι από αυτό το σκηνικό. Σε πολλά έμοιαζε με τις συνελεύσεις στο Πανεπιστήμιο όπου ξεκινούσαν με τα σοβαρά θέματα που ταλαιπωρούν τους ενδιαφερόμενους για να τα υποβαθμίσουν σε προβλήματα κομματικής φύσης και αλληλοκατηγορίες παρατάξεων. Και όσοι δεν κατηγόρησαν το αντίπαλο κόμμα από αυτό που υποστήριζαν, ανέβηκαν στο βήμα για να μας πουν το προσωπικό τους πρόβλημα. Για να γίνω πιο συγκεκριμένη: Πρόσφατα έγιναν οι κρίσεις των διευθυντών. Εκτός από την πέρα ως πέρα άστοχη χρονική στιγμή, υπήρχαν πολλά παράπονα κομματικών επιλογών, μιας και πολλά από τα μόρια των υποψηφίων βασίζονται σε συνέντευξη. Η διαπίστωση ότι ποτέ σ’ αυτή τη χώρα δεν θα λειτουργήσει κάτι αξιοκρατικά έρχεται να επιβεβαιωθεί πανηγυρικά. Πολλοί διευθυντές αλλάζουν, νέα κενά δημιουργούνται στα ήδη υπάρχοντα και το σχολείο γίνεται για δεύτερη φορά σε διάστημα 3 μηνών (μετά τις εκλογές) άνω κάτω. Από αυτό όμως μέχρι το να ανεβαίνεις στο βήμα και να λες στους υπόλοιπους δασκάλους τον καημό σου και την πίκρα σου που δεν θα είσαι πια διευθυντής και ‘θα πρέπει να ξαναμπείς σε τάξη τώρα στο τέλος της καριέρας σου’ η απόσταση είναι μεγάλη. Και μια προσωπική άποψη: Εμένα μου φαίνεται πολύ ωραίο να κλείσεις την καριέρα σου από εκεί που ξεκίνησες, μια σχολική τάξη, ασκώντας το λειτούργημα του δασκάλου. Αλλά δεν ξέρω, μπορεί τα πολλά χρόνια στη διευθυντική καρέκλα να σου αλλάζουν προοπτική.

Για να μην αφήσω και εμάς όμως απ’ έξω. Αυτή η συνέλευση έχει ένα βιβλίο όπου υπογράφεις ότι προσήλθες. Δεν έχω να πω τίποτα εναντίον αυτών που ήρθαν μόνο για την υπογραφή, το έχω κάνει και εγώ, και όπως αποδείχτηκε δεν έχασαν και τίποτα. Όμως, το να μην έχεις την υπομονή να περιμένεις ένα τέταρτο για να υπογράψεις και να τσακώνεσαι, να φωνάζεις , να σπρώχνεις και να μην δείχνεις τον ελάχιστο σεβασμό στον ομιλητή που βρίσκεται επάνω, είναι το λιγότερο απολίτιστο. Και μετά θυμώνουμε με τους μαθητές μας…

Πολλά με έχουν προβληματίσει απ’ όταν ξεκίνησα να δουλεύω με παιδιά, τόσο στα ιδιαίτερα και στο φροντιστήριο όσο και φέτος στο Δημοτικό, κυρίως σε θέματα συμπεριφοράς. Πολλά μου φαίνονται παράξενα και φυσικά πολύ διαφορετικά απ’ όταν ήμουν εγώ μαθήτρια. Όμως σε πολλά φταίνε οι γονείς, η οποία μερικές φορές μοιάζουν να είναι άλλη φυλή. Τα σκηνικά που ακούω είναι ιστορίες καθημερινής τρέλας. Γονιός που τηλεφωνεί σε δασκάλα 12 η ώρα τη νύχτα να της παραπονεθεί για τα ρούχα που τα παιδιά έπρεπε να φορέσουν στη σχολική γιορτή την επόμενη μέρα. Γονιός που παραπονιέται ότι ο δάσκαλος βάζει πολλές εργασίες για το σπίτι ενώ άλλος στον ίδιο δάσκαλο ότι βάζει πολύ λίγα. Γονείς που κάνουν καυγά γιατί η δασκάλα έβαλε 9 στον έλεγχο και το παιδί της δεν θα είναι σημαιοφόρος του χρόνου. Άλλος που φωνάζει γιατί η κόρη της είναι παραστάτρια στη πίσω γραμμή της σημαίας. Γονείς που είναι έτοιμοι να καταγγείλουν (!!!) το δάσκαλο επειδή μάλωσε –πάντα άδικα- το καμάρι του. Και έτσι τα παιδιά γίνονται κακομαθημένα, βαθμοθήρες και με την αντίληψη ότι έχουν πάντα δίκιο. Και μετά οι γονείς αναρωτιούνται τι δεν πήγε καλά στη ζωή του παιδιού τους.

Δεν λέω ότι εμείς οι δάσκαλοι είμαστε τέλειοι ή αλάνθαστοι. Αλλά πραγματικά ελάχιστοι είναι αυτοί που ηθελημένα θα βλάψουν κάποιο παιδί. Δεν έχουν βεντέτες με τα παιδιά, έλεος, ούτε έχουν όρεξη να κάνουν τη ζωή κανενός δύσκολη. Εγώ πραγματικά πολλές φορές αναρωτιέμαι αν κάνω τη δουλειά μου καλά και όποια μέρα δεν πάει καλά και έχω φωνάξει, θα το πάρω επάνω μου και θα προσπαθήσω την επόμενη φορά να έχω περισσότερη υπομονή και περισσότερες ιδέες. Γιατί δεν έχει νόημα να διδάξεις Αγγλικά, Μαθηματικά ή Ιστορία στα παιδιά αν δεν τους περάσεις ταυτόχρονα μια στάση ζωής ή ένα πρότυπο συμπεριφοράς που θα τα εξοπλίσει για ένα δύσκολο μέλλον.

Eleanor Rigby – The Beatles

Your Ghost – Kristin Hersh

Lonely Day – System of Dawn

The Light Will Stay On– The Walkabouts, τραγούδι που το άκουγα τον πρώτο καιρό στην Αγγλία και πάντα μου φέρνει μια γλυκιά μελαγχολία.

Κινηματογραφική ατάκα της ημέρας: Sometimes the greatest journey is the distance between two people (The Painted Veil) – Το καλύτερο ρομαντικό δράμα μετά το The Notebook με τον πάντα τέλειο Edward Norton.

Στίχος της ημέρας: The show must go on, inside my heart is breaking, my make up maybe flaking, but my smile still stays on (The Queen)