Επεράσαμε όμορφα...

Και τώρα επιστροφή στη φύση, στον καθαρό αέρα και στη δουλειά. Η πρώτη μέρα στο σχολείο ήταν τόσο κεφάτη όσο η δουλειά σε καταναγκαστικά έργα, με τους μισούς μαθητές να έχουν φέρει τα βιβλία της Δευτέρας –ενώ ήταν Τρίτη λόγω της γιορτής του Αγίου Ιωάννη που κανείς δεν κατάλαβε πότε έγινε αργία- και τους δασκάλους να χαμογελάνε με το ζόρι, σκεπτόμενοι ότι οι μέρες μέχρι το Πάσχα είναι ακόμα πολλές για να αρχίσουν από τώρα το μέτρημα. Εγώ είχα φτάσει Δευτέρα μεσημέρι, πολύ άνετα σε σχέση με το ταξίδι προς Αθήνα που ήταν μαρτυρικό, και είχα τακτοποιήσει το σπίτι, τις βαλίτσες και όλες τις άλλες εκκρεμότητες, αφήνοντας μόνο το blog για αργότερα, μιας και η συγγραφή του θέλει να είσαι σε ένα συγκεκριμένο mood. Η αλήθεια είναι ότι μου έλειψε το να γράφω εδώ και επίσης φοβάμαι ότι κλασσικά θα είναι μια μάλλον μακροσκελής καταχώριση μιας και οι φετινές γιορτές ήτα πραγματικά γεμάτες.

Ξεκινώντας λίγες μέρες πριν την αναχώρησή μου, να πω ότι το βράδυ της Τρίτης 18/12 ήταν ίσως το χειρότερο της ζωής μου. Λόγω είτε τροφικής δηλητηρίασης είτε ίωσης, έκανα εμετό κάθε ώρα με το ρολόι, μη μπορώντας να κλείσω μάτι και υποφέροντας από τη χειρότερη ζαλάδα που έχω ποτέ βιώσει. Την επόμενη μέρα δίναμε βαθμούς και έτσι σα το ζόμπι, πήγα να βρω φαρμακείο για να μπορέσω να σταθώ, μα η παροιμιώδης ατυχία μου ξαναχτύπησε πάλι καθώς ήταν μέρα απεργίας και το μόνο εφημερεύων φαρμακείο ήταν στην Αρχάγγελο. Μία ώρα μετά, αφού έχω πιει σιρόπια και χαπάκια, καταφέρνω να δώσω βαθμούς και να αποκρούσω ευγενικά μια μητέρα με παράπονο για το βαθμό. Εν τω μεταξύ, τώρα πια η προοπτική του 14ωρου ταξιδιού με το καράβι την επόμενη μέρα, φαίνεται κάπως τρομακτική. Ευτυχώς από την Τετάρτη το απόγευμα ένιωθα καλύτερα αλλά το ταξίδι κατέληξε έτσι όπως το φοβόμουν. Κουνούσε αρκετά το καράβι, ήμουν και εγώ ήδη ζαβλακωμένη, οπότε οι τουαλέτες του πλοίου με φιλοξένησαν για ένα σημαντικό μέρος του ταξιδιού. Βέβαια, όλες οι ταλαιπωρίες σα να σβήστηκαν τη στιγμή που είδα τον Γ. να με περιμένει στο λιμάνι, παρολαυτά ένας 5ωρος ύπνος όσο ο Γ. ήταν στη δουλειά μ’ έκανε να επανέλθω λίγο στα φυσιολογικά μου. Το ίδιο βράδυ πήγαμε με τον Γ. και 2 φίλους του στην Ερέτρια, όπου ένας φίλος τους δουλεύει σε ένα εστιατόριο με τέλεια φαγητά τα οποία δεν μπόρεσα να απολαύσω όπως τους άξιζε με το φόβο μη τα βγάλω στη διάρκεια της νύχτας-το τελευταίο που θέλεις να συμβεί το πρώτο βράδυ με το αγόρι σου μετά από 1 ½ μήνα που έχεις να τον δεις.

