Και περάσαν οι μέρες…

Είναι Πέμπτη απόγευμα και έχω τελειώσει τα πάντα. Από τις λίγες φορές που έχουν σβηστεί όλα από τη λίστα μου. Τα τελευταία χρόνια βρίσκω πως δεν μπορώ να διεκπεραιώσω τίποτα αν δεν έχω μια λίστα να τα γράφω. Και νιώθω ένα είδος ικανοποίησης να τα βλέπω να σβήνονται ένα ένα ώσπου να διαπιστώσω ότι δεν έχω τίποτα πλέον και μπορώ να χαλαρώσω. Βέβαια αυτό γίνεται σπάνια γιατί όλο και κάτι προκύπτει. Τελειώνεις με τις δουλειές του σπιτιού, έχεις διόρθωμα ή να ετοιμάσεις φωτοτυπίες. Τελειώνεις τα της δουλειάς σου στο σχολείο, πάντα θα υπάρχει κάτι διαδικαστικό να ασχοληθείς, όπως για παράδειγμα να ανοίξεις τον τρίτο λογαριασμό στη σειρά σε διαφορετική τράπεζα για να πληρωθείς επειδή κάποιοι στην Α’Βάθμια are playing with themselves και δεν σου λένε εξαρχής ‘άνοιξε στην Εθνική’ αλλά σου δίνουν επιλογές για να στις απορρίψουν μετά από ένα μήνα. Και μια που άνοιξα το θέμα Α’Βάθμια να το συνεχίσω, αν και δεν σκόπευα να ξεκινήσω με αυτό αλλά έχω πολύ καιρό να γράψω και έχουν συμβεί πάρα πολλά που δεν ξέρω από που να ξεκινήσω και πως θα χωρέσουν όλα αυτά που θέλω να πω σε ένα μόνο post. Είναι λοιπόν πιθανό να πετάγομαι από το ένα θέμα στο άλλο, αλλά το έχετε συνηθίσει από τον προφορικό μου λόγο όσοι με ξέρετε, οπότε θα δείξετε κατανόηση.

Η λέξη Π .Ε. Κ στις βαθμίδες της εκπαίδευσης είναι συνώνυμο της λέξης ‘βασανιστήριο’ στη χειρότερη περίπτωση και ‘χάσιμο χρόνου’ στην καλύτερη. Είναι η λεγόμενη ‘επιμόρφωση’ για τους εκπαιδευτικούς. Προσέξτε όμως: Για τους νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς. Είναι απολύτως λογικό. Έχεις δασκάλους και καθηγητές κάτω των τριάντα, πολλούς άρτι αποφοιτήσαντες από το Πανεπιστήμιο και όλοι έχοντας περάσει την Ιερά Εξέταση του ΑΣΕΠ. Και τους βάζεις σε μια αίθουσα για ένα εξάωρο κάθε μέρα μετά το εξάωρο του σχολείου αλλά και τα Σαβ/κα και τους ξαναλές αυτά τα οποία διδάχτηκαν και στα οποία εξετάστηκαν πριν λίγο καιρό. Με τους περισσότερους επιμορφωτές να βαριούνται που ζουν και να λένε τα ίδια που λένε τα τελευταία 20 χρόνια. Όλοι να επαναλαμβάνουν αυτά που λένε τα θεωρητικά βιβλία Παιδαγωγικής που είναι έτη φωτός μακριά από τη σχολική τάξη των 20-25 παιδιών. Με 10ωρα lesson plan στο πρόγραμμα και 1 στριμωγμένη ώρα του πιο χρήσιμου σεμιναρίου σε όλη αυτή τη διαδικασία, το να μάθουμε πως λειτουργεί το σύστημα ως προς θέματα που καίνε, όπως μεταθέσεις, αποσπάσεις, εκπαιδευτικές άδειες κτλ. Οι επιμορφωτές πληρώνονται μετά από 2 χρόνια ενώ οι συνάδελφοι που έρχονται από άλλα νησιά παίρνουν τα λεφτά που δικαιούνται για τα έξοδά τους (εισιτήρια, ξενοδοχεία, διατροφή) μετά από 3 χρόνια. Ο παραλογισμός του συστήματος σε όλο του το μεγαλείο. Και όλη αυτή η διαδικασία υποχρεωτική, αλλιώς δεν μονιμοποιείσαι.

