Κάτι χειμωνιάτικα απογεύματα

Μια ειδυλλιακή εικόνα ενός χειμωνιάτικου απογεύματος είναι να είσαι καθισμένος σε μια φλοκάτη, μπροστά από ένα τζάκι, με τις φλόγες του να ζεσταίνουν το χώρο και εσύ να απολαμβάνεις τη θαλπωρή πίνοντας κάτι ζεστό. Ένα τέτοιο απόγευμα ήταν και το σημερινό μόνο που η εικόνα είναι λίγο διαφορετική. Τζάκι δεν υπάρχει, οπότε βολευόμαστε σε μια σόμπα. Τη δουλειά της την κάνει αλλά όσο να’ ναι υπολείπεται σε ατμόσφαιρα. Εγώ κάθομαι στον καναπέ (διότι κάτω είναι άστρωτα) και πίνω καφέ στη κούπα των Starbucks. Δε ένιωθα καθόλου ειδυλλιακά, αντιθέτως είχα μάλλον τις μαύρες μου. Οι μέρες ναι μεν περνάνε γρήγορα αλλά είναι πολλές οι άτιμες. Δεν ξέρω, αλλά οι δύο μήνες που έχω ακόμα μπροστά μου μέχρι να δω τον Γ. (Θεού-και διπλωματικής- θέλοντος) και να κατέβω έστω για 3 μέρες στην Αθήνα, να μιλήσω από κοντά με τα κορίτσια και να δω και ένα θέατρο που θέλω μου φαίνονται πολύ μεγάλο διάστημα. Εν τω μεταξύ οι ώρες δεν περνάνε και πολύ εύκολα εδώ αλλά αυτό δεν το λέω πλέον ως παράπονο κρίνοντας από το 24ωρο του Γ. που δεν τον φτάνει με τίποτα… Και ενώ οι συνθήκες είναι οι καλύτερες για να γράψω, που έχω κολλήσει στον Χαρταετό και δεν έχω προχωρήσει πέρα από ιδέες και προσχέδια, αυτή η έμπνευση δεν έρχεται με τίποτα. Να μην τα ρίχνω όλα στην έμπνευση όμως γιατί το γράψιμο είναι και δουλειά που απαιτεί πειθαρχεία και αποφασιστικότητα. Νομίζω πως περνάω μια φάση τεμπελιάς αλλά υποψιάζομαι ότι είναι κάτι που ο εαυτός μου το βγάζει αυθόρμητα, επειδή από όταν με θυμάμαι πάντα διάβαζα, δούλευα και γενικώς ποτέ δεν άφησα τον χρόνο να περάσει ανεκμετάλλευτος. Οπότε ίσως τώρα να χρειάζεται ένα kit kat. Αλλά μου λείπει αυτή η ευχαρίστηση που έπαιρνα κάθε φορά που μια ιστορία διαμορφωνόταν… Ελπίζω να περάσει αυτή η φάση και να επιστρέψω στον παλιό καλό εαυτό.
Κάτι που συνειδητοποίησα κυρίως στο χρόνο της Αγγλίας και στις εργασίες του μεταπτυχιακού είναι ότι είμαι και εγώ ένα από αυτά τα άτομα που λειτουργούν καλύτερα υπό πίεση. Όποτε δεν είχα πολλά πράγματα να κάνω, οι εργασίες πήγαιναν πίσω, μέχρι να βλέπω το deadline να πλησιάζει επικίνδυνα και έτσι άφηνα τις εξορμήσεις στο Southbank και τον river Thames για να γράψω:
‘Colonial and Gender Stereotypes Addressed under a Postcolonial and Feminist Scope with reference to Wide Sargasso Sea and Love Medicine’
(Μ’ άρεσε πολύ αυτή η εργασία γιατί είναι δύο τ-έ-λ-ε-ι-α βιβλία)
Το καλοκαίρι που είχα την πτυχιακή, ένα απρόσμενα ζεστό καλοκαίρι για τα δεδομένα της Αγγλίας, δούλευα full-time και όταν επέστρεφα στις 6, το τελευταίο που θα περίμενες θα ήταν να έχω όρεξη να γράψω πτυχιακή. Και η αλήθεια είναι ότι τις περισσότερες φορές δεν είχα. Αλλά σκεφτόμουν ότι αν δεν παλουκωνόμουν να γράψω τις 400 λέξεις που είχα βάλει όριο κάθε μέρα, θα κατέληγα να τρέχω μέχρι τελευταία στιγμή και αυτό ήταν το τελευταίο που ήθελα, μιας και είχα αποφασίσει τον τελευταίο μήνα να πάρω την τελευταία και πιο δυνατή δόση από το όνειρο Λονδίνο. Έτσι, με όρεξη ή χωρίς, γράφεις για τον Πάνο Καρνέζη και τον Albert Camus. (πάλι με έσωσε ότι τα βιβλία αυτά είναι κορυφαία και ειδικά ‘Η Πανούκλα’ του Καμύ κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι από αυτά τα βιβλία που σε αλλάζουν μετά την ανάγνωσή τους…ή τουλάχιστον αφήνουν ένα σημάδι μέσα σου)
Για να γεμίσουν οι μέρες μου τώρα, μιας και ο Άγγλος μαθητής μου δεν έχει επιστρέψει ακόμη, δήλωσα συμμετοχή σε κάποια σεμινάρια Η/Υ που είναι ουσιαστικά ένα πρόγραμμα επιμόρφωσης του Υπουργείου που στο τέλος του δίνεις και πιστοποίηση και έτσι παίρνεις και μόρια. Βέβαια είναι με κλήρωση αλλά μου είπαν ότι είναι πολύ πιθανόν να υπάρχουν θέσεις για όλους.