Πιστοί στην παράδοση πλέον που θέλει τον έναν από τους δυο μας να αρρωσταίνει όταν είμαστε μαζί, ήρθε η σειρά του Γ. να ταλαιπωρηθεί από την ίωση και έτσι μετά την Κυριακή που περάσαμε μακριά, μιας και εκείνος είχε διάβασμα και εγώ είδα την Μ. και την Α. στο σπίτι της Μ. με τσάι, κουλουράκια και χριστουγεννιάτικα τραγούδια, την Δευτέρα την περάσαμε στο σπίτι και ήταν πολύ όμορφα. Από Τρίτη και μετά άρχισαν οι έξοδοι και σκέφτηκα να τις κατηγοριοποιήσω, αντί να τις πάρω ανά μέρα.

Όπα

Χριστούγεννα στη Νέα Σμύρνη, σε ένα πολύ ωραίο μπαράκι, το Grotto, με ροκ μουσική, πολύ κεφάτη παρέα, πολύ κρασί και χορό όταν έβαλε disco μουσική.

Από Νέα Σμύρνη μ’ άρεσε πολύ και το καφέ PutuMayo, πολύ έθνικ, αλλά και το Jolie στην πλατεία.

Την Παραμονή Πρωτοχρονιάς πήγαμε με τον Γ. και τους φίλους του σε ένα ρεμπετάδικο, σύνορα Νέας Σμύρνης και Αγίου Δημητρίου, τον ‘Αντρέα’, όπου είχε ζωντανή μουσική και καλό κρασί. Ο ένας τραγουδιστής ήταν μορφή, λίγο φάλτσος, λίγο φώναζε αλλά το ζούσε το τραγούδι, άσε που αποδείχτηκε δικό μας παιδί, μιας και στο τέλος που έμεινε μόνος του άρχισε να τραγουδάει Κατσιμιχαίους, Παπάζογλου και άλλα έντεχνα.

Και το κορυφαίο, αυτό που έλεγα από τον Σεπτέμβρη και τελικά νόμιζα ότι δε θα καταφέρω να πάω αλλά τελευταία μέρα κανονίστηκε: Σταυρός του Νότου. Μανώλης Φάμελλος, Στάθης Δρογώσης και ο Μύρωνας Στρατής, μαζί με τη Λουίζα Σοφιανοπούλου τα έδωσαν όλα. Είχα να δω τον Μανώλη live από πέρσι που τραγουδούσε με τον Πλιάτσικα και τον Καζούλη και για άλλη μια φορά βρέθηκα να τραγουδάω δυνατά τον Χαρταετό, το Είναι ωραία να πέφτεις, το Χαμογέλα και όλα τα τραγούδια που ξέρω απ’ έξω και ανακατωτά αλλά ποτέ δε βαριέμαι να ακούω. Ο Σταθάκης απέδειξε τι αγγελική φωνή έχει και τι ωραία που είναι τα τραγούδια του. Ο Μύρωνας έχει πολλή ενέργεια και ροκ φωνή και είπε ωραία το Creep αλλά την επόμενη φορά ας το πει ο Στάθης για να μας κάνει να πέσουμε στα πατώματα. Το πρόγραμμα είναι πολύ χορταστικό, βασικά δεν καταλαβαίνεις πως περνάει η ώρα, αλλά τα αστειάκια μεταξύ τους είναι λίγο μη πρωτότυπα και είναι κρίμα γιατί ο Μανώλης έχει μια πολύ ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ που χάνεται σε προκάτ αστεία. Πάντως στο encore που βγήκε με την κιθάρα του και είπε το Κάπου νυχτώνει ήταν ο Μανώλης που όλοι λατρέψαμε αν και αυτή τη φορά είχε πολύ μεγάλο ανταγωνισμό από τον Γ. που μου σιγοτραγουδούσε αγκαλιά και μιας το επόμενο πρωί έφευγα, οι στίχοι ήταν παραγγελία ‘γύρνα τις ώρες που χάθηκαν απόψε, κοίτα που φεύγεις πως κλαίει το δειλινό…αέρας παίρνει απόψε τη ζωή μου, κλείνω τα μάτια που φεύγεις να μη δω’

Και κουλτούρα έχουμε

Δεν κατάφερα να δω τον 'Χριστουγεννιάτικο Εφιάλτη' αλλά είδα το ‘Ορφανοτροφείο’ στο Έλλη με τον Γ., την Μ2, την Α. και τον Α. και ενώ όλοι μας είχαν πει τα καλύτερα, τελικά εμείς απογοητευτήκαμε, ίσως γιατί είχαμε πάει με τόσες προσδοκίες. Καλή ατμόσφαιρα, ωραίες ερμηνείες αλλά καθόλου πρωτότυπο το τέλος και σίγουρα δεν τρόμαζες ιδιαίτερα.

