Report

Τελείωσε και το Exit Music αγαπημένοι μου, σήμερα διάβασα τις τελευταίες σελίδες και αποχαιρέτησε τον Επιθεωρητή Τζον Ρέμπους. Δεν έχω λόγια για τον Ian Rankin και το τι έχει πλάσει με τον επιθεωρητή του. Επίσης, πόσο στενοχωριέμαι που όταν είχα πάει Εδινβούργο, δεν είχα ακόμα ανακαλύψει τα βιβλία του Ράνκιν. Επιβάλλεται μια δεύτερη επίσκεψη, αν όχι για τίποτα άλλο, αλλά για να πιω μια μπύρα στο Oxford Bar, στέκι του Ρέμπους. Το καλό είναι, ότι έχω διαβάσει τα 6 τελευταία βιβλία του με ήρωα τον Ρέμπους..έχω άλλα 13 για να κλείσω τον κύκλο, οπότε ο αποχαιρετισμός είναι μάλλον προσωρινός.
Έχω αφήσει στη μέση το διάβασμα της Βιοτεχνίας Υαλικών του Κουμανταρέα, μου αρέσει που γράφει για τις απλές ζωές των απλών ανθρώπων μέσα στη δικτατορία, μου αρέσει η υπόκωφη μελαγχολία που διατρέχει το βιβλίο και με παρασύρουν οι περιγραφές για τις γειτονιές στο Γκάζι, τότε που ήταν υποβαθμισμένη και γεμάτη καπνούς από το εργοστάσιο γκαζιού.
Κάποια στιγμή μες στη βδομάδα βρέθηκα στη Χαλκίδα με πολύ χρόνο στη διάθεσή μου και κατέληξα στην βιβλιοθήκη. Εκεί, ψάχνοντας για κάποιο βιβλίο να δανειστώ, έπεσα πάνω στο πασίγνωστο «Σα νερό για ζεστή σοκολάτα» της Λαόυρα Εσκιβέλ. Μαγεία το βιβλίο, όπως χειρίζεται τον μαγικό ρεαλισμό η Εσκιβέλ και ταυτόχρονα σε πλυμμηρίζουν οι αισθήσεις με τις συνταγές μαγειρικής για αυθεντικά αλλά πολύπλοκα μεξικάνικα πιάτα. Ψάχνω την ταινία τώρα!
Λέγοντας ταινία, είδα σε DVD το Twilight. Ναι, δεν ντρέπομαι να το πααδεχτώ ότι έχω δει τις ταινίες Twilight σε dvd και ναι, είναι χαζορομαντικές και στο βάθος τους πουριτανικές αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι η Τρίτη ταινία έχει σκηνοθετηθεί γενναία από τον Μπιλ Κόντον. Πρώτον, η Κίρστεν Στιούαρτ είναι τρομακτικά skinny και ταλαιπωρημένη, η σκηνή της γέννας είναι κυριολεκτικά αιματοβαμμένη και γενικά ο άνθρωπος δε φοβήθηκε να το πάει ένα βήμα παραπέρα από τα 14χρονα. Kudos for that.
Δύο θέατρα σε ένα μήνα είχαμε, δεν το λες κι άσχημα. Δύο εκ διαμέτρου αντίθετες παραστάσεις. Η μία κωμωδία, η άλλη δράμα. Η μία πολυπρόσωπη, η άλλη μονόλογος. Η μία 3,5 ώρες (!!!!), η άλλη 1. Η μία με διασκέδασε αρκετά, η άλλη μου έδεσε κόμπο το στομάχι. Προσωπικά, συστήνω την δεύτερη, αλλά αν έχετε όρεξη για κωμωδία, η «Καλή, η κακή και η άσχημη» στο θέατρο της Ημέρας (Πανόρμου) θα σας αφήσει σίγουρα χορτασμένους από ατάκες, από το τρελό κέφι και την όρεξη των ηθοποιών, να απολαμβάνετε λεκτικά πινγκ πονγκ και να γελάτε αβίαστα σε πολλές σκηνές. Κουράζει όμως η διάρκεια, το έργο δεν έχει καμία δομή και το δραματικό κρεσέντο στο τέλος έρχεται από το πουθενά και μάλλον σε κάνει να νιώθεις άβολα παρά να συγκινηθείς. Έχει όμως 15/10 ευρώ εισιτήριο (το 10 είναι φοιτητικό) και κατά καιρούς μπορεί να το πετύχεις σε προσφορά τύπου 2 εισιτήρια σε 1. Την δεύτερη παράσταση την είδαμε με την Μ2., μια Τρίτη βράδυ που βρέθηκα στην Αθήνα. Είχαμε πάει πρώτα για καφέ/ σνακ σ’ένα καινούργιο café-bistrot στην οδό Αμερικής, λίγο πιο κάτω από το θέατρο Αμιράλ που παιζόταν ο μονόλογος, το Salumi e baci. Ωραία ατμόσφαιρα, περιποιητικό service, Αλμοδοβαρικό ντεκόρ.Τα είπαμε που είχαμε καιρό να τα πούμε από κοντά και μετά πήγαμε θέατρο. «Ο Ιβάν και τα Σκυλιά» ή αλλιώς πως ο Άρης Σερβετάλης είναι ο καλύτερος ηθοποιός της γενιάς του μακράν. Το κείμενο είναι καταθλιπτικό αλλά με νότες αισιοδοξίας, το σκηνικό σκοτεινό αλλά ταιριαστό, η ερμηνεία καθηλωτική. Και αυτό είναι στα 15/10 ευρώ αλλά τρέχει η προσφορά με την κάρτα του Αθηνοράματος για 2 εισιτήρια στην τιμή του ενός. Αξίζει να τη δείτε, trust me.
Αυτά για τις μέρες που πέρασαν, σας στέλνω αγάπη και φιλιά!