Η πρώτη φάση αυτής της διαδικασίας λοιπόν -γιατί έρχεται και μία δεύτερη τον Φεβρουάριο- έπεσε ακριβώς πάνω στις ημερομηνίες που ερχόταν στη Ρόδο ο Γ. Αν υπάρχει μια στιγμή στο πάνθεο των στιγμών της ζωής μου που πραγματικά έχω νιώσει απελπισία είναι αυτή που ενώ ετοιμάζομαι ανέμελη να φύγω από την Α’Βάθμια, μου λέει ένας υπεύθυνος εκεί: ‘Θα σε δω το απόγευμα στα Π. Ε. Κ’. Φυσικά εγώ δεν είχα ενημερωθεί γιατί το χαρτί που είχε έρθει στα σχολεία 2 μέρες πριν έγραφε ‘Υπόψη Δευτεροβάθμιας’ οπότε οι Διευθυντές μου δεν με ενημέρωσαν. Μαθαίνω λοιπόν ότι ξεκινώντας από εκείνη τη μέρα είχα 60 ώρες Π. Ε. Κ και την επόμενη ερχόταν ο Γ. Η μέρα που περίμενα όπως οι φυλακισμένοι την ελευθερία τους ξαφνικά γινόταν εφιάλτης. Δεν φτάνει ότι θα είχα σχολείο τα πρωινά, θα είχα και Π. Ε. Κ; Και πότε θα βλεπόμασταν; Σχέση από απόσταση μέσα στο ίδιο σπίτι πάει πολύ. Και εκεί, μετά από μια κρίση απελπισίας που την μετέδωσα και στον Γ., αποφάσισα πως υπάρχουν προτεραιότητες και το δεκαήμερο με τον έρωτα της ζωής σου είναι απείρως πιο σημαντικό από μια επιμόρφωση που δε χρειάζομαι και έτσι θα έβρισκα μια λύση. Την οποία βρήκα αλλά δεν θα μπω σε λεπτομέρειες γιατί ποτέ δε ξέρεις ποιος θα σε διαβάσει, αρκεί να πω ότι αφιέρωσα ελάχιστο χρόνο στα σεμινάρια και δεν το μετανιώνω καθόλου. Βέβαια, ο σπαστικός εαυτός μου θα με αναγκάσει να υπομείνω χωρίς καμιά απουσία τη β’ φάση για να εξιλεωθώ.

Εκείνες τις μέρες γινόταν μια διημερίδα στο Πανεπιστήμιο της Ρόδου για την οποία είχα πάρει άδεια από το σχολείο να την παρακολουθήσω με θέμα ‘Παιδική/Νεανική Λογοτεχνία και Εξουσία’ και σε γενικές γραμμές ήταν ενδιαφέρουσα αν και όπως πολύ συχνά συμβαίνει, άλλα διαβάζεις στην περίληψη ενός ομιλητή και άλλα ακούς, με το πρόσχημα ότι ο χρόνος δεν τους φτάνει οπότε δεν φτάνουν ούτε στο κυρίως θέμα, αλλά αγαπητέ μου ακαδημαϊκέ δεν ξέρεις εξαρχής ότι θα έχεις 20-30 λεπτά για την εισήγησή σου; Γιατί δεν προγραμματίζεις το χρόνο σου και γράφεις 500 σελίδες απ’ τις οποίες θα διαβάσεις το 1/20 και δεν θα πεις και τίποτα καινούργιο; Να δώσω ιδιαίτερη μνεία όμως στην παρουσίαση ενός Κύπριου λέκτορα με θέμα πως θα διάβαζε ο Foucault (σας έλειψε;;;;;;;) τον Τριβιζά, ο οποίος Τριβιζάς είναι σούπερ και κάθε παιδί πρέπει να έχει βιβλία του (Τι θα πάρετε τα Χριστούγεννα στους μικρούς;)