Το πρωινό της Παρασκευής, βγήκαμε με τα κορίτσια βόλτα στο κέντρο όπου πήγαμε σε όλα τα βιβλιοπωλεία, Ελευθερουδάκης, Παπασωτηρίου και Πρωτοπορία, όπου βρήκα ημερολόγιο της Tate Modern, το βιβλίο που μου είχε κολλήσει να πάρω, ‘Στην Ακτή’ του Ίαν ΜακΓιούαν, το οποίο άρχισα να διαβάζω και θα κάνω σχόλια σε επόμενο post, καθώς και 2 κλασσικά που τα είχαν σε προσφορά, το ‘Θάνατο στη Βενετία’ του Τόμας Μαν και την ‘Νανά’ του Εμίλ Ζολά. Μετά καταλήξαμε στο πιο cosy μικρό καφέ, το Καδράκι, όπου ήπιαμε σοκολάτες και παίξαμε μουσικό trivial.

Φάγαμε και σήμερα

Η περιήγηση σε διάφορες κουζίνες συνεχίστηκε σε κινέζικο, που εμένα μ’ αρέσει πολύ έτσι κι αλλιώς και του άρεσε και του Γ. (2 στα 2, μετά και το Μεξικάνικο). Πήγαμε στο Noodle Bar στη Νέα Σμύρνη και εκτός του ότι ήταν πολύ νόστιμα, ήταν και πολύ φθηνά. Το επιδόρπιο ψητού μήλου με παγωτό καρύδα και μέλι το νιώθω ακόμα στο στόμα μου, τόσο νόστιμο.

Κάντο όπως ο Beckham

Αν θα έπρεπε να διαλέξω την πιο ξεχωριστή εμπειρία των διακοπών θα ήταν σίγουρα το γήπεδο. Ως νέα Πάνθηρας, έπρεπε να πάω να δω τον Πανιώνιο στο ναό της Νέας Σμύρνης και παρότι χάσαμε, δεν το μετανιώνω λεπτό. Κυριακή με αρκετό κρύο, και εγώ κρατώντας τον Γ., φορώντας το σκουφάκι μου και κασκόλ της ομάδας, κάθισα στην κερκίδα. Το ματς είχε απ’ όλα. Βάλαμε γκολ και ένιωσα τον ενθουσιασμό, μας έβαλαν γκολ και είδα τον αιφνιδιασμό των φιλάθλων, διακόπηκε ο αγώνας γιατί βρίζανε τον διαιτητή, ένας παίχτης μας αποβλήθηκε γιατί έριξε μια κουτουλιά σε αντίπαλο και μείναμε χωρίς επίθεση και στο 85 άδειασε το μισό γήπεδο μιας και είχαμε χάσει. Εγώ έβλεπα τα πάντα με ενθουσιασμό μικρού παιδιού, τρέλανα τον Γ. με απορίες του τύπου ‘Τώρα (β’ ημίχρονο) στοχεύουμε σ’ αυτό το τέρμα;’ και γενικά πέρασα ένα πολύ ωραίο απόγευμα.

Ήταν υπέροχα γιατί είδα όλους αυτούς που μου είχαν λείψει τόσο και έκανα πράγματα που ευχαριστήθηκα και όπως κάθε φορά που περνάς καλά, ο χρόνος πέρασε σα βολίδα και βρέθηκα πάλι εδώ, να μετράω μέρες για την επόμενη φορά.

Ατάκα της ημέρας

-Time for first kiss?

-Will you still love me the next morning?

-Forever and ever baby.

Γραμμένο σε χαρτοπετσέτες στο ‘Click’ με τον Adam Sandler που αρχίζω να συμπαθώ ιδιαίτερα.