Κατά τα’ άλλα η προηγούμενη εβδομάδα είχε μια μίνι συνέλευση με τον σχολικό σύμβουλο, από την οποία δεν κερδίσαμε τίποτα εκτός από ένα κρύωμα, μιας και την μέρα εκείνη έκανε κατακλυσμό, ένα σινεμά την Κυριακή όπου ελλείψεως άλλης ταινίας που να μην είχε δει κανείς από τους παρευρισκόμενους, είδα το ‘Χαμένο Θησαυρό’ με τον Nickolas Cage, διάβασμα δύο βιβλίων ταυτόχρονα (‘Στην Ακτή’ και ‘Ο Όρμος των Πελεκάνων’-το τελευταίο μιλάει για δουλεία, αποικιοκρατία και είναι πολύ καλογραμμένο και ενδιαφέρον και καλό υλικό για εργασία τύπου PhD γιατί με έχει ξαναπιάσει το ενδιαφέρον) και τέλος είδα επιτέλους την ‘Λάμψη’ του Kumbrick σε DVD και κατάλαβα γιατί όλοι μιλάνε γι’ αυτό, ο ορισμός του θρίλερ αγωνίας και ο ιδανικός πρωταγωνιστής.

Playlist:

Εδώ μωρή θα λέγεσαι Μαρία- Ενδελέχεια (που μαζί με την ‘Αλίκη’ του Δρογώση είναι από τα ελάχιστα τραγούδια που λένε κάτι διαφορετικό από το τρίπτυχο αγάπες-λουλούδια-χωρισμός των υπολοίπων. Αξίζουν μπράβο που κάνουνε τραγούδι μια σύγχρονη κοινωνική κατάσταση)

Just like the movies- Matt Winkworth (τόσες αναμνήσεις από το Βrockley, τόσο ευαίσθητο κομμάτι από ένα ‘χειροποίητο άλμπουμ)

Ride with my best friend και In your room- Depeche Mode (κομματάρες)

Love will tear us apart again – Joy Division (Άραγε είναι σίγουρο ότι η αγάπη θα μας κάνει πάλι κομμάτια ;)

Μη της το πεις – Κώστας Τουρνάς (η απάντηση στο αν η αγάπη θα μας κάνει πάλι κομμάτια…)

Ο στίχος της ημέρας:
‘Πόσο θα αντέξουν ο Μάρκος και ο Τσιτσάνης, δεν έχουνε κάνει ούτε ένα βιντεοκλίπ’
(Πανούσης, αλλά η ‘ανακάλυψη’ της ατάκας και του τραγουδιού ανήκει στον Γ.)

Ατάκα της ημέρας:
‘It’s easier to leave than to be left behind (?)’ (Tο τραγούδι έχει τελεία, εγώ όμως βάζω ένα ερωτηματικό, γιατί δεν έχω αποφασίσει αν όντως ισχύει.