Όμως το γεγονός που καθόρισε τις μέρες αυτές είναι πως επιτέλους ήρθε ο Γ. και ο κόσμος επανήλθε λίγο στα κανονικά του. Όλα ωραία όσον αφορά στην προσμονή που κάνει την επανένωση τόσο ξεχωριστή και σε γεμίζει ευτυχία που δεν στη δίνει τίποτα άλλο, αλλά δεν συνειδητοποιείς πόσο σου λείπει να κάνεις πράγματα με τον άλλο. Από το να ξυπνάς μαζί του το πρωί και να μοιράζεστε μια κούπα καφέ μέχρι το να οδηγείτε παρέα, να χάνετε πάντα τα λεωφορεία, να πηγαίνετε σινεμά (και ας σας κάνουν παρατήρηση γιατί γελάτε σε δραματική ταινία) και να βλέπετε DVD 7 η ώρα το πρωί. Αυτά τα απλά αλλά και κάποια λιγότερο κοινά, όπως να ποντάρετε στο καζίνο το τρομερό ποσό των 20 ευρώ. Αυτό το βράδυ Κυριακής ήταν από τα πιο ωραία μας. Ξεκίνησε κλασσικά χάλια, με βροχή, αδιαθεσία και ψιλοκούραση. Αλλά έβαλα το καινούριο μαύρο φόρεμα, τις ψηλοτάκουνες peep toe γόβες μου, ο Γ. μαύρο παντελόνι και άσπρο πουκάμισο, πήραμε το νοικιασμένο κόκκινο Matiz και 4 η ώρα τα χαράματα πήγαμε στο καζίνο της Ρόδου. Πληρώσαμε 30 ευρώ είσοδο και βρεθήκαμε ανάμεσα σε μερικούς καμμένους που έπαιζαν 100 και 200 ευρώ σαν να ήταν κέρματα. Είχαν αυτό το σοβαρό ύφος και δεν μου φαίνονταν να διασκεδάζουν καθόλου. Αντίθετα εμείς γελάγαμε όλη την ώρα, παίξαμε 20 ευρώ στη ρουλέτα (5 ευρώ κάθε φορά και έπρεπε να δείτε πως μας κοιτάζανε-σαν εξωγήινους το λιγότερο) και μείναμε στα λεφτά μας και μετά ο καλός μου έπαιξε 2 παρτίδες μπλακ τζακ στο οποίο είχε εξασκηθεί στη Νέα Υόρκη και βγήκαμε κερδισμένοι. Φύγαμε, φτάσαμε στα μισά του δρόμου για το σπίτι και γυρίσαμε πίσω γιατί θέλαμε να φάμε γύρο, 6 η ώρα το πρωί. Το κάναμε κι αυτό, γυρίσαμε σπίτι, ήπιαμε καφέ και εγώ πήγα κατευθείαν σχολείο.

Το μόνο αρνητικό σε όλη αυτή την τέλεια κατάσταση είναι ότι είναι τόσο τέλεια που μόλις τελειώνει, νιώθεις σαν να πέφτεις σε μια μαύρη τρύπα. Το σπίτι έχει πλέον άλλες αναμνήσεις, τα σεντόνια έχουν τη μυρωδιά του, ο καφές είναι κάπως άγευστος και κανείς δεν σε περιμένει να σε πάρει αγκαλιά και να τα ξεχάσεις όλα μόλις γυρίσεις από τη δουλειά. Ξαναμπαίνεις στη διαδικασία να μετράς μέρες, μέχρι τα Χριστούγεννα τώρα. (οπότε Μ. η κάρτα σου με τη νεράιδα των Χριστουγέννων δε θα μπορούσε να έρθει σε καλύτερη ώρα-φέρνει τις γιορτές λίγο πιο κοντά)

Και εδώ να πω ότι όποτε παίρνω μια κάρτα ή ένα γράμμα από τους φίλους μου, όποτε διαβάζω ένα σχόλιο εδώ ή ένα mail που δείχνει ότι με σκέφτονται, κάνει αυτή την εμπειρία που ζω τώρα να αξίζει, γιατί αλλιώς μπορεί και να μην ένιωθα ποτέ αυτά που νιώθω τώρα, και ότι νιώθεις είναι πολύτιμο.

ΥΓ: Μ. όλα θα φτιάξουν με τον υπολογιστή, είναι μόνο μέχρι να απελπιστείς και να θες να τον πετάξεις από το παράθυρο.

Μ.2: Περαστικά!!

Playlist:

When you’re gone -Avril Lavigne (απόλυτα ταιριαστό με την περίσταση)

A cry for Love – Black Heart Procession

A natural disaster –Anathema

Broken – Lisa Gerard, Pieter Bourke

The Light will stay on – The Walkabouts

(Τραγούδια που ακούγονται στην 10 Εντολή και που η Δ. συνάδελφος και φίλη, μου έδωσε για να μου φτιάξει τη μέρα)

Ατάκα: Because I can (Inside Man - Lee)

Στίχος: When you walk away, I count the steps that you take ,do you see how much I need you right now? When you’re gone, the pieces of my heart are missing you, when you’re gone, the face I came to know is missing too… (Avril Lavigne – When you are Gone)